.
Η υπόσταση (Ελληνικά: ὑπόστασις) είναι η υποκείμενη κατάσταση ή η υποκείμενη ουσία και είναι η θεμελιώδης πραγματικότητα που υποστηρίζει όλα τα άλλα. Στον Νεοπλατωνισμό την υπόσταση της ψυχής, του νου και του «ενός» εξέτασε ο Πλωτίνος[1]. Πριν τον Χριστιανισμό και την θεολογία των Καππαδόκων Πατέρων η έννοια της ουσίας δεν διαφοροποιούνταν από την έννοια της υπόστασης. Στη χριστιανική θεολογία η υπόσταση είναι διάφορη αλλά αναπόσπαστη της ουσίας[2][3] και η Αγία Τριάδα αποτελείται από τρεις υποστάσεις αλλά από μία ουσία: Υπόσταση του Πατρός, Υπόσταση του Υιού και Υπόσταση του Αγίου Πνεύματος[4], η οποία υπόσταση είναι συνώνυμο του προσώπου[2].
Παραπομπές σημειώσεις
Anton 1977, σελ. 258-271.
«Δογματική σεβ. Ι. Ζηζιούλα. 1. Διακρίσεις τών Καππαδοκών στο "είναι" τού Θεού. β. Ουσία, Ενέργεια και Πρόσωπο». www.oodegr.com. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2023.
«Υπόσταση - OrthodoxWiki». el.orthodoxwiki.org. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2023.
The Encyclopedia of Christianity. 5. Fahlbusch, Erwin, Lochman, Jan Milič, Mbiti, John S., Pelikan, Jaroslav, 1923-2006, Vischer, Lukas, Bromiley, G. W. (Geoffrey William). Grand Rapids, Michigan: Eerdman. 2008. σελίδες 543. ISBN 978-0802824134. OCLC 39914033.
Βιβλιογραφία
Anton, John P. (1977). «Some Logical Aspects of the Concept of Hypostasis in Plotinus». The Review of Metaphysics 31 (2): 258–271.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
