.
H Ήρα (λατινικά και διεθνώς: Juno) είναι ο αστεροειδής (μικρός πλανήτης) με αύξοντα αριθμό ανακαλύψεως 3, ένας από τους μεγαλύτερους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης. Ανακαλύφθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1804 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Λούντβιχ Χάρντινγκ, που παρατηρούσε από τo Λίλιενταλ της Γερμανίας. Η Ήρα περιφέρεται περί τον Ήλιο σε μέση απόσταση (μεγάλος ημιάξονας της τροχιάς της) 2,6703 αστρονομικών μονάδων ή 399,5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (km). Η απόσταση αυτή κυμαίνεται αρκετά, αφού η εκκεντρότητα e της τροχιάς είναι σημαντική, e = 0,2573. Συγκεκριμένα, η `Ηρα είχε την πιο έκκεντρη τροχιά από οποιοδήποτε γνωστό ουράνιο σώμα (πλην κομητών) μέχρι την ανακάλυψη της Πολυμνίας το 1854, ενώ από τους αστεροειδείς με διαστάσεις άνω των 200 km μόνο ο 324 Βαμβέργη έχει τροχιά με μεγαλύτερη εκκεντρότητα[1].
|
|
|||||||
| Ανακάλυψη | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Ανακαλύφθηκε από | Karl Ludwig Harding | ||||||
| Ανακαλύφθηκε στις | 1 Σεπτεμβρίου 1804 | ||||||
| Χαρακτηριστικά τροχιάς | |||||||
| Αφήλιο | 502.050.000 km (3,356 AU) |
||||||
| Περιήλιο | 297.400.000 km (1,988 AU) |
||||||
| Ημιάξονας τροχιάς | 399.725.000 km (2,672 AU) |
||||||
| Εκκεντρότητα | 0,2559 | ||||||
| Περίοδος περιφοράς | 1.595,4 ημέρες (4,37 χρόνια) |
||||||
| Μέση Ταχύτητα Τροχιάς | 17,93 km/s | ||||||
| Κλίση | 12,968° ως προς την Εκλειπτική | ||||||
| Μήκος του ανερχόμενου σημείου | 169,96° | ||||||
| Όρισμα του περιηλίου | 247,93° | ||||||
| Φυσικά Χαρακτηριστικά | |||||||
| Ισημερινή Ακτίνα | 116,5 km | ||||||
| Μάζα | 2,67 ×1019 kg | ||||||
| Μέση πυκνότητα | 2,98 g/cm3 | ||||||
| Επιφανειακή Βαρύτητα στον Ισημερινό | 0,12 m/s2 | ||||||
| Ταχύτητα Διαφυγής | 0,18 km/s | ||||||
| Αστρονομική περίοδος περιστροφής | 0,3004 ημέρες 7,21 h |
||||||
| Λευκαύγεια | 0,238 | ||||||
| Φασματικός τύπος | S | ||||||
| Φαινόμενο μέγεθος | 7,5 ως 11,55 | ||||||
| Απόλυτο μέγεθος | 5,33 | ||||||
| Θερμοκρασία |
|
||||||
Φυσικά χαρακτηριστικά
Η `Ηρα είναι πιθανώς ο δέκατος μεγαλύτερος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και περιέχει περί το 1% της συνολικής μάζας όλων των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης. Είναι ο δεύτερος σε μάζα αστεροειδής φασματικού τύπου S (λιθώδης) μετά τον αστεροειδή 15 Ευνομία. Παρά το γεγονός αυτό, η `Ηρα έχει μόλις το 3% της μάζας του νάνου πλανήτη 1 Δήμητρα.
Σύγκριση διαστάσεων: Οι πρώτοι 10 αστεροειδείς που ανακαλύφθηκαν, σε σύγκριση με τη Σελήνη (γκρι). Η `Ηρα είναι η τρίτη από τα αριστερά.
Οι διαστάσεις της Ήρας είναι 320×267×200 km.
Η `Ηρα είναι ασυνήθιστα ανοικτόχρωμη ως αστεροειδής τύπου S, πράγμα που ίσως υποδεικνύει ξεχωριστές επιφανειακές ιδιότητες. Αυτό το υψηλό άλβεδο εξηγεί το σχετικώς φωτεινό φαινόμενο μέγεθος της `Ηρας για τη μέση θέση της στη Ζώνη Αστεροειδών: μπορεί να φθάσει το +7,5 σε μια ευνοϊκή αντίθεσή της, δηλαδή εμφανίζεται φωτεινότερη από τον πλανήτη Ποσειδώνα ή τον μεγάλο δορυφόρο Τιτάνα, και αυτός ήταν ο λόγος που ανακαλύφθηκε πολύ πριν τους μεγαλύτερούς της αστεροειδείς Υγιεία, Ευρώπη, Νταβίντα και Ιντεράμνια. Στις περισσότερες αντιθέσεις της, ωστόσο, η `Ηρα φθάνει σε φαινόμενο μέγεθος περί το +8,7[2] — ορατό και πάλι με κιάλια. Ανήκει στην πιθανή οικογένεια αστεροειδών «Συγκέντρωση της Ήρας» (Juno clump).
Η `Ηρα αρχικώς θεωρείτο πλανήτης, όπως και οι 1 Δήμητρα, 2 Παλλάς και 4 Εστία[3]. Το 1811 ο Σρέτερ εκτίμησε τη διάμετρο της `Ηρας στα 2.290 km[3]. Και τα τέσσερα σώματα επαναταξινομήθηκαν ως αστεροειδείς μετά την ανακάλυψη και αρκετών άλλων αστεροειδών. Οι μικρές σχετικώς διαστάσεις της `Ηρας, καθώς και το ακανόνιστο σχήμα της, αποτρέπουν από τον χαρακτηρισμό της ως πλανήτη νάνου.
Η `Ηρα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της κατά την ορθή φορά με κλίση του άξονα περιστροφής περίπου 50° [4]. Η μέγιστη θερμοκρασία στην επιφάνειά της που είναι στραμμένη προς τον ήλιο μετρήθηκε σε περίπου 293 K (+20°C) στις 2 Οκτωβρίου 2001. Λαμβανομένης υπ' όψη της ηλιοκεντρικής αποστάσεώς της εκείνη τη στιγμή, αυτό δίνει μια εκτιμώμενη μέγιστη επιφανειακή θερμοκρασία 301 K (+28 °C) κατά το περιήλιο.
Φασματοσκοπικές μελέτες της επιφάνειας επιτρέπουν το συμπέρασμα ότι η `Ηρα ίσως είναι το σώμα από το οποίο αποσπάσθηκαν οι χονδρίτες λιθώδεις μετεωρίτες που βρίσκουμε στη Γη[5]. Εικόνες στο υπέρυθρο αποκαλύπτουν ότι η `Ηρα έχει ένα κρατήρα με διάμετρο της τάξεως των 100 km, αποτέλεσμα προφανώς μιας «φρέσκιας» με αστρονομικά μέτρα προσκρούσεως [6][7].
Παρατηρήσεις
Η `Ηρα υπήρξε ο πρώτος αστεροειδής στην ιστορία για τον οποίο παρατηρήθηκε επιπρόσθηση: Πέρασε μπροστά από τον αμυδρό αστέρα SAO 112328 στις 19 Φεβρουαρίου 1958. Από τότε έχουν παρατηρηθεί αρκετές επιπροσθήσεις από την `Ηρα, με την πιο ωφέλιμη σε επιστημονικά αποτελέσματα εκείνη της 11/12/1979, που καταγράφηκε από 18 διαφορετικούς παρατηρητές[8].
Ραδιοσήματα από διαστημόπλοια σε τροχιά περί τον πλανήτη `Αρη έχουν χρησιμοποιηθεί για να εκτιμηθεί η μάζα της `Ηρας από τις απειροελάχιστες παρέλξεις που ασκεί στην κίνηση του `Αρη γύρω από τον ήλιο[9]. Η τροχιά της `Ηρας φέρεται να έχει μεταβληθεί ελαφρώς γύρω στο έτος 1839, πιθανότατα εξαιτίας παρέλξεων από κάποιο άλλο αστεροειδή που πέρασε από κοντά της. Μία άλλη, λιγότερο πιθανή ερμηνεία, είναι η πρόσκρουση ενός σχετικώς μεγάλου σώματος πάνω της[10].
Το 1996 η `Ηρα απεικονίστηκε από το τηλεσκόπιο των 100 ιντσών του όρους Γουίλσον στο ορατό και το εγγύς υπέρυθρο φως με τη χρήση προσαρμοστικών οπτικών. Οι εικόνες που αποκτήθηκαν κάλυψαν μία πλήρη περιστροφή της και απεκάλυψαν ένα ακανόνιστο σχήμα[7].
Παραπομπές
«MBA Eccentricity Screen Capture». JPL Small-Body Database Search Engine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-05-24. Ανακτήθηκε στις 2008-11-01.
Odeh, Moh'd. «The Brightest Asteroids». The Jordanian Astronomical Society. Ανακτήθηκε στις 2008-05-21.
Hilton, James L (2007-11-16). «When did asteroids become minor planets?». U.S. Naval Observatory. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-03-24. Ανακτήθηκε στις 2008-06-22.
. Ο βόρειος πόλος της δείχνει προς το σημείο με εκλειπτικές συντεταγμένες (β, λ) = (27°, 103°) με σφάλμα 10° Kaasalainen, M.; Torppa, J.; Piironen, J. (2002). «Models of Twenty Asteroids from Photometric Data» (PDF). Icarus 159 (2): 369–395. doi:10.1006/icar.2002.6907. Bibcode: 2002Icar..159..369K.
Gaffey, Michael J.; Burbine, Thomas H.; Piatek, Jennifer L.; Reed, Kevin L.; Chaky, Damon A.; Bell, Jeffrey F.; Brown, R. H. (1993). «Mineralogical variations within the S-type asteroid class». Icarus 106 (2): 573. doi:10.1006/icar.1993.1194. Bibcode: 1993Icar..106..573G.
«Asteroid Juno Has A Bite Out Of It». Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. 2003-08-06. Ανακτήθηκε στις 2007-02-18.
Baliunas, Sallie; Donahue, Robert; Rampino, Michael R.; Gaffey, Michael J.; Shelton, J. Christopher; Mohanty, Subhanjoy (2003). «Multispectral analysis of asteroid 3 Juno taken with the 100-inch telescope at Mount Wilson Observatory» (PDF). Icarus 163 (1): 135–141. doi:10.1016/S0019-1035(03)00049-6. Bibcode: 2003Icar..163..135B.
Millis, R. L.; Wasserman, L. H.; Bowell, E.; Franz, O. G.; White, N. M.; Lockwood, G. W.; Nye, R.; Bertram, R.; Klemola, A.; Dunham, E.; Morrison, D. (February 1981). «The diameter of Juno from its occultation of AG+0°1022». Astronomical Journal 86: 306–313. doi:10.1086/112889. Bibcode: 1981AJ.....86..306M.
Pitjeva, E. V. (2004). «Estimations of masses of the largest asteroids and the main asteroid belt from ranging to planets, Mars orbiters and landers». 35th COSPAR Scientific Assembly. Held 18–25 July 2004, in Paris, France, pp. 2014. http://adsabs.harvard.edu/abs/2004cosp.meet.2014P.
Hilton, James L. (February 1999). «US Naval Observatory Ephemerides of the Largest Asteroids». Astronomical Journal 117 (2): 1077–1086. doi:10.1086/300728. Bibcode: 1999AJ....117.1077H.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Προσομοίωση τροχιάς (Java Applet)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
