Πολιτική ισχύος

 

Η πολιτική ισχύος είναι μια θεωρία ισχύος στις διεθνείς σχέσεις που υποστηρίζει ότι οι κατανομές ισχύος και εθνικών συμφερόντων ή αλλαγές σε αυτές τις κατανομές είναι θεμελιώδεις αιτίες του πολέμου και της σταθερότητας του συστήματος.[1]

Η έννοια της πολιτικής ισχύος παρέχει έναν τρόπο κατανόησης των συστημάτων διεθνών σχέσεων: από αυτή την άποψη, τα κράτη ανταγωνίζονται για τους περιορισμένους πόρους του κόσμου, και είναι προς όφελος ενός μεμονωμένου κράτους να μπορεί να βλάψει τους άλλους. Η πολιτική ισχύος δίνει προτεραιότητα στο εθνικό προσωπικό συμφέρον έναντι των συμφερόντων άλλων εθνών ή της διεθνούς κοινότητας, και επομένως μπορεί να περιλαμβάνει απειλές μεταξύ τους με στρατιωτική, οικονομική ή πολιτική επιθετικότητα για την προστασία των συμφερόντων ενός έθνους.

Τεχνικές

Οι τεχνικές της πολιτικής ισχύος περιλαμβάνουν:

Θεωρία αποτροπής, στην οποία ένα ασθενέστερο κράτος αποτρέπει την επίθεση ενισχύοντας τις αμυντικές του ικανότητες αρκετά ώστε να καταστήσει την επίθεση ανέφικτη
Εμφανής ανάπτυξη όπλων (συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής ανάπτυξης)

Προληπτικά χτυπήματα

εκβιασμός

Η συγκέντρωση στρατιωτικών μονάδων σε σύνορα, είτε για στάθμευση είτε για ασκήσεις

Η επιβολή δασμών ή οικονομικών κυρώσεων (ενδεχομένως για την έναρξη εμπορικού πολέμου)

Πόλεμος μεσολάβησης

Bait and bleed (Δόλωμα και αιμορραγία) και τακτικές «αιματοχυσίας».

Σκληρή και μαλακή εξισορρόπηση

Buck-passing, στο οποίο ένα κράτος προσπαθεί να εξαναγκάσει ένα άλλο κράτος να αντιμετωπίσει μια απειλή, προκειμένου να διατηρήσει τις δικές του δυνατότητες και πιθανώς να επέμβει αργότερα

Η χρήση της κατασκοπείας για την ανατροπή των δυνατοτήτων ενός άλλου κράτους εκ των έσω

Συγκαλυμμένες και μυστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, στις οποίες τα κράτη συγκαλύπτουν τον ρόλο τους σε μια επιχείρηση ή διεξάγουν την επιχείρηση μυστικά, αντίστοιχα

Σοκ και δέος, στο οποίο ένα κράτος χρησιμοποιεί μια πραγματική (ή παιγμένη) επίδειξη δύναμης για να αποτρέψει πιθανή επίθεση

Ασύμμετρος πόλεμος, στον οποίο ένα κράτος χρησιμοποιεί μη συμβατικές μεθόδους πολέμου για να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του άλλου

Προπαγάνδα, κατά την οποία ένα κράτος ή οι φορείς του χρησιμοποιούν δυσμενείς ανακριβείς πληροφορίες για να αποδυναμώσουν τη φήμη κάποιου άλλου.

Πολιτική ισχύος

Η γερμανική εκδοχή είναι Machtpolitik. Γιορτάζει την ιδέα της σύγκρουσης μεταξύ των εθνών ως μέσο διεκδίκησης της εθνικής βούλησης και ενίσχυσης του κράτους. Αυτή η ιδέα σχετίζεται κάπως με τη «Realpolitik», αλλά αναγνωρίζει συγκεκριμένα ότι η Γερμανική Αυτοκρατορία ιδρύθηκε με τη χρήση βίας από τον Πρωσικό στρατό και τη διπλωματία του Ότο φον Μπίσμαρκ. Αντανακλά επίσης μια ρομαντική άποψη για τις στρατιωτικές αρετές και την πεποίθηση ότι οι διεθνείς συγκρούσεις έχουν ηθικό σκοπό. Για παράδειγμα, ο Χέλμουθ φον Μόλτκε ο Πρεσβύτερος, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις νίκες της Πρωσίας επί της Δανίας, της Αυστρίας και της Γαλλίας, εξέφρασε κάποτε ένα πολιτικό συναίσθημα εξουσίας λέγοντας ότι «ο πόλεμος είναι μέρος της θεϊκής τάξης του κόσμου». Αυτή η έννοια συνδέεται επίσης με τον μιλιταρισμό και τον κοινωνικό δαρβινισμό.[2][3]