.
Η Μάχη του Σαραγκάρι (Saragarhi) διεξήχθη κατά τη διάρκεια της εκστρατείας Τίρα (Tirah), στις 12 Σεπτεμβρίου 1897 ανάμεσα σε είκοσι έναν άνδρες Σιχ του 4ου Τάγματος (τότε 36ο Σιχ) του Συντάγματος Σιχ της Βρετανικής Ινδίας, οι οποίοι υπερασπίστηκαν ένα φυλάκιο και, από την άλλη μεριά, 10.000 Αφγανών και μελών της φυλής Ορακζάι (Orakzai). Η μάχη έγινε στη Βορειοδυτική Συνοριακή Επαρχία, η οποία τότε αποτελούσε μέρος της Βρετανικής Ινδίας. Πλέον ονομάζεται Khyber-Pakhtunkhwa και αποτελεί μέρος του Πακιστάν.
Το απόσπασμα των είκοσι ένα Σιχ από το 36ο Σιχ είχε επικεφαλής τον Havildar Ishar Singh. Όλοι επέλεξαν να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Η μάχη δεν είναι ευρέως γνωστή εκτός των στρατιωτικών ακαδημιών, αλλά "θεωρείται από ορισμένους στρατιωτικούς ιστορικούς ως μία τις σημαντικότερες τελειωτικές μάχες της Ιστορίας». Οι στρατιωτικοί και οι πολίτες Σιχ τιμούν την επέτειο της μάχης κάθε χρόνο στις 12 Σεπτεμβρίου, ως "Ημέρα του Σαραγκάρι".
Οι ομάδες πόλο της Βρετανίας και της Ινδίας επίσης τιμούν την μάχη κάθε χρόνο, διεξάγοντας το Κύπελλο του Σαραγκάρι.
Η κατάσταση
Το Σαραγκάρι είναι ένα μικρό χωριό στην παραμεθόριο επαρχία της Κοχάτ (Kohat), που βρίσκεται στην οροσειρά Σαμάνα (Samana), στο σημερινό Πακιστάν. Στις 20 Απριλίου του 1894 δημιουργήθηκε το 36ο σύνταγμα Σιχ του βρετανικού στρατού, υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Τζ. Κουκ (J. Cook). Τον Αύγουστο του 1897, πέντε λόχοι του 36ου Σιχ, υπό τον αντισυνταγματάρχη Τζον Χώτον (John Haughton), εστάλησαν στο Khyber-Pakhtunkhwa, με έδρα στο Samana Hills, Kurag, Sangar, Sahtop Dhar και το Σαραγκάρι.
Οι Βρετανοί είχαν εν μέρει καταφέρει να ελέγξουν την ασταθή αυτή περιοχή, ωστόσο μέλη φυλών Παστούν προέβαιναν σε σποραδικές επιθέσεις κατά του βρετανικού προσωπικού. Έτσι, μια σειρά από οχυρά που είχαν αρχικά κατασκευαστεί από το Μαχαραγιά Ranjit Singh, κυβερνήτη της αυτοκρατορίας Σιχ, ενοποιήθηκαν. Δύο από τα οχυρά ήταν το Οχυρό Λόκχαρτ, (στη οροσειρά Σαμάνα του όρους Χίντου Κους) και το Οχυρό Gulistan (στην οροσειρά Sulaiman), που βρίσκεται λίγα μίλια μακριά. Εξαιτίας του ότι τα οχυρά δεν είναι ορατά το ένα από το άλλο, το Σαραγκάρι δημιουργήθηκε στη μέση, ως ηλιογραφικό κέντρο επικοινωνίας. Το οχυρό του Σαραγκάρι, που βρισκόταν σε μια βραχώδη κορυφογραμμή, αποτελείτο από ένα οίκημα από τούβλα με οπές ως προμαχώνες και έναν πύργο για την διαβίβαση σινιάλων.
Εκεί ξεκίνησε μια εξέγερση των Αφγανών το 1897 και μεταξύ της 27ης Αυγούστου της 11ης Σεπτεμβρίου, εξουδετερώθηκαν από το 36ο σύνταγμα Σιχ πολλές επίμονες προσπάθειες των Παστούν να καταλάβουν τα οχυρά. Το 1897 οι αντάρτικες και οι εχθρικές δραστηριότητες είχαν αυξηθεί, ενώ την 3η και 9η Σεπτεμβρίου φυλές Afridi, πιστές στους Αφγανούς, επιτέθηκαν στο Οχυρό Gulistan. Και οι δύο επιθέσεις απωθήθηκαν και μια φάλαγγα ενίσχυσης από το Οχυρό Λόκχαρτ, ενώ επέστρεφε στη βάση του, ενίσχυσε το απόσπασμα που βρισκόταν στο Σαραγκάρι, αυξάνοντας τη δύναμή του σε έναν υπαξιωματικό (Non-Commisioned Officer - NCO) και είκοσι οπλίτες άλλων βαθμών (Οther Ranks - ORs).
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1897, 10.000 Παστούν επιτέθηκαν τη θέση του Σαραγκάρι, με σκοπό να αποκοπεί η επικοινωνία ανάμεσα στα δύο οχυρά, λόγω της λειτουργίας της οχυρής θέσης του Σαραγκάρι ακριβώς να διαβιβάζει τα σινιάλα μεταξύ τους.
Η μάχη
Οι λεπτομέρειες της Μάχης του Σαραγκάρι θεωρούνται αρκετά ακριβείς, διότι ο Gurmukh Singh μετέδιδε με σινιάλα τα γεγονότα στο Οχυρό Λόκχαρτ, κατά τον χρόνο που συνέβαιναν.
Περί την 9:00 π.μ., περίπου 10.000 Αφγανοί καταφτάνουν στη θέση αναμετάδοσης του Σαραγκάρι.
Ο Sardar Gurmukh Singh μεταδίδει στον συνταγματάρχη Haughton, που βρίσκεται στο Οχυρό Λόκχαρτ, ότι δέχονται επίθεση.
Ο συνταγματάρχης Χώτον δηλώνει ότι δεν μπορεί να στείλει άμεση βοήθεια στα Σαραγκάρι.
Οι στρατιώτες αποφασίζουν να πολεμήσουν μέχρις ενός για να αποτρέψουν τον εχθρό να καταλάβει τα οχυρά.
Ο Bhagwan Singh γίνεται ο πρώτος που τραυματίζεται ελαφρά και ο Lal Singh τραυματίζεται σοβαρά.
Οι στρατιώτες Lal Singh και Jiwa Singh αναφέρεται ότι μεταφέρουν το νεκρό σώμα του Bhagwan Singh πίσω στην εσωτερική ζώνη του οχυρού.
Οι Παστούν σπάνε ένα τμήμα του τείχους από πασσάλους.
Ο συνταγματάρχης Χώτον μεταδίδει ότι εκτιμά τους Παστούν που επιτίθενται στο Σαραγκάρι μεταξύ 10.000 και 14.000.
Απ' ό,τι αναφέρεται, οι ηγέτες των αφγανικών δυνάμεων δίνουν υποσχέσεις στους στρατιώτες για να τους δελεάσουν ώστε να παραδοθούν.
Αναφέρεται ότι εξαπολύονται δύο ορμητικές προσπάθειες για να παραβιαστεί η πύλη, αλλά αποτυγχάνουν.
Αργότερα, το τείχος παραβιάζεται.
Στη συνέχεια λαμβάνουν χώρα σκληρότατες μάχες σώμα-με-σώμα.
Με μια εξαιρετική πράξη γενναιότητας, ο Ishar Singh διατάζει τους άνδρες του να οπισθοχωρήσουν στο εσωτερικό διάζωμα του οχυρού, ενώ ο ίδιος συνεχίζει να μάχεται. Ωστόσο και αυτό παραβιάζεται και όλοι πλην ενός από τους υπερασπιστές του σκοτώνονται, μαζί με πολλούς από τους Παστούν.
Ο Gurmukh Singh, ο οποίος μετέδιδε την μάχη στο συνταγματάρχη Χώτον, ήταν ο τελευταίος υπερασπιστής των Σιχ. Αυτός αναφέρεται ότι σκότωσε 20 Αφγανούς, αναγκάζοντας τους Παστούν να βάλουν φωτιά στη θέση του ώστε να τον σκοτώσουν. Καθώς πέθαινε ο ίδιος λέγεται ότι φώναξε επανειλημμένα την πολεμική ιαχή των Σιχ "Bole So Nihal, Sat Sri Akal" (η νίκη ανήκει σε αυτούς που απαγγέλλουν το όνομα του Θεού με αληθινή καρδιά).
Αφού κατέστρεψαν το Σαραγκάρι, οι Αφγανοί έστρεψαν την προσοχή τους στο Οχυρό Gulistan, αλλά είχαν καθυστερήσει υπερβολικά και ενισχύσεις έφτασαν εκεί τη νύχτα της 13ης προς 14η Σεπτεμβρίου, πριν να γίνει εφικτή η κατάληψη του Οχυρού. Οι Παστούν αργότερα παραδέχθηκαν ότι είχαν απώλειες περίπου 180 νεκρών και πολλών ακόμα τραυματιών κατά τη διάρκεια της εμπλοκής εναντίον των 21 στρατιωτών Σιχ, αλλά λέγεται ότι βρέθηκαν περίπου 600 πτώματα γύρω από το ερειπωμένο οχυρό, όταν έφτασαν οι ενισχύσεις (ωστόσο, το οχυρό είχε ήδη ανακτηθεί, στις 14 Σεπτεμβρίου, με σφυροκόπημα του πυροβολικού, το οποίο μπορεί να είχε προκαλέσει πολλές απώλειες). Οι συνολικές απώλειες σε ολόκληρη την εκστρατεία, συμπεριλαμβανομένης της Μάχης της Σαραγκάρι, έφτασε τον αριθμό των περίπου 4.800.
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
