.
Ο Λουίτζι Εϊνάουντι (Luigi Einaudi, 24 Μαρτίου 1874 – 30 Οκτωβρίου 1961)[7] ήταν Ιταλός πολιτικός και οικονομολόγος, που υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας από το 1948 ως το 1955.
Οικογένεια και εκπαίδευση
Ο Εϊνάουντι γεννήθηκε στο Καρρού της επαρχίας του Κούνεο, στο Πεδεμόντιο της Ιταλίας. Γονείς του ήταν οι Λορέντσο και Πλατσίντα Φράκκια. Φοίτησε στο κλασικό Λύκειο Καβούρ, στο Τορίνο και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο: το 1895, αφού αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες, απεφοίτησε με πτυχίο νομικής και αργότερα έγινε καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο, αλλά και στο Πανεπιστήμιο Μποκκόνι του Μιλάνου.
Πολιτική σταδιοδρομία
Κατά τα φοιτητικά του χρόνια, ο Εϊνάουντι γνώρισε τις σοσιαλιστικές ιδέες και συνεργάσθηκε με το περιοδικό Critica sociale, που διεύθυνε ο σοσιαλιστής Φιλίππο Τουράτι.
Από τις αρχές του 20ού αιώνα ο Εϊνάουντι μετακινήθηκε προς περισσότερο συντηρητικές θέσεις. Το 1919 έγινε γερουσιαστής του Βασιλείου της Ιταλίας. Εργάσθηκε επίσης ως δημοσιογράφος για σημαντικές ιταλικές εφημερίδες, όπως τη La Stampa και την Il Corriere della Sera, καθώς και ανταποκριτής του Economist. Ωστόσο, ως αντιφασίστας σταμάτησε να εργάζεται για λογαριασμό ιταλικών εφημερίδων από το 1926, όταν εδραιώθηκε στη χώρα το φασιστικό καθεστώς, και επανεμφανίσθηκε στην Corriere della Sera αμέσως με την πτώση του καθεστώτος το 1943. Μετά όμως την ανακωχή της 8ης Σεπτεμβρίου 1943 διέφυγε στην Ελβετία και επέστρεψε στην Ιταλία το 1944.
Ο Εϊνάουντι διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας από τις 5 Ιανουαρίου 1945 μέχρι τις 11 Μαΐου 1948, ενώ ταυτοχρόνως υπήρξε ιδρυτικό μέλος του μη εκλεγμένου Εθνικού Συμβουλίου (Consulta Nazionale), που έπαιξε τον ρόλο κοινοβουλίου μέχρι να μπορέσουν να διεξαχθούν εκλογές μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αργότερα διετέλεσε υπουργός Οικονομίας, Οικονομικών και Ισολογισμού, όπως και αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως το 1947 και το 1948. Επιπλέον, ήταν μέλος της νεοφιλελεύθερης δεξαμενής σκέψης Mont Pelerin Society[8], όπως και αρκετών άλλων οικονομικών πολιτιστικών και ακαδημαϊκών θεσμών. Υποστήριζε το ιδεώδες του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού.
Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας
Στις 11 Μαΐου 1948 ο Λουίτζι Εϊνάουντι εκλέχθηκε ως ο δεύτερος στην Ιστορία Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, διαδεχόμενος τον Ενρίκο Ντε Νίκολα. Μετά το τέλος της επταετούς θητείας του, το 1955, διορίσθηκε ισόβιος γερουσιαστής.
Ο Εϊνάουντι συνέχισε και κατά τη διάρκεια της προεδρίας του να διευθύνει προσωπικά το αγρόκτημά του κοντά στο Ντολιάνι, που παρήγε κρασί Νεμπιόλο (Nebbiolo), για το οποίο καυχιόταν πως χρησιμοποιούσε τις πλέον προηγμένες πρακτικές. Έτσι το 1950 το φιλομοναρχικό σατιρικό περιοδικό Candido δημοσίευσε μια γελοιογραφία στην οποία ο Εϊνάουντι απεικονίζεται στο Ανάκτορο του Κυριναλίου, περιστοιχισμένος από μία προεδρική φρουρά (corazzieri) αποτελούμενη από τεράστια μπουκάλια κρασιού Νεμπιόλο, το καθένα με ετικέτα τον λογότυπο της Προεδρίας. Το σκίτσο κρίθηκε ότι προσέβαλλε τον θεσμό της Προεδρίας από ένα δικαστήριο της εποχής και ο γελοιογράφος Τζιοβαννίνο Γκουαρέσκι, ως διευθυντής του περιοδικού κρίθηκε ένοχος.
Ο Λουίτζι Εϊνάουντι απεβίωσε στη Ρώμη σε ηλικία 87 ετών. Το ερευνητικό κέντρο της Τράπεζας της Ιταλίας που ιδρύθηκε το 2008 φέρει το όνομά του (Einaudi Institute for Economics and Finance, EIEF).
Απόγονοι
Ο γιος του Προέδρου Τζούλιο έγινε σημαντικός εκδότης, ενώ ο εγγονός του, Λουντοβίκο Εϊνάουντι, είναι γνωστός μουσικοσυνθέτης.
Ένας άλλος γιος του Προέδρου, ο Μάριο Εϊνάουντι (1904-1994), υπήρξε καθηγητής στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Κορνέλ (όπου και το Κέντρο Διεθνών Μελετών που φέρει το όνομά του) και αγωνίσθηκε κατά του φασισμού. Ο Μάριο ίδρυσε επίσης το «Ίδρυμα Λουίτζι Εϊνάουντι» στο Τορίνο προς τιμή του πατέρα του.
Εργογραφία
Principi di scienza delle finanze (1932)
Il buon governo (1954)
Prediche inutili (1956–1959)
Tracotanze protezionistiche (1919)
Via il Prefetto! (1944)
On Abstract and Historical Hypotheses and on Value Judgments in Economic Sciences, κριτική έκδοση με εισαγωγή και επίλογο του Paolo Silvestri, σειρά «Routledge Studies in the History of Economics», τόμος 185, Ν. Υόρκη 2017, ISBN 978-0415517904
Παραπομπές
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
(Γαλλικά) data.bnf.fr. data.bnf.fr/ark:/12148/cb120277056. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
SNAC. w6qr57ms. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2015.
Profile of Luigi Einaudi
Plehwe, Dieter. «Neoliberal Think Tanks and the Crisis» (PDF). European International Studies Association. European International Studies Association. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2018.
Πηγές
Acocella, Nicola (επιμ.): Luigi Einaudi: studioso, statista, governatore, εκδ. Carocci, Ρώμη 2010, ISBN 978-88-430-5660-6
Forte, F. & Marchionatti, R.: «Luigi Einaudi's economics of liberalism», The European Journal of the History of Economic Thought, Σεπτέμβριος 2011, σελ. 38
Giordano, A.: «Luigi Einaudi and the Dilemmas of Liberal Democracy», Notizie di Politeia, τόμ. XX (2004), νο. 75, σσ. 7-12 (περίληψη)
Silvestri, Paolo: «The ideal of good government in Luigi Einaudi’s Thought and Life: Between Law and Freedom», στο Good government, Governance, Human complexity: Luigi Einaudi's legacy and contemporary societies, επιμ. Paolo Heritier και Paolo Silvestri, εκδ. Leo Olschki, Φλωρεντία 2012, σσ. 55–95
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Βιογραφία στον επίσημο ιστότόπο της Προεδρίας της Website of Presidency of Italian Republic (στην ιταλική γλώσσα)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
