.
Κόμητες της Μάλτας
• 1184-97 – Μαργαρίτος Βρεντεσίνος – Έλληνας “αμιράς αμιράδων” από την Απουλία – αμιράλης, στην υπηρεσία των Γουλιέλμου Β΄ του Αγαθού και Τανκρέδου του Λέτσε – Κατά καιρούς θα ονομαστεί επιπλέον πρίγκηψ του Τάραντα, δούκας του θέματος του Δυρραχίου, παλατίνος κόμης της Κεφαλονιάς & Ζακύνθου (1185), και κόμης της Μάλτας (1192). Γνωστός και ως “Νέπτουνος” και “ρήγας της Θαλάσσης”! – σύζυγος της Μαρίνας, νόθας κόρης του Γουλιέλμου του Κακού.
• 1194-1204 – Γουλιέλμος ο Γράσσος (=Χοντρός), γιος ή γαμπρός του Μαργαρίτου – κόμης της Μάλτας, αμιράλης
• 1204-1265 – Αρρίγκο Πεσκατόρε (=Ερρίκος ο Ψαράς) – Γενουάτης, γαμπρός και διάδοχος του Γουλιέλμου του Γράσσου – κόμης της Μάλτας, αμιράλης
• 1265-66 – Νικόλας Πεσκατόρε – κόμης Μάλτας
• ~1258-66 – Φίλιππος Κινάρδος – Φράγκος από την Κύπρο – αμιράλης στην υπηρεσία του Μανφρέδου των Χοενστάουφεν Υποταγή του ρηγάτου στους Φράγκους του Καρόλου ντ’Ανζού (1266-68) και διχοτόμηση του ρηγάτου από τον οίκο ντ’Ανζού και το βασίλειο της Αραγώνος (1282)
• 1266-96 – Λουκίνα Πεσκατόρε – κόμισσα Μάλτας
• ~1280-1300 – Ανδρέας Πεσκατόρε – κόμης Μάλτας
• 1271-77 – Φίλιππος ντε Τουσι – γιος του Narjot de Toucy του πρεσβύτερου και εγγονός του Θεόδωρου Βρανά και της Άννας (Αγνής) της Φράγκας – στην υπηρεσία του Καρόλου d’Anzu – Αυθέντης της Τερζας
• 1277-93 – Narjot ντε Τουσι, ο νεότερος – γιος του Φιλίππου – στην υπηρεσία του ανδεγαυικού οίκου (d’Anzu) – Επιπλέον ήταν αυθέντης της Τερζας, γενικός καπιτάνος του Δυρραχίου (~1277) και του Μοριά (1282) – Σύζυγος, από το 1278, της Λουκίας, που το 1288 έγινε τιτλούχος ηγεμόνισσα της Αντιοχείας και κόμισσα της Τριπόλεως.
• 1282-1302 – Ρογήρος της Λαυρίας (Ρουτζιέρο ντι Λαουρια) – Σικελός – Γιος του Ριχάρδου από την πόλη Λαυρία ή Σκαλέα, μεγάλου κριτού, και της Ντόνα Μπέλα, μιας τροφού της Κωνσταντίας Β΄ των Χοενστάουφεν – Θεωρείται κορυφαίος ειδικός στη ναυτική τακτική. Με την πτώση των Χοενστάουφεν έγινε αμιράλης στην υπηρεσία του βασιλιά της Αραγώνος, Πέτρου Γ΄, και του οίκου της Βαρκελώνης γενικότερα. Νικούσε σε όποια επιχείρηση ηγούνταν. Το διάστημα 1282-87 πέτυχε 6 νίκες:
i) Απόβαση στη Σικελία,
ii) Υπεράσπιση της Μάλτας,
iii) Μάχη του Καστελλαμάρε, όπου αιχμαλώτισε τον αρχηγό της φραγκικής δύναμης, το διάδοχο Κάρολο (Β΄) d’Anzu,
iv) Καταστροφή της φραγκικής αρμάδας που απειλούσε την Αραγώνα, έξω από τη Βαρκελώνη,
v) και συμμετοχή στις νικηφόρες χερσαίες επιχειρήσεις που ακολούθησαν,
vi) Ναυμαχία των Κομήτων, κοντά στη Νάπολη, όπου με 40 γαλέρες τσάκισε 80 φράγκικες. Όμως τσακώθηκε με τον αραγωνέζο ρήγα της Σικελίας Φρειδερίκο, πολιορκήθηκε δις, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Εν τούτοις, δραπέτευσε στην Αγγλία, όπου για λίγο υπηρέτησε τον Εδουάρδο Α΄, εναντίον των Φράγκων. Τελικά επέστρεψε στο ρηγάτο όπου και προσχώρησε στην υπηρεσία των Φράγκων του ανδεγαυικού οίκου (d’Anzu). Νίκησε τους Αραγωνέζους στη ναυμαχία του κάβ’Ορλάντο, όπου αιχμαλώτισε 18 γαλέρες (1299), και στη μάχη της Πόντσας (1300), όπου αιχμαλώτισε τον Φρειδερίκο. Εν τούτοις, συμφιλιώθηκε μαζί του, αμνηστεύτηκε και ονομάστηκε κόμης της Μάλτας (1300-13). Η ζωή του χαρακτηρίστηκε από σκληρότητα, ασυδοσία, απουσία πατριωτικού φρονήματος, αλλά και ηθικών αναστολών, προδίδοντας, ίσως, την πρώιμη παρουσία της υποκουλτούρας πάνω στην οποία θ’ανθίσει αρκετά αργότερα η παρακρατική αναρχία και το οργανωμένο έγκλημα στη νότια Ιταλία, δηλαδή στην επικράτεια του πάλαι ποτέ ρηγάτου της Σικελίας. Η υποκουλτούρα αυτή προσδιορίζεται κατά τόπους με εκφράσεις όπως “μαφία” και “ντραγκέττα” (=ανδραγαθία). Η πλησιέστερη παρεμφερής σημασία στη νεοελληνική διάλεκτο είναι η λέξη “μαγκιά”.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
