.
Λουλούδια στη Σοφίτα (πρωτότυπος αγγλικός τίτλος: Flowers in the Attic) είναι ο τίτλος του Γοτθικού μυθιστορήματος της Βιρτζίνια Άντριους, 400 σελίδων, που πρωτοκυκλοφόρησε τον Νοέμβρη του 1979 στην Αμερική υπό τον εκδοτικό οίκο Simon and Schuster. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1982 υπό τον εκδοτικό οίκο Bell.
Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο σε στην επονομαζόμενη σειρά Ντόλανγκανγκερ. Τα υπόλοιπα μυθιστορήματα (τα οποία επίσης κυκλοφόρησαν υπό τον εκδοτικό οίκο Bell) είναι: Λουλούδια στον Άνεμο, Λουλούδια και Αγκάθια, Λουλούδια του Χθες και Ο Κήπος των Σκιών (το οποίο δεν δημοσιεύθηκε στην Ελλάδα).
Το μυθιστόρημα είχε γνωρίσει τεράστια επιτυχία και έδωσε στην Βιρτζίνια Άντριους μεγάλη φήμη. Ήταν τέταρτο στη λίστα των μπεστ-σέλερ της New York Times και κράτησε τη θέση του για 15 ολόκληρες εβδομάδες. Το 1986, η Άντριους ανακυρήχθηκε, ξεπερνώντας ακόμη και τον Στίβεν Κινγκ, Νούμερο Ένα Συγγραφέας Μπεστ-Σέλερ τρόμου. Το 1984 είχε ήδη ανακυρηχθεί Επαγγελματική Γυναίκα της Χρονιάς.
Το μυθιστόρημα ήταν επίσης και η βάση για την ταινία Λουλούδια της Σοφίτας (1987), η οποία όμως δεν τιμήθηκε ιδιαίτερα, λόγω των διαφορών της με το μυθιστόρημα. Στην ταινία πρωταγωνιστούσαν οι: Λουίζ Φλέτσερ στο ρόλο της γιαγιάς Φόξγουορθ, η Βικτόρια Τέναντ στο ρόλο της Κορίν, και την Κρίστι Σουάνσον ως Κάθυ Ντόλανγκανγκερ, με τον Τζεμ Στούαρτ Άνταμς στο ρόλο του αδερφού της, Κρίστοφερ. Τα μικρότερα αδέρφια Κόρυ και Κάρυ ερμηνεύτηκαν από τους Μπεν Γκέιντζερ και Λίνζι Πάρκερ.
Πλοκή μυθιστορήματος
Η Κορίν, μετά τον θάνατο του συζύγου της (που στην πραγματικότητα ήταν ο ετεροθαλής αδερφός του πατέρα της, δηλαδή ο θείος της), επιστρέφει στο Φόξγουορθ Χολ, το πατρικό της αρχοντικό με τα τέσσερα παιδιά της: την δωδεκάχρονη Κάθυ (και πρωταγωνίστρια), τον δεκατετράχρονο Κρις και τα πεντάχρονα δίδυμα Κόρυ και Κάρυ. Ελπίζει πως ο ετοιμοθάνατος πατέρας της -ο παππούς των παιδιών- θα τη συγχωρέσει που παντρεύτηκε το θείο της και έτσι να την συμπεριλάβει στην διαθήκη του. Όμως, για την συγχωρέσει, η Κορίν πρέπει να κρύψει την ύπαρξη των παιδιών της, με τη βοήθεια της σκληρόκαρδης και φανατικά θρησκόληπτης γιαγιάς των παιδιών, σ' ένα απόμερο δωμάτιο του αρχοντικού. Τα παιδιά πιστεύουν στη μητέρα τους πως θα μείνουν κλειδωμένα πολύ λίγο καιρό, και με την τεράστια σοφίτα του αρχοντικού σαν παιχνιδότοπο (της οποίας η είσοδος είναι μια σκάλα στο καμαράκι του δωματίου των παιδιών), προσμένουν το θάνατο του παππού τους έτσι ώστε να ελευθερωθούν. Όμως, περνούν μέρες, μήνες, χρόνια...
Από το πίσω μέρος της Ελληνικής έκδοσης Bell
Μέχρι τα δώδεκά μου χρόνια πίστευα πως η ζωή ήταν μια ατέλειωτη καλοκαιρινή μέρα. Έτσι είχε αρχίσει άλλωστε...Ήμασταν τέσσερα ευτυχισμένα παιδιά, μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όταν η μητέρα μας έκλεισε σ' εκείνη τη σοφίτα, είπε ότι ήταν μόνο για λίγες μέρες κι επειδή μας αγαπούσε...Έπρεπε να μας κρύψει από τον πατέρα της. Θα κληρονομούσε την τεράστια περιουσία του, φτάνει να μη μάθαινε εκείνος ότι υπήρχαμε εμείς, τα παιδιά...Οι μέρες όμως έγιναν μήνες...κι ίσως γίνουν χρόνια...
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
