.
Νεκρό χέρι (ρωσικά: Система «Периметр», Sistema «Perimetr», φωτ. «Περίμετρο» Σύστημα, με τον δείκτη GRAU 15E601, Κυριλλικό: 15Э601),[1] επίσης γνωστό ως Περίμετρος, [2] είναι από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου αυτόματο σύστημα ελέγχου πυρηνικών όπλων (παρόμοιο σε σύλληψη με το αμερικανικό σύστημα επικοινωνιών πυραύλων έκτακτης ανάγκης AN/DRC-8) που κατασκευάστηκε από τη Σοβιετική Ένωση.[3] Το σύστημα εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στη μετασοβιετική Ρωσική Ομοσπονδία.[4][5] Ένα παράδειγμα αποτροπής αστοχίας και αμοιβαίας βεβαιωμένης καταστροφής, μπορεί να ξεκινήσει αυτόματα την εκτόξευση των ρωσικών διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων (ICBMs) στέλνοντας μια προκαταχωρημένη εντολή ανώτατης αρχής από το Γενικό Επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων, Strategic Missile Force Management σε θέσεις διοίκησης και μεμονωμένα σιλό εάν ανιχνευθεί πυρηνικό χτύπημα από αισθητήρες σεισμικούς, φωτός, ραδιενέργειας και πίεσης, ακόμη και όταν τα στοιχεία διοίκησης έχουν καταστραφεί πλήρως. Πιθανώς είναι συνήθως απενεργοποιημένος και υποτίθεται ότι ενεργοποιείται σε περιόδους κρίσης. Ωστόσο, από το 2009, λέγεται ότι παραμένει πλήρως λειτουργικό και ικανό να εξυπηρετεί το σκοπό του όταν χρειαστεί.[6]
Έννοια του συστήματος
Το "Perimeter" εμφανίστηκε ως εναλλακτικό σύστημα για όλες τις μονάδες που είναι οπλισμένες με πυρηνικά όπλα. Προοριζόταν να είναι ένα εφεδρικό σύστημα επικοινωνίας, σε περίπτωση που τα βασικά στοιχεία του συστήματος διοίκησης "Kazbek" και η σύνδεση με τις Στρατηγικές Πυραυλικές Δυνάμεις καταστραφούν από ένα πρώτο χτύπημα αποκεφαλισμού.
Για να διασφαλιστεί η λειτουργικότητά του, το σύστημα σχεδιάστηκε ώστε να είναι πλήρως αυτόματο, με τη δυνατότητα[7] να αποφασίζει μόνο του ένα κατάλληλο χτύπημα αντιποίνων χωρίς (ή ελάχιστη) ανθρώπινη συμμετοχή σε περίπτωση ολικής επίθεσης.
Σύμφωνα με τον Vladimir Yarynich, έναν προγραμματιστή του συστήματος, αυτό το σύστημα χρησίμευσε επίσης ως προστατευτικό κάλυμμα ενάντια σε βιαστικές αποφάσεις που βασίζονται σε μη επαληθευμένες πληροφορίες από την ηγεσία της χώρας. Μόλις λάβει προειδοποιήσεις για μια πυρηνική επίθεση, ο ηγέτης θα μπορούσε να ενεργοποιήσει το σύστημα και στη συνέχεια να περιμένει περαιτέρω εξελίξεις, με τη βεβαιότητα ότι ακόμη και η καταστροφή όλου του βασικού προσωπικού με την εξουσία να διοικεί την απάντηση στην επίθεση δεν θα μπορούσε να αποτρέψει τα αντίποινα μέτρα. Έτσι, η χρήση του συστήματος θεωρητικά θα μείωνε την πιθανότητα αντιποίνων που προκαλούνται από ψευδή συναγερμό.
Ο σκοπός του συστήματος Νεκρό χέρι, όπως περιγράφεται στο ομώνυμο βιβλίο,[8][9] ήταν να διατηρήσει μια ικανότητα δεύτερου χτυπήματος, διασφαλίζοντας ότι η καταστροφή της σοβιετικής ηγεσίας δεν θα είχε εμποδίσει τον σοβιετικό στρατό να χρησιμοποίσει τα όπλα του.[3]
Η ανησυχία των Σοβιετικών για το θέμα αυξήθηκε με την ανάπτυξη των συστημάτων βαλλιστικών πυραύλων υψηλής ακρίβειας εκτοξευόμενων υποβρυχίων (SLBM) από τις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980. Μέχρι τότε, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν παραδώσει τα περισσότερα πυρηνικά όπλα με βομβαρδιστικά μεγάλης εμβέλειας ή ICBM. Οι παλαιότεροι πύραυλοι υποεκτόξευσης των ΗΠΑ, όπως οι UGM-27 Polaris της δεκαετίας του 1960 και οι UGM-73 Poseidon της δεκαετίας του 1970, θεωρήθηκαν πολύ ανακριβείς για μια επίθεση με αντεπίθεση ή πρώτο χτύπημα, μια επίθεση ενάντια στα όπλα ενός αντιπάλου. Τα SLBM προορίζονταν για επίθεση σε πόλεις, όπου η ακρίβεια ήταν μικρότερης σημασίας. Στην πρώτη περίπτωση, ένας αντίπαλος με αποτελεσματική επιτήρηση ραντάρ και δορυφόρου θα μπορούσε να περιμένει μια προειδοποίηση 30 λεπτών για επίθεση πριν από την πρώτη έκρηξη. Αυτό έκανε ένα αποτελεσματικό πρώτο χτύπημα δύσκολο, επειδή ο αντίπαλος θα είχε χρόνο να ξεκινήσει με προειδοποίηση για να μειώσει τον κίνδυνο να καταστραφούν οι δυνάμεις του στο έδαφος. Η ανάπτυξη SLBM υψηλής ακρίβειας, όπως το Trident C4 και, αργότερα, το D5, ανέτρεψε αυτή την ισορροπία. Το Trident D5 θεωρείται εξίσου ακριβές με οποιοδήποτε επίγειο ICBM. Ως εκ τούτου, τα υποβρύχια συστήματα Trident των ΗΠΑ ή του Ηνωμένου Βασιλείου θα μπορούσαν να πλησιάσουν κρυφά την ακτή του εχθρού και να εκτοξεύσουν κεφαλές υψηλής ακρίβειας σε κοντινή απόσταση, μειώνοντας τη διαθέσιμη προειδοποίηση σε λιγότερο από τρία λεπτά, καθιστώντας βιώσιμο ένα πρώτο χτύπημα αντίθετης δύναμης ή ένα χτύπημα αποκεφαλισμού.
Η Σοβιετική Ένωση έλαβε μέτρα για να διασφαλίσει ότι τα πυρηνικά αντίποινα, και ως εκ τούτου η αποτροπή, παρέμεναν πιθανά ακόμη και αν η ηγεσία της επρόκειτο να καταστραφεί σε μια αιφνιδιαστική επίθεση.[3] Αντίθετα, ο Thompson υποστηρίζει ότι η λειτουργία του Perimeter ήταν να περιορίσει τις πράξεις λανθασμένης κρίσης από την πολιτική ή στρατιωτική ηγεσία στο στενό παράθυρο λήψης αποφάσεων μεταξύ των εκτοξεύσεων SLBM/του πυραύλου κρουζ και της πρόσκρουσης.[10] Παραθέτει τον Zheleznyakov σχετικά με τον σκοπό του Perimeter να είναι "να δροσίσει όλους αυτούς τους θερμοκέφαλους και τους εξτρεμιστές. Ό,τι και να συνέβαινε, θα υπήρχε ακόμα εκδίκηση".[10]
Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
