Γεννημένος σε μια εξαιρετικά πλούσια οικογένεια στην βόρεια πολιτεία Κοαουίλα, ο Μαδέρο ήταν ένας ασυνήθιστος πολιτικός, ο οποίος δεν είχε κανένα αξίωμα μέχρι που έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος στις εκλογές του 1910. Στο βιβλίο του το 1908 με τίτλο The Presidential Succession in 1910, ο Μαδέρο κάλεσε τους ψηφοφόρους να αποτρέψουν την έκτη επανεκλογή του Ντίας, την οποία ο Μαδέρο θεωρούσε αντιδημοκρατική. Το όραμά του θα έθετε τα θεμέλια για ένα δημοκρατικό Μεξικό του εικοστού αιώνα, αλλά χωρίς πόλωση των κοινωνικών τάξεων. Για τον σκοπό αυτό, υποστήριξε οικονομικά το αντιπολιτευτικό Κόμμα που ήταν αντίθετο στην επανεκλογή του προέδρου και παρότρυνε τους ψηφοφόρους να εκδιώξουν τον Ντίας στις εκλογές του 1910. Η υποψηφιότητα του Μαδέρο εναντίον του Ντίας συγκέντρωσε ευρεία υποστήριξη στο Μεξικό. Ήταν ανεξάρτητος, καθώς κατείχε οικονομικά μέσα, αλλά και την ιδεολογική αποφασιστικότητα και γενναιότητα να αντιταχθεί στον Ντίαζ όταν αυτό ήταν επικίνδυνο[11]. Ο Ντίας είχε συλλάβει τον Μαδέρο πριν από τις εκλογές, οι οποίες στη συνέχεια θεωρήθηκαν νόθες. Ο Μαδέρο δραπέτευσε από τη φυλακή και εξέδωσε το Σχέδιο του Σαν Λουίς Ποτοσί (Plan de San Luis Potosí) από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για πρώτη φορά κάλεσε σε ένοπλη εξέγερση εναντίον του παράνομα εκλεγμένου Ντίας και περιέγραψε ένα πρόγραμμα μεταρρύθμισης. Η ένοπλη φάση της Μεξικανικής Επανάστασης βασίζεται στο σχέδιό του.

Οι εξεγέρσεις στο Μορέλος υπό τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και στο βορρά υπό τον Πασκουάλ Ορόσκο, τον Πάντσο Βίγια και άλλους, καθώς και η αδυναμία του Ομοσπονδιακού Στρατού να τους καταστείλει ανάγκασαν τον Ντίαζ να παραιτηθεί στις 25 Μαΐου 1911, μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Σιουδάδ Χουάρες. Ο Μαδέρο ήταν εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ πολλών παρατάξεων, αλλά δεν ανέλαβε την προεδρία. Ορίστηκε προσωρινός πρόεδρος και προγραμματίστηκαν εκλογές για το φθινόπωρο του 1911. Ο Μαδέρο εξελέγη πρόεδρος στις 15 Οκτωβρίου 1911 με σχεδόν το 90% των ψήφων. Ορκίστηκε στις 6 Νοεμβρίου 1911 και έγινε έτσι ένας από τους νεότερους εκλεγμένους προέδρους του Μεξικού, μόλις 38 ετών.

Η κυβέρνηση του Μαδέρο σύντομα αντιμετώπισε αντιπολίτευση τόσο από πιο ριζοσπαστικούς επαναστάτες όσο και από συντηρητικούς. Δεν προχώρησε γρήγορα στη μεταρρύθμιση της γης, η οποία ήταν βασικό αίτημα πολλών από τους υποστηρικτές του. Ο πρώην υποστηρικτής Εμιλιάνο Ζαπάτα κήρυξε εξέγερση εναντίον του Μαδέρο με το Σχέδιο της Αγιάλα (Plan de Ayala), όπως έκανε ο Πασκουάλ Ορόσκο με το Σχέδιο Οροσκίστα (Plan Orozquista). Αυτές ήταν σημαντικές προκλήσεις για την προεδρία του Μαδέρο. Οι εργάτες επίσης απογοητεύτηκαν από τις μετριοπαθείς πολιτικές του. Οι ξένοι επιχειρηματίες ανησυχούσαν ότι ο Μαδέρο δεν θα μπορούσε να διατηρήσει την πολιτική σταθερότητα που θα διέσωζε τις επενδύσεις τους, ενώ οι ξένες κυβερνήσεις ανησυχούσαν ότι ένα αποσταθεροποιημένο Μεξικό θα απειλούσε τη διεθνή τάξη.

Τον Φεβρουάριο του 1913 πραγματοποιήθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα στην πρωτεύουσα του Μεξικού με επικεφαλής τον στρατηγό Βικτοριάνο Ουέρτα, στρατιωτικό διοικητή της πόλης, και υποστηριζόμενο από τον πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Μαδέρο συνελήφθη και λίγο αργότερα δολοφονήθηκε μαζί με τον αντιπρόεδρό του, Χοσέ Μαρία Πίνο Σουάρες, στις 22 Φεβρουαρίου 1913, μετά από σειρά γεγονότων, γνωστών ως «το τραγικό δεκαήμερο» (la Decena Trágica). Με τον θάνατό του ο Μαδέρο ενοποίησε ανόμοια στοιχεία της χώρας να αντιταχθούν στο καθεστώς του Ουέρτα. Στο βορρά, ο κυβερνήτης της Κοαουίλα Βενουστιάνο Καρράντσα ηγήθηκε του Συνταγματικού Στρατού εναντίον του Χουέρτα, ενώ ο Ζαπάτα συνέχισε την εξέγερσή του σύμφωνα με το Σχέδιο της Αγιάλα (Plan de Ayala). Μόλις ο Ουέρτα εκδιώχθηκε τον Ιούλιο του 1914, ο αντιπολιτευόμενος συνασπισμός που συγκροτήθηκε από τον θάνατο του Μαδέρο διαλύθηκε και το Μεξικό εισήλθε σε ένα νέο στάδιο εμφυλίου πολέμου.
Παραπομπές

«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Francisco-Madero. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Αγγλικά) SNAC. w63j3njf. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Γαλλικά) Encyclopædia Universalis. Encyclopædia Britannica Inc.. francisco-madero. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. madero-francisco-indalecio. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb135722645. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
Krauze, σελ. 250
Flores Rangel, Juan José. Historia de Mexico 2, σελ. 86. Cengage Learning Editores, 2003, (ISBN 970-686-185-8)
Schneider, Ronald M. Latin American Political History, σελ. 168. Westview Press, 2006, (ISBN 0-8133-4341-0)
«Francisco I. Madero – 38° Presidente de México». presidentes.mx. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2018.
Cumberland, Charles C. Mexican Revolution: Genesis Under Madero. Austin: University of Texas Press 1952, σελ. 70.