Πηγή των ενοχών είναι η ιδιωτική βούληση (σύμβαση) ή ο νόμος (αδικοπραξία, αδικαιολόγητος πλουτισμός). Το Ενοχικό Δίκαιο ρυθμίζει και τις δύο περιπτώσεις. Στο Αγγλοσαξωνικό δίκαιο οι δύο κλάδοι είναι χωριστοί και ονομάζονται Law of Contracts και Law of Torts αντίστοιχα.

Το Ενοχικό Δίκαιο διακρίνεται σε δύο μέρη, στο Γενικό και στο Ειδικό. Το Γενικό Μέρος περιέχει κανόνες για όλες τις ενοχές γενικά, ενώ το Ειδικό Μέρος περιέχει ειδικές ρυθμίσεις για ορισμένους τύπους ενοχών, που είναι και οι συνηθέστερες. Π.χ. στο Γενικό Μέρος ρυθμίζεται η γένεση και η απόσβεση της ενοχής, στο Ειδικό Μέρος ρυθμίζεται συγκεκριμένα η σύμβαση της πώλησης.

Το Ενοχικό Δίκαιο είναι το δεύτερο βιβλίο του Αστικού Κώδικα. Συνετάγη τη δεκαετία του 1930 (όπως όλος ο Αστικός Κώδικας) και τέθηκε σε ισχύ το 1946. Αντλεί τις επιρροές του σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον γερμανικό Αστικό Κώδικα (Bürgerliches Gesetzbuch) και εν μέρει και από τον ελβετικό Κώδικα Ενοχών (Obligationenrecht), αλλά περιέχει και καινοτόμες για την εποχή του ρυθμίσεις. Καταλαμβάνει τα άρθρα 287-946 του Αστικού Κώδικα. Έχει υποστεί ως τώρα μόνο μία τροποποίηση με τον ν. 3043/2002.

Ειδικοί κανόνες για ορισμένες ενοχές περιλαμβάνονται και σε άλλους νόμους εκτός του Αστικού Κώδικα. Σημαντικός ειδικός νόμος είναι ο ν. 2251/1994 για την προστασία του καταναλωτή, ο οποίος ρυθμίζει μεταξύ άλλων και ζητήματα καταναλωτικών συμβάσεων.