.
Ο Τζελαλεντίν Ρουμί (30 Σεπτεμβρίου 1207 - 17 Δεκεμβρίου 1273), γνωστός κυρίως ως Ρουμί, ήταν Πέρσης σουνίτης[2] μουσουλμάνος ποιητής, νομικός, ουλεμάς, θεολόγος και μυστικιστής των Σούφι. Η επιρροή του Ρουμί ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και διαιρέσεις: Ιρανοί, Τατζίκοι, Τούρκοι, Καππαδόκες, Παστούν, άλλοι μουσουλμάνοι της Κεντρικής Ασίας και οι μουσουλμάνοι της Νότιας Ασίας έχουν εκτιμήσει ιδιαίτερα την πνευματική κληρονομικά του κατά τους τελευταίους επτά αιώνες.
Τα σπουδαιότερα έργα του είναι το "Ντιβάν", συλλογή λυρικών ποιημάτων και το "Μεσνεβί" (δίστιχα) που περιέχει 40.000 δίστιχα σε ηθικά και ασκητικά θέματα, μέσα από μυστικισμό και αλληγορίες. Δεν είναι γνωστό πότε γράφτηκε το "Μεσνεβί". Πιστεύεται ότι άρχισε να γράφεται το 1258 και τελείωσε το 1273 λίγο πριν το θάνατο του Ρουμί. Ίδρυσε το σουφικό τάγμα των Μεβλεβήδων.
Τα ονόματα του Ρουμί
Το όνομά του Jalal-Al-Din Rumi προέρχεται από το πλήρες όνομα Jalal al-Din Mohammad Ibn Mohammad Ibn Mohammad Ibn Husain al-Rumi, (Περσικά: مولانا جلال الدين محمد رومي , τουρκικά: Mevlânâ Celâleddin Mehmed Rumi). Ο πατέρας του, όταν γεννήθηκε, τον ονόμασε Τζελαλεντίν, που σημαίνει "δόξα της θρησκείας" (Τζελάλ= Δόξα, Ντίν= Θρησκεία).[3] Από τους συγχρόνους του, του δόθηκε το όνομα «Μεβλανά» που σημαίνει «ο δάσκαλός μας». Έτσι λοιπόν τον αποκαλούσαν και Μεβλανά Τζελαλεντίν (όπως φαίνεται και στην τουρκική έκδοση του ονόματός του) ή και Muhammad Balkhī (Περσικά: محمد بلخى ) ("ο Μωάμεθ από τη Μπαλχ"), στα περσικά. Αναφέρεται επίσης και απλά ως Ρουμί. Το τελευταίο αυτό κομμάτι του ονόματός του, Ρουμί, σημαίνει Ρωμαίος, Ρωμιός, προερχόμενος από τη χώρα των Ρουμ, όπως ήταν γνωστή στους Σελτζούκους η βυζαντινή Μικρά Ασία (Ανατολία).
Η ζωή του
Γεννήθηκε το 604 έτος Εγίρας (1207 μ.Χ.) στην πόλη Μπαλχ (τότε μέρος του Μεγάλου Χορασάν, στο σημερινό Αφγανιστάν) και πέθανε στο Ικόνιο (σημερινή Κόνια της Τουρκίας) το 1273. Έγραψε τα ποιήματά του στα περσικά και τα έργα του διαβάζονται στο Ιράν, αλλά και το Αφγανιστάν, όπου μιλιέται η γλώσσα νταρί, διάλεκτος της περσικής γλώσσας. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αυτοκρατορία των Σελτζούκων και ιδιαίτερα στο Σουλτανάτο του Ρουμ, δηλαδή το Σουλτανάτο των Σελτζούκων του Ικονίου.
Ο πατέρας του, Μπαχά αντ-Ντιν (Baha ad-Din) ήταν φημισμένος λόγιος. Υπό την κηδεμονία του ο Ρουμί έλαβε την πρώτη του μόρφωση από τον Σιεντ Μπουρχάν-αντ-Ντιν (Syed Burhan-ad-Din). Όταν έγινε 18 ετών, η οικογένεια ξεφεύγοντας από τις επιδρομές των Μογγόλων, μετά από αλλεπάλληλες μεταναστεύσεις εγκαταστάθηκε στο Ικόνιο, και στην ηλικία των 25 ο Ρουμί πήγε στη Δαμασκό για να συμπληρώσει την εκπαίδευσή του.
Στο μυστικισμό τον εισήγαγε ένας περιπλανώμενος δερβίσης, ο Σαμσουντίν από την Ταυρίδα. Ο Ρουμί είναι ο συγγραφέας ενός εξάτομου διδακτικού έπους, του Μασναβί (Mathnawi) ή "Masnavi-ye Manavi", που αποκαλείται ενίοτε από ορισμένους λόγιους και "Qur'an-e Farsi", δηλαδή "Κοράνιο στα περσικά". Έγραψε επίσης και διαλόγους Φιχί μα Φιχί (Fihi ma Fihi), που γράφτηκαν για να εισάγουν τους μαθητές του στη μεταφυσική. Το συνολικό ποιητικό έργο του άσκησε βαθιά επίδραση σε όλες τις μορφές αισθητικής έκφρασης του ισλαμικού κόσμου και κυριαρχείται από την απόλυτη αγάπη προς τον Θεό.
Η διδασκαλία του καλούσε ανθρώπους από οποιαδήποτε πίστη, θεωρώντας ότι ο Θεός Μουσουλμάνων, Χριστιανών και Εβραίων είναι ένας.
Ο τάφος του Ρουμί στο Ικόνιο
Όταν πέθανε, στις 17 Δεκεμβρίου του 1273, άνθρωποι από πέντε διαφορετικές πίστεις και θρησκείες ακολούθησαν τη νεκρική πομπή του. Η νύχτα της ταφής ονομάστηκε Σεμπούλ Αρούζ (Sebul Arus), δηλαδή Νύχτα της Ένωσης. Από τότε οι Μεβλεβί Ντερβίς κράτησαν αυτή την ημερομηνία ως γιορτή. Κάποιοι, που θαύμαζαν τον Ρουμί, κατασκεύασαν μαυσωλείο με πράσινο τρούλο στον τάφο του και το ονόμασαν Yeşil Türbe.[4]
Η επιρροή του Τζελαλεντίν
Το μουσείο του Ρουμί στο Ικόνιο
Η σημασία του Τζελαλεντίν Ρουμί περνά τα σύνορα των χωρών και των εθνοτήτων και έχει επηρεάσει ιδιαίτερα και την περσική και την τουρκική λογοτεχνία. Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου. Ήταν ο ιδρυτής του τάγματος των Μεβλεβήδων δερβίσηδων. Ενδεικτικό της επιρροής του Τζελαλεντίν και του σεβασμού που του έτρεφαν και του τρέφουν ακόμη οι χριστιανοί, είναι η επίσκεψη του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου στο Ικόνιο (Δεκέμβριος 2004) για να λάβει μέρος στους εορτασμούς της 731ης επετείου του θανάτου του Μεβλανά.
Στις ελληνικές επιρροές στο έργο του Ρουμί αναφέρεται το άρθρο «Τα ελληνικά ποιήματα του Μαυλανά Ρουμή και του γιου του Βαλέντ κατά τον 13ο αιώνα» [5]. Από εκεί συνάγονται τα εξής:
Στο έργο του Ρουμί υπάρχουν πολλά νεοπλατωνικά και γνωστικά στοιχεία. Αυτό οφείλεται –πέρα από τις ελληνικές επιδράσεις που υπήρχαν ήδη στην ισλαμική φιλοσοφία και θεολογία– στο ότι ο Ρουμί είχε ο ίδιος επαφή με Έλληνες διανοούμενους της περιοχής, κυρίως κληρικούς. Ο Αφλακί[6], βιογράφος του Ρουμί, περιγράφει τις φιλοσοφικές συζητήσεις του Ρουμί με τον ηγούμενο της Μονής του Αγίου Χαρίτωνος (κατά τους Τούρκους Ακ Μαναστίρ), κοντά στην ελληνική κωμόπολη Σύλλη του Ικονίου, την οποία μάλιστα αναφέρει ως «μονή του Πλάτωνος» (Ντέιρε Αφλατούν)[7].
Από τα λίγα ποιήματα του Ρουμί σε τοπικό ελληνικό ιδίωμα δεν είναι εμφανές σε ποιον βαθμό γνώριζε την ελληνική. Φαίνεται όμως ότι ο γιος του, ο Σουλτάν Βαλέντ, γνώριζε πολύ καλά τα ελληνικά, διότι έγραψε αρκετά ποιήματα σ’ αυτή τη γλώσσα. Οι τελετουργίες που αυτοσχεδίασε ο Ρουμί (μουσική, χορός, απαγγελίες) φαίνεται ότι είχαν ως στόχο περισσότερο να προσελκύσουν στον ισλαμισμό τους Έλληνες της περιοχής παρά απευθύνονταν στους μουσουλμάνους. Κατά τον Αφλακί ο Ρουμί έλεγε: «Ο Ύψιστος επεφύλαξε μεγάλες χαρές στους κατοίκους της Μικράς Ασίας. … Η περιοχή της έχει το καλύτερο κλίμα, αλλά οι κάτοικοί της αγνοούσαν τον μυστικόν έρωτα προς τον αληθινόν Κύριο των δυνάμεων» … «Με πήρες (ω Θεέ) από το Χορασάν και μ’ έφερες στην χώρα των Ελλήνων για να συναναστραφώ μ’ αυτούς και να τους οδηγήσω στο ορθό δόγμα. Όταν είδαμε ότι δεν στρέφονταν κατά κανένα τρόπο προς τον δρόμο του Θεού, και στερούνταν τα θεία μυστήρια, τους υποβάλαμε τις ιδέες αυτές με τρόπο πιο ευχάριστο, με μουσικές συναυλίες και με τον ρυθμό της ποίησης, πράγματα που αναταποκρίνονται στις ορέξεις των ανθρώπων. Διότι οι κάτοικοι της Μικρασίας είναι χαροκόποι και υπόκεινται στην επιρροή του πλανήτη της Αφροδίτης»[8].
Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι εκστατικοί χοροί των δερβίσηδων είναι επιβιώσεις αρχαίων διονυσιακών λατρειών που ήταν διαδεδομένες στη Μ. Ασία[9]. Υπάρχουν μαρτυρίες για την επιβίωση διονυσιακών τελετουργιών κατά τους Μέσους Χρόνους, ίσως και μέχρι την εποχή του Ρουμί. Ο ΞΒ’ κανών της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως, το 691, ορίζει στους τρυγητές όπως «μη το του βδελυκτού Διονύσου όνομα επιβοάν» και «έτι και τας ονόματι των παρ’ Έλλησι ψευδώς ονομασθέντων θεών ή εξ ανδρών ή γυναικών γινομένας ορχήσεις, και τελετάς … αποπεμπόμεθα»[10]. Ένα σχόλιο του Ιωάννου Ζωναρά (12ος αιών) στον ανωτέρω κανόνα επιβεβαιώνει ότι και στην εποχή του (έναν αιώνα πριν τον Ρουμί) επιβίωναν οι ίδιες διονυσιακές τελετές μεταξύ των αγροτών.
Η μελέτη των ελληνικών στίχων του Ρουμί από Δυτικούς ερευνητές είναι αρκετά δύσκολη, διότι είναι γραμμένοι στην αραβική γραφή. Λόγω της άγνοιας της ελληνικής γλώσσας από τους Τούρκους και Πέρσες αντιγραφείς χειρογράφων, αλλά και λόγω της ελλειπτικότητας του αραβικού αλφαβήτου, λείπουν τα πολύ σημαντικά για την ελληνική γλώσσα φωνήεντα, ενώ υπάρχουν και λάθη στον αριθμό των στιγμών που διαφοροποιούν μερικά αραβικά γράμματα μεταξύ τους. Υπάρχουν ελάχιστες μεταγραφές των ελληνικών στίχων του Ρουμί σε ελληνικό αλφάβητο[11][12].
Ένα ποίημα του Ρουμί με ελληνικούς και περσικούς στίχους[εκκρεμεί παραπομπή]:
Αφέντης μας έν κι αγαπούμεν τον
Κι απ’ εκείνον έν καλή η ζωή μας.
Γιατί γύρισες γιατί βρώμισες;
Πέ με τι έπαθες, πέ με τι έχασες;
Άι καρδιά μου, άι ψυχή μου!
Άι το ετούτο μου, άι το εκείνο μου,
Άχ σπί τμου,άχ στέγη μου!
Άχ θησαυρέ μου, αχ χρυσοπηγή!
Έλα καλέ μου, έλα σάχη μου,
Χαρά δεν δίδεις, δός μας άνεμο!
Πού διψά πίνει, πού πονεί λαλεί,
Μηδέν τσάκωσες,καλέ, το γυαλί;
Υπόμνημα:
έν: είναι, πβ. τον τύπο «ένι» του ιδιώματος της Σίλλης[13].
Το γυαλί, περσικά «τζαμ» (εδώ σημαίνει «ποτήρι»), είναι ένα αγαπητό σύμβολο στην περσική ποίηση.
Η σημασία του Ρουμί ξεπερνά τα εθνικά και κρατικά σύνορα. Όσοι μιλούν την περσική γλώσσα στο Ιράν, Αφγανιστάν και το Τατζικιστάν, τον θεωρούν ως ένα από τους πιο σημαντικούς κλασικούς ποιητές, που έχει επηρεάσει πολλούς ποιητές στην ιστορία. Είχε επίσης σημαντικότατη επίδραση στην τουρκική λογοτεχνία. Η ποίησή του είναι η βάση της κλασικής ιρανικής και αφγανικής μουσικής[εκκρεμεί παραπομπή].
Σημειώσεις και παραπομπές
800th Anniversary of the Birth of Mawlana Jalal-ud-Din Balkhi-Rumi UNESCO
Yahiya Emerick, The Complete Idiot's Guide to Rumi Meditations, σελ. 48, Alpha Books (2008)
Μυστακίδου, Ελένη (2002). Νεοπλατωνικά στοιχεία στο "Μεσνεβί" του Τζελαλεττίν Ρουμί και η κοινωνία των μεβλεβηδών. Αθήνα: Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Σπουδών. σελ. 8.
Μυστακίδου, Ελένη (2002). Νεοπλατωνικά στοιχεία στο "Μεσνεβί" του Τζελαλεττίν Ρουμί και η κοινωνία των μεβλεβηδών. Αθήνα: Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Σπουδών. σελ. 21 και 200-201.
Δημήτρης Δέδες, άρθρο «Τα ελληνικά ποιήματα του Μαυλανά Ρουμή και του γυιου του Βαλέντ κατά τον 13ο αιώνα», περιοδικό Τα Ιστορικά, τ. 10, τεύχος 18-19 (1993), σσ. 3-22
Cl. Huart, Les saints des derviches tourneurs. Παρίσι, 1918-1922.
Cl. Huart, Les saints des derviches tourneurs. Παρίσι, 1918-1922, σσ. 261
Cl. Huart, Les saints des derviches tourneurs. Παρίσι, 1918-1922, σ. 190.
H. Geizer, Geistiges und Weltiches aus dem Turkisch-Griechischen Orient, Λειψία, 1900, σσ. 167-177
Γ.Α. Ράλλης, Μ. Ποτλής. Σύνταγμα των θείων και ιερών κανόνων, τ. Β’. Αθήνα, 1852. σ. 448
P. Burguiere, R. Mantran, “Quelques vers grecs du XIII siecle en caracteres arabes”, περιοδικό Byzantion, τ. 22 (1952), σσ. 63-80
Gustav Meyer, “Die Griechischen Verse im Rabadnama”, Byzantinisch Zeitschrift, τ. 4 (1895), σσ. 401-411
Θ. Κωστάκης, Το γλωσσικό ιδίωμα της Σίλλης. Αθήνα: Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών,1968
Βιβλιογραφία
Στα Αγγλικά
Rumi, The Masnavi: Book One, trans. J. Mojaddedi, Oxford World's Classics, Oxford University Press, 2004 ISBN 0-19-280438-3
The Mesnevi of Mevlānā Jelālu'd-dīn er-Rūmī. Book first, together with some account of the life and acts of the Author, of his ancestors, and of his descendants, illustrated by a selection of characteristic anecdotes, as collected by their historian, Mevlānā Shemsu'd-dīn Ahmed el-Eflākī el-'Arifī, translated and the poetry versified by James W. Redhouse, London: 1881. Contains the translation of the first book only.
Masnaví-i Ma'naví, the Spiritual Couplets of Mauláná Jalálu'd-din Muhammad Rúmí, translated and abridged by E. H. Whinfield, London: 1887; 1989. Abridged version from the complete poem. On-line editions at sacred-texts.com and on wikisource.
The Masnavī by Jalālu'd-din Rūmī. Book II, translated for the first time from the Persian into prose, with a Commentary, by C.E. Wilson, London: 1910.
The Mathnawí of Jalálu'ddín Rúmí, edited from the oldest manuscripts available, with critical notes, translation and commentary by Reynold A. Nicholson, in 8 volumes, London: Messrs Luzac & Co., 1925–1940. Contains the text in Persian. First complete English translation of the Mathnawí.
The Essential Rumi, translated by Coleman Barks with John Moyne, A. J. Arberry, Reynold Nicholson, San Francisco: Harper Collins, 1996 ISBN 0-06-250959-4; Edison (NJ) and New York: Castle Books, 1997 ISBN 0-7858-0871-X. Selections.
The Illuminated Rumi, translated by Coleman Barks, Michael Green contributor, New York: Broadway Books, 1997 ISBN 0-7679-0002-2.
Rumi and the Sufi tradition, by John A. Moyne, Global Publications, IGCS, Binghamton University (1998).
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Δημήτρης Δέδες, «Τα ελληνικά ποιήματα του Μαυλανά Ρουμή και του γιου του Βαλέντ κατά τον 13ον αιώνα», Τα Ιστορικά, τόμ. 10, τεύχ. 18-19 (Ιούνιος-Δεκέμβριος 1993), σσ. 3-22.
Σίδερης Θ., «Τζαλ-αλ-Ουντίν Ρουμί ή ο έρωτας ως θέωση», Οδός Πανός, τεύχ. 122, (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2003), σσ. 44-54.
Γρηγόριος Δ. Ζιάκας, Ο μυστικός ποιητής Maulana Jalaladdin Rumi και η διδασκαλία του Αρχειοθετήθηκε 2021-01-24 στο Wayback Machine., 1995, Εκδότης: Πουρνάρας Π.Σ., ISBN 960-242-127-4.
Μυστακίδου Ελένη, Νεοπλατωνικά στοιχεία στο "Μεσνεβί" του Τζελαλεττίν Ρουμί και η κοινωνία των μεβλεβηδών, 2002, Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Σπουδών (διδακτορική διατριβή).
Δείτε επίσης
Μεβλεβήδες δερβίσηδες
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
