.
Η Έλενα Τσαουσέσκου (Elena Ceauşescu, γεννημένη ως Lenuţa Petrescu, 7 Ιανουαρίου 1916[6] - 25 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Ρουμάνα κομμουνίστρια πολιτικός, σύζυγος του Νικολάε Τσαουσέσκου, γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρουμανίας και αρχηγού της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας. Ήταν επίσης Αντιπρόεδρος της χώρας.
Από την επίσημη επίσκεψη του ζεύγους Τσαουσέσκου στην Ελλάδα, τον Μάρτιο του 1976. Εδώ με το ελληνικό προεδρικό ζεύγος Κων. Τσάτου και Ιωάννας Τσάτσου, και τον πρωθυπουργό Κων. Καραμανλή.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε ως Λενούτζα Πετρέσκου σε οικογένεια αγροτών στην κοινότητα Petreşti της επαρχίας Dâmboviţa, στην ιστορική περιοχή της Βλαχίας. Ο πατέρας της εργαζόταν ως ζευγολάτης. Μπόρεσε να αποκτήσει μόνο στοιχειώδη σχολική εκπαίδευση. Μετά το δημοτικό σχολείο, μετακόμισε μαζί με τον αδελφό της στο Βουκουρέστι, όπου εργάστηκε ως βοηθός εργαστηρίου πριν βρει εργασία σε κλωστοϋφαντουργικό εργοστάσιο. Προσχώρησε σε τοπική οργάνωση Βουκουρεστίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρουμανίας το 1939 και συναντήθηκε με τον 21χρονο Νικολάε Τσαουσέσκου. Ο Νικολάε την ερωτεύτηκε άμεσα και, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν κοίταξε ποτέ ερωτικά άλλη γυναίκα[7]. Η σχέση τους διακόπηκε από τις συχνές καθείρξεις του Νικολάε, αλλά τελικά κατέληξε σε γάμο στις 23 Δεκεμβρίου 1947.
Καριέρα στην κυβέρνηση
Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Κομμουνιστές, η Έλενα Τσαουσέσκου εργάστηκε ως γραμματέας στο Υπουργείο Εξωτερικών και είχε ασήμαντο ρόλο μέχρι ότου ο σύζυγός της έγινε Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος. Από τον Ιούλιο του 1972, δόθηκαν στην Έλενα Τσαουσέσκου διάφορα αξιώματα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Τον Ιούνιο του 1973 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου, αναδεικνυόμενη έτσι στο δεύτερο σημαντικότερο πρόσωπο μετά τον ίδιο τον Νικολάε. Ασχολήθηκε ενεργά με τη διοίκηση του κόμματος παράλληλα με τον σύζυγό της και ήταν ένας από τις λίγες συζύγους ηγέτη Κομμουνιστικού Κόμματος με τόσο προσωπικό υψηλό πολιτικό προφίλ.
Έλενα και Νικολάε Τσαουσέσκου με τον αυτοκράτορα Χιροχίτο κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Τόκιο το 1975.
Η Έλενα συχνά συνόδευε τον σύζυγό της στις επίσημες επισκέψεις στο εξωτερικό. Κατά τη διάρκεια κρατικής επίσκεψης στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας τον Ιούνιο του 1971, παρατήρησε πώς η Τζιανγκ Τσινγκ, σύζυγος του προέδρου Μάο Τσετούνγκ διατηρούσε θέση πραγματικής εξουσίας. Πιθανότατα εμπνευσμένη από αυτό, άρχισε να σχεδιάζει την δική της πολιτική άνοδο στη Ρουμανία. Τον Ιούλιο του 1971, μετά από μια μινι-πολιτιστική επανάσταση που ξεκίνησε ο σύζυγός της, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Κοινωνικοοικονομικής Προβλέψεως και τον Ιούλιο του 1972 έγινε πλήρες μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Ρουμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Τον Ιούνιο του 1973, μετά από πρόταση του Emil Bodnăraş, εξελέγη στην εκτελεστική επιτροπή του κόμματος. Τον Νοέμβριο του 1974, στο 11ο Συνέδριο του Κόμματος, έγινε μέλος της (μετονομασμένης) πολιτικής εκτελεστικής επιτροπής και τον Ιανουάριο του 1977 έγινε μέλος του ανώτατου κομματικού οργάνου, του Μόνιμου Γραφείου της Πολιτικής Εκτελεστικής Επιτροπής. Τον Μάρτιο του 1975, εκλέχτηκε στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση, το νομοθετικό όργανο της χώρας, καταλαμβάνοντας την έδρα του Πιτέστι, στην κομητεία Άρτζες, τη σημαντικότερη βιομηχανική περιοχή της χώρας, μέχρι το θάνατό της το 1989. Τον Μάρτιο του 1980, έγινε πρώτη αναπληρώτρια πρωθυπουργός, κρατικός τίτλος που κατείχε και μέχρι την εκτέλεσή της στην Ρουμανική Επανάσταση[8]. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η Έλενα ήταν αντικείμενο προσωπικής λατρείας, τόσο έντονης όσο αυτή του συζύγου της, η οποία την ανύψωνε σε «Μητέρα του Έθνους». Με κάθε τρόπο, η ματαιοδοξία και η επιθυμία για τιμητική διάκριση ξεπερνούσαν εκείνες του συζύγου της. Όπως και με τον σύζυγό της, η ρουμανική τηλεόραση είχε αυστηρές εντολές για μεγάλη φροντίδα στην απεικόνισή της στην οθόνη. Για παράδειγμα, δεν θα έπρεπε ποτέ να εμφανίζεται σε προφίλ, λόγω της μεγάλης μύτης της και της συνολικού παρουσιαστικού νοικοκυράς που είχε[7].
Καλές ήταν οι σχέσεις του ζεύγους Τσαουσέσκου και με την τότε Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή (1974-77) της Ελλάδας, με γνωστότερη απόδειξη την ανάδειξη της αποφοίτου δημοτικού Έλενας Τσαουσέσκου σε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1976.[9]
Πτώση από την εξουσία
Η Έλενα δραπέτευσε με τον σύζυγό της στις 22 Δεκεμβρίου 1989, μετά από τα γεγονότα στην Τιμισοάρα που οδήγησαν στην Ρουμανική Επανάσταση, αλλά συνελήφθησαν στην πόλη του Τιργκόβιστε. Στη δημόσια δίκη που ακολούθησε, απάντησε μόνο μερικές ερωτήσεις, καθώς ο σύζυγός της πήρε προστατευτικό ρόλο, της ζήτησε να ηρεμήσει και κουνούσε το κεφάλι κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της για να απαντήσει με θυμό.
Εκτέλεση
Το απόγευμα της 25ης Δεκεμβρίου 1989 (Ημέρα Χριστουγέννων) εκτελέστηκαν στο Τιργκόβιστε με τα χέρια της και αυτά του συζύγου της δεμένα πίσω από τις πλάτες τους. Ο δημοφιλής ιστορικός Σιμόν Σεμπάγκ Μοντεφιόρε ισχυρίστηκε ότι πριν από την εκτέλεση των ποινών η Έλενα αντέδρασε πολύ πιο επιθετικά από τον σύζυγό της, φωνάζοντας υβριστικούς χαρακτηρισμούς προς τους εκτελεστές της ενώ οδηγούνταν στον τοίχο. Την ίδια στιγμή ο Νικολάε Τσαουσέκου τραγουδούσε τη «Διεθνή»[10]. Η πραγματική τους εκτέλεση δεν είχε κινηματογραφήθηκε εγκαίρως -η ομάδα πυροβολισμού βιάστηκε να εκτελέσει τη εντολή- αλλά τα επακόλουθα, συμπεριλαμβανομένων των ήχων της τελικής βολής, του καπνού και των σωμάτων αμέσως μετά, πιάστηκαν στην κάμερα. Ήταν 73 ετών[11] [12] [13] [14]. Ήταν η μόνη γυναίκα που εκτελέστηκε ποτέ από το σύγχρονο κράτος της Ρουμανίας.
Η Έλενα άφησε πίσω στη ζωή τη μητέρα της, σχεδόν αιωνόβια κατά την στιγμή του θανάτου της ίδιας, τον αδελφό της Gheorghe Petrescu (επίσης υψηλόβαθμο στέλεχος του Κόμματος) και τα τρία παιδιά της: Valentin (γενν. 1948), Zoia (1949-2006) και Nicu (1951-1996), που ήταν επίσης πολύ σημαντικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρουμανίας. Η Έλενα Τσαουσέσκου θάφτηκε στο νεκροταφείο της Ghencea.
Φήμη ως ερευνήτρια χημείας
Η Έλενα Τσαουσέσκου λαμβάνει επίτιμο διδακτορικό τίτλο στη Μανίλα (1975).
Αφού αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο στο χωριό της και μετακόμισε στο Βουκουρέστι, η Έλενα προσπάθησε να συνεχίσει την εκπαίδευσή της μέσω νυχτερινών μαθημάτων, αλλά φέρεται να εκδιώχθηκε αφού συνελήφθη να αντιγράφει. Κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου προήχθη σε επιστήμονα και της απονεμήθηκε και διδακτορικό στη χημεία.
Το 1957 ήταν ερευνήτρια στο ICECHIM (Εθνικό Ινστιτούτο Χημικών Ερευνών). Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 φερόταν ως γραμματέας της κομματικής επιτροπής του Κεντρικού Ινστιτούτου Χημικών Ερευνών του Βουκουρεστίου και, όταν ο σύζυγός της ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος τον Μάρτιο του 1965, έγινε διευθύντρια του ινστιτούτου. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους εξελέγη μέλος του νεοσυσταθέντος Εθνικού Συμβουλίου Επιστημονικής Έρευνας και τον Σεπτέμβριο του 1966 της απονεμήθηκε το Βραβείο Επιστημονικής Αξίας πρώτης τάξης. Τον Μάρτιο του 1974 έγινε μέλος του Τμήματος Χημικών Επιστημών της Ρουμανικής Ακαδημίας. Η Έλενα Τσαουσέσκου έλαβε πολλά τιμητικά βραβεία για επιστημονικά επιτεύγματα στον τομέα της χημείας πολυμερών κατά την περίοδο κατά την οποία ο σύζυγός της κυβέρνησε τη Ρουμανία. Αναφέρεται ως συν-εφευρέτης σε μια σειρά διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας[15] .
Μετά τις επαναστάσεις του 1989, αρκετοί επιστήμονες ισχυρίστηκαν ότι η Έλενα Τσαουσέσκου τους είχε αναγκάσει να γράψουν εργασίες στο όνομά της[7] [16]. Έχουν επίσης εμφανιστεί ισχυρισμοί ότι το πανεπιστήμιο της έδωσε τον διδακτορικό τίτλο αποκλειστικά λόγω της πολιτικής της θέσης.
Σύμφωνα με μια έκθεση του Radio Free Europe του 1984, «Φημολογείται ότι, όταν ήθελε να λάβει διδακτορικό δίπλωμα από τη Σχολή Χημείας του Βουκουρεστίου, συνάντησε την έντονη αντίθεση του Ρουμάνου χημικού Costin D. Netinescu, Προέδρου της σχολής. Αναγκάστηκε αντ' αυτού να παρουσιάσει τη διατριβή της στους Cristofor Simionescu και Ioan Ursu στο Πανεπιστήμιο του Ιασίου, η οποία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία»[17].
Συνοπτικά, παρατίθεται άρθρο σχετικά με τη λογοκλοπή στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό Nature :
...Η Έλενα Τσαουσέσκου δεν είχε πτυχίο, αλλά η ισχύς του συζύγου της Νικολάε -δικτάτορα της Ρουμανίας ως την πτώση του Κομμουνισμού– έκανε σίγουρη την παραχώρηση διδακτορικού από το Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Το περιεχόμενο των πολλών επιστημονικών της εργασιών γράφτηκε από άλλους[18]
Μερικές φορές αποκαλούνταν με το παρατσούκλι «Codoi», αναφερόμενο στην λανθασμένη προφορά της χημικής ένωσης CO2 (C για άνθρακα, O για οξυγόνο και "doi" - το δύο στα ρουμανικά). Χλευαζόταν από πολλούς, συμπεριλαμβανομένου ενός υπαλλήλου που την αποκάλεσε με αυτό το ψευδώνυμο κατά τη διάρκεια της δίκης της [19] [20] [21]. Συνεισφέροντας στο χιουμοριστικό αποτέλεσμα, το «Codoi» είναι πραγματική λέξη στα ρουμανικά, που σημαίνει «μεγάλη ουρά»[22].
Διακρίσεις κι τιμές
Ιράν : Αναμνηστικό Μετάλλιο της 2500ής Επετείου από την ίδρυση της Περσικής Αυτοκρατορίας (14 Οκτωβρίου 1971).
Ιταλία : Μεγάλος Σταυρός της Τάξης της Ιταλικής Δημοκρατίας (21 Μαΐου 1973).[23]
Αργεντινή : Μεγάλος Σταυρός του Τάγματος του Γενικού Απελευθερωτή Σαν Μαρτίν (1974).
Πορτογαλία : Κυρία του Τάγματος του Πρίγκιπα Ερρίκου (12 Ιουνίου 1975).[24]
Φιλιππίνες : Τάγμα της Gabriela Silang (9 Απριλίου 1975). [25]
Μαλαισία : Επίτιμος Μεγάλος Διοικητής του Τάγματος του Απελευθερωτή του Κράτους (1984) [26]
Επίτιμο Διδακτορικό δίπλωμα honoris causa - Φιλιππινέζικο Γυναικείο Πανεπιστήμιο (1975)
Επίτιμη Καθηγήτρια - Πολυτεχνείο Κεντρικού Λονδίνου (1978) [27]
Δημοσιεύσεις
Research work on synthesis and characterization of macromolecular compounds, Editura Academiei Republicii Socialiste România, 1974
Stereospecific Polymerization of Isoprene, 1982
Nouvelles recherches dans le domaine des composés macromoleculaires, 1984
Dostizheniia v khimii i tekhnologii polimerov, 1988
Παραπομπές
(Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0147475. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
(Αγγλικά) Find A Grave. 6069. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000015008. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
www.ordens.presidencia.pt?idc=154.
BOE-A-1979-13669.
«FOND C.C. AL P.C.R. –CABINETUL 2 – ELENA CEAUŞESCU INVENTAR Anii extremi: 1984–1989 Nr. u.a.: 180» (PDF). arhivelenationale.ro (στα Ρουμανικά). Arhivele Naționale (National Archives of Romania). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2018.
Sebetsyen, Victor (2009). Revolution 1989: The Fall of the Soviet Empire. New York City: Pantheon Books. ISBN 978-0-375-42532-5.
Enhanced Personality Cult for Elena Ceausescu[νεκρός σύνδεσμος] 1986-1-8
Νικολάε Τσαουσέσκου – Από “ανεξάρτητος” συνομιλητής της Δύσης “δεσποτικός” αποδιοπομπαίος τράγος
Montefiore, Simon Sebag (2008). 101 Villains from Vlad the Impaler to Adolf Hitler: History's Monsters. Metro Books. σελ. 274. ISBN 978-1-4351-0937-7.
Juan J. López, Democracy delayed, σελ. 22, Johns Hopkins University Press
Houchang Esfandiar Chehabi, Juan José Linz, Sultanistic Regimes, σελ. 242, Johns Hopkins University Press, 1998
Daniel Chirot, Modern Tyrants: the power and prevalence of evil in our age, σελ. 258, Princeton University Press, 1996
Stern, Ceauşescus Scharfrichter – der Diktator und sein Henker, 20 Οκτωβρίου 2005
«Espacenet list of patents with inventor 'Ceaușescu Elena'». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2021.
https://scholar.google.com/scholar?q=%22E.+Ceau%C8%99escu%22&btnG=&hl=en&as_sdt=0%2C44 Η Έλενα Τσαουσέσκου στο Google Scholar
de Flers, Rene (27 Ιουλίου 1984). «RAD Background Report/135 (Romania) 27 July 1984 BIOGRAPHICAL SKETCHES OF THE CEAUSESCU CLAN». Radio Free Europe. σελ. 5. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουνίου 2009.
«Repeat after me». Nature 488 (7411): 253. 16 Αυγούστου 2012. doi:10.1038/488253a. PMID 22895297.
Jela, Doina. Ceausescu, obsesia nemarturisita a romanilor Αρχειοθετήθηκε 2015-09-24 στο Wayback Machine.
Transcript of the Trial of December 25, 1989
Chapter 96 — Life under Communism: Hell on Earth Αρχειοθετήθηκε 2016-08-20 στο Wayback Machine..
«Codoi». Dexonline.ro.
Website of the Quirinal
Portuguese Republic
«President's Week in Review: April 7 – April 13, 1975». Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας των Φιλιππίνων. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2020.
«Senarai Penuh Penerima Darjah Kebesaran, Bintang dan Pingat Persekutuan Tahun 1984» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2020.
Hardman, Robert (1 Ιουνίου 2019). «Why Ceausescu's 1978 state visit was far more humiliating than Trump's ever could be». The Spectator. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2020.
Βιβλιογραφία
John Sweeney. The Life and Evil Times of Nicolae Ceauşescu. 1991
Edward Behr. Kiss The Hand You Cannot Bite, 1991. (ISBN 0-679-40128-8)ISBN 0-679-40128-8
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
