ART

 

.

Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι (Roberto Gastone Zeffiro Rossellini[1] [2], 8 Μαΐου 1906 - 3 Ιουνίου 1977) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ο Ροσελίνι ήταν ένας από τους σκηνοθέτες του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου. Η ταινία του Roma Città aperta (Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη, 1945) είναι μία από τις γνωστότερες και σημαντικότερες ταινίες που προσέφερε στο κίνημα.

Προσωπική ζωή

Ο Ροσελίνι γεννήθηκε στη Ρώμη. Η μητέρα του, Ελέττρα (Elettra) ήταν νοικοκυρά και ο πατέρας του, Αντζιόλο Τζουζέπε «Πεπίνο» Ροσελίνι (Angiolo Giuseppe "Peppino" Roselini), είχε μια κατασκευαστική εταιρεία. Η μητέρα του ήταν γαλλικής καταγωγής. Ανήκε στους μετανάστες που έφτασαν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων.[3] Ο Ροσελίνι έζησε στη Βία Λουντοβίζι (Via Ludovisi), όπου ο Μπενίτο Μουσολίνι (Benito Mussolini) είχε το πρώτο του Ρωμαϊκό ξενοδοχείο το 1922, όταν ο φασισμός κατέλαβε την εξουσία στην Ιταλία.[4]

Ο πατέρας του Ροσελίνι κατασκεύασε το πρώτο κινηματογράφο στη Ρώμη, χορηγώντας στον γιο του εντελώς δωρεάν, μία κάρτα απεριόριστης διαρκείας. Ο Ροσελίνι άρχισε να συχνάζει στον κινηματογράφο σε νεαρή ηλικία. Όταν πέθανε ο πατέρας του, εργάστηκε ως ηχολήπτης για ταινίες και για κάποιο χρονικό διάστημα, εργάστηκε όλες τις θέσεις που σχετίζονται με την δημιουργία μιας ταινίας, κερδίζοντας εμπειρία σε κάθε τομέα.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1936 (30 ετών), παντρεύτηκε την Μαρτσέλα Ντε Μάρκις (Marcella De Marchis) (17 Ιανουαρίου 1916, Ρώμη - 25 Φεβρουαρίου 2009, Σαρτεάνο), σχεδιάστρια κοστουμιών. Ο γάμος έγινε μετά από απόρριψη της Άσσια Νόρις (Assia Noris), μίας Ρωσίδας ηθοποιού η οποία εργαζόταν σε ιταλικές ταινίες. Η Ντε Μαρκίς και ο Ροσελίνι και είχαν δύο γιους. Τον Μάρκο Ρομάνο (Marco Romano) (γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1937 και πέθανε από σκωληκοειδίτιδα το 1946), και τον Ρένζο (Renzo) (γεν. 24, Αυγούστου, 1941). Ο Ροσελίνι και η Ντε Μαρκίς χωρίστηκαν το 1950 (και τελικά πήραν διαζύγιο). Ο Ροσελίνι ήταν άθεος. [5]
Καριέρα

Το 1937, ο Ροσελίνι έκανε το πρώτο του ντοκιμαντέρ, Prélude à l'après-midi d'un faune. Μετά από αυτό το δοκίμιο, κλήθηκε να βοηθήσει τον Γκοφρέντο Αλεσαντρίνι (Goffredo Alessandrini) στη λήψη του Luciano Serra pilot, μια από τις πιο επιτυχημένες Ιταλικές ταινίες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το 1940 κλήθηκε για να βοηθήσει τον Francesco De Robertis στο Uomini sul Fondo.

Ορισμένοι συγγραφείς περιγράφουν το πρώτο μέρος της καριέρας του ως μια ακολουθία τριλογιών. Η La nave Bianca (1942), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, χρηματοδοτήθηκε από το οπτικοακουστικό κέντρο προπαγάνδας του Τμήματος Ναυτικού και είναι η πρώτη ταινία της «Φασιστικής Τριλογίας» του Ροσελίνι(με την έννοια ότι γυρίστηκαν την εποχή του φασιστικού καθεστώτος,όχι διότι ο ίδιος πίστευε ιδεολογικά παρόμοιες απόψεις) , μαζί με την Un pilota ritorna (1942) και την Uomo dalla Croce (1943). Στην περίοδο αυτή ανήκει η φιλία και συνεργασία του με τους Φεντερίκο Φελίνι (Federico Fellini) και Αλντό Φαμπρίτσι (Aldo Fabrizi). Το φασιστικό καθεστώς κατέρρευσε το 1943 και μόλις δύο μήνες μετά την απελευθέρωση της Ρώμης (4 Ιουνίου, 1944), ο Ροσελίνι ετοίμαζε ήδη την αντιφασιστική ταινία Roma Città aperta (Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη, 1945). Ο Φελίνι βοήθησε στο σενάριο και ο Φαμπρίτσι έπαιξε το ρόλο του ιερέα, ενώ παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Ροσελίνι. Η δραματική ταινία έγινε απευθείας επιτυχία. Ο Ροσελίνι είχε αρχίσει τώρα τη λεγόμενη «Νεορεαλιστική τριλογία» του, ο δεύτερος τίτλος της οποίας ήταν Paisà (1946), που παράχθηκε με μη επαγγελματίες ηθοποιούς, και η τρίτη, Germany, Year Zero (1948), χρηματοδοτούμενη από έναν Γάλλο παραγωγό, γυρίστηκε στο γαλλικό τομέα του Βερολίνο. Στο Βερολίνο, επίσης, ο Ροσελίνι προτίμησε να μη χρησιμοποιήσει ηθοποιούς, αλλά δεν μπόρεσε να βρει ένα πρόσωπο που να έβρισκε "ενδιαφέρον". Τοποθέτησε την κάμερά του στο κέντρο της πλατείας της πόλης, όπως έκανε για την Paisà, αλλά εξεπλάγην όταν κανείς δεν ήρθε να παρακολουθήσει.

Όπως δήλωσε σε συνέντευξή του, «προκειμένου να δημιουργηθεί ο χαρακτήρας που έχει κανείς στο μυαλό του, είναι απαραίτητο για τον σκηνοθέτη να εμπλακεί σε διαμάχη με τον ηθοποιό του, η οποία διαμάχη συνήθως καταλήγει με την υποβολή στην επιθυμία του ηθοποιού. Δεδομένου ότι δεν επιθυμώ να χάσω την ενέργειά μου σε μια διαμάχη, όπως αυτή, χρησιμοποιώ μόνο περιστασιακά επαγγελματίες ηθοποιούς ». Ένας από τους λόγους της επιτυχίας του είναι το γεγονός ότι ο Ροσελίνι ξανάγραψε τα σενάρια των ταινιών του σύμφωνα με τα συναισθήματα και τις ιστορίες των μη επαγγελματιών ηθοποιών ». Η τοπική προφορά, διάλεκτος και τα κοστούμια παρουσιάστηκαν στην ταινία όπως είναι στην πραγματική ζωή.

Μετά την «Νεορεαλιστική Τριλογία» του, ο Ροσελίνι έγινε παραγωγός δύο ταινιών οι οποίες τώρα κατατάσσονται ως «Μεταβατικές ταινίες»: L'Amore (1948), με την Άννα Μανιάνι (Anna Magnani) και La macchina ammazzacattivi (1952), πάνω στην ικανότητα του κινηματογράφου να απεικονίζει την πραγματικότητα και την αλήθεια (ανακαλώντας την Commedia dell'Arte). Το 1948, ο Ροσελίνι έλαβε μια επιστολή από μια διάσημη ξένη ηθοποιό για προτεινόμενη συνεργασία:

Αγαπητέ κ. Ροσελίνι,

Είδα τις ταινίες σας Roma Città aperta και Paisà, και τις απόλαυσα πάρα πολύ. Εάν χρειάζεστε μια Σουηδέζα ηθοποιό που μιλάει πολύ καλά αγγλικά, δεν έχει ξεχάσει την γερμανική γλώσσα, δεν είναι πολύ κατανοητή στα γαλλικά και που από ιταλικά ξέρει μόνο το «ti amo», είμαι έτοιμη να έρθω και να κάνω μια ταινία μαζί σας.
Ίνγκριντ Μπέργκμαν (Ingrid Bergman)

Με την επιστολή αυτή άρχισε μια από τις πιο γνωστές ιστορίες αγάπης στην ιστορία του κινηματογράφου, με την Μπέργκμαν και τον Ροσελίνι, και οι δύο στο απόγειο της καριέρας τους. Η πρώτη συνεργασία τους ήταν η ταινία Stromboli terra di Dio (1950) (στο νησί Στρόμπολι, του οποίου το ηφαίστειο εξερράγη πολύ βολικά κατά τη διάρκεια της μαγνητοσκόπησης). Αυτή η σχέση προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο σε ορισμένες χώρες (η Μπέργκμαν και ο Ροσελίνι ήταν και οι δύο παντρεμένοι με άλλους ανθρώπους). Το σκάνδαλο εντάθηκε όταν η Μπέργκμαν έμεινε έγκυος με το παιδί του. Ο Ροσελίνι και η Μπέργκμαν απέκτησαν άλλα δύο παιδιά, την Ισαμπέλα Ροσελίνι (Isabella Rossellini) (ηθοποιός και μοντέλο) και τη δίδυμή της, Ίνγκριντ Ιζότα (Ingrid Isotta). Europa '51 (1952), Siamo Donne (1953), Journey to Italy (1953), La paura (1954) και Giovanna d'Arco al rogo (1954) ήταν οι άλλες ταινίες στις οποίες συνεργάστηκαν.

Το 1957, ο Τζαβαχάρλαλ Νέρου (Jawaharlal Nehru), ο Ινδός πρωθυπουργός εκείνης της εποχής, τον προσκάλεσε στην Ινδία για να κάνει το ντοκιμαντέρ «Ινδία» και να προσδώσει κάποια πνοή στο παραδαρμένο Ινδικό Τμήμα Ταινιών. Αν και παντρεμένος με την Μπέργκμαν, είχε σχέση με την Σονάλι Ντας Γκούπτα (Sonali Das Gupta), μία σεναριογράφος, η οποία είχε συμβάλει στην ανάπτυξη των χρονογραφημάτων για την ταινία. Δεδομένου του κλίματος της δεκαετίας του 1950, το γεγονός αυτό οδήγησε σε τεράστιο σκάνδαλο τόσο στην Ινδία όσο και το Χόλυγουντ. Ο Νέρου αναγκάστηκε να ζητήσει στον Ροσελίνι να φύγει. Μετά από αυτό, η Μπέργκμαν και Ροσελίνι χώρισαν.

Ο Ροσελίνι παντρεύτηκε τη Σονάλι το 1957 και υιοθέτησε τον γιο της, ο οποίος μετονομάστηκε σε Τζιλ Ροσελίνι (Gil Rossellini) (23 Οκτωβρίου 1956 με 3 Οκτωβρίου 2008). Ο Ροσελίνι και η Σονάλι απέκτησαν μια κόρη μαζί, τη Ραφαέλα Ροσελίνι (Raffaella Roselini), (γεν. 1958).

Το 1961 ο Ρομπέρτο Ροσελίνι επισκέφθηκε την Αθήνα για να προλογίσει την ταινία του Ινδία στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Εθνογραφικού και Κοινωνιολογικού Κινηματογράφου[6].

Το 1971, το Πανεπιστήμιο Ράις στο Χιούστον, Τέξας, κάλεσε τον Ροσελίνι να συμβάλει στη δημιουργία ενός Κέντρου πολυμέσων. Το 1973, είχε προσκληθεί να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ στο Νιου Χέιβεν, Κονέκτικατ, όπου δίδαξε για ένα εξάμηνο το μάθημα με τίτλο «Η θεμελιώδης εικόνα». Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 71 ετών (1977).
Κληρονομιά του έργου του

Οι ταινίες του Ροσελίνι μετά τις νεορεαλιστικές ταινίες του - ιδιαίτερα αυτές με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν - ήταν εμπορικά ανεπιτυχής, αν και το «Ταξίδι στην Ιταλία» και θεωρείται πετυχημένο από ορισμένες πλευρές. Ήταν ένας αναγνωρισμένος πλοίαρχος για τους κριτικούς των Cahiers du Cinema γενικότερα και του Αντρέ Μπαζέν, του Φρανσουά Τριφό και του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ειδικότερα. Ο Τριφό σημείωσε το 1963 στο δοκίμιό του, «Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι προτιμά την πραγματική ζωή», ότι η επιρροή του Ροσελίνι στη Γαλλία ιδίως μεταξύ των σκηνοθετών που θα γίνουν μέρος της Νουβέλ Βάγκ (Nouvelle Vague) ήταν τόσο μεγάλη που ήταν από κάθε άποψη, «ο πατέρας του γαλλικού Νέου Κύματος».

Ο Μάρτιν Σκορσέζε αναγνώρισε στο Ροσελίνι, δημιουργική επιρροή στο ντοκιμαντέρ του, Το Ταξίδι μου στην Ιταλία (ο τίτλος ο ίδιος θυμίζει αυτόν του Ροσελίνι). Ο Σκορσέζε σημειώνει στο ντοκιμαντέρ του ότι σε αντίθεση με σκηνοθέτες που συχνά γίνονται πιο συγκρατημένοι και πιο συντηρητικοί στιλιστικά κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους, ο Ροσελίνι γίνονταν όλο και πιο αντισυμβατικός και ήταν συνεχώς πειραματίζονται με νέες μορφές και τεχνικές προκλήσεις. Ο Σκορσέζε τονίζει ιδιαίτερα τη σειρά βιογραφιών που έκανε ο Ροσελίνι την δεκαετία του 1960 από ιστορικές φιγούρες και παρόλο που ο ίδιος δεν το συζητά λεπτομερώς, ξεχωρίζει το La Prise de pouvoir par Louis XIV με έπαινο. Ορισμένα σχετικά με τις ταινίες του Ροσελίνι υλικά και προσωπικά έγγραφα βρίσκονται σήμερα στο Πανεπιστήμιο Γουέσλιαν (Wesleyan University) κινηματογραφικών αρχείων στην οποία επιστήμονες και ειδικοί στα μέσα ενημέρωσης από όλο τον κόσμο μπορούν να έχουν πλήρη πρόσβαση.[7] Ο γιος του Ροσελίνι, ο Ρένζο, παράγει την Οπτικοακουστική Εγκυκλοπαίδεια της Ιστορίας του Ρομπέρτο Ροσελίνι, μια εγκυκλοπαίδεια που περιλαμβάνει όλα τα έργα, συνεντεύξεις του Ροσελίνι, και άλλο υλικό από το αρχείο Ροσελίνι. Η εγκυκλοπαίδεια για την ώρα υπάρχει σε μορφή πρωτοτύπου.

Φιλμογραφία

Dafne (1936)
Prélude à l'aprés-midi d'un faune (1937)
La Fossa degli angeli
Luciano Serra pilota (1938)
La Vispa Teresa (1948)
Il Tacchino prepotente (1939)
Fantasia sottomarina (1940)
Il Ruscello di Ripasottile
Un Pilota ritorna (1942)
La nave bianca (1942)
L'Uomo dalla Croce (1943)
Rome, Open City (1945)
Desiderio (1946)
Paisà (1946)
L'Amore (segments: "Il Miracolo" and "Una voce umana") (1948)
Germany, Year Zero (1948)
L'Invasore (1949)
Stromboli terra di Dio (1950)
Francesco, giullare di Dio (1950)
Medico condotto (1952)
Les Sept péchés capitaux (segment: "Envie, L'Envy") (1952)
La macchina ammazzacattivi (1952)
Europa '51 (1952)
Siamo donne (segment: "Ingrid Bergman") (1953)
Amori di mezzo secolo (segment: "Napoli 1943") (1954)
Dov'è la libertà ... ? (1954)
Viaggio in Italia (1954)
La Paura (1954)
Giovanna d'Arco al rogo (1954)
India: Matri Bhumi (1959)
Il generale Della Rovere (1959)
Era Notte a Roma (1960)
Viva l'Italia! (1961)
Vanina Vanini (1961)
Uno sguardo dal ponte (1961)
Anima nera (1962)
Benito Mussolini (1962)
Ro.Go.Pa.G. (segment: "Illibatezza") (1963)
Les Carabiniers (1963)
The Taking of Power by Louis XIV (1966)
Da Gerusalemme a Damasco (1970)
Rice University (1971)
Intervista a Salvador Allende: La forza e la ragione (1971)
Agostino d'Ippona (1972)
Concerto per Michelangelo (1974)
The World Population (1974)
Anno uno (1974)
Il messia (1976)
Beaubourg, centre d'art et de culture Georges Pompidou (1977)

Παραπομπές

Tag Gallagher, The adventures of Roberto Rossellini, 1998
Sidney Gottlieb, Roberto Rossellini's Rome Open City>
TAG GALLAGHER, CHAPTER ONE-The Adventures of Roberto Rossellini, Da Capo Press
[Serri, Mirella From the Odeon to the Odeon: The Experience of Roberto Rossellini from Fascism to Antifascism, Kenneth Lloyd-Jones (translator) TELOS Vol. 139 (Summer 2007): pp. 70-78.]
Άρθρο στα Ιταλικά
Αφίξεις με φλας ή χωρίς, Ιστορικό Λεύκωμα 1961, σελ. 155, Καθημερινή (1997)

Cinema Archives

Πηγές

Roberto Rossellini, Adriano Aprà, My method: writings and interviews, Marsilio Publishers, 1992

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ρομπέρτο Ροσελίνι στο IMDb

Ιταλοί

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License