Πολεμικό ομόλογο

 

 

.

Τα πολεμικά ομόλογα είναι χρεόγραφα που εκδίδονται από μια κυβέρνηση για τη χρηματοδότηση στρατιωτικών επιχειρήσεων και άλλων δαπανών σε περιόδους πολέμου. Στην πράξη, οι σύγχρονες κυβερνήσεις χρηματοδοτούν τον πόλεμο, θέτοντας επιπλέον χρήματα σε κυκλοφορία, και η λειτουργία των ομολόγων είναι να αφαιρέσουν τα χρήματα από την κυκλοφορία και να βοηθήσουν στον έλεγχο του πληθωρισμού. Τα πολεμικά ομόλογα είναι είτε ομόλογα λιανικής που διατίθενται στο εμπόριο απευθείας στο δημόσιο είτε χονδρικά ομόλογα που διαπραγματεύονται σε χρηματιστήριο. Οι προτροπές για την αγορά πολεμικών ομολόγων συχνά συνοδεύονται από εκκλήσεις για πατριωτισμό και συνείδηση. Τα λιανικά πολεμικά ομόλογα, όπως και άλλα ομόλογα λιανικής, τείνουν να έχουν απόδοση χαμηλότερη από αυτή που προσφέρεται από την αγορά και συχνά διατίθενται σε ένα ευρύ φάσμα ονομαστικών αξιών για να καταστούν προσιτά για όλους τους πολίτες.
Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο
Κυβερνητικό δάνειο των ΗΠΑ του 1847 για τον Αμερικανικό-Μεξικανικό πόλεμο.

Οι κυβερνήσεις σε όλη την ιστορία χρειάστηκαν να δανειστούν χρήματα για να αντιμετωπίσουν τους πολέμους. Παραδοσιακά, ασχολήθηκαν με μια μικρή ομάδα πλούσιων χρηματιστών όπως ο Τζέικομπ Φούγκερ και ο Νέιθαν Ρότσιλντ, αλλά δεν έγινε ιδιαίτερη διάκριση μεταξύ του χρέους που δημιουργήθηκε στον πόλεμο ή στην ειρήνη. Μια πρώιμη χρήση του όρου «πολεμικό ομόλογο» (αγγλικός όρος «war bond») ήταν για τα 11 εκατομμύρια δολάρια έθεσε το αμερικανικό Κογκρέσο με νόμο της 14ης Μαρτίου 1812 για τη χρηματοδότηση του πολέμου του 1812, αλλά αυτό δεν απευθυνόταν στο ευρύ κοινό. Μέχρι τον Ιούλιο του 2015 ίσως τα παλαιότερα ομόλογα που εξακολουθούσαν να εκκρεμούν ως αποτέλεσμα του πολέμου ήταν οι Βρετανοί Κόνσολς, μερικοί από τους οποίους ήταν το αποτέλεσμα της αναχρηματοδότησης των χρεών κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους, αλλά αυτές εξαγοράστηκαν μετά τη θέσπιση του Νόμου περί οικονομίας του 2015.[1]
Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος
Αυστρία και Ουγγαρία
Αυστριακή αφίσα που προωθεί τα πολεμικά ομόλογα (1917)
a 1915 Austrian war bond
Ένα Αυστριακό πολεμικό ομόλογο (1915)

Η κυβέρνηση της Αυστροουγγαρίας γνώριζε από τις πρώτες ημέρες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ότι δεν μπορούσε να υπολογίζει στις προόδους των κύριων τραπεζικών ιδρυμάτων της για να καλύψει το αυξανόμενο κόστος του πολέμου. Αντ' αυτού, εφάρμοσε μια πολιτική χρηματοδότησης πολέμου σύμφωνα με το μοντέλο της Γερμανίας: [2] τον Νοέμβριο του 1914, εκδόθηκε το πρώτο χρηματοδοτούμενο δάνειο. [3] Όπως και στη Γερμανία, τα αυστροουγγρικά δάνεια ακολούθησαν ένα προκαθορισμένο σχέδιο και εκδόθηκαν σε εξαμηνιαία βάση κάθε Νοέμβριο και Μάιο. Τα πρώτα αυστριακά ομόλογα κατέβαλαν τόκο 5% και είχαν πενταετή διάρκεια. Η μικρότερη διαθέσιμη ονομασία ομολόγων ήταν 100 αυστροουγγρικές κορώνες.[3]

Η Ουγγαρία χορήγησε δάνεια ξεχωριστά από την Αυστρία το 1919, μετά τον πόλεμο και αφού διαχωρίστηκε από την Αυστρία, με τη μορφή αποθεμάτων που επέτρεψαν στον συνδρομητή να απαιτήσει αποπληρωμή μετά από μια προειδοποίηση ενός έτους. Οι τόκοι καθορίστηκαν στο 6% και η μικρότερη ονομαστική αξία ήταν 50 ουγγρικές κορώνες.[3] Οι συνδρομές στην πρώτη έκδοση αυστριακού ομολογιακού δανείου ανήλθαν στο ποσό των 440 εκατομμυρίων δολαρίων, ενώ εκείνα της πρώτης ουγγρικής έκδοσης ισοδυναμούσαν με 235 εκατομμύρια δολάρια.[3]

Οι περιορισμένοι οικονομικοί πόροι των παιδιών πραγματοποιήθηκαν μέσω εκστρατειών στα σχολεία. Το αρχικό ελάχιστο όριο ονομαστικής αξίας των 100 κορόνων εξακολουθεί να υπερβαίνει τα μέσα για τα περισσότερα παιδιά [4] οπότε η τρίτη έκδοση ομολόγων, το 1915, εισήγαγε ένα σύστημα με το οποίο τα παιδιά μπορούσαν να δώσουν ένα μικρό ποσό και να πάρουν ένα τραπεζικό δάνειο για να καλύψουν το υπόλοιπο των 100 κορώνων.[4] Η πρωτοβουλία ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη, απέσπασε κεφάλαια και ενθάρρυνε την αφοσίωση στο κράτος και στο μέλλον μεταξύ της αυστρο-ουγγρικής νεολαίας. [4] Πάνω από 13 εκατομμύρια κορώνες εισπράχθηκαν στις πρώτες τρεις εκδόσεις "παιδικών ομολόγων".[4]
Καναδάς

Η συμμετοχή του Καναδά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκίνησε το 1914, με καναδικά πολεμικά ομόλογα που ονομάστηκαν "Ομόλογα Νίκης" μετά το 1917.[5] Το πρώτο εγχώριο πολεμικό δάνειο αυξήθηκε το Νοέμβριο του 1915, αλλά όχι μέχρι την τέταρτη εκστρατεία του Νοεμβρίου 1917, που εφαρμόστηκε ο όρος του Δανείου Νίκης. Το πρώτο Δάνειο Νίκης ήταν μία έκδοση 5,5% χρυσών ομολόγων 5, 10 και 20 ετών σε ονομαστικές αξίες μόλις 50 δολαρίων. Έγινε υπερκαλυπτική εγγραφή, συγκεντρώνοντας 398 εκατομμύρια δολαρίων Καναδά ή γύρω στα 50 δολάρια ανά κάτοικο. Το Δεύτερο και το Τρίτο Δάνειο Νίκης εκδόθηκαν το 1918 και το 1919 αντίστοιχα, φέρνοντας έσοδα άλλα 1,34 δισεκατομμύρια δολάρια.[6] Για όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν Ομόλογα Νίκης, η κυβέρνηση έδωσε επίσης Πιστοποιητικά Εξοικονόμησης. Η κυβέρνηση απένεμε κοινότητες που αγόρασαν μεγάλες ποσότητες ομολόγων '' Τιμητικές σημαίες πολεμικών ομολόγων.[7]
Γερμανία

Σε αντίθεση με τη Γαλλία και την Αγγλία, κατά την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό αποκλεισμένη από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.[8] Αυτό έγινε πιο εμφανές μετά από μια προσπάθεια να εκδώσει ένα μεγάλο δάνειο στη Γουόλ Στριτ, η οποία απέτυχε το 1914.[8] Ως εκ τούτου, η Γερμανία περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό στην εγχώρια δανειοληψία, η οποία προκλήθηκε από μια σειρά πολεμικών λογαριασμών πίστωσης που τους διαχειρίζεται το Ράιχσταγκ.[9] Αυτό συνέβη με πολλές μορφές. Ωστόσο, η πιο δημοφιλής ήταν το Δημόσιας Εκστρατείας Πολεμικό Ομόλογο (Kriegsanleihe).[8]

Έγιναν εννέα δεσμεύσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου και, όπως στην Αυστρία-Ουγγαρία, τα δάνεια εκδόθηκαν ανά εξάμηνο. Τα ίδια τα δάνεια συχνά διαρκούν αρκετές εβδομάδες, κατά τις οποίες υπήρξε εκτεταμένη χρήση προπαγάνδας μέσω όλων των δυνατών μέσων. [10] Τα περισσότερα ομόλογα είχαν ένα ποσοστό απόδοσης 5% και ήταν εξαγοράσιμα σε περίοδο δέκα ετών, σε εξαμηνιαίες πληρωμές.[8] Όπως τα ομόλογα πολέμου σε άλλες χώρες, τα γερμανικά κρατικά ομόλογα εκστρατείας σχεδιάστηκαν για να είναι υπερβολικές εκδηλώσεις πατριωτισμού και οι ομολογίες πωλήθηκαν μέσω τραπεζών, ταχυδρομείων και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.[8]

Όπως και σε άλλες χώρες, οι περισσότεροι επενδυτές δεν ήταν ιδιώτες αλλά ιδρύματα και μεγάλες εταιρείες. [11] Οι βιομηχανίες, τα πανεπιστήμια, οι τοπικές τράπεζες και ακόμη και οι δημοτικές κυβερνήσεις ήταν οι κύριοι επενδυτές στα πολεμικά ομόλογα. [11] Εν μέρει λόγω της έντονης δημόσιας πίεσης και εν μέρει λόγω της πατριωτικής δέσμευσης, οι κινητήριοι μοχλοί αποδείχτηκαν εξαιρετικά επιτυχημένοι, αυξάνοντας περίπου τα 10 δισεκατομμύρια μάρκα σε κεφάλαια. [12] Αν και εξαιρετικά επιτυχημένη, οι οδηγοί των πολεμικών δεσμών κάλυπταν μόνο τα δύο τρίτα των δαπανών που σχετίζονται με τον πόλεμο. [12] Εν τω μεταξύ, οι τόκοι που καταβλήθηκαν για τα ομόλογα αντιπροσώπευαν μια αυξανόμενη δαπάνη που απαιτούσε περισσότερους πόρους για να πληρώσει. [12]
Ηνωμένο Βασίλειο
Ο Βρετανός Κυρίαρχος θα κερδίσει / Επενδύσει στο Παγκόσμιο Δάνειο Πολέμου . Μια βρετανική ετικέτα δημοσιότητας από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Τον Αύγουστο του 1914 τα αποθέματα χρυσού της Τράπεζας της Αγγλίας, και ουσιαστικά όλων των τραπεζικών ιδρυμάτων στη Μεγάλη Βρετανία, ανήλθαν σε 9 εκατομμύρια λίρες (ισοδύναμο με 779 εκατομμύρια λίρες με την ισοτιμία του 2015).[13] Οι τράπεζες φοβούνταν ότι η κήρυξη του πολέμου θα πυροδοτούσε ένα τρέξιμο πανικού στις τράπεζες, οπότε ο καγκελάριος Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ επέκτεινε τις αργίες του Αυγούστου για τρεις ημέρες για να δοθεί χρόνος για να περάσει ο νόμος περί νομισμάτων και τραπεζογραμματίων του 1914, με τον οποίο η Βρετανία εγκατέλειπε τον χρυσό κανόνα. Βάσει του νόμου αυτού το Υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε 300 εκατομμύρια λίρες (ισοδύναμο με 25,1 δισεκατομμύρια λίρες το 2013) των τραπεζογραμματίων χαρτιού, χωρίς τη στήριξη του χρυσού, με την οποία οι τράπεζες θα μπορούσαν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους. [13] Ο κορυφαίος τραπεζίτης Γουόλτερ Λιφ περιέγραψε τις σημειώσεις αυτές ως «ουσιαστικά ένα δάνειο πόλεων χωρίς ενδιαφέρον, για απεριόριστο χρονικό διάστημα και ως εκ τούτου ήταν εξαιρετικά επικερδές από την πλευρά της κυβέρνησης».[14]

Το πρώτο έντοκο πολεμικό δάνειο εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 1914 με επιτόκιο 3,5%, το οποίο έπρεπε να εξαργυρωθεί στην ισοτιμία το 1925-1928. Έφτασε τα 333 εκατομμύρια λίρες, αν και για την ακρίβεια ήταν 350 εκατομμύρια λίρες σε ονομαστική αξία, καθώς εκδόθηκε με έκπτωση 5%.[15] Το 2017 αποκαλύφθηκε ότι οι δημόσιες συνδρομές ανέρχονταν σε 91 εκατομμύρια λίρες, ενώ το υπόλοιπο είχε εγγραφεί από την Τράπεζα της Αγγλίας με τα ονόματα του τότε κυβερνήτη Τζον Γκόρντον Νάιρν και του αναπληρωτή του Έρνεστ Χάρβεϊ.[16] Σύντομα ακολούθησαν άλλες 901 εκατομμύρια λίρες από ένα δεύτερο δάνειο πολέμου τον Ιούνιο του 1915, με το επιτόκιο τότε στο 4,5%. 17,6 εκατομμύρια λίρες, από αυτά εξηγούνταν από τη μετατροπή της έκδοσης 3,5% και άλλες 138 εκατομμύρια λίρες από τους κατόχους 2,5% και 2,75% των κρατικών χρεογράφων, οι οποίοι επίσης είχαν τη δυνατότητα να μεταφέρουν το υψηλότερο επιτόκιο.[13] Η κυβέρνηση δεσμεύθηκε επίσης ότι εάν εκδίδονταν τα πολεμικά δάνεια με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, οι κάτοχοι των ομολόγων 4,5% θα μπορούσαν επίσης να μετατρέψουν το νέο επιτόκιο. [13] Στα απομνημονεύματά του, ο Λόιντ Τζορτζ δήλωσε τη λύπη του ότι ο διάδοχός του Ρέτζιναλντ ΜακΚέννα αύξησε το επιτόκιο σε μια εποχή που οι επενδυτές είχαν λίγες εναλλακτικές λύσεις. Όχι μόνο αύξησε άμεσα τις ετήσιες πληρωμές τόκων του έθνους κατά 100 εκατομμύρια λίρες, αλλά σήμαινε ότι τα επιτόκια ήταν υψηλότερα σε όλη την οικονομία κατά τη μεταπολεμική κατάθλιψη.[15]

Σε σύγκριση με τη Γαλλία, η βρετανική κυβέρνηση βασίστηκε περισσότερο στη βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση με τη μορφή κρατικών ομολόγων και ομολόγων δημοσίου κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου.[17] Τα γραμμάτια του Δημοσίου παρείχαν το μεγαλύτερο μέρος των κεφαλαίων της βρετανικής κυβέρνησης το 1916 και ήταν διαθέσιμα για όρους 3, 6, 9 και 12 μηνών με επιτόκιο 5%. [17] Παρόλο που αυτές δεν χαρακτηρίστηκαν επισήμως ως πολεμικά ομόλογα, η διαφήμιση ήταν σαφής σχετικά με το σκοπό τους. Αυτή η διαφήμιση για το 5% των κρατικών ομολόγων του Απριλίου του 1916 ήταν χαρακτηριστική της εποχής: "ΔΑΝΕΙΣΤΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΑΣ. Ο στρατιώτης δεν μαστίζει να προσφέρει τη ζωή του στη χώρα του. Τον προσφέρει ελεύθερα, γιατί η ζωή του μπορεί να είναι η τιμή της Νίκης. Αλλά η νίκη δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς χρήματα, αλλά και με τους άνδρες, και τα χρήματά σας είναι απαραίτητα. Σε αντίθεση με τον στρατιώτη, ο επενδυτής δεν κινδυνεύει. Εάν επενδύσετε σε κρατικά ομόλογα, τα χρήματά σας, το κεφάλαιο και τα συμφέροντα σας, εξασφαλίζονται στο Ενοποιημένο Ταμείο του Ηνωμένου Βασιλείου, την πρωταρχική ασφάλεια του κόσμου ». [18]

Η πολιτική άλλαξε όταν η κυβέρνηση Άσκουιθ έπεσε τον Δεκέμβριο του 1916 και ο Μπόναρ Λω έγινε καγκελάριος στη νέα κυβέρνηση συνασπισμού. Το τρίτο πολεμικό δάνειο ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1917 με έκπτωση 5% στην ονομαστική του αξία και κατέβαλε τόκο 5% (ή 4% αφορολόγητο για 25 χρόνια), ένα ποσοστό που ο Λόυντ Τζορτζ χαρακτήρισε ως "ποινικό".[15] Οι κάτοχοι υφιστάμενων πολεμικών δανείων, κρατικών ομολόγων και πιστοποιητικών δαπανών πολεμικού υλικού θα μπορούσαν να τα μετατρέψουν στην έκδοση του 5%. [13] Από τις 2,08 εκατομμύρια λίρες που αντλήθηκαν από το δάνειο πολέμων 5%,[19] μόνο τα 845 εκατομμύρια λίρες ήταν νέα χρήματα. Τα υπόλοιπα ήταν μετατροπές ύψους 820 εκατομμυρίων λιρών δανείου με 4,5%, ομόλογα δημόσιου χρέους αξίας 281 εκατομμυρίων λιρών και Γραμμάτια του Δημοσίου αξίας 130 εκατομμυρίων λιρών.[13] Ο εργατικός πολιτικός Τομ Τζόνστον θα γράψει αργότερα για το Πολεμικό Δάνειο του 1917: "Κανένας ξένος κατακτητής δεν θα μπορούσε να επινοήσει μια πληρέστερη ληστεία και υποδούλωση του βρετανικού έθνους".[13]

Στις 30 Ιουνίου 1932 ο Νέβιλ Τσάμπερλεν ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση θα ασκήσει το δικαίωμά της να καλέσει το δάνειο πολέμου 5%, προσφέροντας επιλογή να πάρει μετρητά ή να συνεχίσει το δάνειο στο 3,5%.[20] Παρόλο που ήταν υποχρεωμένοι να ειδοποιήσουν 90 ημέρες πριν για μια τέτοια αλλαγή, προσφέρθηκε ένα μπόνους άνευ φόρου 1% στους κατόχους που είχαν ενεργήσει μέχρι τις 31 Ιουλίου.[20] Αυτή η μετατροπή εξοικονόμησε για την κυβέρνηση 23 εκατομμύρια λίρες ετησίως.[20] Στις 3 Δεκεμβρίου 2014, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ανακοίνωσε ότι θα εξαργύρωνε τα εκκρεμή δάνεια για πολέμους στις 9 Μαρτίου 2015.[21]
Ηνωμένες Πολιτείες
Διαφημιστική αφίσα για τα Ομόλογα Ελευθερίας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1917 και το 1918, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε Ομολογίες Ελευθερίας για να συγκεντρώσει χρήματα για τη συμμετοχή της χώρας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια επιθετική εκστρατεία δημιουργήθηκε από τον Γραμματέα του Υπουργείου Θησαυροφυλακίου Ουίλιαμ Γκίμπς ΜακΆντου για τη διάδοση των ομολόγων που βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις πατριωτικές εκκλήσεις.[22] Το Υπουργείο Οικονομικών συνεργάστηκε στενά με την Επιτροπή Δημόσιας Πληροφόρησης για την ανάπτυξη εκστρατειών για τα Ομόλογα Ελευθερίας.[23] Τα μηνύματα προπαγάνδας που προέκυψαν τότε, συχνά δανείστηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη στρατιωτική συνομιλία.[23]

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποίησε διάσημους καλλιτέχνες για να κάνει αφίσες και χρησιμοποίησε αστέρια του κινηματογράφου και της σκηνής για να φιλοξενήσει συλλαλητήρια ομολόγων. Ο Αλ Τζόλσον, η Έθελ Μπάριμορ, η Μαρί Ντρέσλερ, η Έλσι Τζάνις, η Θέντα Μπάρα, η Φάτυ Αρμπάκλ, ο Μάμπελ Νόρμαντ, η Μαίρη Πίκφορντ, ο Ντάγκλας Φέρμπανκς και ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν μεταξύ των διασημοτήτων που προώθησαν το πατριωτικό στοιχείο της αγοράς Ομολόγων Ελευθερίας.[24] Ο Τσάπλιν έκανε επίσης μια ταινία μικρού μήκους, Το Ομόλογο, με δικά του έξοδα για την εκστρατεία.[25] Ακόμη και οι Προσκόποι. όπως και οι Προσκόποι κοριτσιών, πώλησαν ομόλογα κάτω από το σύνθημα «Κάθε Προσκόπος για να σώσει έναν στρατιώτη». Η εκστρατεία ώθησε τις προσπάθειες της κοινότητας σε ολόκληρη τη χώρα να πωλήσει τα ομόλογα και ήταν μια μεγάλη επιτυχία που οδήγησε σε υπερβολικές συνδρομές στην δεύτερη, τρίτη και τέταρτη έκδοση των ομολόγων.[26] Σύμφωνα με την Ιστορική Εταιρεία της Μασαχουσέτης, "Επειδή ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κοστίζει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση πάνω από 30 δισεκατομμύρια δολάρια (για λόγους σύγκρισης, οι συνολικές ομοσπονδιακές δαπάνες το 1913 ήταν μόνο 970 εκατομμύρια δολάρια), τα προγράμματα αυτά κατέστησαν ζωτικής σημασίας ως τρόπος άντλησης κεφαλαίων".[27]
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος
Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!
Καναδάς
Η αφίσα των καναδικών Ομολόγων Νίκης του Α.Τζ. Κάσσον, Δώστε μας τα εργαλεία και θα τελειώσουμε τη δουλειά, 1941.
Πωλήσεις Ομολόγων Νίκης στο Μόντρεαλ το 1943.
Παραπομπές

«About Gilts». UK Debt Management Office. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2015.
Bogart, p. 240
Bogart, p. 239 Σφάλμα αναφοράς: Invalid <ref> tag; name "Bogart 239" defined multiple times with different content
Healy, p. 244
«CBC News In Depth: Canada Savings Bonds». CBC. 2007-10-03. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις August 11, 2010. Ανακτήθηκε στις 2010-08-16.
Hillier, Norman. «Victory Loans». The Canadian Encyclopedia. Historica-Dominion. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2009.
«4 Reasons for Buying Victory Bonds». World Digital Library. 1917. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2013.
Chickering (2004), p. 104
«Reichstag Receives $2,856,000,000 Bill» (PDF). The New York Times. 28 Οκτωβρίου 1916. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2011.
Chickering (2007), p. 196
Chickering (2007), p. 198
Chickering (2004), p. 105
Johnston, Thomas (1934). The Financiers And The Nation. London: Methuen. σελίδες 45–52.
Leaf, Walter (1927). Banking. Home university library of modern knowledge. H. Holt and Company. σελ. 46.
Lloyd George, David (1938). War Memoirs Volume I. London: Odhams Press. σελίδες 73–4.
«Bank governor covered up failure of war bonds». The Times: σελ. 20. 8 August 2017.
Horn, Martin (2002). Britain, France, and the financing of the First World War. McGill-Queen's Press. σελ. 82. ISBN 978-0-7735-2294-7.
«Lend your Money to your Country». The Glasgow Herald: σελ. 9. April 13, 1916.
Another £Πρότυπο:Formatprice was raised from the 4% tax-free issue in 1917.
«Mr. chamberlain's statement», Hansard 267: 2121–26, 30 June 1932
United Kingdom Debt Management Office (3 Δεκεμβρίου 2014). «Press notice Redemption of 3½% War Loan» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 23 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2017.
Kimble, p.15
Kimble, p.16
Gale Encyclopedia of U.S. Economic History
Chaplin, Charlie (1964). My Autobiography.
New York Times, March 27, 1918, page 4.
«Focus on: Women and War». Massachusetts Historical Society. 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2006.

Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License