Παγοβούτι

 

Το Παγοβούτι είναι υδρόβιο πτηνό της οικογενείας των Κολυμβιδών, που απαντά και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Gavia immer και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). [2]

Gavia immer

Παγοβούτι
Κατάσταση διατήρησης
Ελαχίστης Ανησυχίας (IUCN 3.1)
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia) Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata) Ομοταξία: Πτηνά (Aves) Τάξη: Κολυμβόμορφα (Gaviiformes) Οικογένεια: Κολυμβίδες (Gaviidae) Γένος: Κόλυμβος (Gavia) (J. R. Forster, 1788) F Είδος: G. immer (Παγοβούτι)
Διώνυμο
Gavia immer (Κόλυμβος ο καταδυόμενος) [1] Brunnich, 1764

Τάση παγκόσμιου πληθυσμού

Σταθερή →[3]

Ονοματολογία

Η επιστημονική ονομασία του γένους, είναι λατινική και, στην κυριολεξία σημαίνει «γλάρος», gāvĭa, ae, f. (=λάρος), I a bird, perh. the seamew, Plin. 10, 32, 48, § 91; 10, 74, 95, § 204; App. M. 5, p. 171., αγνώστου λοιπής αιτιολογίας.[4] Οφείλεται στον περίφημο Ρωμαίο φυσιοδίφη Πλίνιο τον Πρεσβύτερο.[5]

Η λατινική ονομασία του είδους σχετίζεται άμεσα με τις εκπληκτικές καταδύσεις του.

Η ελληνική του ονομασία οφείλεται στο γεγονός, ότι απαντάται κυρίως στις βόρειες περιοχές.
Συστηματική ταξινόμηση

Το Παγοβούτι περιγράφηκε από τον Γερμανό ζωολόγο και ορυκτολόγο Μόρτεν Μπράνιτς (Morten Thrane Brünnich, 1737-1827) ως Colymbus immer (Νήσοι Φερόες, 1764). Το γένος Colymbus περιελάμβανε, εκείνο τον καιρό, επίσης και τα πυγόποδα (βουτηχτάρια). Γύρω στο 1788, ωστόσο, ο Γερμανός φυσιοδίφης Γιόχαν Ράινχολντ Φόρστερ (Johann Reinhold Forster) υποστήριξε ότι, οι κόλυμβοι και τα πυγόποδα ήσαν αρκετά διαφορετικά σε πολλά σημεία, ώστε να δικαιολογείται η κατάταξή τους σε ξεχωριστή γένη και, μετακίνησε το κηλιδοβούτι (μαζί με όλα τα άλλα είδη κολύμβων) στο σημερινό τους γένος, Gavia.[6]

Το παγοβούτι είναι στενά συγγενικό είδος με τo Κιτρινόραμφο παγοβούτι (G. adamsii).[7] Υπάρχει πιθανός υβριδισμός με το τελευταίο, και μικτά ζευγάρια (και την πιθανή υβρίδια) με Λαμπροβούτια (G. arctica) και Θαλασσοβούτια του Ειρηνικού (G. pacifica) έχουν παρατηρηθεί περιστασιακά.[8]
Γεωγραφική εξάπλωση
Χάρτης εξάπλωσης του Gavia immer: Πράσινο = μόνιμες περιοχές αναπαραγωγής, Κίτρινο = καλοκαιρινές περιοχές αναπαραγωγής, Πορτοκαλί = Περιοχές διαχείμασης

Το Παγοβούτι ένα σχεδόν αποκλειστικά βορειοαμερικανικό είδος, όπου αναπαράγεται από 48 ° N στο Αρκτικό Κύκλο (Ν τοπικά μέχρι 40 ° Β, και Β μέχρι 78 ° Β).
Περιοχές αναπαραγωγής

Αναπαράγεται σε ένα μεγάλο μέρος του Καναδά και της Αλάσκας, τμήματα των βόρειων Ηνωμένων Πολιτειών, νότια τμήματα της Γροιλανδίας (Δανία) και στην Ισλανδία.
Περιοχές διαχείμασης

Διαχειμάζει στις ακτές της θάλασσας ή σε μεγαλύτερες λίμνες σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένου των Ευρωπαϊκών ακτών προς τον Ατλαντικό από τη Φινλανδία μέχρι την Πορτογαλία και τη δυτική Μεσόγειο, τις Ατλαντικές ακτές της Βόρειας Αμερικής από το βόρειο Μεξικό, και την ακτή του Ειρηνικού της Βόρειας Αμερικής από το βόρειο Μεξικό μέχρι την άκρη της Αλάσκας.[9]
Μεταναστευτικοί οδοί

Τα Παγοβούτια είναι κυρίως αποδημητικά πουλιά, με την εαρινή και φθινοπωρινή μετανάστευση να εμφανίζονται σε ένα ευρύ μέτωπο και, σημαντικές περιοχές ανάπαυλας τη σταματώντας για λίγο στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών.

Στην Κεντρική Ευρώπη, το παγοβούτι στις παράκτιες περιοχές τακτικά παρατηρείται κατά την περίοδο Νοεμβρίου-Μαρτίου σε μικρά κοπάδια, όπως των μεταναστών και το χειμώνα επισκέπτη. Σημαντικά λιγότερο πιθανό είναι να το δούμε στο εσωτερικό. Επίσης παρατηρείται από το 1970 κατ 'επανάληψη στη λίμνη της Γενεύης και τη λίμνη της Κωνσταντίας.[10]

Η μετανάστευση πραγματοποιείται τη μέρα, από μοναχικά άτομα ή ομάδες μέχρι και 15 ατόμων. Κατά τη διάρκεια της νότιας μετανάστευσης, μπορούν να περάσουν τη νύχτα σε ζώνες αρκετών εκατοντάδων ατόμων και να επικεντρωθούν στις μεγάλες λίμνες.

Αποτελεί αβέβαιο το καθεστώς παρουσίας του στη Μεσόγειο, ενώ κάποιες από τις παλαιότερες αναφορές ίσως οφείλονται σε σύχγυση με μεγαλόσωμα Λαμπροβούτια.[11]

Στην Ελλάδα, το Παγοβούτι είναι σπάνιος και παραπλανημένος χειμερινός επισκέπτης.[12]
Βιότοπος
Αναπαραγωγική περίοδος

Το παγοβούτι αναπαράγεται σε μεγάλες, βαθιές λίμνες γλυκού νερού σε δάση κωνοφόρων ή στην ανοικτή τούνδρα (del Hoyo et al 1992), που απαιτούν καθαρό νερό με ορατότητες τουλάχιστον 3-4 μ. και μικρά νησιά (λιγότερο από 2,5 εκτάρια) για φώλιασμα (Rimmer 1992).
Μη αναπαραγωγική περίοδος

Διαχειμάζει κατά μήκος των ακτών σε εκτεθειμένες βραχώδεις ακτές, μικρούς κόλπους (del Hoyo et al 1992), κανάλια και προστατευόμενες εισόδους (Snow και Perrins 1998) δείχνουν μια προτίμηση για τα ρηχά παράκτια ύδατα (Rimmer 1992). Μπορεί επίσης να βρεθεί στην ενδοχώρα (del Hoyo et al 1992) σε λίμνες και ταμιευτήρες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου (Snow και Perrins 1998), αν και αυτό επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις καιρικές συνθήκες (Rimmer 1992).[3]
Μορφολογία

Το Παγοβούτι είναι ένας μεγαλόσωμος και ρωμαλέος κόλυμβος, που μοιάζει αρκετά με Κορμοράνο. Το μέγεθός του ποικίλει, μερικά είναι σαν μεγάλα Λαμπροβούτια, αλλά όσο τα κιτρινόραμφα παγοβούτια.
Νεαρό παγοβούτι με το πτέρωμα του 1ου καλοκαιριού

Όταν κολυμπά, φαίνεται το βαρύ ράμφος που το κρατά οριζόντιο, το μεγάλο κεφάλι και ο χοντρός λαιμός. Το μέτωπο με απότομη κλίση, μπορεί να ανασηκωθεί σαν μικρό «εξόγκωμα», σαν λοφίο, που κάνει την κορόνα να φαίνεται κοίλη. Όταν επιπλέει ψηλά, τα ανοιχτόχρωμα πιτσιλωτά πλευρά φαίνονται σαν πλήρης ανοιχτόχρωμη γραμμή (όπως στο Κηλιδοβούτι).

Το μεγάλο ράμφος είναι σκούρο γκρι με μαύρο και ευθύ, το κρατάει σε σχεδόν οριζόντια θέση. Τα κόκκινα μάτια του παγοβουτιού πιθανόν τα βοηθούν στην υποβρύχια όρασή τους.

Η πτερόρροια στα ενήλικα γίνεται τον χειμώνα, κατά τη διάρκεια της οποίας χάνουν προσωρινά την πτητική ικανότητα.[13]

Τα φύλα είναι όμοια (με το αρσενικό λίγο μεγαλύτερο), αλλά το πτέρωμα εμφανίζεται σε δύο διαφορετικές μορφές, της αναπαραγωγικής και της μη αναπαραγωγικής εποχής, (εποχικός διμορφισμός) με το πρώτο να είναι εντυπωσιακό σε χρώματα, σχέδια και αναλογίες.

Στο αναπαραγωγικό πτέρωμα (καλοκαίρι) το είδος είναι απαραγνώριστο. Έχει κατάμαυρο κεφάλι και ράμφος και ασπρόμαυρο καρό στο πάνω μέρος και μπάλωμα με άσπρες ρίγες στα πλάγια του λαιμού. Επίσης, το κάτω μέρος είναι ολόλευκο (σε γενική φάση).

Στο μη-αναπαραγωγικό πτέρωμα (χειμώνας), το ράμφος είναι γαλαζωπό γκριζόλευκο, με σκούρα άκρη και «ράχη». Επίσης υπάρχει εμφανής οφθαλμικός δαχτύλιος, μάλλον σαφής διαχωρισμός μεταξύ του σκούρου πίσω και του λευκού μπροστινού μέρους του λαιμού και μαυριδερό μισό περιλαίμιο στο κάτω μέρος του λαιμού, που τονίζεται από μια λευκή εγκοπή από πάνω. Υπάρχει αντίθεση μεταξύ του σκούρου λαιμού και του πιο ανοιχτόχρωμου σώματος. Δεν έχει τη φολιδωτή εμφάνιση του νεαρού, καθώς διατηρεί μόνο μερικά στικτά μικρά καλυπτήρια.

Το νεαρό είναι όπως το ενήλικο το χειμώνα, αλλά τα φαρδιά ανοιχτόχρωμα περιθώρια των φτερών στο πάνω μέρος σχηματίζουν εμφανές φολιδωτό σχέδιο (από μακριά δίνουν πιο ανοιχτόχρωμη εμφάνιση σε σχέση με το νεαρό Λαμπροβούτι), τα καλυπτήρια της άνω επιφάνειας (lesser upper coverts) είναι χωρίς λευκά στίγματα και λιγότερο εμφανής οφθαλμικός δαχτύλιος.

Στο πρώτο καλοκαίρι διατηρεί πλήρως το φτέρωμα σαν του νεαρού. Στο δεύτερο χειμώνα είναι σαν το ενήλικο το χειμώνα, αλλά σκουρότερο από πάνω, με πιο ανοιχτή, όχι τόσο μαυριδερή άκρη του ράμφους, και τα καλυπτήρια είναι χωρίς στίγματα.

Πηγές: [11]
Βιομετρικά στοιχεία

Μήκος σώματος: (61-) 73 έως 88 (-100) εκατοστά [11]
Άνοιγμα πτερύγων: (122-) 127 έως 148 (-152) εκατοστά
Βάρος: (1,6-) 2,78 έως 4,1 (-8) κιλά, 5 κιλά (μέσος όρος) [8][14]

Τροφή
Παγοβούτι τεντώνει τις φτερούγες του (αναπαραγωγικό φτέρωμα)

Το Παγοβούτι όπως όλα τα θαλασσοβούτια, κυρίως τρέφονται με ψάρια (55-80%),[8] συλλαμβάνοντας τη λεία του σε βάθος 10 έως 12 μέτρων (ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν εγγραφές μέχρι βάθος 70 μέτρων)[15] και μπορούν να παραμείνουν κάτω από το νερό για περίπου 3 λεπτά.[16] Μπορούν να καταπιούν τα ψάρια των οποίων το μέγεθος μπορεί να φτάσει 28 εκατοστά. Καταναλώνουν επίσης πολλά θαλάσσια είδη (γάδους, ρέγγες, παπαλίνες, εγκλεφίνους, τακούια, καπόνια όπως γκρίζα καπόνια, καλκάνια κλπ.) και είδη του γλυκού νερού (π.χ. Γαστεροστεΐδες, χέλια, πέρκες, τσιρόνια, γατόψαρα, πέστροφες, λιμνοπέστροφες). Μπορεί επίσης να τρέφονται με μικρά μαλάκια, καρκινοειδή, κεφαλόποδα, ακόμη και δακτυλιοσκώληκες. Διαπιστώθηκαν επίσης στο στομάχι του υδρόβια φυτά σε μία ποσότητα τέτοια ώστε μπορεί να υπάρχει μια τυχαία απορρόφηση.

Τα θαλασσοβούτια είναι οπτικά αρπακτικά ζώα, γι 'αυτό είναι σημαντικό για την επιτυχία στο κυνήγι το νερό να είναι διαφανές. Η περισσότερη λεία καταπίνεται υποβρύχια, όπου αλιεύεται, αλλά κάποια μεγαλύτερα θήραμα πρώτα τα φέρνουν στην επιφάνεια.[17]
Ηθολογία

Το παγοβούτι κολυμπά χαριτωμένα στην επιφάνεια, καταδύεται καλύτερα από κάθε άλλο πετούμενο πουλί, και πετά αρμοδίως για εκατοντάδες χιλιόμετρα στη μετανάστευση.

Τα παγοβούτια είναι σαν αεροπλάνα που χρειάζονται ένα διάδρομο για την απογείωση. Στην περίπτωση του Παγοβουτιού, που χρειάζονται από 30 γιάρδες μέχρι ένα τέταρτο του μιλίου (ανάλογα με τον άνεμο) για το χτύπημα των φτερών του και τρέχει σε όλη την επιφάνεια του νερού, προκειμένου να αποκτήσουν αρκετή ταχύτητα για την απογείωση.

Όταν πετά, ο παχύς λαιμός είναι τεντωμένος, τα μεγάλα πόδια προεξέχουν έντονα, συχνά με απλωμένα δάχτυλα, σχετικά αργά φτεροκοπήματα με χαρακτηριστικά «ελαστική» εξωτερική φτερούγα, ο όγκος του σώματος και το μεγάλο ράμφος συχνά είναι εμφανή. Σε πτήση μπορεί να φτάσει τα 120 χλμ/ώρα κατά την μετανάστευση.[15] Τα Παγοβούτια χρειάζονται μια μεγάλη απόσταση για να αποκτήσουν δυναμική για την απογείωση, και είναι αδέξια κατά την προσγείωση. Η αδεξιότητα του στην ξηρά οφείλεται στα πόδια, τα οποία είναι τοποθετημένα στο πίσω μέρος του σώματος: αυτό είναι ιδανικό για καταδύσεις αλλά όχι καλά προσαρμοσμένο για το περπάτημα. Όταν τα πουλιά προσγειωθούν στο νερό, ξαφρίζουν το νερό κατά μήκος με τις κοιλιές τους για να επιβραδύνουν, αντί στα πόδια τους, καθώς είναι τοποθετημένα πολύ πίσω στο σώμα τους.
Φωνή

Το πιο συχνό κάλεσμα του παγοβουτιού είναι ένα επαναλαμβανόμενο υψηλότονο παράξενο γέλιο, όπου συχνά αρχίζει με μια πιο χαμηλή νότα, «χογιεγιεγιεγια» (χρησιμοποιείται και ως «ατμοσφαιρικός» ήχος σε ταινίες...). Τραγούδι θρηνητικό, σαν του Λαμπροβουτιού, «ααοο... γουιι γουι-α γουιι γουι-α γουιι γουι-α». Επίσης βγάζει ένα μονοσύλλαβο θρηνητικό κάλεσμα που χαμηλώνει σε τόνο.[11]

Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος)

Αναπαραγωγή
Παγοβούτι στη φωλιά του

Τα παγοβούτια είναι μονογαμικά πουλιά, τα οποία ζευγαρώνουν δια βίου. Αποκτούν σεξουαλική ωριμότητα μετά το 2ο έτος της ηλικίας τους. το ζευγάρωμα λαμβάνει χώρα στην ξηρά, συχνά στην περιοχή φωλιάσματος, και επαναλαμβάνεται καθημερινά μέχρι να γεννηθούν τα αυγά.

Το προηγούμενο φλερτ είναι πολύ απλό, αμοιβαία εμβάπτιση του ράμφους και καταδύσεις.[18] Το ζευγάρι από τους συντρόφους διεκδικούν μια αναπαραγωγική επικράτεια από 0,24 μέχρι 0,81 τ.χλ. και συχνά περιπολούν, υπερασπίζονται και σημαδεύουν το εδάφος τόσο σωματικά όσο και φωνητικά. Οι επιδείξεις προς τους ξένους, τα τοξωτά άλματα, τα κ.λπ. συχνά παρερμηνεύονται ως ερωτοτροπία. Τόσο ο αρσενικός όσο και ο θηλυκός γονέας χτίζουν τη φωλιά και παίρνουν μέρος στην επώαση των αυγών.[17]

Οι φωλιές κατασκευάζονται από νεκρά χόρτα βάλτου και άλλα ενδημικά φυτά (Snow and Perrins 1998) και διαμορφώνεται σε αναχώματα κατά μήκος των βλαστωδών ακτών των λιμνών (del Hoyo et al 1992). Μετά από μια εβδομάδα από τη κατασκευή στα τέλη της άνοιξης, ο ένας γονέας ανεβαίνει στην κορυφή για την χύτευση της φωλιάς στο σχήμα του σώματος του.[19] Αυτές οι φωλιές συχνά επαναχρησιμοποιούνται σε ετήσια βάση, και οι μελέτες δείχνουν ότι αυτές οι προσπάθειες επαναφωλιάσματος είναι πιο πιθανό να πετύχουν από την πρώτη προσπάθεια.[20] Οι θέσεις φωλιάσματος συνήθως μοιάζουν με εκείνες όπου εκκολάφθηκαν οι γονείς. Αντί για την αποφυγή της οξύτητας και της κακής ποιότητας του νερού, οι γονείς διακινδυνεύουν την επιτυχία για καλύτερες πιθανότητες επιβίωσης και να επιλέξουν τις λίμνες που παράγουν παρόμοια ψάρια με την κανονική διατροφή τους.[21]

Το θηλυκό γεννά 2, σπάνια μόνο 1, αυγά,[22] τα οποία εκκολάπτονται σε λιγότερο από ένα μήνα. Όταν οι νεοσσοί είναι μόλις μερικών ημερών, θα αρχίσουν να αφήνουν τη φωλιά με τους γονείς, το κολύμπι και μερικές φορές καβάλα στην πλάτη ενός γονέα. Είναι σε θέση να καταδυθούν υποβρύχια μέσα στις επόμενες ημέρες και μπορούν τυπικά να πετάξουν σε ηλικία 10-11 εβδομάδες.[23] Εάν η τροφή είναι λιγοστή, τα νεαρά μπορεί να πολεμήσει έντονα, και συχνά μόνο ένα νεαρό επιβιώνει. Μετά την επώαση, οι νεοσσοί θα μείνουν με τους γονείς τους για 2-3 μήνες.[24]
Θηρευτές

Οι φωλιές των παγοβουτιών συνήθως τοποθετούνται σε νησιά, όπου τα χερσαία αρπακτικά ζώα δεν μπορούν κανονικά να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Ωστόσο, τα αυγά και νεοσσοί μπορούν να αρπαχτούν από γλάρους, κορακοειδή, ρακούν, μεφίτιδες, μινκ, αλεπούδες, χελώνες του γλυκού νερού και μεγάλα ψάρια. Οι ενήλικες δεν θηρεύονται τακτικά, αλλά έχουν αρπαχτεί από θαλάσσιες ενυδρίδες (όταν διαχειμάζουν) και λευκοκέφαλοι θαλασσαετοί.[25][26] Ψαραετοί έχουν παρατηρηθεί να παρενοχλούν παγοβούτια, πιο πιθανό για κλεπτοπαρασιτισμό από ό, τι για θήρευση.[27] Όταν πλησίασε ένα αρπακτικό ζώο είτε στη φωλιά τους ή τα ίδια, τα παγοβούτια μερικές φορές επιτίθενται στο αρπακτικό από τα ορμητικά νερά σε αυτό και προσπαθούν να το κρεμάσουν στο ξύλο μέσα από την κοιλιά ή το πίσω μέρος του κεφαλιού ή του λαιμού.
Απειλές
Οι νεοσσοί είναι ικανοί να ακολουθούν τους γονείς τους, λίγες μέρες μετά την εκκόλαψη

Κατά τη διάρκεια της περιόδου αναπαραγωγής, το είδος απειλείται από τις διακυμάνσεις της στάθμης των υδάτων (del Hoyo et al 1992) (π.χ. λόγω της κατασκευής φραγμάτων) (Rimmer 1992), την οξίνιση των λιμνών αναπαραγωγής (del Hoyo et al 1992, Piper et al. 2002) 7, τη ρύπανση βαρέων μετάλλων (del Hoyo et al 1992, Rimmer 1992) (π.χ. μόλυνση μεθυλυδραργύρου) (Piper et al. 2002) και τη μολυβδίαση από τη κατάποση μολύβδου σε αλιευτικά βάρη (Scheuhammer et al. 2003, Sidor et al. 2003).

Μερικοί περιβαλλοντολόγοι προσπαθούν να αυξήσουν την επιτυχία του φωλιάσματος με την άμβλυνση των επιπτώσεων ορισμένων από αυτές τις απειλές, δηλαδή την επίγεια θήρευση και τις διακυμάνσεις στην στάθμη του νερού, μέσω της ανάπτυξης των σχεδιών, των τεχνητών νησιών για φώλιασμα, στα εδάφη αναπαραγωγής των παγοβουτιών (Piper et al. 2002).[28]

Επίσης, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην ανθρώπινη όχληση (del Hoyo et al 1992), όπως η ανάπτυξη των ακτών και της ανθρώπινης αναψυχής (Piper et al. 2002) 7, και μπορεί να λιποτακτήσει λίμνες μετά από αυξήσεις στην ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα (del Hoyo et al 1992).

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το είδος είναι εξαιρετικά ευάλωτο στις παράκτιες πετρελαιοκηλίδες, ειδικά σε περιοχές όπου σχηματίζουν μεγάλες συναθροίσεις (del Hoyo et al 1992), καθώς και εμπλοκή σε μονόινες αλιευτικές γραμμές (που χρησιμοποιείται για την ερασιτεχνική αλιεία) και την εμπορική δίχτυα προκαλεί σημαντική θνησιμότητα στη θάλασσα και στις μεγαλύτερες λίμνες (del Hoyo et al 1992, Rimmer 1992). Το είδος είναι επίσης ευαίσθητα στη γρίπη των αλλαντίαση έτσι μπορεί να απειλούνται από μελλοντικά κρούσματα της νόσου (del Hoyo et al 1992, Rimmer 1992).

Γενικά, η IUCN, έχει χαρακτηρίσει το είδος ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), παγκοσμίως, με σταθερές τάσεις,[3] ενώ για την Ελλάδα τα στοιχεία είναι ανεπαρκή.
Μέτρα διαχείρισης

Το είδος περιλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος II της Σύμβασης για τα Αποδημητικά Είδη και είναι εισηγμένο στο πλαίσιο της συμφωνίας ων Αφρικανικών Ευρασιατικών υδρόβιων πτηνών. Είναι εισηγμένο στο Άρθρο Ι σύμφωνα με την Οδηγία της ΕΕ για τα Πτηνά. Στην Ευρώπη εμφανίζεται σε 20 ΣΠΠ, συμπεριλαμβανομένων της Ισλανδίας, της Νορβηγίας (Σβάλμπαρντ και την ηπειρωτική Νορβηγία), την Ιρλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία. Πρόκειται για ένα διατηρητέο είδος σε 83 Ζώνες Ειδικής Προστασίας στο δίκτυο Natura 2000 της ΕΕ.
Κουλτούρα

Αυτό το πουλί είναι γνωστό στον Καναδά, που εμφανίζεται στο κέρμα του ενός δολλαρίου "loonie" και την προηγούμενη σειρά στο λογαριασμό των $20, και είναι η επαρχιακή πουλί του Οντάριο. Επίσης, είναι το επαρχιακό πουλί της Μινεσότα και εμφανίζεται στο σήμα του Στέιτ Κουόρτερ της Μινεσότα.

Η φωνή και η εμφάνιση του παγοβουτιού τα έκαναν διακεκριμένα σε αρκετές Τοπικές Αμερικανικές ιστορίες. Επίσης, φυλές ιθαγενών της Βρετανικής Κολομβίας πίστευαν ότι η υπέρβαση των καλεσμάτων από αυτό το πουλί πρόβλεπαν βροχή.[29][30]
Παραπομπές

Austin, p. 124
Howard and Moore, p. 71
BirdLife International (2012). Gavia immer στην Κόκκινη Λίστα Απειλούμενων Ειδών της IUCN. Έκδοση 2013.2. Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN). Ανακτήθηκε 29 Μαρτίου 2014.
http://artflx.uchicago.edu/cgi-bin/philologic/getobject.pl?c.6:170.lewisandshort
Johnsgard
Allen
Boertmann, 1990
http://www.hbw.com/species/common-loon-gavia-immer
del Hoyo et al, 1992
Hans-Günther Bauer, 2005
Mullarney et al, p. 62
http://84.205.246.56/LinkClick.aspx?fileticket=TPsw%2b3PNVX8%3d&tabid=518&language=el-GR
http://www.arkive.org/common-loon/gavia-immer/
http://animals.nationalgeographic.com/animals/birds/common-loon/
http://dnr.wi.gov/wnrmag/2013/02/loon.htm
Tallman, 2002
Kirschbaum, Kari, and Roberto, 2015
Sjölander, 1972
https://www.allaboutbirds.org/guide/Common_Loon/id
Windels, 2015
Academic Search Complete, 2015.
http://www.audubon.org/field-guide/bird/common-loon
Audubon, 2014
http://www.nhptv.org/wild/CommonLoon.asp
McIntyre, 1997
http://animaldiversity.org/site/accounts/information/Gavia_immer.html
http://www.sbaa.ca/projects.asp?cn=303
Desorbo, 2007
McGinnis, 2004

Cornett, 2008

Πηγές

"Animal Behaviour: Familiar Nest Sites Beat Better Lakes." Nature 499.7456 (2013): 8. Academic Search Complete. Web. 3 Nov. 2015.
Allen, J. A. (July 1897). "The Proper Generic Name of the Loons". The Auk 14 (3): 312–313. doi:10.2307/4068646.
Barklow, William E. (1979). "Graded Frequency Variations of the Tremolo Call of the Common Loon (Gavia immer)". The Condor. 81 (1): 53–64. doi:10.2307/1367857.
Boertmann, D. (1990). "Phylogeny of the divers, family Gaviidae (Aves)". Steenstrupia. 16: 21–36.
"Common Loon." Audubon. N.p., 13 Nov. 2014. Web. 30 Oct. 2015.
Cornett, Michael (16 April 2008). "Great Northern?: A Scottish Adventure of Swallows & Amazons". Amazon.com. Retrieved 26 March 2010.
Dan A. Tallman; David L. Swanson; Jeffrey S. Palmer (2002). Birds of South Dakota. Midstates/Quality Quick Print. p. 3. ISBN 0-929918-06-1.
Desorbo, Christopher R., Kate M. Taylor, David E. Kramar, Jeff Fair, John H. Cooley, David C. Evers, William Hanson, Harry S. Vogel, and Jonathan L. Atwood. "Reproductive Advantages for Common Loons Using Rafts." Journal of Wildlife Management 71.4 (2007): 1206-213. Web.
Πάπυρος-Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 15 , λήμμα «Γαβιόμορφα»
Elizabeth S. Austin, Ο Κόσμος των Φυτών και των Ζώων, Αθήνα, 1962
Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2015 (2η Έκδοση)
IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/
Kirschbaum, Kari, and Roberto J. Rodriguez. "Critter Catalog." BioKIDS. University of Michigan, 2002. Web. 30 Oct. 2015.
Mager III, John N.; Walcott, Charles; Piper, Walter H. (2012). "Male Common Loons Signal Greater Aggressive Motivation by Lengthening Territorial Yodels". Wilson Journal of Ornithology. 124 (1): 73–80. doi:10.1676/11-024.1.
McIntyre, J., J. Barr. 1997. Common Loon (Gavia immer). A Poole, F Gill, eds. The Birds of North America, Vol. 313. Philadelphia, PA and Washington DC: The Academy of Natural Sciences and the American Ornithologists Union.
McGinnis, Molly (February 2004). "Totem Animals in Swallows & Amazons: Great Northern?". All Things Ransome. Retrieved 26 March 2010.
Mennill, Daniel J. (2014). "Variation in the Vocal Behavior of Common Loons (Gavia mimer): Insights from Landscape-level Recordings". Waterbirds. 37 (sp1): 26–36. doi:10.1675/063.037.sp105.
Sjölander,Sverre; G. Ågren. "The reproductive behaviour of the Common Loon". Wilson Bulletin84:296-308. 1972.
Windels, Steve K., et al. "Effects Of Water-Level Management On Nesting Success Of Common Loons." Journal Of Wildlife Management 77.8 (2013): 1626-1638. Environment Complete. Web. 3 Nov. 2015.