.
Υποκείμενο (αρχαία ελληνικά ὑποκείμενον λατινικό subiectum ή substratum «η βάση», «το υποκείμενο», «ο φορέας») είναι όρος από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία.
Ο όρος αυτός συναντάται για πρώτη φορά στον Αναξίμανδρο και στον Αναξιμένη, αλλά και στον Δημόκριτο. Ο όρος δεν ξεδίπλωσε όλο το φάσμα του στον Πλάτωνα, αλλά μόνο στον Αριστοτέλη (κυρίως στη συγγραφή κατηγοριών).
Στον Αριστοτέλη, το υποκείμενο δηλώνει αυτό για το οποίο λέγεται κάτι επειδή παραμένει ως το υποκείμενο - ως υπόστρωμα ή υποκείμενο - στην αλλαγή των καταστάσεων. Όλα τα άλλα προτάσσονται του υποκειμένου, αλλά αυτό καθεαυτό δεν προσάπτεται σε άλλον. Το υποκείμενο είναι από μόνο του εντελώς απαλλαγμένο από κάθε προσδιορισμό (ιδιότητα). Λόγω της έλλειψης ιδιοτήτων του, είναι κατάλληλο να είναι φορέας διαφόρων πρόσθετων ιδιοτήτων. Συγκεκριμένα, το υπόστρωμα είναι απροσδιόριστη ύλη που παίρνει μεταβαλλόμενες μορφές.
Ο Βοήθιος μετέφρασε την ελληνική λέξη υποκείμενον στα λατινικά με subiectum.[1] Το λατινικό subjectum αρχικά κατανοήθηκε ως ένα διαρκώς παρόν (επίσης η πρόταση-θέμα στη γραμματική). Σχετίστηκε μόνο με το εγώ από τον Γάλλο φιλόσοφο Ρενέ Ντεκάρτ, το οποίο γι' αυτόν έγινε η αναμφισβήτητη βάση κάθε περαιτέρω γνώσης.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
