Γαριφαλόδενδρο

Τροπικό αειθαλές δέντρο το γαριφαλόδεντρο ανήκει στην τάξη των Μυρτωδών και στην οικογένεια των Μυρτίδων.

Ετυμολογία

Παραφθορά του βενετικού garofolo, λατιν. garofulum, ελλην. καρυόφυλλο (Ανδριώτης). Στην αρχή το έγραφαν με ύψιλον και δύο λάμδα, όπως ακριβώς και το λουλούδι γαρίφαλο. Συνώνυμες και οι λέξεις girofle, clou de Girofle, καρενφίλ, καρυόφυλλο(ν). Γερμανιστί gewürznelke. Γνωστό και με τα ονόματα μοσχοκάρφι ή καρυόφυλλο ή γαρόφαλο ή καραφίλι.[1]
Καταγωγή

Η καταγωγή του είναι από τις νήσους Μολούκες και καλλιεργείται στις τροπικές περιοχές για τους ξηρούς οφθαλμούς του από τους οποίους βγαίνει το μπαχαρικό γαρίφαλο. Είναι γνωστό και με την ονομασία Συζύγιον το αρωματικόν (Syzygium aromaticum), ενώ υπήρχε ως αρωματικό και καλλωπιστικό φυτό στην Κίνα από τον 3ο π.Χ. αιώνα.
Ιστορία

Τα παλιά χρόνια τα γαριφαλόδενδρα τα καλλιεργούσαν στην Ινδονησία και κυρίως σε κάποια μικρά νησιά με το όνομα νησιά των μπαχαρικών. Στις αρχές του 17ου αιώνα Ολλανδοί θαλασσοπόροι κατέστρεψαν φυτείες με γαριφαλόδενδρα για να ανεβάσουν την τιμή του μπαχαρικού, αφού έλεγχαν μονοπωλιακά τις περιοχές αυτές. Γάλλοι λαθρέμποροι μετέφεραν σπόρους γαριφαλόδεντρου στην Κεϋλάνη και σε άλλα νησιά του Ινδικού ωκεανού.

Είναι γνωστό ότι ο Αδόλφος Χίτλερ (1889-1945), το σιχαινόταν και ήταν της γνώμης ότι απ'όλες τις ράτσες των μπαχαρικών, η χειρότερη, ήταν η ράτσα του μοσχοκαρφιού: «Δεν άφησε γραπτά ίχνη σχετικά με το θέμα αυτό, αλλά όλοι οι οικείοι του γνώριζαν την απέχθειά του για το μπαχαρικό αυτό, που τόσο συχνά χρησιμοποιείται στο ψήσιμο των κρεάτων, που μπήγεται εύκολα στην ταπεινωμένη διαφάνεια του κρεμμυδιού, σωστή βόμβα Ορσίνι σε μινιατούρα, με απόκρυφες εκρήξεις στα βάθη της κατσαρόλας» (Ανήθικες Συνταγές). [2]
Χαρακτηριστικά

Το ύψος του δέντρου φτάνει τα 12 μέτρα, τα φύλλα του είναι μικρά με πολλούς αδένες και διατάσσονται αντίθετα.
Ως μπαχαρικό

Το γαρίφαλο είναι ένα από τα πιο παλιά και σημαντικά μπαχαρικά με όμορφο καυτερό άρωμα και καυτερή δυνατή, αρωματική γεύση. Κάθε δέντρο παράγει γύρω στα 35 κιλά οφθαλμούς που μαζεύονται γύρω στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου και αποξηραίνονται το χειμώνα με έκθεση στο δυνατό ήλιο.

Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν τριμμένο, στις μούμιες τους. Φαίνεται δε ότι χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχαν έως σήμερα οι μούμιες των φαραώ.[3]
Χιώτικο γαρίφαλο

Ένα γαρίφαλο από τη Χίο. Το μνημονεύει ο ευτράπελος ποιητής Καισάριος Δαπόντες (1713-1784), ως κάτι μεταξύ των εκλεκτότερων γεύσεων και αρωμάτων της εποχής του:
«Γαρόφαλα Χιώτικα, και η μαστίχη και μύγδαλα,
μήλα τα Μπογδάνικα, κεράσια των Γραβνών,
Βλαχιάς βύσσινα, οι ροζακές σταφίδες,
τα σύκα της Σμύρνης δε, εκλεκτά πράγματα»
(εκ του Κανόνος περιεκτικού πολλών εξαιρέτων πραγμάτων, των εις πολλάς πόλεις νήσους και έθνη και ζώα εγνωσμένων,Βενετία 1778).

[4]
Δείτε επίσης

Γαρίφαλο
Κανέλα
Κιννάμωμον το γνήσιον