.
Γενικά στη στρατιωτική τακτική και ειδικότερα του ιππικού καθώς και στους ελάτες του πυροβολικού, ως άνιππος χαρακτηρίζεται ο ανήκων μεν σ΄ αυτά τα όπλα άνδρας, στερούμενος όμως ίππου (αλόγου) για διάφορους λόγους, είτε γιατί φονεύθηκε, είτε γιατί δεν του είχε χορηγηθεί εξ αρχής, είτε γιατί η ειδικότητά του να μη δικαιολογεί ίππο κ.λπ..
Παλαιότερα συγκροτούνταν μαχητικές ομάδες ανίππων ανδρών όπου στις περισσότερες των περιπτώσεων αποκτούσαν ίππους από εχθρική λεία, είτε μετά από μάχη, είτε με ζωοκλοπές από εχθρικό έδαφος, είτε με μεμονωμένες παγίδες, ιδίως έφιππων ταχυδρόμων.
Όταν ξεκίνησε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 συστάθηκε επίσημα για πρώτη φορά ελληνικό "Τάγμα ανίππων ιππέων", όπως αποκλήθηκε, το οποίο τον Μάιο του 1897 στάλθηκε στη Φθιώτιδα. Το αξιοπερίεργο ήταν ότι ενώ όλη η ελληνική γραμμή μετώπου υποχωρούσε, ακολουθώντας μόνο τακτική άμυνας, οι άνδρες του τάγματος αυτού κινούμενοι από εγωισμό και εφευρετικότητα βρέθηκαν στο τέλος να είναι όλοι έφιπποι, έχοντας αποκτήσει άλογα κατά παράδοξους τρόπους.
Στους νεότερους χρόνους η άνιππη αυτή δράση του ιππικού είτε σε μάχη είτε οπουδήποτε αλλού έλαβε την ονομασία "πεζή δράση" ιππικού, τα δε τμήματα του ιππικού για "πεζή δράση" ονομάστηκαν "πεζή ιππικό", ή "πεζό ιππικό", ή ακόμα πεζοπόρο ιππικό.
Πηγές
"Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ.Δ΄, σελ.779.
Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
