Ακουστική κιθάρα λέγεται η κιθάρα η οποία για την παραγωγή ήχου χρησιμοποιεί μόνον ακουστικές μεθόδους, εν αντιθέσει με την ηλεκτρική κιθάρα, της οποίας ο ήχος παράγεται μέσω ηλεκτρονικής ενίσχυσης. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία ακουστικών κιθάρων και υποκατηγορίες, κυρίως ανάλογα των χορδών (νάιλον ή μεταλλικών). Ως είδος προήλθε από την κλασική κιθάρα. Με αυτήν παίζεται κυρίως σύγχρονη μουσική (ποπ,ροκ -διάφορα είδη- κ.λπ.). Βρίσκεται συνήθως σε μέγεθος 4/4(τέσσερα τέταρτα). Τώρα πια υπάρχει σε διάφορα χρώματα. Ως πλήκτρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν πολλών ειδών πένες ή τα δάκτυλα, εφ' όσον οι χορδές είναι αρκετά μαλακές. Οι μαλακές χορδές χρησιμοποιούνται συνήθως στις ηλεκτρικές κιθάρες.
Η κύρια πηγή του ήχου σε μια ακουστική κιθάρα είναι η χορδή, η οποία απομακρύνεται ή χτυπιέταιμε το δάκτυλο ή με μια πενα. Η χορδή δονείται με την απαραίτητη συχνότητα και δημιουργεί επίσης πολλές αρμονικές σε διάφορες διαφορετικές συχνότητες. Οι παραγόμενες συχνότητες μπορεί να εξαρτώνται από το μήκος, τη μάζα και την ένταση. Η συμβολοσειρά προκαλεί τη δόνηση του ηχοσυστήματος και του ηχητικού κιβωτίου και, καθώς αυτά έχουν τις δικές τους αντηχές σε συγκεκριμένες συχνότητες, ενισχύουν μερικές σειρές αρμονικών πιο έντονα από άλλες, επηρεάζοντας έτσι το στύλο που παράγεται από το όργανο.
Ιστορία
Οι Gitterns, μια μικρή κιθάρα, ήταν τα πρώτα μικρά όργανα κιθάρας που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα με στρογγυλή πλάτη όπως αυτή ενός λαούτου[1]. Οι σύγχρονες κιθάρες δεν είχαν δει μέχρι την εποχή της Αναγέννησης όπου το σώμα και το μέγεθος άρχισαν να παίρνουν σχήμα κιθάρας.
Τα πρώτα έγχορδα όργανα που σχετίζονται με την κιθάρα και τη δομή της, όπου είναι ευρέως γνωστά ως vihuelas μέσα στην ισπανική μουσική κουλτούρα. Τα Vihuelas ήταν όργανα χορδών που εμφανίζονταν συνήθως στον 16ο αιώνα κατά την Αναγέννηση. Αργότερα, οι Ισπανοί συγγραφείς διακρίθηκαν σε δύο κατηγορίες vihuelas. Το vihuela de arco ήταν ένα όργανο που μιμούσε το βιολί, και το vihuela de penola έπαιζε με plectrum ή με το χέρι. Όταν παίχτηκε με το χέρι ήταν γνωστό ως vihuela de mano. Η Vihuela de mano μοιράστηκε ακραίες ομοιότητες με την κιθάρα της Αναγέννησης καθώς χρησιμοποίησε κίνηση χεριών στην ηχητική τρύπα ή στο ηχητικό θάλαμο του οργάνου για να δημιουργήσει μουσική.[2]
Η πραγματική παραγωγή κιθάρων ξεκίνησε στη Γαλλία όπου η δημοτικότητα και η παραγωγή άρχισαν αρχικά να αυξάνονται με μεγάλες ποσότητες. Η Ισπανία έγινε η πατρίδα της κιθάρας, αλλά υπάρχουν πολύ λίγες πληροφορίες για τους πρώτους δημιουργούς εκεί, σε αντίθεση με τη Γαλλία, όπου πολλοί εφευρέτες και καλλιτέχνες ξεκίνησαν για πρώτη φορά την υπερπαραγωγή αυτών των οργάνων και της μουσικής τους. Η παραγωγή έγινε τόσο μεγάλη που πρώιμοι διάσημοι δημιουργοί, όπως ο Gaspard Duyffooprucgar's (κατακευαστής χορδών), πωλούνταν ως αντίγραφα από άλλους κατασκευαστές κιθάρων στη Λυών. Η Benoist Lejeune, κιθαριστής, προσέφερε και διέθεσε αντίγραφα κιθάρας των οργάνων του Duyffoprucgar και αργότερα φυλακίστηκε επειδή χρησιμοποίησε το σήμα και το έργο του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η παραγωγή αυξανόταν εντυπωσιακά, αλλά δεν ήταν μέχρι που οι Robert και Claude Denis εμφανίστηκαν υπερπαραγωγή της πρώιμης Αναγέννησης κιθάρας στο Παρίσι της Γαλλίας. Ως πατέρας και γιος, ο Robert και ο Claude παρήγαγαν εκατοντάδες κιθάρες που αύξησαν σημαντικά τη δημοτικότητα του οργάνου. Λόγω αυτών και των μεγάλων εφευρετών κιθάρων αυτής της εποχής, η λέξη guiterne μετατοπίστηκε σταδιακά στις κιθάρες κατά τον δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνα.[3]
Μέχρι το 1790 δημιουργήθηκαν μόνο κιθάρες vihuela με έξι σειρές (6 ζεύγη χορδών) και έγιναν ο κύριος τύπος κι μοντέλο κιθάρας που χρησιμοποιείται στην Ισπανία. Οι περισσότερες από τις παλαιότερες κιθάρες των 5 καναλιών εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται, αλλά επίσης τροποποιήθηκαν σε ακουστική κιθάρα έξι αυλακώσεων. Το βιβλίο του Fernando Ferandiere Arte de tocar la guitarra espanola por musica (Μαδρίτη, 1799) περιγράφει την τυποποιημένη ισπανική κιθάρα από την εποχή του ως όργανο με δεκαεπτά τραγούδια και έξι μαθήματα με τις δύο πρώτες χορδές «εντέρου» συντονισμένες σε μια ονομάζουσα τερκέρα και συντονισμό που ονομάζεται στο «G» των δύο χορδών. Η ακουστική κιθάρα αυτή τη στιγμή άρχισε να παίρνει το σχήμα της με ακραίες ομοιότητες με την ακουστική κιθάρα σήμερα, με εξαίρεση τις κροσσές που αργότερα απομακρύνθηκαν για μονές χορδές αντί για ζευγάρια.
Μέχρι τον 19ο αιώνα, οι πολύκλωνες, όπου εξελίχθηκαν σε 6 μονόκλωνες μορφές παρόμοιες με αυτές της κιθάρας σήμερα. Είχε εξελιχθεί στη σύγχρονη εμφάνιση εκτός από το μέγεθος, διατηρώντας ένα μικρότερο πλαίσιο.
Ακουστικές ιδιότητες
Το soundboard της ακουστικής κιθάρας ή η κορυφή έχει επίσης ισχυρή επίδραση στην ένταση της κιθάρας. Το ξύλο που είναι καλό στο να μεταδίδει ήχο, όπως η ερυθρελάτη, χρησιμοποιείται συνήθως για το soundboard.[4] Δεν υπάρχει ενίσχυση στην διαδικασία αυτή, επειδή δεν προστίθεται εξωτερική ενέργεια για να αυξήσει την ένταση του ήχου (όπως θα συνέβαινε με έναν ηλεκτρονικό ενισχυτή) . Όλη η ενέργεια παρέχεται από την αποκόλληση της χορδής. Αλλά χωρίς ένα soundboard, η χορδή απλά θα "κοπεί" στον αέρα χωρίς να το μετακινεί πολύ. Ο ηχητικός πίνακας αυξάνει την επιφάνεια της δονητικής περιοχής σε μια διαδικασία που ονομάζεται αντιστοίχιση μηχανικής σύνθετης αντίστασης. Ο ηχητικός πίνακας μπορεί να κινήσει τον αέρα πολύ πιο εύκολα από τη χορδή μόνο, επειδή είναι μεγάλο και επίπεδο. Αυτό αυξάνει την αποτελεσματικότητα της μεταφοράς ενέργειας ολόκληρου του συστήματος και εκπέμπεται πολύ πιο δυνατός ήχος.
References
«Gittern». www.medieval-life-and-times.info. Ανακτήθηκε στις 2015-10-07.
Grunfeld, Frederic (1971). The Art and Times of the Guitar. 866 Third Avenue, New York: Macmillan Company, σελ. 61–63.
Turnbull, Harvey (1978). The Guitar from the Renaissance to the Present Day. New York: Charles Scribner’s Sons, σελ. 18–19.
«The Physics of the Acoustic Guitar - Body». Ανακτήθηκε στις 2017-09-27.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
