.
Ο αγώνας πυρηνικών εξοπλισμών ήταν ένας ανταγωνισμός κούρσας εξοπλισμών για την υπεροχή στον πυρηνικό πόλεμο μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, της Σοβιετικής Ένωσης και των αντίστοιχων συμμάχων τους κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Κατά την ίδια περίοδο, εκτός από τα αμερικανικά και σοβιετικά πυρηνικά αποθέματα, άλλες χώρες ανέπτυξαν πυρηνικά όπλα, αν και καμία δεν ασχολήθηκε με την παραγωγή κεφαλών σχεδόν στην ίδια κλίμακα με τις δύο υπερδυνάμεις.
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος
Το πρώτο πυρηνικό όπλο δημιουργήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αναπτύχθηκε για να χρησιμοποιηθεί ενάντια στις δυνάμεις του Άξονα.[1] Οι επιστήμονες της Σοβιετικής Ένωσης γνώριζαν τις δυνατότητες των πυρηνικών όπλων και είχαν επίσης πραγματοποιήσει έρευνα στο πεδίο.[2]
Η Σοβιετική Ένωση δεν ενημερώθηκε επίσημα για το Σχέδιο Μανχάταν έως ότου ο Στάλιν ενημερώθηκε στη Διάσκεψη του Πότσνταμ στις 24 Ιουλίου 1945, από τις Η.Π.Α. Πρόεδρος Χάρι Σ. Τρούμαν,[3][4] οκτώ ημέρες μετά την πρώτη επιτυχημένη δοκιμή πυρηνικού όπλου. Παρά τη στρατιωτική συμμαχία τους εν καιρώ πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία δεν είχαν εμπιστευτεί αρκετά τους Σοβιετικούς ώστε να κρατήσουν τη γνώση του Προγράμματος Μανχάταν ασφαλή από Γερμανούς κατασκόπους. Υπήρχαν επίσης ανησυχίες ότι, ως σύμμαχος, η Σοβιετική Ένωση θα ζητούσε και θα περίμενε να λάβει τεχνικές λεπτομέρειες για το νέο όπλο.
Όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν ενημέρωσε τον Στάλιν για τα όπλα, εξεπλάγη με το πόσο ήρεμα αντέδρασε ο Στάλιν στα νέα και σκέφτηκε ότι ο Στάλιν δεν είχε καταλάβει τι του είχαν πει. Άλλα μέλη των αντιπροσωπειών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας που παρακολούθησαν στενά την ανταλλαγή κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα.[4]
Στην πραγματικότητα, ο Στάλιν γνώριζε από καιρό το πρόγραμμα,[5] παρά το γεγονός ότι το έργο του Μανχάταν είχε μια μυστική ταξινόμηση τόσο υψηλή που, ακόμη και ως αντιπρόεδρος, ο Τρούμαν δεν γνώριζε για αυτό ή για την ανάπτυξη των όπλων (ο Τρούμαν δεν ενημερώθηκε μέχρι λίγο αφότου έγινε πρόεδρος).[5] Ένα κύκλωμα κατασκόπων που δρούσε στο πλαίσιο του Προγράμματος Μανχάταν, (συμπεριλαμβανομένων των Klaus Fuchs[6] και Theodore Hall) είχε κρατήσει τον Στάλιν καλά ενήμερο για την αμερικανική πρόοδο.[7] Παρείχαν στους Σοβιετικούς λεπτομερή σχέδια της βόμβας έκρηξης και της βόμβας υδρογόνου. Η σύλληψη του Fuchs το 1950 οδήγησε στη σύλληψη πολλών άλλων ύποπτων Ρώσων κατασκόπων, συμπεριλαμβανομένων των Harry Gold, David Greenglass και Ethel και Julius Rosenberg. οι δύο τελευταίοι δικάστηκαν και εκτελέστηκαν για κατασκοπεία το 1951.[8]
Τον Αύγουστο του 1945, με εντολή του Τρούμαν, δύο ατομικές βόμβες ρίχτηκαν σε πόλεις της Ιαπωνίας. Η πρώτη βόμβα έπεσε στη Χιροσίμα και η δεύτερη στο Ναγκασάκι από τα βομβαρδιστικά B-29 που ονομάστηκαν Enola Gay και Bockscar αντίστοιχα.
Λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 ιδρύθηκαν τα Ηνωμένα Έθνη. Κατά τη διάρκεια της πρώτης Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών στο Λονδίνο τον Ιανουάριο του 1946, συζήτησαν το μέλλον των πυρηνικών όπλων και δημιούργησαν την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των Ηνωμένων Εθνών. Στόχος αυτής της συνέλευσης ήταν να εξαλειφθεί η χρήση όλων των πυρηνικών όπλων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρουσίασαν τη λύση τους, η οποία ονομάστηκε Σχέδιο Baruch.[9] Αυτό το σχέδιο πρότεινε να υπάρξει μια διεθνής αρχή που θα ελέγχει όλες τις επικίνδυνες ατομικές δραστηριότητες. Η Σοβιετική Ένωση διαφώνησε με αυτή την πρόταση και την απέρριψε. Η πρόταση των Σοβιετικών αφορούσε παγκόσμιο πυρηνικό αφοπλισμό. Τόσο η αμερικανική όσο και η σοβιετική πρόταση απορρίφθηκαν από τον ΟΗΕ.
Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
