Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο

 

 

.

Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο (ιταλικά: La classe operaia va in paradiso‎) είναι δραματική ταινία Ιταλικής παραγωγής του 1971 σε σκηνοθεσία Έλιο Πέτρι και σενάριο του Έλιο Πέτρι και Ούγκο Πίρο. Πρωταγωνιστούν ο Τζιάν Μαρία Βολοντέ και η Μαριάντζελα Μελάτο.

"Με την ταινία μου όλοι ήταν αμφιλεγόμενοι, συνδικαλιστές, φοιτητές της αριστεράς, διανοούμενοι, κομμουνιστές ηγέτες, μαοϊκοί. Όλοι θα ήθελαν ένα έργο που να υποστηρίζει τους λόγους τους: αντ' αυτού είναι μια ταινία για την εργατική τάξη".
— Έλιο Πέτρι, 1972 [3])

.

Η ταινία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα για την καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ των Καννών του 1972 .[4]
Πλοκή

Ο Λουλού Μάσα είναι ένας πολύ παραγωγικός εργαζόμενος σε ένα εργοστάσιο που πληρώνει με το κομμάτι, αλλά δεν αρέσει στους συναδέλφους του, καθώς η αποδοτικότητά του χρησιμοποιείται από τη διοίκηση για να δικαιολογήσει τις απαιτήσεις της για υψηλότερη παραγωγή. Ενώ οι εργαζόμενοι φροντίζουν και βασίζονται στα μηχανήματά τους, βλέπουν ριζοσπαστικούς φοιτητές έξω από το εργοστάσιο να διαμαρτύρονται για υψηλότερα ποσοστά αμοιβών και λιγότερη εργασία. Ο Λουλού ζει με τη Λίντια και τον γιο της. Βάζει την έλλειψη ενδιαφέροντος για σεξ μαζί της στις πιέσεις της εργασίας.

Ο Λουλού καθώς χάνει ένα δάχτυλο σε ένα εργατικό ατύχημα, οι εργαζόμενοι κατηγορούν την εργοδοσία για τους γρήγορους χρόνους που αυτή θέλει. Σοκαρισμένος ο Λουλού, υιοθετεί την ανάλυση των φοιτητών και κάνει απεργία για τον τερματισμό της εργασίας με το κόμματι, ενάντια στην πολιτική των συνδικάτων, η οποία θέλει απλώς μια αύξηση των ποσοστών σε αυτού του είδους την εργασία.

Ο Λουλού κάνει μια εφήμερη σχέση με μια γυναίκα συνάδελφο του, αλλά διαπιστώνει ότι είναι δύσκολο να κάνει σεξ μαζί της σε ένα αυτοκίνητο. Η Λίντια, είναι δυσαρεστημένη με τις νέες αριστερές συμπάθειές του, αλλά του λέει ότι ποτέ δεν την ένοιαζε πραγματικά. Όταν οι εργαζόμενοι επιστρέφουν στη δουλειά, ο Λούλου απολύεται για την προώθηση των εξτρεμιστικών απόψεων των φοιτητών. Η Λίντια και το παίδι της επιστρέφουν στο διαμέρισμα, για να διαπιστώσουν ότι ο Λουλού έχει καταστρέψει τη φουσκωτή κούκλα του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Οι συνδικαλιστές φτάνουν να ενημερώσουν τον Λουλού ότι έχουν κάνει μια συμφωνία με τους εργοδότες σχετικά με τους κανονισμούς εργασίας και την επιστροφή του δουλειά.
Διανομή ρόλων
Ο Τζιάν Μαρία Βολοντέ ως Λουλού.

Τζιάν Μαρία Βολοντέ ως Λουλού
Μαριάντζελα Μελάτο ως Λίντια
Τζίνο Περνίτσε ως συνδικαλιστής
Λουίτζι Ντιμπέρτι ως Μπάσι
Ντονάτο Καστελανετα ως Μαρξ
Τζουζέπε Φόρτις ως Βάλι
Κοράντο Σολάρι
Φλάβιο Μπούτσι ως διαχειριστής
Λουίτζι Ούτσο
Τζοβάνι Μπινιανίνι
Έζιο Μαράνο ως προϊστάμενος
Αντριάνο Αμιντέι Μιγκλιάνο ως τεχνικός
Αντόνιο Μανγκάνο
Λορέντζο Μανιόλια
Φεντερίκο Σκρομπόνα ως Πινούτσι

Παραγωγή

Η ταινία γυρίστηκε στο εργοστάσιο Ascensori Falconi στη Νοβάρα που, εκείνη την εποχή, είχε σταματήσει την παραγωγή και είχε επίσης αποτελέσει αντικείμενο κοινοβουλευτικής ερώτησης από τον κομμουνιστή βουλευτή Λούτσιο Λιμπερτίνι.[5][6].
Κυκλοφορία

Η ταινία προβλήθηκε εκτός ανταγωνισμού στο Venice Free Cinema της Porretta Terme, όπου κατείχε την παγκόσμια πρεμιέρα. Με την ευκαιρία αυτή, ο σκηνοθέτης Έλιο Πετρι και ο Τζιάν Μαρία Βολοντέ, στο τέλος της προβολής, πήγαν στα εργοστάσια του Demm, της ιστορικής βιομηχανίας μηχανών της πόλης Apennine, για να συζητήσουν με τους εργαζόμενους την αποξένωση και τους κοινωνικούς μηχανισμούς που δημιούργησε η γραμμή παραγωγής.[7]
Υποδοχή
Κριτικές

Η ταινία προκάλεσε ένα έντονο κύμα διαμάχης κατά την κυκλοφορία της. Παρουσιάζοντας σε μια κινηματογραφική αίθουσα, ο σκηνοθέτης Ζαν-Μαρί Στράουμπ πήρε το μικρόφωνο στο κοινό και δήλωσε ότι όλα τα αντίγραφα έπρεπε να καούν επιτόπου.[8]

Η ταινία δέχτηκε επίσης κριτική από την ιταλική αριστερά, τόσο από την άρχουσα τάξη όσο και από τους κριτικούς του κινηματογράφου, διότι από τη μια πλευρά περιγράφει τους συνδικαλιστές ως καλούς να προκαλέσουν την εξέγερση των άλλων, αλλά τελικά φοβισμένους και διεφθαρμένους και από την άλλη αντιπροσωπεύει τους ακροαριστούς φοιτητές ως απλές αφηρημένες λέξεις. Στα μάτια ορισμένων κριτικών της εποχής ως μιας τάσης της αστικής πραγματικότητας που υπάρχει, «ο Λουλού Μάσα δεν ισχύει καθόλου ως εκπρόσωπος της ίδιας της τάξης, από την οποία παρέχει μια μερική εικόνα που να είναι ψευδής και μυστηριώδης».[9][10]

Βραβείο	Ημερομηνία	Κατηγορία	Υποψήφιος	Αποτελεσμα	Παραπομπές
Φεστιβάλ των Καννών	4 – 19 Μαΐου 1972	Χρυσός Φοίνικας	Έλιο Πέτρι	Νίκη	[11]
		Ειδική Μνεία	Τζιάν Μαρία Βολοντέ	Νίκη	[12]
Νταβίντ ντι Ντονατέλο	22 Ιουλίου 1972	Καλύτερη Ταινία	Έλιο Πέτρι	Νίκη	[13]
		Ειδικό Νταβίντ ντι Ντονατέλο	Μαριάντζελα Μελάτο	Νίκη
Νάστρο ντ' Αρτζέντο	1972	Α' Γυναικείος Ρόλος		Νίκη	[12]

Παραπομπές

(Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
Freebase Data Dumps. Google.
Da Tutti gli applausi per Petri ed i pronostici per Volontè, La Stampa, 17 maggio 1972.
«Awards 1972» (στα Αγγλικά). festival-cannes.fr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2014.
La classe operaia va in paradiso. Retroscena di un film novarese
Dalla fabbrica al cielo
Paolo Natalini (24 Ιανουαρίου 2011). «La classe operaia ritorna in paradiso» (PDF). linformazione.it. Ανακτήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2012.[νεκρός σύνδεσμος]
La classe operaia va in paradiso, DVD cinema italiano, La cineteca Repubblica-L'Espresso, libretto.
«La classe operaia va in paradiso». lombardia.cisl.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε 2014-12-09 στο Wayback Machine.
«La classe operaia va in paradiso». mediacritica.it. 31 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2014.
«La Classe Operaia Va In Paradiso». festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2017.
«La classe operaia va in paradiso». Associazione Museo Nazionale del Cinema. 2005. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2017.

«Cronologia Dei Premi David Di Donatello». David di Donatello. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2017.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο στην IMDb
Φεστιβάλ των Καννών Αρχειοθετήθηκε 2007-03-10 στο Wayback Machine.

WPVA-khamsa.svgΠύλη:ΤέχνηApplications-multimedia.svgΠύλη:Κινηματογράφος

Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών
1939-1954
Μέγα Βραβείο

(1939) Η μεγάλη περιπέτεια (1946) Μαρτύριο (1946) Το Χαμένο Σαββατοκύριακο (1946) Κόκκινα Λιβάδια (1946) Neecha Nagar (1946) Σύντομη συνάντηση (1946) Πορτρέτο της Μαρίας (1946) Σημείο καμπής (1946) Ποιμενική συμφωνία (1946) Τελευταία ευκαιρία (1946) Άνθρωποι χωρίς φτερά (1946) Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (1947) - (1948) - (1949) Ο Τρίτος Άνθρωπος (1950) - (1951) Δεσποινίς Τζούλι (1951) Θαύμα στο Μιλάνο (1952) Οθέλλος (1952) Δυο πεντάρες ελπίδα (1953) Το μεροκάματο του τρόμου (1954) Πύλη της Κολάσεως

1955-1963
Χρυσός Φοίνικας
(1955) Μάρτι (1956) Ο Κόσμος της Σιωπής (1957) Ο άνθρωπος χωρίς όπλα (1958) Όταν πετούν οι γερανοί (1959) Ορφέο Νέγκρο (1960) Γλυκιά ζωή (1961) Η μακρά απουσία (1961) Βιριδιάνα (1962) Η υπόσχεση (1963) Ο Γατόπαρδος
1964-1974
Μέγα Βραβείο του
Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών
(1964) Οι Ομπρέλες του Χερβούργου (1965) Το Νακ… και πως να το αποκτήσετε (1966) Ένας Άνδρας και Μια Γυναίκα (1966) Κυρίες και Κύριοι (1967) Blow-Up (1968) - (1969) Επαναστατημένη γενιά (1970) M*A*S*H (1971) Ο μεσάζων (1972) Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο (1972) Υπόθεση Ματέι (1973) Το μίσθαρνο όργανο (1973) Το Σκιάχτρο (1974) Η Συνομιλία
1975-2000
Χρυσός Φοίνικας
(1975) Χρονικό του έτους της φωτιάς (1976) Ο Ταξιτζής (1977) Πατέρας αφέντης (1978) Το δέντρο με τα τσόκαρα (1979) Αποκάλυψη, Τώρα! (1979) Το Ταμπούρλο (1980) Και η παράσταση αρχίζει (1980) Καγκεμούσα (1981) Ο άνθρωπος από σίδερο (1982) Ο Δρόμος (1982) Ο Αγνοούμενος (1983) Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα (1984) Παρίσι, Τέξας (1985) Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές (1986) Η αποστολή (1987) Κάτω από τον Ήλιο του Σατανά (1988) Πελέ ο κατακτητής (1989) Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες (1990) Ατίθαση καρδιά (1991) Μπάρτον Φινκ (1992) Οι καλύτερες προθέσεις (1993) Αντίο, παλλακίδα μου (1993) Μαθήματα Πιάνου (1994) Pulp Fiction (1995) Underground (1996) Μυστικά και ψέματα (1997) Η γεύση του κερασιού (1997) Το χέλι (1998) Μία αιωνιότητα και μία μέρα (1999) Ροζέτα (2000) Χορεύοντας στο σκοτάδι
2001-σήμερα
Χρυσός Φοίνικας
(2001) Το δωμάτιο του γιου μου (2002) Ο Πιανίστας (2003) Ελέφαντας (2004) Φαρενάιτ 9/11 (2005) Το παιδί (2006) Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι (2007) 4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες (2008) Ανάμεσα στους τοίχους (2009) Η Λευκή Κορδέλα (2010) Ο θείος Μπουνμί θυμάται τις προηγούμενες ζωές του (2011) Το Δέντρο της Ζωής (2012) Αγάπη (2013) Η Ζωή της Αντέλ (2014) Χειμερία νάρκη (2015) Dheepan (2016) Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (2017) Το Τετράγωνο (2018) Κλέφτες καταστημάτων (2019) Παράσιτα (2020) δεν διεξήχθη φεστιβάλ (2021) Titane (2022) Το τρίγωνο της θλίψης

Ιταλικές ταινίες

Κινηματογράφος, Ηθοποιοί, Σκηνοθέτες, Ταινίες

Εγκυκλοπαίδεια Ιταλίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License