Ρεβιθιά

Η Ρεβιθιά είναι μονοετές, ποώδες, αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό το οποίο ανήκει στην υποοικογένεια των ψυχανθών. Θάμνος που δύσκολα ξεπερνά τα 60 εκατοστά καλλιεργείται για τα σπόρια του τα ρεβίθια και ως κτηνοτροφή. Έχει την επιστημονική ονομασία Cicer arietinum - Ερέβινθος ο κοινός, Ερέβινθος ο κριόμορφος[2]. Συναντάται επίσης και η ονομασία Ερέβινθος ο κριόμορφος, πιστή μετάφραση της λατινικής ονομασίας του είδους Cicer arietinum η οποία οφείλεται στο σχήμα του σπόρου του φυτού που θυμίζει κεφάλι κριαριού.

Καταγωγή

Η καταγωγή της ρεβιθιάς είναι από την Ασία και σήμερα καλλιεργείται σε πολλές χώρες της νότιας Ευρώπης, της Ασίας και της νότιας και κεντρικής Αμερικής.
Χαρακτηριστικά

Τα φύλλα της είναι πτερωτά, σύνθετα και έχουν πολλά μικρότερα φυλλάρια στρογγυλά, ανοιχτοπράσινα με μικροσκοπικά δόντια στις άκρες. Τα άνθη της είναι μικρά, λευκού κόκκινου ή ροζ χρώματος και φύονται στις μασχάλες των κλαδιών ανά ένα. Οι καρποί είναι πεπλατυσμένοι στα πλάγια και κάθε ένας από αυτούς περιέχει 1-2 σπόρια, τα γνωστά ρεβίθια. Η ρεβιθιά είναι εξαιρετικά ανθεκτική στην ξηρασία και αποδίδει καλά σε φτωχά εδάφη χωρίς ιδιαίτερες περιποιήσεις. Πολλαπλασιάζεται με σπορά κατά τους φθινοπωρινούς κυρίως μήνες.
Ρεβίθια
Κατανάλωση

Τα ρεβίθια καταναλώνονται βραστά ή μαγειρευτά ως όσπρια, καβουρντισμένα ως ξηροί καρποί (τα γνωστά στραγάλια), γίνονται θρεπτικά άλευρα και μετά από επεξεργασία μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατο του καφέ. Είναι πλούσια σε φώσφορο, μαγνήσιο, ασβέστιο και σίδηρο καθώς και βιταμίνες Β, Κ, Ε, και C.
Καλλιέργεια και παραγωγή

Στην Ελλάδα καλλιεργούνται 150.000 στρέμματα, κυρίως στη Στερεά Ελλάδα, τη Θράκη και τη Μακεδονία.

Η Ινδία είναι πρώτη στον κόσμο σε παραγωγή ρεβιθιών. Ακολουθούν η Ισπανία, η Αλγερία, η Ιταλία, η Αίγυπτος, η Αργεντινή και η Ελλάδα.
Ποικιλίες

Cicer arietinum var. vulgare σημαίνει Ερέβινθος ο κριόμορφος ποικ. ο κοινός.
Παραπομπές

«Cicer arietinum var. vulgare» (στα αγγλικά). Tropicos: Nomenclatural, bibliographic, and specimen data. Ανακτήθηκε στις 2012-30-04.

Κέντρο Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων. «Ρεβίθι: Ερέβινθος ο κριόμορφος» (στα ελληνικά). Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου. Ανακτήθηκε στις 2012-11-10.

Πηγές

Λεξικόν φυτολογικόν περιλαμβάνον τα ονόματα, την ιθαγένειαν και τον βίον υπερδεκακισχιλίων φυτών, εν οις και τα λόγω χρησιμότητος ή κόσμου καλλιεργούμενα, των οποίων περιγράφονται και η ιστορία, η καλλιέργεια, τα προϊόντα και αι νόσοι. Π.Γ. Γεννάδιος, Αθήνα 1914.
Греческо-русский слобарь, составленный А.Д. Вейсманом. Санкт-Петербург 1899.
Λεξικόν ελληνολατινικόν. Χρήστου Μ. Αδαμαντίου, Αθήνα 1908.
Φ. Φουρναράκης. Άτακτα, τόμος πέμπτος, μέρος πρώτον, αλφάβητον τρίτον, εν Παρισίοις 1835.
И.П.Хориков, М.Г.Малев. Новогреческо-русский словарь под редакцией П.Пердикиса и Т.Пападопулоса. Москва, издательство Русский язык, 1980.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

http://helengrblog.blogspot.com/2012/03/blog-post_20.html
http://biodiatrofi.wordpress.com/%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%B8%CE%B9%CE%B1/
Ρεβίθια