Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΟΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ 1947 - 1950

Ο Αδαμάντιος Λεμός ανήκει σε μια πληγωμένη εξουθενωμένη, ηρωική και προδομένη γενιά που πέρασε «δια πυρός και σιδήρου». Β' παγκόσμιος πόλεμος, Κατοχή, εμφύλιος, διωγμοί, φυλακίσεις, εκτοπίσεις σε ξερονήσια, λογοκρισία, χαφιεδισμός, αστυνομικό κράτος, κακομοιριά, εξαθλίωση… Μια εποχή πλήρους σκοταδισμού! Αλλά και νεανικών οραμάτων για τα από δω και μπρος.

Σ’ αυτή την αρνητική και μίζερη εποχή, όπου τέχνη, πολιτισμός, κουλτούρα ήσαν έννοιες άγνωστες και χωρίς περιεχόμενο, ο Αδαμάντιος Λεμός πρωτοπορεί. Και ξεκινά από μηδενική βάση αυτοδύναμα, τον πρώτο μεταπολεμικό θεατρικό ερευνητικό και ανανεωτικό πειραματισμό και μαζί την πρώτη μεταπολεμική θεατρική αποκέντρωση, που είχε σκοπό και όραμά του την ανακάλυψη και προβολή των νέων μεταπολεμικών θεατρικών δυνάμεων, κτίζοντας για το σκοπό αυτόν θέατρο, τα «θέατρο Διονύσια» στην Καλλιθέα.

Μια πρωτοπορία που δεν έχει καμιά σχέση και σύγκριση με την κατοπινή οικονομική ευδαιμονία των μετέπειτα δεκαετιών 1970-΄80-΄90 και μετά … με τις πλούσιες κρατικές οικονομικές παροχές και τις παντοειδείς ιδιωτικές χορηγίες. Βέβαια η ανακάλυψη μιας γνήσιας συγγραφικής φλέβας είναι το ίδιο σπάνια, προσπάθεια όπως η ανακάλυψη φλέβας χρυσού. Έτσι ο Αδαμάντιος Λεμός περιόρισε στο ξεκίνημά του, τις αξιώσεις και τις επιλογές του σε έργα «πρωτόλεια», που όμως να στέκονται σκηνικά και οπωσδήποτε να ξεπερνούν το μέτριο από άποψη γραφής. Τους σπόρους, δηλαδή, που θα βγάλουν τα πρώτα φυντάνια που θα δημιουργήσουν και θα διαμορφώσουν από εκεί και πέρα την πορεία του νέου μεταπολεμικού ελληνικού θεάτρου. Έτσι και έγινε, όπως τελικά αποδείχτηκαι, αφού τα πρωτόλεια του Λεμού έφεραν την άνοιξη, όπως δήλωσε ο Κάρολος Κουν, ο οποίος δέχτηκε να σκηνοθετήσει τιμητικά ένα από αυτά τα πρωτόλεια, τους «Θεατρίνους» του Αλέκου Γαλανού στο «Θέατρο Διονύσια» της Καλλιθέας το 1950. Και βέβαια ανάμεσα στις θετικές ερευνητικές προσπάθειες του Λεμού είναι η ανακάλυψη και η προβολή του πρύτανη των θεατρικών συγγραφέων και ακαδημαϊκού, Ιάκωβου Καμπανέλη, το 1950. Επιλεκτικά ακολουθούν οι επίσης πρωτοεμφανιζόμενοι τότε: Νότης Περγιάλης, Γεράσιμος Σταύρου, Σωτήρης Πατατζής, Αλέκος Γαλανό, Κώστας Πρετεντέρης, ο μουσουργός Αργύρης Κουνάδης και πολλοί άλλοι, που διαπρέπουν στο θέατρο ως συγγραφείς, σκηνοθέτες, θεατροδάσκαλοι, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, που ο ιστορικός του ελληνικού θεάτρου Γιάννης Σιδέρης ονομάζει «πνευματικά τέκνα του Λεμού».

Αυτή η σημαντική προσφορά του Λεμού είναι αναλυτικά καταγραμμένη, με άρθρα, σχόλια και κριτικές στον καθημερινό και περιοδικό Τύπο της εποχής από το σύνολο των κορυφαίων ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης . Το γεγονός αυτό το επιβεβαιώνει και η απόφαση της «Εταιρίας Ελληνών Θεατρικών Συγγραφέων» να τον τιμήσει (το 1995), για τη μέγιστη προσφορά του στην ελληνική θεατρική δραματουργία.

[Επεξεργασία] ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ

[Επεξεργασία] ΠΡΩΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΘΙΑΣΟΥ ΛΕΜΟΥΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ

Η Πρώτη προσπάθεια του Αδαμάντιου Λεμού άρχισε στο «Θέατρο Παλλάδιο» Καλλιθέα. Ιούνιος - Σεπτέμβριος 1947. ο Αδαμάντιος Λεμός σχηματίζει προσωπικό θίασο «Θίασο Λεμού» και αρχίζει τις παραστάσεις του στο «Θέατρο Παλλάδιο» της Καλλιθέας με σκοπό την ανακάλυψη και προβολή των νέων μεταπολεμικών θεατρικών δυνάμεων. Σαν αρχικό ξεκίνημα παρουσιάζει τρία νέα θεατρικά έργα: «α Αγέλαστα Νιάτα» του Μάνθου Κέτση, «Μια Γυναίκα Περιττή» του Ν. Κατηφόρη και «Οι τίμιοι στο περιθώριο» του Γιάννη Θεοδωρίδη. = Παράλληλα ο Θίασος Λεμού ανεβάζει και έργα καθιερωμένα προκειμένου να καλυφθούν οι παραστάσεις, έως ότου παρουσιαστούν αξιόλογα θεατρικά κείμενα νέων συγγραφέων όπως η «Μαντάμ Σουσού», του Δημήτρη Ψαθά, «Ερωτική περιπέτεια» του Ντε Φλερ και Καγιαβέ, το «Απόψε στις 7:15» του Βερεϊγ, το «Τοπάζ» του Μαρσέ Πανσόλ κ.α.

Ηθοποιοί που συμμετείχαν : Αδαμάντιος Λεμός, Μαίρη Γιατρα Λεμού, Νίκος Τζόγιας, Βάσω Μεταξά, Καίτη Λαμπροπούλου, Μαρούλα Ρώτα, Βασίλης Ανδρεόπουλος, Γιώργος Δήμου, Κώστας Μπαλαδήμας, Σοφία Αρσένη, ώτης Γενατάς, Χρ. Σοφοκλέους, Μίμης Σιμηριώτης κ.ά.

1948 ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ «ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΟΝΥΣΙΑ» Μάιος - Σεπτέμβριος 1948 (θερινή περίοδος), ο Θίασος Λεμού αποκτά δικό του θέατρο «Τα Διονύσια» στην Καλλιθέα, συνεχίζοντας την προσπάθεια παρουσίασης νέων συγγραφέων με έξι πρωτοπαρουσιαζόμενα έργα: «Άπιστος Θωμάς», των Β. Ιμπροχώρη και Ιάσωνα Βροντάκη, «Ο Καθένας με την Τρέλα του», του Βασίλη Ρώτα πατριώτη αγωνιστή της «Εθνικής Αντίστασης» που παρουσιάστηκε με το ψευδόνημο Χρ. Σοφός, γιατί ήταν σταμπαρισμένος από την «ασφάλεια» και τις μανιασμένες ορδές των ταγματασφαλιτών, Χιτόν και άλλων αποβρασμάτων πρώην μισθοφόρων των του κατακτητή. «Δάσκαλε που δίδασκες» του Θάνου Τσουμπρή, «Ποτέ δεν είναι αργά» νδρέα Βλασσόπουλου, «Ανοιξιάτικη Περιπέτεια» του Μάνθου Κέτση και «Τζον Ροκ και Κόμπανυ», του Θ. Καλογερίδη.

1948 Τελειώνοντας την πρώτη δοκιμαστική πρωτοποριακή του φάση στο «θέατρο Παλλάδιο» με σχετική επιτυχία, ο Αδαμάντιος Λεμός επισημαίνει ένα οικόπεδο πάνω στην κεντρική λεωφόρο Θησέως στην Καλλιθέα όπου ο ιδιοκτήτης του δέχτηκε τη μετατροπή του σε κανονικό θέατρο με το σχετικό εξοπλισμό του, με δαπάνες του Λεμού. Η συμφωνία προέβλεπε η απόσβεση του ποσού να γίνεται σταδιακά έναντι ποσοστού 20% πάνω στις ακαθάριστες εισπράξεις. Ο Λεμός έβαλε τις όσες οικονομίες του, πήρε και ένα συμπληρωματικό δάνειο από το «Ταμείο Εργασίας Ηθοποιών» και βάλθηκε αντί να φτιάξει σπίτι να στεγαστεί, να χτίσει θέατρο σε ξένο οικόπεδο.

Παράλληλα ο Λεμός διαβάζει ασταμάτητα στην διάρκεια του χειμώνα όσα χειρόγραφα θεατρικά κείμενα φθάνουν στα χέρια του, έπειτα από την πανελλήνια αναζήτηση που έκανε μέσω του Τύπου και του ραδιοφώνου όπου προσκαλούσε τους νέους δόκιμους θεατρικούς συγγραφείς, που νομίζουν πως έχουν ώριμη δημιουργία τους, να του την στείλουν. Όμως η μια απογοήτευση ακολουθεί την άλλη. Απόπειρες θεατρογραφημάτων μάλλον καταφθάνουν από παντού αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα να βρεθεί, αν όχι ένας θησαυρός, τουλάχιστον κάτι το αξιόλογο.

Στο μεταξύ το καινούργιο θεατράκι τα «Διονύσια» έχει χτιστεί και συμπληρώνεται ο σκηνικός του εξοπλισμός. Τελικά ξεχωρίζει πέντε από μια ολόκληρη φουρνιά σαράντα και πάνω έργων – όσα δηλαδή πρόλαβε να διαβάσει - που έχουν κάτι να πουν από άποψη θεατρικής γραφής και θεματολογίας με αληθινούς χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά δεν έχει ακόμα βρεθεί το σπουδαίο, το ξεχωριστό, το δυνατό και το μεγάλο που θα σηματοδοτούσε και θα δικαίωνε την προσπάθειά του.

Ωστόσο μια και δεν υπήρχε άλλη επιλογή, αποφάσισε να ξεκινήσει τη νέα σεζόν με τα έξι αυτά άπαικτα έργα. Την «Ανοιξιάτικη περιπέτεια» (πρεμιέρα 12 Ιουνίου 1948 σκηνοθεσία Αδαμαντίου Λεμού, σκηνογραφία Μάνθου Κέτση), που ανήκε στον ίδιο συγγραφέα, τον Μάνθο Κέτση, που παρουσιάστηκε πέρσι με τα «Αγέλαστα νιάτα», και ακολούθησαν τα άλλα πέντε έργα, «Δάσκαλε που δίδασκες» του Θ. Τσουμπρή (πρεμιέρα 16 Ιουλίου 1948 σκηνοθεσία Αδαμαντίου Λεμού σκηνογραφία ]]Μαρίας Ραμφου[[), η κωμωδία του Θ. Καλογερίδη «Τζον Ροκ και κόμπανυ» (πρεμιέρα 26 Σεπτεμβρίου 1948 σκηνοθεσία Αδαμαντίου Λεμού σκηνογραφία Μάνθου Κέτση) και οι κωμωδίες « Ο άπιστος Θωμάς των Ι. Βροντάκη και Βασίλης Ιμπροχώρη, (πρεμιέρα 6 Αυγούστου 1948 σκηνοθεσία Αδαμαντίου Λεμού σκηνογραφία Μάνθου Κέτση), και, τα επόμενα θεατρικά έργα που παίχτηκαν το καλοκαίρι του 1948 ήταν το « Ποτέ δεν είναι αργά» του Ανδρέα Βλασόπουλου, (πρεμιέρα 10 Σεπτεμβρίου 1948) σκηνοθεσία Αδαμαντίου Λεμού σκηνογραφία Μαρίας Ράμφου), που έχει στρωτή γραφή, έξυπνο και πνευματώδη διάλογο και μια τρυφεράδα και δροσιά στην εξέλιξη του, και η κωμωδία «Καθένας με την τρέλλα του» (πρεμιέρα 20 Ιουνίου 1948, σκηνοθεσία Αδαμαντίου Λεμού σκηνογραφία Μαρίας Ράμφου), του γνωστού καθιερωμένου συγγραφέα Βασίλη Ρώτα που παρουσιαζόταν με το ψευδόνημο Χρήστος Σοφός, λόγω του εφιαλτικού κλιματος που επικρατούσε αυτή την εποχή του αδελφοκτόνου εμφύλιου σπαραγμού. Να σημειωθεί ότι τα έκτακτα στρατοδικεία τότε εξέδωσαν 7,800 θανατικές καταδίκες και εκτελέστηκαν 5,500 ανθρώπινες υπάρξεις. Σημειώνεται ακόμα πως η μαζικότερη εκτέλεση 154 κρατουμένων έγινε σε μια μόνον ημέρα, στις 4 Μαΐου 1948. Και όμως σε αυτή την τραγική εποχή ο Λεμός και οι συνεργάτες του είχαν το κουράγιο και την πεισματική μανία να ξεκινήσουν την ιστορική ερευνητική τους προσπάθεια.

1949 ΤΡΙΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Ο ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑ

Μάιος – Σεπτέμβριος 1949 (θερινή περίοδος) για δεύτερη χρονιά στο «Θέατρο Διονύσια», στην Καλλιθέα. Ξεκίνημα με το πρωτοπαρουσιαζόμενο έργο «Επιστροφή από το Μπούχενβαλτ» του Σωτήρη Πατατζή] και ακολουθούν τα επίσης πρωτοπαρουσιαζόμενα έργα: «Κοντά στο Θεό» της Ρόης Βαρουσιάδου, «Ένας από εμάς» του Γεράσιμου Σταύρου, «Χωρίς Ουρανό» του Δημήτρη Κόκου. Παράλληλα παρουσιάζει νέα έργα καθιερωμένων συγγραφέων, όπως «Το υποστατικό» της Γαλάτειας Καζαντζάκη αλλά από έλλειψη καινούργιων θεατρικών δημιουργών ο θίασος συμπληρώνει το ρεπερτόριό του με τα έργα: «Το Φιόρο του Λεβάντε του Γρ. Ξενόπουλου, «[[[Το Κλειδί της Ευτυχίας]]» της Παυλίνας Πετροβάτου, « Το Μελτεμάκι» του Παντελή Χορν, «Απαγωγή της Σμαράγδος» του Μιχ. Κουνελάκη, «Τατάνικ Βαλς» του Θ. Μουσατέσκο, «Φιλήστε με» του Τριστάν Μπερνάρ, «Το Κουρέλι» του Ντάριο Νικοντέμι, «Όταν οι Γυναίκες Αγαπούν» της Φλώρανς Μπάρκλευ.

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Η τρίτη χρονιά του Θιάσου Λεμού στην Καλλιθέα είναι πιο αποδοτική και αισιόδοξη, γιατί ανάμεσα στη σωρεία χειρογράφων που καταφθάνουν από παντού, στα έξι έργα που τελικά προέκρινε ο Λεμός για την τρέχουσα θερινή περίοδο 1949, υπήρχαν θετικά στοιχεία θεατρικής δομής που ξεπερνούσαν το συνηθισμένο επίπεδο των πρωτολείων. Πρώτα από όλα το «Επιστροφή από το Μπούχενβαλτ», του Σωτήρη Πατατζή, που ο Λεμός ανακάλυψε μέσω των μυθιστορημάτων του «Η Μεθυσμένη πολιτεία», «Τα Ματωμένα χρόνια» και αργότερα «Η Νεράιδα του βυθού», όπου διαβάζοντας τα διέκρινε μια νέα ανανεωτική φόρμα γραφής. Η διαίσθηση του Λεμού, ότι ο συγγραφέας αυτός θα μπορούσε να γράψει και καλό θέατρο, τον οδήγησε στην αναζήτησή του στο ιστορικό πατάρι του Λουμίδη, όπου σύχναζε το υψηλό πνευματικό και καλλιτεχνικό δυναμικό της χώρας: Ελύτης, Γκάτσος, Χατζηδάκης, Γιάννης Τσαρούχης, Βάρναλης, Παπανούτσος, Καραγάτσης, Μυριβήλης, Βουρνάς, Βασίλης Ρώτας, Θεοτοκάς, Αυγέρης, Τσιφόρος κ.τ.λ. Ιδού σε συντομία ο διάλογος στην πρώτης συνάντησή τους: Λεμός- Έχετε γράψει θέατρο; ατατζής – Όχι ! Είναι πολύ δύσκολο είδος. Λεμός- Οι σπαρταριστοί διάλογοι, το πλάσιμο των χαρακτήρων σας, ο ποιητικός ρεαλισμός, οι εικόνες, οι διάλογοι, όλα αυτά με πείθουν πως έχετε πολλά θεατρικά στοιχεία στα κείμενά σας. Πατατζής- Μπορεί… Ύστερα από το ερέθισμα που μου κάνατε θα το δοκιμάσω.

Σε λίγους μήνες η νέα συνάντησή τους πάλι στο ιστορικό πατάρι του Λουμίδη έφερε το ποθούμενο αποτέλεσμα. Ο Σωτήρης Πατατζής παραδίδει στον Λεμό] ένα πακέτο με δαχτυλογραφημένες σελίδες λέγοντάς του:

« Ιδού το πρώτο μου εγχείρημα, σας το εμπιστεύομαι και περιμένω τη γνώμη σας»! Το ευτυχές αποτέλεσμα προκύπτει από τη θριαμβευτική απήχηση που είχε το έργο «Επιστροφή από το Μπούχενβαλτ» (πρεμιέρα 2 Ιουνίου 1949) στους θεατρικούς κριτικούς και κοινό. Μια άλλη πετυχημένη επιλογή του Λεμούήταν το έργο «Ένας από μας» του Γεράσιμου Σταύρου (πρεμιέρα 13 Ιουνίου 1949) – που είχε αποσπάσει το πρώτο βραβείο στον καλοκαιρινό διαγωνισμό του 1942 –με κυρίαρχα στοιχεία κωμικότητας και κλαυσίγελου. Στον πρόλογο ένας δήθεν τυχαίος θεατής, «Ένας από μας», ανεβαίνει από την πλατεία στη σκηνή. Ο κεντρικός αυτός ήρωας είναι, όπως λέει ο Πιραντέλο, «ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες». Μια σάτιρα με κοινωνικές προεκτάσεις, που επίσης εντυπωσίασε και καθιέρωσε τον Γεράσιμο Σταύρου, ως διακεκριμένο θεατρικό συγγραφέα. Σημειώνεται πως το δεύτερο έργο του που παρουσίασε στην ελληνική σκηνή, ύστερα από πέντε χρόνια, είναι το «Καληνύχτα Μαργαρίτα» και ακολουθούν πολλές άλλες επιτυχίες του.

Το επόμενο θεατρικό έργο που παίχτηκε το καλοκαίρι του 1949 ήταν το επίσης άπαικτο έργο της καθιερωμένης διηγηματογράφου Γαλάτειας Καζαντζάκη «Το υποστατικό» (πρεμιέρα 30 Ιουνίου 1949, σκηνοθεσία Αδαμαντίου Λεμού σκηνογραφία Κ. Μαλάμου), που παρουσιάστηκε κάτω από συνθήκες ισχυρού επηρεασμού τριών επιφανών ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης, ενός Κώστα Βάρναλη, ενός Μ. Αυγέρη και ενός Βασίλη Ρώτα (Τακτικών επισκεπτών του Θιάσου Λεμού που όμως όπως αποδείχτηκε, οι υποκειμενικές κρίσεις ακόμα κι από τους επαΐοντες, δεν είναι πάντα αλάνθαστες, σύμφωνα με την αρνητική υποδοχή που έτυχε το έργο από τους θεατρικούς κριτικούς, Άγγελος Τερεζάκη Μάριος Πλωρίτη, Άλκη Θρύλο, Λ. Κουκούλα κ.τ.λ. Ακολουθεί το «Κοντά στο Θεό» της Ρόης Βαρουσιάδου, (πρεμιέρα 20 Σεπτεμβίου 1949 σκηνοθεσία Τίγκης Γκίκα, σκηνογραφία Φαίδωνα Μολφέση, μουσική Αργύρη Κουνάδη), που ήταν ένα συμπαθητικό πρωτόλειο με αξιόλογη θεατρική γραφή και πλοκή, που κινείται στα πλαίσια του νατουραλιστικού θεάτρου, εμποτισμένο με ποίηση, και το «Χωρίς Ουρανό» του Δημήτρη Κόκκου (πρεμιέρα 6 Οκτωβρίου 1949, σκηνοθεσία Τίγκης Γκίκα, σκηνογραφία Φαίδωνα Μορφέση). Μια άλλη επίσης σημαντική θεατρική συγγραφική ανακάλυψη από τον Λεμό, που συνέβη επίσης το καλοκαίρι του 1949, είναι η περίπτωση του Νότη Περγιάλη με το ποιητικό του δράμα «Το Νυφιάτικο Τραγούδι».

1950 ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΤΗ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ

Μάιος-Σεπτέμβριος 1950 (θερινή περίοδος), στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας. Ο Λεμός συνεχίζει την παρουσίαση ελληνικών έργων νέων συγγραφέων, όπου και η ανακάλυψη του Ιάκωβου Καμπανέλλη]] με το έργο: «Χορός πάνω στα στάχυα». Ακολουθούν τα έργα: «[[Οι Θεατρίνοι» του επίσης πρωτοπαρουσιαζόμενου Αλέκου Γαλανού σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και ακολουθούν: «Το Μακρινό Τραγούδι» του Μάνθου Κέτση, «Ο Κυρ. Σοφοκλής πολιτεύεται» του Α. Βλασσόπουλου «διόρρυθμοι σύζυγοι» του Μηνά Πετρίδη και «Η Μαγική Ράβδος» του [[Γ. Κουντούρη].

Ηθοποιοί: Αδαμάντιος Λεμός, Μαίρη Γιατρά Λεμού, Μαρία Γιαννακοπούλου, Νίκος Ευθυμίου, Αλέξης Δαμιανός, Σταύρος Ξενίδης, Εύα Ευαγγελίδου, Ελένη Στραγαλά, Βίκτωρ Παγουλάτος, Μαρούλα Ρώτα, Ρένα Μάργαρη, Ρίκα Γαλάνη, Τζούλια Μπούκα, Δημήτρης Καλιβωκάς, Αρτέμης Μάτσας, Μαργαρίτα Γεράλδου, [[Κώστας Δημητρίου, Φλώρος Στράτος, Αρτέμης Μάτσας, Γιώργος Καμπανέλλης, Γιώργος Κουντούρης, Γιώργος Θεοδοσιάδης.

Έλληνες