.
Ο αστρολάβος είναι ένα ιστορικό αστρονομικό όργανο το οποίο χρησιμοποιούσαν οι ναυτικοί και οι αστρονόμοι για την ναυσιπλοΐα και την παρατήρηση του Ήλιου και των αστεριών από τον 3ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 18ο αιώνα μ.Χ., μετά τον οποίο χρησιμοποιήθηκε ένα πιο εξελιγμένο όργανο, ο εξάντας. Χρησιμοποιώντας τον αστρολάβο προέβλεπαν τις θέσεις του ήλιου της σελήνης, των πλανητών και των άστρων. Με τη βοήθεια του αστρολάβου είναι δυνατό να βρεθεί η ώρα αν είναι γνωστό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος ή αντίστροφα.Η εφεύρεσή του αποδίδεται στον Έλληνα αστρονόμο και μαθηματικό Απολλώνιο τον Περγαίο (πιθανότατα γύρω στο 220 π.Χ.) και λίγο αργότερα στον Ίππαρχο τον 2ο αι. π.Χ. και αρχικά είχε σχήμα σφαίρας (αστρολάβος Ίππαρχου). Αργότερα, τον 8ο με 10ο αι., ο αστρολάβος έλαβε σχεδόν επίπεδη μορφή από τους Άραβες (λέγεται ότι ο πρώτος επίπεδος αστρολάβος φτιάχτηκε τον 8ο αιώνα από τον Πέρση μαθηματικό Fazari) που απαρτιζόταν από έναν κύκλο και ένα κινητό βραχίονα, ο οποίος προσδιόριζε το ύψος των ουράνιων σωμάτων. Από την Ισλαμική Ισπανία, ο αστρολάβος διαδόθηκε στην Ευρώπη τον 11ο αιώνα μ.Χ. και χρησιμοποιήθηκε στην ναυσιπλοΐα μέχρι τον 18ο αι. έως ότου τελικά αντικαταστάθηκε από τον εξάντα.
Ο αστρολάβος αποτελείται από έναν δίσκο, που το εξωτερικό του πλαίσιο υποδιαιρείται σε μοίρες, και σε έναν κανόνα (γωνιόμετρο) που μπορεί να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Πάνω στον δίσκο υπάρχει μια χαραγμένη ακτίνα που καταλήγει στα αντιδιαμετρικά σημεία του 0 των μετρήσεων. Για να μετρήσουν την γωνία μεταξύ δυο αστεριών, τοποθετούσαν με σκόπευση το ένα πάνω στον κανόνα και έστρεφαν τον δίσκο με την ακτίνα ώσπου να συναντήσει το άλλο αστέρι, η γωνία ήταν αυτή που εμφανιζόταν μεταξύ του κανόνα και της ακτίνας.
Τμήμα εκείνου του επίπεδου αστρολάβου θεωρήθηκε στην ουράνια μηχανή του Ι. Εβέλιους και όργανο παρατήρησης μονού, ή διπλού, ή τριπλού τομέα, έκαστος 30° και ακτίνας περίπου 3μ. (10 πόδια) που είχε εισαγάγει ο Τύχο Μπράχε.
Διευκρινίζεται ότι τόσο ο σφαιρικός αστρολάβος όσο και ο επίπεδος αστρολάβος είναι όργανα διαφορετικής χρήσης αστρονομικών μετρήσεων. Τον μεν σφαιρικό αστρολάβο, εφευρέτης του οποίου θεωρείται ο Ίππαρχος ο Ρόδιος, χρησιμοποιούσαν για να μετρούν τις λεγόμενες εκλειπτικές συντεταγμένες των αστέρων, που είναι σε αντιδιαστολή ότι οι γεωγραφικές συντεταγμένες στη Γη. Ενώ τον επίπεδο αστρολάβο χρησιμοποιούσαν μέχρι τελευταία για να μετρούν το ύψος αστέρος, ή πλανήτη, από τον ορίζοντα.
Ένα απο τα τέσσερα κομμάτια του κύκλου, Αγγλία,1388
Από την ύπαρξη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων χρονολογημένου στον 1ο αιώνα π.Χ, ενός μηχανισμού περισσότερο προχωρημένου ακόμη και από τους αστρολάβους που κατασκεύασαν οι Άραβες αιώνες αργότερα, φαίνεται ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν ήδη παρόμοιοι μηχανισμοί, αλλά δεν ήταν ευρέως γνωστοί και δεν υπάρχουν αναφορές σε αυτούς.
Ιστορία
'Ένας νέος αστρολάβος εφευρέθηκε στον ελληνιστικό κόσμο το 150 π.Χ. και συχνά αποδίδεται στον Ίππαρχο. Ο αστρολάβος, αποτέλεσμα της επιπεδόσφαιρας και της διόπτρας, ήταν ουσιαστικά ένας αναλογικός υπολογιστής, ικανός να λύνει αρκετά διαφορετικά είδη προβλημάτων της αστρονομίας. Ο Θέων της Αλεξάνδρειας έγραψε μια λεπτομερειακή πραγματεία για τον αστρολάβο και ο Lewis το 2001 υποστήριξε ότι ο Πτολεμαίος χρησιμοποίησε ένα αστρολάβο για να κάνει τις αστρονομικές παρατηρήσεις που καταγράφονται στην Τετράβιβλο.[1]
Οι αστρολάβοι συνέχισαν να χρησιμοποιούνται από τους ομιλούντες την Ελληνική γλώσσα σε όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου. Γύρω στο 550 μ.Χ. ο χριστιανός φιλόσοφος Ιωάννης ο Φιλόπονος έγραψε μια έκθεση για τον αστρολάβο στα Ελληνικά, που είναι η νεότερη Ελληνική αναφορά επί του οργάνου. Επίσης, ο Severus Sebokht, ένας επίσκοπος που ζούσε στη Μεσοποταμία έγραψε ένα βιβλίο για τον αστρολάβο στη Συριακή γλώσσα στα μέσα του έβδομου αιώνα. Ο οποίος αναφέρεται στην εισαγωγή του ότι ο αστρολάβος είναι φτιαγμένος από ορείχαλκο, υποδεικνύοντας ότι οι μεταλλικοί αστρολάβοι ήταν γνωστοί στη Χριστιανική Ανατολή πριν αναπτυχθεί στον Ισλαμικό κόσμος ή στη Λατινική Δύση.[2]
Μεσαιωνική Εποχή
Πραγματεία που εξηγεί τη σημασία του αστρολάβου, από τον Πέρση επιστήμονα, Ναζίρ αλ-Ντιν αλ Τουσί.
Οι αστρολάβοι αναπτύχθηκαν περαιτέρω στον μεσαιωνικό ισλαμικό κόσμο, όπου μουσουλμάνοι αστρονόμοι εισήγαγαν στον αστρολάβο[3] γωνιακές κλίμακες, πρόσθεσαν κύκλους που έδειχναν το αζιμούθιο στον ορίζοντα[4]. Χρησιμοποιήθηκε ευρέως σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, κυρίως ως βοήθημα για τη ναυσιπλοΐα και ως ένας τρόπος για την εξεύρεση της Κίμπλα (Qibla), την κατεύθυνση της Μέκκας. Το πρώτο πρόσωπο που πιστώνεται με την κατασκευή του αστρολάβου στον Ισλαμικό κόσμο, φέρεται να είναι ο μαθηματικός του 8ου αιώνα ο Μουχάμαντ Αλ-Πορτολέσε (Muhammad al-Portolese).[5] Το μαθηματικό υπόβαθρο που εδραιώθηκε από τη μουσουλμάνα αστρονόμο Αλ Μπατένιου (Al Batenius) στην πραγματεία του Kitab az-Zij (Κιτάμπ Αζ- Ζιχ) (περίπου 920 μ.Χ. ), το οποίο μεταφράστηκε στα λατινικά από τον Πλάτωνα Τιμπουρτίνους (De Motu Stellarum).
Ο παλαιότερος διασωθείς αστρολάβος χρονολογείται το 315 έτος Εγίρας (927/8 μ.Χ.). Στον ισλαμικό κόσμο, οι αστρολάβοι χρησιμοποιήθηκαν για να μπορέσουν να βρουν τις ώρες της ανατολής και της έγερσης των σταθερών αστεριών, για να βοηθήσουν με το χρονοδιάγραμμα της πρωινής προσευχής (salat). Στον 10ο αιώνα, ο Αλ-Σούφι ( al-Sufi) περιγράφει για πρώτη φορά πάνω από 1.000 διαφορετικές χρήσεις του αστρολάβου, σε διάφορους τομείς, όπως η αστρονομία, αστρολογία, ωροσκόπια, πλοήγηση, τοπογραφία, χρονομέτρησης, προσευχή (Salat), Κίμπλα (Qibla), κλπ[6]
Μια διαφοροποίηση του σφαιρικού αστρολάβου, επινοήθηκε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα από τους αστρονόμους και εφευρέτες του ισλαμικού κόσμου.[7] Η πρώτη περιγραφή του σφαιρικού αστρολάβου χρονολογείται ως το Αλ- Ναηρίζη (Al-Nayrizi), από το 892 - 902 μ.Χ. Στον 12ο αιώνα, ο Σαραφ Αλ Ντιν Αλ Τουσί (Sharaf al-Dīn al-Tūsī) εφηύρε τη γραμμική του αστρολάβου, μερικές φορές γνωστή και ως «το ραβδί του αλ-Tουσί," που ήταν "μια απλή ξύλινη ράβδος με διαβαθμίσεις, αλλά χωρίς σκόπευτρο. Ήταν εφοδιασμένο με ένα νήμα της στάθμης και μια διπλή χορδή για μετρήσεις γωνιών και έφερε ένα διάτρητο δείκτη.[8] Ο πρώτος μηχανικός αστρολάβος εφευρέθηκε αργότερα από τον Αμπί Μπακρ (Abi Bakr) του Ισφαχάν το 1235.[9]
Ο Πήτερ από την Μαρικούρτη, στο τελευταίο μισό του 13ου αιώνα, έγραψε επίσης μια πραγματεία για την κατασκευή και τη χρήση μιας καθολικής αστρολαβικής μηχανής (Nova compositio astrolabii particularis). Ο οικουμενικός αστρολάβος μπορεί να βρεθεί στο Μουσείο Ιστορίας της Επιστήμης στην Οξφόρδη.
Ο Άγγλος συγγραφέας Τζέφρι Τσόσερ (περίπου 1343-1400), συνέταξε μια πραγματεία για τον αστρολάβο για το γιο του, που βασίζονται κυρίως στον Messahalla. Η ίδια πηγή μεταφράστηκε από τον Γάλλο αστρονόμο και αστρολόγο Pelerin de Prusse και από άλλους. Το πρώτο τυπωμένο βιβλίο για τον αστρολάβο ήταν η Σύνθεση και χρήση του Αστρολάβου από τον Christian από το Prachatice, αναφερόμενο, επίσης στον Messahalla, αλλά είναι σχετικά πρωτότυπο.
Το 1370, η πρώτη ινδική πραγματεία για τον Αστρολάβο γράφτηκε από τον αστρονόμο Γιαν Μαχεντρα Σουρί (Jain Mahendra Suri). [10]
Ένας περσικός αστολάβος του 18ου αιώνα.
Ο Αστρολάβος του Jean Fusoris. Κατασκευάστηκε στο Παρίσι το 1400.
Ο πρώτος μεταλικός αστρολάβος στη δυτική Ευρώπη είναι ο Destombes, που είναι κατασκευασμένος από ορείχαλκο τον δέκατο αιώνα στην Ισπανία.[11][12]
Ο αστρολάβος ήταν σχεδόν βέβαιο ότι για πρώτη φορά πάρθηκε από τα Πυρηναία, από τον Γερβέρτο της Ουριγιακ (μελλοντικό Πάπα Συλβέστρο), που είχε ενσωματωθεί στο Κουαντρίβιομ στο σχολείο Ρέμις της Γαλλίας, λίγο πριν τη στροφή του 11ου αιώνα.[13] Τον 15ο αιώνα, η γαλλική οργανοποιία Ζαν Φουσορ (περίπου 1365-1436) άρχισε να πουλάει αστρολάβους σε μαγαζιά στο Παρίσι, μαζί με φορητά ηλιακά ρολόγια και άλλα δημοφιλή επιστημονικά εργαλεία της ημέρας. Τριάντα από τους αστρολάβους της εποχής σώθηκαν μέχρι τις μέρες μας.[14] Τελικά, ένα ακόμη ξεχωριστό παράδειγμα της χειροτεχνίας στην Ευρώπη στις αρχές του 15ου αιώνα είναι ο αστρολάβος με ημερομηνία 1420, που σχεδιάστηκε από τον Αντώνιο ντε Πασεντί και δημιουργήθεικε από τον Δομικούς ντε Λανζάνο.[15]
Τον 16ο αιώνα , ο Τζοχάνες Στούφλερ δημοσίευσε το Elucidatio fabricae ususque astrolabii, ένα εγχειρίδιο για την κατασκευή και την χρήση του αστρολάβου. Τέσσερις πανομοιότυποι αστρολάβοι του 16ου αιώνα φτιάχτηκα από τον Τζωρτζ Χαρτμαν παρέχοντας μερικές από τις πρώτες ενδείξεις για την παραγωγή των παρτίδων από τη διαίρεση της εργασίας.
Αστρολάβοι και ρολόγια
Τα πρώτα αστρονομικά ρολόγια έχουν επηρεαστεί από τον αστρολάβο, με πολλούς τρόπους θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι τα ρολόγια εργασίας και οι αστρολάβοι σχεδιάστηκαν για να παράγουν μια συνεχή προβολή της θέσης του ήλιο, των αστεριών και των πλανητών. Για παράδειγμα το ρολόι του Ρίτσαρντ Γαλλινγκοφορντ αποτελείτε ουσιαστικά από ένα χάρτη αστεριών που περιστρέφεται πίσω από ένα σταθερό δίχτυ, παρόμοιο με εκείνο ενός αστρολάβου.[16]
Πολλά αστρονομικά ρολόγια, όπως το περίφημο ρολόι στην Πράγα, χρησιμοποιήθηκε ένα στιλ αστρολάβου με οθόνη, υιοθετώντας μια στερεογραφική προβολή, το επίπεδο της εκλειπτικής.
Κατασκευή
Το Rete, που εκπροσωπεί τον ουρανό, λειτουργεί ως ένα γράφημα αστέρων. Όταν περιστρέφεται, τα αστέρια και ο ήλιος μετακινούνται γύρω από τη νοητή γραμμή πάνω από την προβολή των συντεταγμένων στο τύμπανο τυπογράφου. Μία πλήρης περιστροφή αντιστοιχεί στη διέλευση της ημέρας. Ο αστρολάβος είναι, επομένως, ο προκάτοχος του σύγχρονου επιπεδοσφαιρίου.
Ο αστρολάβος του Χαρτμαν από τη συλλογή Yale.
Παραπομπές
Evans (1998:155) "The astrolabe was in fact an invention of the ancient Greeks."Krebs & Krebs (2003:56) "It is generally accepted that Greek astrologers, in either the first or second centuries BC, invented the astrolabe, an instrument that measures the altitude of stars and planets above the horizon. Some historians attribute it's invention to Hipparchus"
[Tertullian.org. «"Description of the astrolabe".»].
See p. 289 of Martin, L. C. (1923), Surveying and navigational instruments from the historical standpoint, Transactions of the Optical Society 24 (5): 289–303, Bibcode:1923TrOS...24..289M, doi:10.1088/1475-4878/24/5/302, ISSN 1475-4878.
Victor J. Katz & Annette Imhausen (2007), The Mathematics of Egypt, Mesopotamia, China, India, and Islam: a Sourcebook, Princeton University Press, p. 519, ISBN 0-691-11485-4
Richard Nelson Frye: Golden Age of Persia. p. 163
Δρ Έμιλυ Γουίντερμπορν (Εθνικό Ναυτικό Μουσείο), Χρησιμοποιώντας έναν αστρολάβο, Ίδρυμα για την Επιστήμη της Τεχνολογίας και του Πολιτισμού, 2005.
Emilie Savage-Smith (1993). "Book Reviews", Journal of Islamic Studies 4 (2), pp. 296–299. "There is no evidence for the Hellenistic origin of the spherical astrolabe, but rather evidence so far available suggests that it may have been an early but distinctly Islamic development with no Greek antecedents."
O'Connor, John J.; Robertson, Edmund F., "Sharaf al-Din al-Muzaffar al-Tusi", MacTutor Ιστορία των Μαθηματικών αρχείων, Πανεπιστήμιο του Σαιντ Άντριους
Silvio Α Bedini, Francis R. Maddison (1966). "Μηχανική του Σύμπαντος: The Astrarium of Giovanni de' Dondi", της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας 56 (5), σελίδες 1-69..
Μεσαιωνική Επιστήμη, Τεχνολογία και Ιατρική: Μια εγκυκλοπαίδεια, Μεταίχμιο,. Glick. 2005, σελ. 464. ISBN 0-415-96930-1.
"Qantara - ‘Carolingian’ astrolabe". Qantara-med.org. Retrieved 2013-11-07.
Nancy Marie Brown (2010), "The Abacus and the Cross". Page 140. Basic Books. ISBN 978-0-465-00950-3
Brown, Nancy Marie (2010). Ο Άβακας και ο Σταυρός. basic Books., σελ. 143.. ISBN ISBN 978-0-465-00950-3.
Hockey, Thomas (Ανακτήθηκε 22, Αυγούστου του 2012.). Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια των Αστρονόμων. Springer Publishing.. ISBN ISBN 978-0-387-31022-0..
Kern, Ralf (2010). Επιστημονικά όργανα στο χρόνο τους. Τόμος 1. Κολωνία, σελ. 204. ISBN ISBN 978-3-86560-865-9.
Βόρεια (2005)
Αποσυναρμολογημένος αστολάβος του 18ου αιώνα.
Εξάντας (Ελληνικά)
Αστρολάβοι (Αγγλικά)
Προσομοιωτής αστρολάβου (Αγγλικά)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
