Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1918 στην πόλη Κισλοβόντσκ της Σταυρούπολης. Το πραγματικό του πατρώνυμο είναι Ισαάκεβιτς, καταγράφηκε όμως από λάθος ως Ισάγεβιτς από τον αστυνομικό που εξέδωσε την πρώτη του ταυτότητα, το 1936, στο Ροστόφ επί του Ντον.[1] Ο πατέρας του, Ισαάκιος Συμεώνοβιτς Σολζενίτσιν, ήταν γόνος παλαιάς οικογένειας χωρικών, υπηρέτησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως αξιωματικός του πυροβολικού, ενώ σκοτώθηκε στις 15 Ιουνίου 1918 σε κυνηγετικό ατύχημα, έξι μήνες πριν γεννηθεί ο γιος του. Η μητέρα του, Ταΐσια Ζαχάροβνα, ήταν κόρη ενός ευκατάστατου χωρικού, η οποία γνώριζε άπταιστα Αγγλικά και Γαλλικά όπως επίσης γραφομηχανή και στενογραφία. Ωστόσο, μετά το θάνατο του συζύγου της δεν μπορούσε να βρει εργασία αντίστοιχη των προσόντων της, λόγω της «κοινωνικής της καταγωγής», όπως επέτασσε το σύστημα μεταχείρισης των ανθρώπων με βάση την κοινωνική τους προέλευση, που είχε εγκαταστήσει το σοβιετικό καθεστώς.[1]
Νεανικά χρόνια

Το 1924 η οικογένεια μετακόμισε στο Ροστόφ επί του Ντον. Εκεί ο Σολζενίτσιν τελείωσε το σχολείο και στη συνέχεια γράφτηκε στη φυσικομαθηματική σχολή του τοπικού πανεπιστημίου. Το 1939 άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα δι' αλληλογραφίας του μοσχοβίτικου Ινστιτούτου Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας και Ιστορίας.[2] Αυτή την περίοδο γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Ναταλία Αλεξέγιεβνα Ρεσετόβσκαγια, φοιτήτρια χημείας, με την οποία παντρεύθηκε στις 7 Απριλίου 1940 (χώρισαν δώδεκα χρόνια αργότερα, αλλά ξαναπαντρεύθηκαν το '57 και ξαναχώρισαν το '72).

Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο το 1941, λίγες μέρες πριν την κήρηξη του πολέμου με τη Γερμανία. Στις 18 Οκτωβρίου του ίδιου έτους κατατάχτηκε στο στρατό ως απλός στρατιώτης. Λίγες εβδομάδες αργότερα αποφοίτησε από τη σχολή πυροβολικού με το βαθμό του ανθυπολοχαγού και του ανατέθηκε η διοίκηση πυροβολαρχίας. Η μονάδα του στάλθηκε στο βορειοδυτικό μέτωπο και πολέμησε σε όλες τις μάχες από την πόλη Οριόλ έως την Ανατολική Πρωσία. Ο ίδιος παρασημοφορήθηκε δύο φορές για τον ηρωισμό του με τα μετάλλια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου βʹ τάξεως και του Ερυθρού Αστέρα.[2]

Κατά τα τέλη του πολέμου όμως συνελήφθη, διότι σε ένα γράμμα προς φίλο του αναφερόταν ειρωνικά για την προσωπικότητα και τις ικανότητες του Ιωσήφ Στάλιν. Συνεπεία τούτου κατηγορήθηκε για αντισοβιετική προπαγάνδα (το διαβόητο άρθρο 58 του σοβιετικού Ποινικού Κώδικα επί Στάλιν) και μεταφέρθηκε στη Μόσχα για ανάκριση.

Στις 7 Ιουλίου 1945 καταδικάσθηκε με το άρθρο 58 σε ισόβια εκτόπιση και οκταετή καταναγκαστική εργασία από ένα έκτακτο δικαστήριο, στο οποίο δεν κλήθηκε καν να υπερασπισθεί τον εαυτό του.
Εξορία και αποκατάσταση

Την πρώτη οκταετία της ποινής ο Σολζενίτσιν πέρασε από διάφορα στρατόπεδα εργασίας στο ασιατικό τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε «σαράσκα» (ερευνητικό κέντρο που απαρτιζόταν από καταδικασμένους) και προς το τέλος σε ειδικό στρατόπεδο για πολιτικούς κρατουμένους. Το 1953 έληξε η ποινή της καταναγκαστικής εργασίας, όμως λόγω της ισόβιας εκτόπισης δε διέθετε ελευθερία μετακίνησης. Ήδη έπασχε από καρκίνο, ο οποίος αντιμετωπίσθηκε την τελευταία στιγμή σε ένα νοσοκομείο της Τασκένδης (1954).

Με την αποσταλινοποίηση μπόρεσε επιτέλους να επιστρέψει στα ευρωπαϊκά εδάφη της χώρας, όπου εργάσθηκε ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης. Παράλληλα επιδόθηκε στη συγγραφή, αλλά κρατούσε αυτή τη δραστηριότητα μυστική. Χρόνια αργότερα, όταν αποδεχόταν το βραβείο Νόμπελ, έγραψε για αυτήν την περίοδο πως όχι μόνο ήταν πεπεισμένος ότι δε θα έβλεπε ούτε μια γραμμή από τα κείμενά του τυπωμένη, αλλά δεν άφηνε ούτε τους πιο κοντινούς του ανθρώπους να τα διαβάσουν υπό το φόβο ότι θα ξαναέμπλεκε.

Τελικά το 1961 βρήκε το θάρρος να απευθυνθεί στον ποιητή Αλεξάντρ Τβαρντόβσκι, αρχισυντάκτη του περιοδικού Νόβι Μιρ (Νέος Κόσμος), δίνοντάς του το χειρόγραφο τού «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς», όπου περιέγραφε μια μέρα από τη ζωή στο γκούλαγκ. Ο Τβαρντόφσκι το δημοσίευσε στο περιοδικό τον επόμενο χρόνο, με ειδική μάλιστα άδεια από το Νικίτα Χρουστσόφ. Ακολούθως εκδόθηκε σε βιβλίο.

Ο Ιβάν Ντενίσοβιτς προκάλεσε σοκ τόσο στη σοβιετική όσο και στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Δεν ήταν μόνο το ζήτημα της φρίκης των γκούλαγκ που πραγματευόταν, αλλά και το γεγονός ότι ένα βιβλίο με τέτοιο περιεχόμενο κυκλοφορούσε ελεύθερα και αλογόκριτα στη Σοβιετική Ένωση, δείχνοντας σε ποιον βαθμό είχε φθάσει η αποσταλινοποίηση. Σύντομα εκδόθηκε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου - οι πρώτες εκδόσεις στα αγγλικά έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα με τη ρωσική έκδοση, το 1963.
Αυτοεξορία στη Δύση

Το «διάλειμμα ελευθερίας» για το σοβιετικό πνευματικό κόσμο ήταν μικρό - το 1964 ο Χρουστσόφ εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση και τις τύχες της ΕΣΣΔ ανέλαβε ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Ο Σολζενίτσιν ξανάρχισε να έχει προβλήματα με τις αρχές. Το 1965 η μυστική αστυνομία κατέσχεσε κάποια χειρόγραφά του και γενικά σε κάθε ευκαιρία τού γινόταν σαφές ότι βρίσκεται σε δυσμένεια. Όταν το 1970 του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δεν τόλμησε να πάει στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει, φοβούμενος ότι θα του αρνούνταν την επανείσοδο στη χώρα.

Το 1973 κυκλοφόρησε στη Δύση το σπουδαιότερο έργο του, το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ». Οι σοβιετικές αρχές εξοργίσθηκαν, αλλά λόγω της παγκόσμιας αναγνωρισιμότητάς του αδυνατούσαν να λάβουν ποινικά μέτρα εναντίον του. Τελικά το 1974 πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα, αποστερούμενος τη σοβιετική ιθαγένεια. Πέρασε για λίγο από τη Δυτική Γερμανία και την Ελβετία, ώσπου τελικά εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ - αρχικά στην Καλιφόρνια, μετά από πρόσκληση του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, και από το 1976 στο Βερμόντ.
Ο Σολζενίτσιν κατά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1994.

Μολονότι στις ΗΠΑ έχαιρε μεγάλων τιμών και απόλυτης ελευθερίας (για πρώτη φορά στη ζωή του), ουδέποτε ένιωσε άνετα. Γενικά αντιπαθούσε την κυρίαρχη κουλτούρα της τηλεόρασης, ενώ χαρακτηριστικά δεν κατάφερε ποτέ να μιλήσει καλά αγγλικά. Ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή ενός πολύτομου έργου για την ιστορία της μετάβασης από την τσαρική στην κομμουνιστική Ρωσία υπό τον τίτλο «Κόκκινος Τροχός» (Красное колесо, Red Wheel).
Επιστροφή στη Ρωσία

Το 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσώφ τού επαναχορήγησε τη σοβιετική ιθαγένεια, αλλά ο Σολζενίτσιν επέστρεψε μόνο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1994 μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του. Τα παιδιά τους προτίμησαν να παραμείνουν στις ΗΠΑ. Εγκαταστάθηκαν σε μία ντάτσα (εξοχική κατοικία) στη δυτική Μόσχα, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του στις 3 Αυγούστου του 2008, σε ηλικία 89 ετών.

Σε αυτά τα τελευταία χρόνια ο κλονισμός της υγείας του ήταν εμφανής. Ασχολήθηκε κυρίως με δύο έργα, το «Σιτάρι ανάμεσα στις μυλόπετρες» (μυθιστορηματική βιογραφία για τη ζωή του στην Αμερική) και το «Διακόσια χρόνια μαζί» (η ιστορία της εβραϊκής κοινότητας στη Ρωσία), τα οποία κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Έργο
Πολιτικές - ιστορικές απόψεις [3]

Ο Σολζενίτσιν δεν είναι πολιτικός ή φιλόσοφος αλλά ένας λογοτέχνης το έργο του οποίου διαποτίζεται από την πολιτική σκέψη. Αφορμή για την παραγωγή του έργου του είναι όχι η Δικτατορία του προλεταριάτου αλλά η ΄΄δικτατορία επί του προλεταριάτου΄΄ εξαιτίας του Σταλινισμού στην πατρίδα του, την Σοβιετική Ένωση. Χαρακτηριστικές είναι οι συλλογές πολιτικών δοκιμίων του, ΄΄Να μη ζήσουμε με ψέματα!΄΄ και ΄΄Πως θα αναδιοργανώσουμε τη Ρωσία μας΄΄. Αντιδρά σε κάθε απανθρωπιά και ανελευθερία , είτε του τσαρισμού, είτε του Σταλινισμού. Αποστασιοποιείται από τον εθνικισμό επικρίνει τον σωβινισμό, τον εθνοφυλετισμό της θεωρίας της Μόσχας ως ΄΄Τρίτης Ρώμης΄΄ και τη σύγχηση της Τρίτης Διεθνούς με την ΄΄Τρίτη Ρώμη΄΄. Για αυτό τολμά να προτείνει την απόσχιση από τον κορμό της Σοβιετικής Ένωσης των αυτόνομων δημοκρατιών. Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι ήταν αντισημίτης και εθνικιστής, δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ειδικά από το βιβλίο του "200 χρόνια μαζί" για τους Εβραίους της Ρωσίας.[4].
Ελληνικές μεταφράσεις

Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ. τ.2. μτφρ. Δημήτρης Τριανταφυλλίδης. Αθήνα: Πάπυρος. 2013.
Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ. τ.1. μτφρ. Κίρα Σίνου. Αθήνα: Πάπυρος. 2009.
Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς. μτφρ. Σωτήρης Πατατζής (έκδοση 1970), Δημήτρης Τριανταφυλλίδης (έκδοση 2009). Πάπυρος.
Πώς θα αναδιοργανώσουμε τη Ρωσία μας;. μτφρ. Αγγέλα Βερυκοκάκη-Αρτέμη. Λιβάνης. 1991.
Να μη ζήσουμε με ψέματα. μτφρ. Κίρα Σίνου. Αθήνα: Πάπυρος. 1974.
Αυγουστός του 1914. μτφρ. Σπ. Σπέγγος. Εκδόσεις Μπεργάδη. 1973.
Το σπίτι της Ματριόνα ― Μια συνάντηση στο σταθμό Κρετσέτοβκα ― Για το καλό του Αγώνα. μτφρ. Γιώργος Γεραλής. Πάπυρος. 1970.
Πτέρυγα καρκινοπαθών. μτφρ. Αλεξάνδρα Π.. Αθήνα: Αφοι Τολίδη. 1970.

Παραπομπές

Τριανταφυλλίδης, σελ. 11.
Τριανταφυλλίδης, σελ. 12.
Στηριζόμαστε κυρίως στο άρθρο: Μάριος Μπέγζος, «Η πολιτική φιλοσοφία του Σολζενίτσιν. Αφορμή για μια πολιτική θεολογία της Ορθοδοξίας», Καθ’ Οδόν, τχ. 1, Ιανουάριος-Απρίλιος 1992, 107-116.

Μεσάνυχτα (και κάτι)... Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/05/2009 της Ευγενίας Κριτσέφσκαγιά

Βιβλιογραφία

Μάριος Μπέγζος, «Η πολιτική φιλοσοφία του Σολζενίτσιν. Αφορμή για μια πολιτική θεολογία της Ορθοδοξίας», Καθ’ Οδόν, τχ. 1, Ιανουάριος-Απρίλιος 1992, 107-116.
Ολιβιέ Κλεμάν, Το πνεύμα του Σολζενίτσιν, μτφρ. Ε. Δαλαμπίρα, εκδ. Εστία, Αθήνα, χ.χ
Τριανταφυλλίδης, Δημήτρης (2009). «Σελίδες βιογραφίας». Στο: Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς. Πάπυρος. ISBN 978-960-6715-79-2.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Συνέντευξη του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν στο γερμανικό περιοδικό Spiegel[1]
Aντωνη Kαρκαγιαννη, «Σολζενίτσιν », Η Καθημερινή, 07-08-08 [2]
«In Memoriam: Alexander Solzhenitsyn». Road to Emmaus. A Journal of Orthodox Faith and Culture, τομ.37, σελ.3-21.

Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας