.
Ο Homo erectus (Άνθρωπος ο όρθιος στα Λατινικά) είναι ένα αφανισμένο είδος του γένους Homo. Έζησε στην Αφρική και εξαπλώθηκε μέχρι την Κίνα και την Ιάβα από το τέλος της Πλειόκαινου εποχής, μέχρι την ύστερη Πλειστόκαινο εποχή 1,8 με 1,3 εκατομμύρια χρόνια πριν.[1] Αν και υπάρχουν διαφωνίες στο θέμα της ταξινόμησης, της καταγωγής και τους απογόνους του H. erectus, υπάρχουν δύο μεγάλες υποθέσεις: είτε ο erectus είναι το ίδιο είδος με τον Homo ergaster, και κατά ακολουθία άμεσος πρόγονος των ύστερων ανθρωπίδων σαν τον Homo heidelbergensis, τον Homo neanderthalensis, και τον Homo sapiens, είτε αποτελεί ένα ξεχωριστό Ασιατικό είδος ανεξάρτητο από τον Αφρικανικό ergaster.[1][2]
| Homo erectus | ||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||
| Διώνυμο | ||||||||||||||||||||||||||
| †Homo erectus (Άνθρωπος ο όρθιος) Ντουμπουά, 1892 |
Σχετικά με τη μορφολογία του ο Homo erectus, η κρανιακή του χωρητικότητα κυμαίνεται από 750 cm3 στις πιο πρώιμες μορφές εώς 1.250cm3 στις νεότερες μορφές, δηλαδή παρατηρείται αύξηση του μεγέθους του εγκεφάλου σε σχέση με τον πρόγονό του Homo habilis. Επίσης, διαθέτει πιο ομαλό κρανιακό θόλο, μεγαλύτερο πλάτος χαμηλά στο κρανίο, παχιά κρανιακά οστά, οβελιαίο τόξο κοινό, μεγάλα υπερόφρυα τόξα, πλατιά ρινικά οστά, προγναθισμό, βαριά κάτω γνάθο χωρίς πηγούνι και μεγάλα δόντια. Χαρακτηριστικά του γνωρίσματα είναι η όρθια στάση και η δίποδη βάδιση.
Ο Homo erectus χρησιμοποιεί για πρώτη φορά την "τεχνική του μαλακού σφυριού" , ενώ σύμφωνα με τα ευρήματα φέρεται να χρησιμοποιούσε τόσο οστέινα όσο και ξύλινα εργαλεία. Υπάρχουν αποδείξεις οργανωμένου κυνηγιού μικρών και μεγάλων ζώων, τα οποία αποτελούσαν το κύριο συστατικό της διατροφής του. Κατοικούσε σε σπηλιές στις οποίες έχτιζε στέγες. Η μεγαλύτερη όμως καινοτομία του Homo erectus είναι η χρήση της φωτιάς. Αφού λοιπόν υπερνίκησε το φόβο της φωτιάς, άρχισε να τη χρησιμοποιεί για αν ψήνει την τροφή του και να χαράσει ζώνες φωτός και ζεστασιάς στον τόπο κατοικίας του, παρέχοντας παράλληλα σχετική προστασία στον ίδιο και την οικογένειά του από αρπακτικά σαρκοφάγα ζώα. Η αξιοποίηση της φωτιάς φαίνεται να άλλαξε τις καθημερινές του συνήθειες και ίσως έμμεσα να οδήγησε στη μεταβολή της δομής του εγκεφάλου και στην αύξηση της ικανότητας για μάθηση και επικοινωνία.[3]
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
