.
Οι επιστημονικές ονομασίες του τσακαλιού είναι Canis Aureus, Canis adustus και Canis mesomelas για τα τρία διαφορετικά υποείδη. Το τσακάλι είναι απειλούμενο είδος[2], το οποίο μπορούμε να το βρούμε στην Ευρώπη, πιο συγκεκριμένα στα Βαλκάνια, στην Αφρική και στην Ασία. Στην Ελλάδα συναντάται στην λίμνη Κερκίνη, τη Χαλκιδική, τη Φωκίδα, τη Σάμο, και την Πελοπόννησο, αλλά κυρίως βρίσκονται στον Έβρο. Ανήκει στην οικογένεια των κυνιδών. Στην αρχαία Αίγυπτο το τσακάλι είχε σημαντικό ρόλο, όπως και στην ελληνική μυθολογία.
| Τσακάλι | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
||||||||||||||
| Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||
|
Ελαχίστης Ανησυχίας (IUCN 3.1) [1] |
||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||
|
||||||||||||||
| Διώνυμο | ||||||||||||||
| Canis aureus, Canis adustus, Canis mesomelas. Linnaeus, 1758 |
Διατροφή
Είναι παμφάγο ζώο, χαρακτηρίζεται ως οπορτουνιστικό σε σχέση με τον τρόπο που κινείται για να βρει την τροφή του[3], το οποίο «χτενίζει», διάφορες περιοχές για σκουπίδια, νεκρά ζώα (ψοφίμια), οργανικά υπολείμματα. Μάλιστα το μισό της διατροφής του καλύπτεται από φυτά και φρούτα. Το υπόλοιπο της διατροφής του αποτελείται από μικρά ζώα, αμφίβια, ψάρια, ποντίκια, κουνέλια, σαλιγκάρια, έντομα, πουλιά και αιγοπρόβατα. Προτιμάει εν γένει τροφή ανθρωπογενή, όταν κινείται στις παρυφές ανθρώπινων κοινοτήτων.[2]
Βιολογία
Το βάρος του τσακαλιού αγγίζει τα 15 κιλά. Το μήκος του φτάνει τα 80-90 εκατοστά. Το χρώμα του τσακαλιού είναι συνήθως σκουρόχρωμο με λίγες κίτρινες σκούρες αποχρώσεις και έχει φουντωτή σκουρόχρωμη ουρά.[4].Ζει 8 με 10 χρόνια μόνο και δεν ξεπερνά σε μέγεθος σκύλο ράτσας κόκερ.[2] Το ενήλικο τσακάλι μπορεί να ξεπεράσει το 1 μέτρο σε μήκος και να φτάσει ως το 1,40.[4]
Απειλούμενο είδος
Το τσακάλι, λόγω της απειλής που δέχεται η φωλιά του, απειλείται και το ίδιο. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μπήκε στην κατηγορία των απειλουμένων ειδών. Μπορεί να εξαπλωθεί σε περιοχές με μέσο ή χαμηλό υψόμετρο.Στις περιοχές αυτές λόγω των μεγάλων αλλαγών που συνέβησαν, όπως η εγκατάλειψη των καλλιεργειών, η ελαχιστοποίηση της κτηνοτροφίας, η καταστροφή οικισμών και πολλά ακόμη ήταν οι πιο σημαντικοί και κύριοι λόγοι της μείωσης της τροφής του τσακαλιού, με αποτέλεσμα και την απομάκρυνσή του από εκεί.[2]
Άλλες πληροφορίες για το τσακάλι
Μέχρι το 1990 το τσακάλι συμπεριλαμβανόταν στα επιβλαβή είδη.[5]
Διάφορες εσοχές σε βράχους,ή σπίτια άλλων ζώων είναι η φωλιά του.[5]
Είναι μονογαμικό ζώο.[2]
Ως "σήμα κατατεθέν" χρησιμοποιεί το ουρλιαχτό του για να καλέσει τη συντροφιά του.[2]
Αποκαλείται ο μεγαλύτερος χερσαίος θηρευτής που μπορεί να βρεθεί στην Πελοπόννησο.[6]
Η Δράση της WWF
2000-2002
Η WWF Ελλάδος δημιούργησε πανελλαδική καταγραφή των τσακαλιών, η οποία ολοκληρώθηκε το 2004.
2008-2009
To χρονικό διάστημα 2008 μεταξύ 2009, η WWF μαζί με την Καλλιστώ δημιούργησαν ένα πρόγραμμα καταγραφής και μέτρησης του πληθυσμού των τσακαλιών στην Πελοπόννησο και στην Χαλκιδική. Σκοπός τους ήταν να διατηρήσουν το είδος του τσακαλιού στην Ελλάδα.
2010
Η WWF συνεχίζει την καταγραφή της στην περιοχή του Έβρου, για την προστασία του απειλούμενου είδους σε όλες τις περιοχές της Ελλάδος.[2]
Παραπομπές
Jhala, Y.V. & Moehlman, P.D. (2008). Canis aureus. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2008. Ανακτήθηκε 22 March 2009.
WWF Τσακάλι
Βλ.Τσακάλι στην Καλλιστώ
http://7gym-laris.lar.sch.gr/ergasies/tsakali.htm
http://www.arcturos.gr/el/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=2&Itemid=93
http://www.arcadiaportal.gr/news/zoo-tis-ebdomadas-tsakali
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
