Ραφαέλα Καρά

 

 

.

Η Ραφαέλα Ρομπέρτα Πελόνι (18 Ιουνίου 1943 - 5 Ιουλίου 2021), ευρύτερα γνωστή με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ραφαέλα Καρά (ιταλ.: Raffaella Carrà), ήταν Ιταλίδα παρουσιάστρια, τραγουδίστρια και ηθοποιός γεννημένη στις 18 Ιουνίου 1943. Η Καρά γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως παρουσιάστρια μουσικοχορευτικών εκπομπών τόσο στην πατρίδα της, την Ιταλία, όσο και στην Ισπανία και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Γεννήθηκε στη Μπολόνια και η πρώτη της επιτυχία ήταν το τραγούδι "Tuca Tuca", σύνθεση του για χρόνια συνεργάτη και συντρόφου της Gianni Boncompagni. Άλλες επιτυχίες της ήταν το "Tanti Auguri" (γνωστό και με τον ισπανικό του τίτλο "Para Hacer Bien el Amor Hay que Venir al Sur"), το "A far l'amore comincia tu" (που αποτελεί και τη μοναδική της είσοδο στα βρετανικά Charts υπό τον τίτλο "Do It, Do It Again"). H Καρά έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία Το Εξπρές του φον Ράιαν (Von Ryan's Express) (1965) με τον Φρανκ Σινάτρα και τον Τρέβορ Χάουαρντ.

Φιλμογραφία

To 1969-1970 γνωριζει την πραγματικη τηλεοπτικη επιτυχια με το σωου "Io Agata e tu" (με τους Nino Taranto και Nino Ferrer), όπου η Carrà λανσάρει ένα νέο τύπο, σύγχρονης και εκρηκτικής showgirl.

Το φθινοπωρο του ιδιου ετους τη βρισκει στο πλάι του Corrado στο Canzonissima όπου προκαλει σκάνδαλο με τον ακαλυπτο ομφαλό της ενόσω τραγουδάει για τους τίτλους της εκπομπής, την επιτυχία "Ma che musica maestro"! Την επόμενη χρονιά ξανά στο Canzonissima, λανσάρει το περιφημο "tuca" και τραγουδαει το "Chissà se va". Τη δεκαετία του 70 γινεται γνωστη και στην Ισπανια, και η επιτυχια των τραγουδιων της κάνει την ισπανικη τηλεοραση TVE να της προσφερει μια ολοδικη της εκπομπη "Η ώρα Raffaella".

Tormento del passato, Italien 1952, Regie: Mario Bonnard
Il peccato degli anni verdi, Italien 1960, Regie: Leopoldo Trieste
La Furia dei barbari (deutsch: Die Rache der Barbaren), Italien 1960, Regie: Guido Malatesta
La Lunga notte del '43 (deutsch: Die Lange Nacht von 43 oder Die Nacht von Ferrara), Italien 1960, Regie: Florestano Vancini
Maciste, l'uomo più forte del mondo (deutsch: Maciste und die Königin der Nacht), Italien 1961, Regie: Antonio Leonviola, mit Mark Forest
Ulisse contro Ercole (deutsch: Herkules, der Sohn der Götter), Italien 1961. Regie: Mario Caiano, mit Georges Marchal
Maciste nella terra dei ciclopi (deutsch: Maciste, der Sohn des Herkules), Italien 1961, Regie: Antonio Leonviola, mit Gordon Mitchell
Cinque marines per cento ragazze, Italien 1961, Regie: Mario Mattoli
Ponzio Pilato (deutsch: Pontius Pilatus oder Pontius Pilatus - Der Statthalter des Grauens, Italien 1962, Regie: Irving Rapper mit Jean Marais
Giulio Cesare, il conquistatore delle Gallie (deutsch: Julius Cäsar, der Eroberer Galliens oder Julius Cäsar, der Tyrann von Rom), Italien 1962, Regie: Tanio Boccia, mit Cameron Mitchell
L'Ombra di Zorro (deutsch: Zorro, der schwarze Rächer), Italien 1962, Regie: José Romero Marchent
I dongiovanni della Costa Azzurra, Italien 1962, Regie: Vittorio Sala, mit Curd Jürgens
I Compagni (deutsch: Die Peitsche im Genick oder Die Weber von Turin), Italien 1963, Regie: Mario Monicelli, mit Marcello Mastroianni
Il terrorista, Italien 1963, Regie: Gianfranco De Bosio
La Chance et l'amour (deutsch: Schräger Charme und tolle Chancen), Frankreich/Italien 1964, Regie: Claude Berri, mit Françoise Arnoul, Maurice Chevalier, Michel Piccoli
Lo Stagno del Diavolo, Italien 1965, Regie: Guglielmo Morandi
Von Ryan's Express (deutsch: Colonel von Ryans Express), USA 1965, Regie: Mark Robson, mit Frank Sinatra, Edward Mulhare und Trevor Howard
La Celestina P... R..., Italien 1965, Regie: Carlo Lizzani, mit Franco Nero
Il vostro superagente Flit, Italien 1966, Regie: Mariano Laurenti
Le Saint prend l'affût (deutsch: Der Lord mit der MP), Frankreich/Italien 1966, Regie: Christian-Jaque, mit Jean Marais
Tutto per Bene, Italien 1967, Regie: Anton Giulio Majano
Del Vento Trai Rami del Sassofrasso, Italien 1967, Regie: Sandro Bolchi
Processo di Famiglia, Italien 1968, Regie: José Quaglio
Rose rosse per Angelica (deutsch: Der Unbesiegbare), Frankreich/Italien/Spanien 1968, Regie: Stefano Vanzina, mit Jacques Perrin
Comando al infierno (deutsch: Höllenkommando), Italien/Spanien 1969, Regie: José Luis Merino, mit Guy Madison
Warum hab ich bloß 2 x ja gesagt?, Deutschland/Italien 1969, Regie: Franz Antel, mit Peter Weck, Edith Hancke, Fritz Muliar, Heinz Erhardt, Willy Millowitsch
Il caso “Venere privata”, Italien 1970, Regie: Yves Boisset
Il Sorriso della Gioconda, Italien 1972, Regie: Enrico Colosimo
F.F.S.S. Cioè che mi hai portato a fare sopra Posillipo se non mi vuoi più bene?, Italien 1983, Regie: Renzo Arbore

Δισκογραφία (Επιλογή)

Raffaella (1971)
Raffaella Carrà (1971)
Raffaella Senzarespiro (1972)
Scatola A Sorpresa (1973)
Milleluci (1974)
Felicità Tà Tà (1974)
Forte Forte Forte (1976)
Liebelei (1977)
Fiesta (1977)
Raffaella (1978)
Raffaella Carrà (1978)
Applauso (1979)
Mi Spendo Tutto (1980)
Latino (1980)
Raffaella Carrà (1981)
Raffaella Carrà ’82 (1982)
Fatalitá (1983)
Bolero (1984)
Fidati (1985)
Curiosità (1986)
Raffaella (1988)
Inviato Speciale (1990)
Raffaella Carrà (scranda la mela) (1991)
Hola Raffaella (1993)
Carrãmba Che Rumba (1996)
Fiesta • I Grandi Successi (1999)
Replay - The Album (2013)
Ogni Volta Che È Natale (2018)

Θάνατος

Η Ραφαέλα Καρά πέθανε στις 5 Ιουλίου του 2021 σε ηλικία 78 χρονών.
Παραπομπές

filmportal.de. 1024972b71344904a67bd5c80817027e. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
(Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000018334. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«E' morta Raffaella Carrà: addio alla regina della tv». (Ιταλικά)
Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2021.
«È morta Raffaella Carrà, icona della tv italiana. Japino: "È andata in un mondo migliore"». (Ιταλικά) 5 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2021.
TGcom24. www.tgcom24.mediaset.it/televisione/raffaella-carra-la-malattia-nascosta-e-l-ultimo-desiderio-sulla-bara_35088149-202102k.shtml.
www.adnkronos.com/e-morta-raffaella-carra-aveva-78-anni_3zTfbJLNGiwNSxoVgzQWud.
www.revistavanityfair.es/cultura/entretenimiento/articulos/raffaella-carra-vida-canciones-parejas/45759.
Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0200719. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2022.

www.vidanuevadigital.com/blog/el-cardenal-que-lloro-en-el-sinodo-jose-beltran/. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2020.

Βιβλιογραφία

Ernst Probst: Superfrauen, Mainz-Kostheim 2002, ISBN 3-935718-82-9