.
Η δερματοχελώνα (επιστημονική ονομασία: Dermochelys coriacea) είναι το μεγαλύτερο σωζόμενο είδος χελώνας (καθώς και μεγαλύτερη θαλάσσια χελώνα που υπήρξε ποτέ) και το τέταρτο μεγαλύτερο είδος ερπετού μετά από τρία κροκοδείλια.[3] Είναι το μόνο είδος στο γένος Dermochelys. Ξεχωρίζει εύκολα από τις υπόλοιπες θαλάσσιες χελώνες δεν έχει οστέινο καβούκι. Αντίθετα το καύκαλό της αποτελείται από δέρμα και λιπαρή σάρκα. Η δερματοχελώνα είναι το μόνο σωζόμενο είδος στην οικογένεια των Δερμοχελωνίδων.
Ανατομία
| Δερματοχελώνα | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||||||||||
|
Εκτεθειμένο (IUCN 3.1) [1] |
||||||||||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||
| Συνώνυμα[2] | ||||||||||||||||||||||
|
Οι δερματοχελώνες έχουν το πιο υδροδυναμικό σχήμα σώματος από κάθε θαλάσσια χελώνα, με ένα μεγάλο, σε σχήμα δακρυού σώμα. Ένα ζευγάρα μεγάλα μπροστινά πτερύγια κινούν τις χελώνες μέσα στο νερό. Όπως και άλλες θαλάσσιες χελώνες, η δερματοχελώνα έχει επίπεδα πρόσθια άκρα προσαρμοσμένα για κολύμπι στον ανοιχτό ωκεανό. Τα νύχια απουσιάζουν και από τα δύο ζεύγη πτερυγίων. Τα πτερύγια της δερματοχελώνας είναι τα μεγαλύτερα σε αναλογία με το σώμα ανάμεσα στις υφιστάμενες θαλάσσιες χελώνες. Τα μπροστινά πτερύγια της δερματοχελώνας μπορεί να γίνουν έως και 2,7 μέτρα σε μεγάλα δείγματα, τα μεγαλύτερα πτερύγια (ακόμη και σε σύγκριση με το σώμα) ανάμεσα στις θαλάσσιες χελώνες.
Σύγκριση μεγέθους ανάμεσα σε άνθρωπο και δερματοχελώνα
Η δερματοχελώνα έχει πολλά χαρακτηριστικά που τη διαφοροποιούν από τα άλλα είδη θαλάσσιων χελώνων. Πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της είναι η έλλειψη ενός οστεώδους κελύφους. Αντί για φολίδες έχει παχύ δέρμα με ενσωματωμένο μικροσκοπικό οστεόδερμα. Επτά διακριτές κορυφογραμμές βρίσκονται στο καβούκι, από εμπρός προς τα πίσω στη ράχη της χελώνας. Οι δερματοχελώνες είναι μοναδικές μεταξύ των ερπετών στο γεγονός ότι τα λέπια τους δεν έχουν β-κερατίνη. Ολόκληρη η ραχιαία επιφάνεια της χελώνας είναι χρώματος σκούρο γκρι έως μαύρο, με διάσπαρτες λευκές κηλίδες. Η κοιλιακή επιφάνεια της χελώνας έχει πιο φωτεινά χρώματα.[4][5]
Οι ενήλικες χελώνες έχουν κατά μέσο όρο μήκος κελύφους 1 έως 1,75 μέτρα, 1,83 έως 2,2 μέτρα συνολικό μήκος και ζυγίζουν 250-700 κιλά.[4][6] Στην Καραϊβική, το μέσο μέγεθος των ενηλίκων αναφέρθηκε ότι ήταν 384 κιλά βάρος και 1,55 μέτρα κατά μήκος της καμπύλης του κελύφους.[7] Η μεγαλύτερη χελώνα που βρέθηκε ποτέ, όμως, ήταν πάνω από 3 μέτρα από το κεφάλι μέχρι την ουρά, συμπεριλαμβανομένου μήκους καβουκιού πάνω από 2,2 μέτρα, και ζύγιζε 916 κιλά.[8] Το εν λόγω δείγμα βρέθηκε σε μια παραλία στη δυτική ακτή της Ουαλίας.[9] Η δερματοχελώνα κατά την εκκόλαψη είναι ελάχιστα μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη θαλάσσια χελώνα, καθώς κατά μέσο όρο 61,3 χιλιοστά μήκος κελύφους και ζυγίζουν περίπου 46 γραμμάρια.[7]
Η δερματοχελώνα έχει ένα σύνολο ανατομικών χαρακτηριστικών που πιστεύεται ότι σχετίζονται με τη ζωή στα κρύα νερά, συμπεριλαμβανομένου εκτεταμένης κάλυψης με φαιό λιπώδη ιστό[10], μύες που δρουν ανεξαρτήτως θερμοκρασίας,[11] εναλλάκτες θερμότητας ανάμεσα στα μέγαλα πρόσθια πτερύγια και το σώμα, καθώς και εκτεταμένο δίκτυο εναλλακτών στην τραχεία.[12]
Φυσιολογία
Οι δερματοχελώνες θεωρούνται ως μοναδικές ανάμεσα στα ερπετά για την ικανότητά τους να διατηρούν υψηλές θερμοκρασίες σώματος χρησιμοποιώντας τη μεταβολικά παραγόμενη θερμότητα, ή ενδοθερμία. Οι αρχικές μελέτες για το μεταβολικό ρυθμό τους βρήκα ότι οι χελώνες είχαν μεταβολισμό ανάπαυσης περίπου τρεις φορές υψηλότερο από τον αναμενόμενο για ένα ερπετό του μεγέθους τους.[13] Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες που χρησιμοπίησαν διάφορα ερπετά όλων των μεγεθών που έχουν οι δερματοχελώνες κατά την οντογένεση ανακάλυψαν ότι ο μεταβολικός ρυθμός ηρεμίας μιας μεγάλης δερματοχελώνας δεν διαφέρει σημαντικά διαφορετική από τα προβλεπόμενα αποτελέσματα με βάση την αλλομετρία.[14]
Αντί να έχουν υψηλό μεταβολικό ρυθμό, οι δερματοχελώνες φαίνεται ότι επωφελούνται από την έντονη δραστηριότητα. Μελέτες σε άγριες δερματοχελώνες ανακάλυψαν ότι τα άτομο θα περάσουν μόλις το 0,1% της ημέρας αναπαυόμενα.[15] Αυτή η συνεχής κίνηση δημιουργεί θερμότητα που προέρχεται από τους μυς. Σε συνδυασμό με τους εναλλάκτες θερμότητας αντίθετου ρεύματος, το μονωτικό λίπος που τις καλύπτει και το μεγάλο μέγεθός τους, οι δερματοχελώνες είναι σε θέση να διατηρήσουν υψηλές διαφορές θερμοκρασίας σε σχέση με το περιβάλλον νερό. Οι ενήλικες δερματοχελώνες έχουν βρεθεί με θερμοκρασίες σώματος που ήταν 18°C πάνω από το νερό στο οποίο κολυμπούσαν.[16]
Οι δερματοχελώνες είναι ένα από τα θαλάσσια ζώα με τις βαθύτερες καταδύσεις. Άτομα έχουν καταγραφεί να καταδύονται σε βάθος μέχρι 1.280 μέτρα.[17][18] Οι τυπικές διάρκειες κατάδυσης είναι μεταξύ 3 και 8 λεπτών, με καταδύσεις 30-70 λεπτών να είναι σπάνιες.[19]
Κατανομή
Η δερματοχελώνα είναι ένα είδος με κοσμοπολίτικη παγκόσμια κατανομή. Από όλα τα υφιστάμενα είδη θαλάσσιας χελώνας, η δερματοχελώνα έχει την ευρύτερη κατανομή, φτάνοντας βόρεια ως την Αλάσκα και τη Νορβηγία και νότιο ως το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στην Αφρική και το νοτιότερο άκρο της Νέας Ζηλανδίας.[4] Δερματοχελώνες έχουν βρεθεί σε όλους τους τροπικούς και υποτροπικούς ωκεανούς, και η καταονομή της εκτείνεται πέρα από τον Αρκτικό κύκλο.[20]
Υπάρχουν τρεις μεγάλοι, γενετικά διακριτοί πληθυσμοί, στον Ατλαντικό, ανατολικό Ειρηνικό και δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό.[3][21]
Ενώ οι παραλίες ωοτοκίας έχουν εντοπιστεί στην περιοχή, ο πληθυσμός στον Ινδικό Ωκεανό σε γενικές γραμμές δεν έχει ερευνηθεί.[22]
Κατανομή της δερματοχελώνας - οι κίτρινοι κύκλοι αντιπροσωπεύουν μικρές περιοχές ωοτοκίας, οι κόκκινοι κύκλοι είναι σημαντικές γνωστές περιοχές ωοτοκίας
Πρόσφατες εκτιμήσεις για το πληθυσμό τους είναι ότι υπάρχουν 26.000 με 43.000 θηλυκά που ζευγαρώνουν ετησίως, η οποία είναι μια πολύ σημαντική μείωση από την εκτίμηση των 115.000 το 1980.[23] Αυτοί οι μειούμενοι αριθμοί έχουν εντίνει τις προσπάθειες για να αυξηθεί πάλι ο πληθυσμός του είδους, το οποίο κινδυνεύει με εξαφάνιση.[23]
Παραπομπές
Wallace, B.P., Tiwari, M. & Girondot, M. (2013). Dermochelys coriacea στην Κόκκινη Λίστα Απειλούμενων Ειδών της IUCN. Έκδοση 2013.2. Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN). Ανακτήθηκε 27 November 2013.
Fritz Uwe; Peter Havaš (2007). «Checklist of Chelonians of the World». Vertebrate Zoology 57 (2): 174–176. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2010-12-17. Ανακτήθηκε στις 29 May 2012.
«WWF - Leatherback turtle». Marine Turtles. World Wide Fund for Nature (WWF). 16 February 2007. Ανακτήθηκε στις 9 September 2007.
«Species Fact Sheet: Leatherback Sea Turtle». Caribbean Conservation Corporation & Sea Turtle Survival League. Caribbean Conservation Corporation. 29 December 2005. Ανακτήθηκε στις 6 September 2007.
Fontanes, F. (2003). «ADW: Dermochelys coriacea: Information». Animal Diversity Web. University of Michigan Museum of Zoology. Ανακτήθηκε στις 17 September 2007.
Wood, Gerald (1983). The Guinness Book of Animal Facts and Feats. ISBN 978-0-85112-235-9.
http://www.dnr.sc.gov/cwcs/pdf/Leatherbacktutle.pdf
Eckert KL, Luginbuhl C (1988). «Death of a Giant». Marine Turtle Newsletter 43: 2–3.
Mystery of Wales turtle 'solved'. BBC News. 23 August 2004.
Goff GP, Stenson GB (1988). «Brown Adipose Tissue in Leatherback Sea Turtles: A Thermogenic Organ in an Endothermic Reptile». Copeia 1988 (4): 1071–1075. doi:10.2307/1445737.
Penick DN, Spotila JR, O'Connor MP, Steyermark AC, George RH, Salice CJ, Paladino FV (1998). «Thermal Independence of Muscle Tissue Metabolism in the Leatherback Turtle, Dermochelys coriacea». Comparative Biochemical Physiology. Part A 120 (3): 399–403. doi:10.1016/S1095-6433(98)00024-5.
Davenport J, Fraher J, Fitzgerald E, McLaughlin P, Doyle T, Harman L, Cuffe T, Dockery P (2009). «Ontogenetic Changes in Tracheal Structure Facilitate Deep Dives and Cold Water Foraging in Adult Leatherback Sea Turtles». Journal of Experimental Biology 212 (Pt 21): 3440–3447. doi:10.1242/jeb.034991. PMID 19837885.
Paladino FV, O'Connor MP, Spotila JR (1990). «Metabolism of Leatherback Turtles, Gigantothermy, and Thermoregulation of Dinosaurs». Nature 344 (6269): 858–860. doi:10.1038/344858a0.
Wallace BP, Jones TT (2008). «What Makes Marine Turtles Go: A Review of Metabolic Rates and their Consequences». Journal of Experimental Marine Biology and Ecology 356: 8–24. doi:10.1016/j.jembe.2007.12.023.
Eckert SA (2002). «Swim Speed and Movement Patterns of Gravid Leatherback Sea Turtles (Dermochelys coriacea) at St Croix, US Virgin Islands». Journal of Experimental Biology 205 (Pt 23): 3689–3697. PMID 12409495.
Frair W, Ackman RG, Mrosovsky N (1972). «Body Temperatures of Dermochelys coriacea: Warm Turtle from Cold Water». Science 177 (4051): 791–793. doi:10.1126/science.177.4051.791. PMID 17840128.
Doyle TK, Houghton JDR, O'Súilleabháin PF, Hobson VJ, Marnell F, Davenport J, Hays GC (2008). «Leatherback Turtles Satellite Tagged in European Waters». Endangered Species Research 4: 23–31. doi:10.3354/esr00076.
«Leatherbacks call Cape Cod home». Daily News Tribune. Daily News Tribune. 31 July 2008. Ανακτήθηκε στις 16 November 2008.
Alessandro Sale, et al.; Luschi, Paolo; Mencacci, Resi; Lambardi, Paolo; Hughes, George R.; Hays, Graeme C.; Benvenuti, Silvano; Papi, Floriano (2006). «Long-term monitoring of leatherback turtle diving behaviour during oceanic movements». Journal of Experimental Marine Biology and Ecology 328 (2): 197– 210. doi:10.1016/j.jembe.2005.07.006. Ανακτήθηκε στις 31 May 2012.
Willgohs JF (1957). «Occurrence of the Leathery Turtle in the Northern North Sea and off Western Norway» (PDF). Nature 179 (4551): 163–164. doi:10.1038/179163a0.
«WWF - Leatherback turtle - Population & Distribution». Marine Turtles. World Wide Fund for Nature. 16 February 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 August 2007. Ανακτήθηκε στις 13 September 2007.
Dutton P (2006). «Building our Knowledge of the Leatherback Stock Structure» (PDF). The State of the World's Sea Turtles report 1: 10–11.
«Leatherback Sea Turtle-Fact Sheet». U.S Fish & Wildlife Service-North Florida Office. 31 August 2007.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
