.
Η φιλοσοφία της ευτυχίας είναι η φιλοσοφική ανησυχία για την ύπαρξη, τη φύση και την επίτευξη της ευτυχίας. Μερικοί φιλόσοφοι πιστεύουν ότι η ευτυχία μπορεί να γίνει κατανοητή ως ο ηθικός στόχος της ζωής ή ως μια πτυχή της τύχης. Πράγματι, στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες ο όρος ευτυχία είναι συνώνυμος με την τύχη.[1] Έτσι, οι φιλόσοφοι συνήθως εξηγούν την ευτυχία είτε ως κατάσταση του νου, είτε ως μια ζωή που πηγαίνει καλά για το άτομο που την οδηγεί.[2] Δεδομένης της πραγματιστικής ανησυχίας για την επίτευξη της ευτυχίας, η έρευνα στην ψυχολογία έχει καθοδηγήσει πολλούς σύγχρονους φιλοσόφους στην ανάπτυξη των θεωριών τους.[3]
Αρχαία Ελλάδα
Δημόκριτος
Ο Δημόκριτος (περ. 460 – περ. 370 π.Χ.) είναι γνωστός ως ο «γελαστός φιλόσοφος» λόγω της έμφασης του στην αξία της «ευθυμίας».[4]
Πλάτων
Ο άνθρωπος που κάνει ό,τι οδηγεί στην ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό του και όχι από άλλους ανθρώπους, έχει υιοθετήσει το καλύτερο σχέδιο για να ζήσει ευτυχισμένος
— Πλάτων, Η Δημοκρατία
Ο Πλάτωνας (περ. 428 – περ. 347 π.Χ.) διδάσκει στη Δημοκρατία ότι μια ζωή αφοσιωμένη στη γνώση και την αρετή θα έχει ως αποτέλεσμα την ευτυχία και την αυτοπραγμάτωση. Για να επιτύχει κανείς την ευτυχία, θα πρέπει να αποκτήσει ανοσία στις αλλαγές στον υλικό κόσμο και να προσπαθήσει να αποκτήσει τη γνώση των αιώνιων, αμετάβλητων μορφών που κατοικούν στο βασίλειο των ιδεών.[5]
Η αλληγορία του άρματος από τον Φαίδρο είναι ίσως η πιο σημαντική διδασκαλία του Πλάτωνα για το πώς να επιτύχετε την εσωτερική ευτυχία.
Ο Πλάτων βλέπει την κοινωνική ευτυχία να πηγάζει από το ότι οι πολίτες συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον δίκαια, ζουν ενάρετες ζωές και εκπληρώνουν ο καθένας την κοινωνική του λειτουργία.[6]
Αριστοτέλης
Ο Αριστοτέλης περιέγραψε την ευδαιμονία ως στόχο της ανθρώπινης σκέψης και δράσης. Η Ευδαιμονία μεταφράζεται συχνά ότι σημαίνει ευτυχία, αλλά ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η «ανθρώπινη άνθηση» μπορεί να είναι μια πιο ακριβής μετάφραση.[8] Πιο συγκεκριμένα, η ευδαιμονία ἀρετή) αναφέρεται σε μια εγγενώς θετική και θεϊκή κατάσταση ύπαρξης στην οποία η ανθρωπότητα μπορεί ενεργά να αγωνιστεί και να επιτύχει. Δεδομένου ότι αυτή η κατάσταση είναι η πιο θετική κατάσταση για να βρίσκεται ένας άνθρωπος, συχνά απλοποιείται για να σημαίνει ευτυχία. Ωστόσο, η χρήση του όρου από τον Αριστοτέλη στα Ηθικά Νικομάχεια εκτείνεται πέρα από τη γενική αίσθηση της ευτυχίας.[9]
Στα Ηθικά Νικομάχεια, ο Αριστοτέλης επισημαίνει το γεγονός ότι πολλοί σκοποί είναι στην πραγματικότητα μόνο ενδιάμεσοι στόχοι και είναι επιθυμητοί μόνο επειδή καθιστούν δυνατή την επίτευξη ανώτερων στόχων.[10] Επομένως, πράγματα όπως ο πλούτος, η εξυπνάδα και το θάρρος εκτιμώνται μόνο σε σχέση με άλλα πράγματα, ενώ η ευδαιμονία είναι το μόνο πολύτιμο από μόνη της.
Ο Αριστοτέλης θεωρούσε την αρετή απαραίτητη για να είναι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος και θεωρούσε ότι χωρίς την αρετή το περισσότερο που μπορεί να επιτευχθεί είναι η ικανοποίηση. Μέσα στην αριστοτελική ηθική, η επίτευξη της αρετής περιλαμβάνει την ερώτηση «πώς πρέπει να είμαι» και όχι «τι πρέπει να κάνω». Ένα πλήρως ενάρετο άτομο περιγράφεται ότι πετυχαίνει ευδαιμονία, και επομένως θα ήταν αναμφισβήτητα ευτυχισμένο.[7][11]
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
