.

Ο Αντρέα Σολάρι (Andrea Solari)[1] [2] [3] [4] ή Αντρέα ντελ Γκόμπο (Andrea del Gobbo)[1] ή Ντελ Γκόμπο (Del Gobbo) ή Αντρέα Γκόμπο (Andrea Gobbo)[3] ή Ιλ γκόμπο[5] (il gobbo, ιταλικά: καμπούρης) ή Αντρέα Μιλανέζε (Andrea Milanese)[3] ή Αντρέα Σολάριο (Andrea Solario)[4] [5] [6] [7] [8] (15ος - 16ος αιώνας) ήταν Ιταλός ζωγράφος της εποχής της Αναγέννησης.[4] Στο Μιλάνο, υπάρχει δρόμος, ο οποίος φέρει το όνομά του.[9]

Βιογραφία

Η ημερομηνία γεννήσεώς του δεν έχει ακόμη εξακριβωθεί, αλλά ο τόπος ήταν, πιθανώς, το Μιλάνο.[3] [4] [6] [8] [10] Άλλες πηγές τόν θέλουν να έχει γεννηθεί το 1458,[5] άλλες γύρω στο 1460,[2] άλλες το 1465[4] [6] [7] [8] [10] και άλλες γύρω στο 1470.[3] Καταγόταν από το Μιλάνο.[2] Ο Σολάρι πήρε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής από τον αδελφό του, Κριστόφορο, ο οποίος ήταν γλύπτης και αρχιτέκτονας και είχε εργαστεί στον Καθεδρικό Ναό του Μιλάνου και στην Τσερτόζα της Παβίας. Αργότερα, φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μιλάνου.[1] Μεταξύ 1492[4] και 1495, μετέβη στη Βενετία[7] με τον αδελφό του. Εκεί, επηρεάσθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Αντονέλλο ντα Μεσσίνα, κάτι που φαίνεται και στην προσωπογραφία του. Το παλαιότερο έργο του, που έχει διασωθεί είναι Η Παρθένος με το βρέφος και τους αγίους Ιωσήφ και Ιερώνυμο. Ο πίνακας αυτός δώθηκε στον Άγιο Πέτρο του Μουράνο. Ο τρόπος με τον οποίο σχεδίασε το πρόσωπο της Παρθένου είναι καθαρά επηρεασμένος από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, κάτι που αποδεικνύει πως, ο Σολάρι υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του Ιταλού πανεπιστήμονα.[1] Επίσης, σε έναν από τους γνωστότερους πίνακές του, Η Παρθένος με το πράσινο μαξιλάρι (1507-1510)[10] φαίνεται και πάλι η επιρροή του ντα Βίντσι, αλλά οι συνδυασμοί των χρωμάτων φανερώνουν το προσωπικό στυλ του καλλιτέχνη.[4]

Το 1507, πήγε στη Γαλλία και, πιο συγκεκριμένα, στη Νορμανδία,[7] μετά από πρόσκληση του καρδιναλίου Γεωργίου Α' ντ' Αμπουάζ, για την διακόσμηση του ναού της Γκεϊγόν, στον οποίο διέμεναν οι αρχιεπίσκοποι της Ρουέν. Παρέμεινε εκεί, τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1509,[6] στις υπηρεσίες του καρδιναλίου.[7] Κατά πάσα πιθανότητα,[4] την ίδια χρονιά,[2] πήγε στη Φλάνδρα, όπου επηρεάστηκε για τη δημιουργία των πινάκων του Φυγή στην Αίγυπτο, Η γυναίκα που παίζει λαούτο και Προσωπογραφία του καγκελαρίου Μορόνε. Αποχωρώντας από τη Φλάνδρα, επέστρεψε στο Μιλάνο.[4] Εκεί, συνεργάσθηκε με τον ανηψιό του Γεωργίου, τον, επίσης καρδινάλιο και κυβερνήτη του δουκάτου του Μιλάνου, Κάρολο ντ' Αμπουάζ, όπως και με πολλούς υψηλά ιστάμενους πολιτικούς και κληρικούς.[6] Πέθανε στις αρχές του 16ου αιώνα, είτε το 1515[2] (σε αυτό το έτος χρονολογείται το τελευταίο του έργο)[7] είτε το 1524,[1] [4] [6] [7] [8] [10] είτε το 1527. Ο τόπος θανάτου του ήταν η Παβία[3] ή το Μιλάνο.[2] [4] [6] [8] [10]
Παραπομπές

^ Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 47, σελ. 318-319
^ Tudor Custome and Fashion Googlebooks.gr
^ A general dictionary of painters Googlebooks.gr
^ Andrea Solari Britannica.com
^ Guide through the galleries of paintings of Imperial Museum of the Louvre Googlebooks.gr
^ Biography and Works Museothyssen.org
^ Andrea Solario Nationalgallery.org
^ Andrea Solario Metmuseum.org
^ Mappa di Milano Tuttocitta.it
^ Andrea di Bartolo, dit Solario Louvre.fr

Ζωγράφοι

Ιταλοί

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License