Ο Τζιόζουε Αλεσάντρο Μικέλε Καρντούτσι (Giosuè Alessandro Michele Carducci) (27 Ιουλίου 1835 - 16 Φεβρουαρίου 1907) ήταν Ιταλός ποιητής ο οποίος θεωρήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους της Ιταλίας. Η επίδρασή του ήταν σημαντική και χαρακτηρίστηκε ως ο ανεπίσημος εθνικός ποιητής της σύγχρονης Ιταλίας. Το 1906 έγινε ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Βιογραφία

Ο Καρντούτσι γεννήθηκε στο Βαλντικαστέλο, μικρή πόλη στη βορειοδυτική γωνιά της Τοσκάνης κοντά στην Πίζα. Ο γιατρός πατέρας του ήταν υπέρμαχος της ενοποίησης της Ιταλίας. Εξαιτίας των πολιτικών του ενασχολήσεων, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει αρκετές φορές κατά την παιδική ηλικία του Καρντούτσι, και να εγκατασταθεί τελικά για μερικά χρόνια στη Φλωρεντία.

Από την εποχή που ήταν στο κολλέγιο, είχε ενθουσιαστεί από τη συγκρατημένη τεχνοτροπία της Ελληνικής και Ρωμαϊκής αρχαιότητας, και το ώριμο έργο του αντικατοπτρίζει ένα συγκρατημένο κλασικό στυλ, χρησιμοποιώντας συχνά τα κλασικά μέτρα Λατίνων ποιητών όπως ο Οράτιος και ο Βιργίλιος. Μετέφρασε το 9ο Βιβλίο της Ιλιάδας του Ομήρου στα Ιταλικά.

Το 1856 έλαβε το διαδακτορικό του από το Σκουόλα Νορμάλε Σουπεριόρε ντι Πίζα και ξεκίνησε να διδάσκει σε σχολείο. Την επόμενη χρονιά, δημοσίευσε την πρώτη ποιητική του συλλογή, Rime. Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα για τον Καρντούτσι· ο πατέρας του πέθανε και ο αδερφός του αυτοκτόνησε.

Το 1859 παντρεύτηκε την Ελβίρα Μενικούτσι, και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Δίδαξε για σύντομο χρονικό διάστημα Ελληνικά σε ένα γυμνάσιο στην Πιστόια, και έπειτα ορίστηκε καθηγητής Ιταλικών στο πανεπιστήμιο στη Μπολόνια. Ήταν δημοφιλής λέκτορας και άσκησε δριμεία κριτική στη λογοτεχνία και την κοινωνία. Οι πολιτικές του απόψεις αντιτάσσονταν επίμονα με το Χριστιανισμό γενικά και τις κοσμικές δυνάμεις της Καθολικής Εκκλησίας ιδιαίτερα. "Δεν γνωρίζω καμία αλήθεια του Θεού ούτε ειρήνη με το Βατικάνό ή με κάποιον ιερέα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί και αμετάβλητοι εχθροί της Ιταλίας.", είχε πει στα μεταγενέστερα χρόνια του[1].

Ο αντι-κληρικός επαναστατικός ζήλος του διακρίνεται καταφανώς στο πιο διάσημο ποίημά του, το εσκεμμένα βλάσφημο και προκλητικό "Inno a Satana" (ή "Ύμνος στο σατανά".) Το ποίημα συνετέθη το 1863 ως πρόποση σε πάρτυ δείπνου, εκδόθηκε το 1865 και επανεκδόθηκε το 1869 από τη ριζοσπαστική εφημερίδα της Μπολόνια , Il Popolo, ως πρόκληση συγχρονισμένη να συμπέσει με το 20ό Οικουμενικό Συμβούλιο του Βατικανού, σε μια εποχή που ο επαναστατικός πυρετός που ατευθυνόντας ενάντια στον παπισμό ήταν υψηλός καθώς οι δημοκρατικοί πίεζαν τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς να θέσουν τέρμα στην κυριαρχία του Βατικανού επί των παπικών κτήσεων.[2]

Ενώ το "Inno a Satana" είχε επαναστατικό αντίκτυπο, η υψηλότερη ποίηση του Καρντούτσι ήρθε στα μεταγενέστερα χρόνια. Οι συλλογές του Rime Nuove (“Νέες Ρίμες”) και Odi Barbare (“Βαρβαρικές Ωδές”) εμπεριέχουν την καλύτερη δουλειά του.[3]

Ήταν ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1906, "όχι μόνο ως ανταμοιβή της βαθειάς γνώσης του και της κριτικής έρευνάς του, αλλά πάνω απ'όλα ως φόρος τιμής στην δημιουργική του ενέργεια, φρεσκάδα του στυλ, και λυρική δύναμη που χαρακτηρίζουν τα ποιητικά του αριστουργήματα".

Εκλέχτηκε επίσης στη Γερουσία της Ιταλίας.[4] Αν και η φήμη του προέρχεται κυρίως από την ποίησή του, παρήγαγε επίσης ένα μεγάλο σώμα πεζογραφίας. Τα πεζά του γραπτά, τα οποία εμπεριέχουν λογοτεχνική κριτική, βιογραφίες, ομιλίες και δοκίμια ανέρχονται σε 20 τόμους.[5] Ο Καρντούται ήταν και εξαιρετικός μεταφραστής και μετέφρασε έργα των Γκάιτε και Χάινε στα Ιταλικά.

Πέθανε στη Μπολόνια το 1907 σε ηλικία 71 ετών.

Έργα

* Primi versi
* Juvenilia
* Levia gravia, 1868
* Giambi ed epodi, 1882
* Rime nuove, 1861 - 1887

* Odi barbare, 1877 - 1889
* Rime e ritmi, 1899
* Prose giovanili
* Primi saggi
* Discorsi letterari e storici
* Studi sulla letteratura italiana dei primi secoli
* I trovatori e la cavalleria
* Dante
* Petrarca e Boccaccio
* Il Poliziano e l'Umanesimo
* La coltura estense e la gioventù dell'Ariosto
* L'Ariosto e il Tasso
* Lirica e storia nei secoli XVII e XVIII
* Studi su Giuseppe Parini
o il Parini minore
o il Parini maggiore

* Poeti e figure del Risorgimento
* Leopardi e Manzoni
* Scritti di storia e di erudizione
* Bozzetti e scherme
* Confessioni e battaglie
* Ceneri e faville
* Versioni da antichi e da moderni
* Ricordi autobiografici, saggi e frammenti
* Inno a Satana, 1863
* Alla regina d'Italia, 1878
* Poesie
* Del Risorgimento italiano
* Dello svolgimento della letteratura nazionale
* Letture italiane scelte e annotate ad uso delle suole secondarie inferiori, scritto con Ugo Brilli
* Ça ira. Versi e prosa
* Amarti è odiarti. Lettere a Lidia
* Confessioni e battaglie
* Per il tricolore, discorso tenuto nell'atrio del Palazzo civico di Reggio Emilia per le celebrazioni del primo centenario del tricolore
* Cacce in rima
* Prose
* Accapigliatura ed altre prose
* Lo studio bolognese, discorso per l'ottavo centenario
* Faida di Comune
* Il libro delle prefazioni

Παραπομπές

1. ↑ Carelle, A., Naturalismo Italiano, Draghi, Padova 1911, cited at http://www.infidels.org/library/historical/joseph_mccabe/dictionary.html

2. ↑ Carducci, Giosuè, Selected Verse/ Giosuè Carducci: edited with a translation, introduction and commentary by David H. Higgins, (Aris & Phillips; Warminster, England), 1994. See also: Bailey, John Cann, "Carducci - The Taylorian Lecture," (Clarendon Press, Oxford) 1926.

3. ↑ One prominent English translation is The Barbarian Odes of Giosuè Carducci, translated from the Italian by William Fletcher Smith, (George Banta Publishing Co., Manasha Wisconsin) 1939. The translation is reviewed in Dismukes, William Paul (March, 1940). "The Barbarian Odes of Giosuè Carducci by William Fletcher Smith". Italica 17 (1): 29-30. ISSN 00213020.

4. ↑ Scalia, Samuel Eugene (1937). Carducci. New York: S.F. Vanni.

5. ↑ (1913) Selections from Carducci; Prose and Poetry with introduction, notes and vocabulary by A. Marinoni. New York: William R. Jenkins, vii-ix.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας