Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (ποδόσφαιρο)

.

Ολυμπιακός.

Η ΠΑΕ Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.[1] με τον διακριτικό τίτλο «ΠΑΕ Ολυμπιακός»,[2] ή απλώς «Ολυμπιακός», είναι ελληνικό ποδοσφαιρικό σωματείο. Ιδρύθηκε το 1925 στον Πειραιά και αποτέλεσε το πρώτο τμήμα του αθλητικού συλλόγου «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς».

Αποτελεί την πλέον επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου [3][4], έχοντας κατακτήσει 47 πρωταθλήματα Ελλάδας, 28 κύπελλα Ελλάδας και 18 νταμπλ τίτλων, περισσότερα από κάθε άλλη ελληνική ομάδα, ενώ χαρακτηριστικό είναι πως όλες οι υπόλοιπες έχουν συνολικά κατακτήσει 39 πρωταθλήματα. Ο Ολυμπιακός είναι επίσης μία από τις τρεις ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ από την Α΄ Εθνική κατηγορία.[5]

Τα ευρωπαικά επιτεύγματα του Ολυμπιακού υστερόυν συγκριτικά με της ΑΕΚ και του ΠΑΟ, έχοντας προκριθεί μόλις δύο φορές σε προημιτελικά διασυλλογικής διοργάνωσης, μία φορά στο Τσάμπιονς Λιγκ την περίοδο 1998–99[6] και μία στο κύπελλο Κυπελλούχων την περίοδο 1992–93. Είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συλλόγων.[7] Επίσης, βρίσκεται στην 9η θέση παγκοσμίως σε κατακτήσεις τίτλων.[8]

Κατέχει το ρεκόρ της κατάκτησης 7 συνεχόμενων Πρωταθλημάτων Ελλάδας δις, την περίοδο 1997–2003 και την περίοδο 2011–2017, καταρρίπτοντας το δικό του προηγούμενο ρεκόρ των 6 συνεχόμενων κατακτήσεων από τη δεκαετία του 1950 (1954–1959). Έχει να επιδείξει επίσης μία φορά 5 συνεχόμενες κατακτήσεις (2005–2009), μία φορά 4 (1980–1983) και άλλες δύο φορές 3 (1936–1938), (1973–1975). Στο κύπελλο Ελλάδας κατέχει επίσης το ρεκόρ της κατάκτησης συνεχόμενων τροπαίων με 6 διαδοχικά την περίοδο 1957–63 (το 1962 ο θεσμός διακόπηκε), ενώ έμεινε αήττητος στο κύπελλο για 11 συνεχόμενα χρόνια (1956- 1967) καθώς τα έτη 1964 και 1966 ο τίτλος αποδόθηκε στην ΑΕΚ χωρίς να γίνουν οι τελικοί. Έχει ακόμα κατακτήσει και 4 διαδοχικά κύπελλα την περίοδο 1951–54. Τα 17 νταμπλ έχουν κατακτηθεί τις χρονιές 1947, 1951, 1954, 1957, 1958, 1959, 1973, 1975, 1981, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012, 2013 και 2015, 3 εκ των οποίων διαδοχικά (1957, 1958, 1959). Επίσης, έχει κατακτήσει 6 πρωταθλήματα Ελλάδας αήττητος (1937, 1938, 1948, 1951, 1954 και 1955).[9]

Έδρα της ομάδας είναι το Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης στο Φάληρο του Πειραιά, χωρητικότητας 32.115 θεατών.[10] Αποτελεί την λαοφιλέστερη ομάδα στην Ελλάδα.[11][12] Έχει διαχρονική και μεγάλη αντιπαλότητα με τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο συναγωνίζεται στο ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων.

Ιστορία
Ίδρυση
Κύριο λήμμα: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς
Οι ιδρυτές του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925[α] στον Πειραιά, για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του πολύ ισχυρού, εκείνη την εποχή, Εθνικού, αλλά και των αθηναϊκών ομάδων όπως ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Προήλθε από την συγχώνευση του Πειραϊκού Συνδέσμου με την Πειραϊκή Ένωση, σωματεία που είχαν ιδρυθεί στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα[13].

Το όνομα του νέου συλλόγου το έδωσε ο πρώτος αντιπρόεδρός του, Νότης Καμπέρος, δίνοντας τέλος στις διαφωνίες που είχαν δημιουργηθεί. Ο Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» και ο τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα. Το όνομα του νέου συλλόγου επιλέχθηκε ώστε να υποδηλώνει το πάθος, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, τη δίκαιη νίκη, έννοιες που περικλείονται στο ολυμπιακό ιδεώδες.[14] Υπό το σκεπτικό αυτό επιλέχθηκε ως έμβλημα της ομάδας ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, εμπνευσμένος από τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε πλήρη σύμπλευση με το πνεύμα και τη φύση του ονόματος του συλλόγου.[14] Συμβολίζει τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, το ήθος και την ευγενή άμιλλα, αξίες άρρηκτα συνυφασμένες με το Αρχαίο ελληνικό πνεύμα.[14] Τα χρώματα του συλλόγου επιλέχθηκαν από τον Γιάννη Ανδριανόπουλο (ο οποίος σχεδίασε και την πρώτη φανέλα) και ήταν το κόκκινο, το χρώμα της γενναιότητας και του πάθους, και το άσπρο, αυτό της αγνότητας, της ηθικής και του δίκαιου ανταγωνισμού.[15][1][16] Ήταν κατά βάση λαϊκή ομάδα[17] και δεν άργησε, σε συνδυασμό με τα θετικά αποτελέσματα, να γίνει η πιο δημοφιλής στον Πειραιά κι έπειτα και σε όλη την Ελλάδα.

Τα ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού ήταν 33: Oι Ανδριανόπουλοι (Γιάννης, Γιώργος, Ντίνος και Βασίλης), ο Μιχάλης Μανούσκος, ο Νότης Καμπέρος, ο Κώστας Κλειδουχάκης και οι Δημήτρης Ανδρόνικος, Νίκος Ανδρόνικος, Δημήτρης Αυδής, Νίκος Βλάσσης, Στέφανος Εμμανουήλ, Νίκος Ζαχαρίας, Θανάσης Καλλίτσης, Νίκος Καλούδης, Ντίνος Καλούδης, Όθων Κόκκινος, Τριαντάφυλλος Κρέμος, Παναγιώτης Κωστάλας, Παναγιώτης Λαγουμιτζής, Ανδρέας Λουκάκης, Σπύρος Λουκάκης, Γιάννης Λουλουδάκης, Βαγγέλης Μαγκόπουλος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, Γρηγόρης Ντούφας, Θόδωρος Ορλώφ, Φώτης Πρωτοψάλτης, Γιάννης Συμιγδαλάς, Νίκος Συμιγδαλάς, Χρήστος Τζουμερικιώτης, Βρασίδας Τρουποσκιάδης και Σπύρος Ψαλλιδάς.[18][19][20]

Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο του Ολυμπιακού είχε ως εξής: Πρώτος πρόεδρος ο Μιχάλης Μανούσκος, αντιπρόεδροι οι Νότης Καμπέρος (εμπνευστής του ονόματος του συλλόγου) και Τριαντάφυλλος Κρέμος, γενικός γραμματέας ο Στάυρος Μαραγκουδάκης, ταμίας ο Όθων Κόκκινος, έφορος ο Παναγιώτης Λαγουμιτζής και μέλη οι Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης, Δημήτρης Σκλιάς και Ε. Κασιμάτης. Αρχικά ο Ολυμπιακός αποτελείτο από αυστηρά 100 μέλη, τους περίφημους 100 αθανάτους από τους οποίους συντάχθηκε και το πρώτο καταστατικό του συλλόγου.[21] Οι αθάνατοι ήταν ισόβια μέλη και για να μπορούσε να εισέλθει κάποιο νέο μέλος στον σύλλογο θα έπρεπε να αποβιώσει ένα παλιό.

Επιφανείς παράγοντες του Πειραιά στήριξαν έμπρακτα την ίδρυση του Ολυμπιακού, έχοντας ως σκοπό να δημιουργήσουν ένα αθλητικό σωματείο που να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Πειραϊκού Συνδέσμου. Εκτός του βιομήχανου Μιχάλη Μανούσκου και του ανώτατου αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού Νότη Καμπέρου, ενεργή συμμετοχή είχαν μεταξύ άλλων και οι Δημήτρης Καμπέρος αξιωματικός και πρωτοπόρος της Πολεμικής Αεροπορίας, αδερφός του Νότη Καμπέρου,[22] Σταύρος Μαραγκουδάκης, διευθυντής του Ταχυδρομείου, Νίκος Ανδρόνικος, έμπορος, Δημήτρης Σκλιάς, αξιωματικός του Στρατού, Νικόλαος Ζαχαρίας, δικηγόρος, Θανάσης Μέρμηγκας, συμβολαιογράφος, Ιωάννης Κεκκές, χρηματομεσίτης και όλη η οικογένεια των Ανδριανόπουλων με προεξάρχοντα τον επιχειρηματία Ανδρέα Ανδριανόπουλο, πατέρα της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλαίων.

Πρώτη έδρα του Ολυμπιακού αποτέλεσε το Ποδηλατοδρόμιο, το οποίο ήταν γήπεδο με καρβουνόσκονη, ενώ δεν είχε επαρκείς εγκαταστάσεις για να φιλοξενήσει τους πολυάριθμους φιλάθλους που το κατέκλυζαν εξ αρχής.[23] Ο εκ των ιδρυτών και πρώτος τερματοφύλακας του συλλόγου, Κώστας Κλειδουχάκης
Το Ποδηλατοδρόμιο

Το Ποδηλατοδρόμιο

Πρώτα χρόνια (1925–1930)
Η επιθετική πεντάδα των Ανδριανόπουλων: (από αριστερά) Γιάννης, Ντίνος, Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος

Από το ξεκίνημά του πραγματοποίησε επιτυχίες που τον ισχυροποίησαν ως σύλλογο. Από την ίδρυση του έως το 1929 η μοναδική ομάδα που κατάφερε να τον νικήσει ήταν ο Παναθηναϊκός, δείχνοντας από νωρίς ότι θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος,[24] ενώ επί μία τριετία το ίδιο διάστημα (4 Μαρτίου 1926 – 3 Μαρτίου 1929), παρέμεινε αήττητος σε αγώνες πρωταθλήματος και φιλικούς, κάνοντας ρεκόρ.[25] Πρώτος επίσημος αγώνας που έδωσε στην ιστορία του ήταν με την ομάδα του γαλλικού πολεμικού πλοίου Ζαν ντ' Αρκ, στις 30 Απριλίου 1925 στο Ποδηλατοδρόμιο, την οποία και νίκησε με 6–0.[24] Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο νεοσύστατο πρωτάθλημα Πειραιά, η κατάκτηση του οποίου αποτέλεσε τον πρώτο τίτλο του συλλόγου. Κατέκτησε το πρωτάθλημα Πειραιά και τις επόμενες δύο χρονιές, ενώ ελλείψει εθνικού πρωταθλήματος έδωσε αρκετούς φιλικούς αγώνες με άλλες ομάδες σημειώνοντας μεγάλες νίκες και σκορ.[24]

Σε φιλικούς αγώνες την περίοδο 1925–26, νίκησε τον Άρη 3–1, τον Ηρακλή 6–1 και 4–0, την ΑΕΚ 5–2, ενώ αναδείχτηκε ισόπαλος στον πρώτο αγώνα με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό 3–3. Η μοναδική ήττα της περιόδου ήταν από τον Παναθηναϊκό με 2–1, στο δεύτερο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων.[24] Την περίοδο 1926–27, συνέτριψε τον ΠΑΟΚ 7–1, τον Παναθηναϊκό 5–1, την ΑΕΚ 6–2 και 3–1, τον Ηρακλή 4–2, τον Εθνικό 2–1 και 3–2, ενώ επικράτησε και σε διεθνή αγώνα επί της Λέφσκι Σόφιας με σκορ 3–2.[24] Σημαδιακή ήταν η χρονιά 1927-28, όπου Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, αποβλήθηκαν από τη νεοσύστατη ΕΠΟ, δεν συμμετείχαν στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα και ίδρυσαν το λεγόμενο ΠΟΚ, που διοργάνωσε το κύπελλο Πάσχα, το οποίο και κατέκτησε ο Ολυμπιακός, επικρατώντας του Παναθηναϊκού με 3–1, της ΑΕΚ με 4–1, της Βίνους Σπάρτα με 5–1 και της Μπεογκράντσκι με 3–0. Την επόμενη χρονιά (1928–29), ο Ολυμπιακός συμμετείχε και κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ υπερασπίστηκε επιτυχώς τα κεκτημένα και στο 2ο Κύπελλο Πάσχα.[25]

Την περίοδο 1929–30, μετείχε για πρώτη φορά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, το οποίο απέτυχε να κατακτήσει γνωρίζοντας μάλιστα την πρώτη του ήττα μετά από τρία χρόνια, ξανά από τον Παναθηναϊκό. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με τον Ολυμπιακό να κατακτά για πρώτη φορά το πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1930–31, νικώντας όλους τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου. Η ομάδα ηττήθηκε μόλις σε έναν από τους 14 αγώνες που συμμετείχε, νικώντας 11 φορές ενώ σε 2 μόλις αγώνες αναδείχθηκε ισόπαλη.[26] Άξιες αναφοράς είναι οι νίκες επί του Παναθηναϊκού με 3–1 εντός και 3–2 εκτός έδρας. Εμβληματικοί παίκτες της ομάδας του Ολυμπιακού την περίοδο 1925–1930 ήταν οι Γιώργος Ανδριανόπουλος, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Βασίλης Ανδριανόπουλος, Γιάννης Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Λάλης (Μιχάλης) Λεκκός, Φίλιππος Κουράντης, Νίκος Πανόπουλος και οι τερματοφύλακες Κώστας Κλειδουχάκης και Αχιλλέας Γραμματικόπουλος.[27] Ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος

Εδραίωση (1931–1944)
Επιθετικοί της ομάδας του Ολυμπιακού της δεκαετίας του '30. Από αριστερά: Γρηγοράτος, Ράγγος, Βάζος, Συμεωνίδης, Αναματερός
Ο μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού Νίκος Γόδας, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, εκτελέστηκε φορώντας τη φανέλα του συλλόγου

Με την έναρξη της νέας δεκαετίας, τα τοπικά πρωταθλήματα υποβαθμίζονταν και αυξανόταν η απήχηση, σε συλλόγους και φιλάθλους, του πανελληνίου πρωταθλήματος. Επίσης, το πρωτάθλημα Πειραιά διεκόπη τις περιόδους 1934–35 και 1940–41 (λόγω του πολέμου).

Τον Οκτώβριο του 1931, οι Γιώργος και Γιάννης Ανδριανόπουλος αποσύρθηκαν και άλλαξε ο βασικός κορμός της ομάδας. Εκείνη την περίοδο (1931–32), το πρωτάθλημα κατέκτησε ο Άρης Θεσσαλονίκης. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να πάει μακριά ούτε στην πρώτη του συμμετοχή στο κύπελλο Ελλάδας (1931–32), καθώς αποκλείστηκε πρόωρα από τον Απόλλωνα Αθηνών.[27] Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα, νικώντας τον Άρη (3–2, 5–0) και την ΑΕΚ (3–1, 3–2). Την ίδια χρονιά ο Ολυμπιακός πέτυχε θρίαμβο με σκορ 6–1 επί του Παναθηναϊκού μέσα στη Λεωφόρο για το κύπελλο, αποτέλεσμα που συνιστά τη μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία των αναμετρήσεων των δύο ομάδων. Παρά τον εκτός έδρας θρίαμβο επί του αιωνίου αντιπάλου, η ομάδα δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό. Τον τίτλο του πρωταθλητή διατήρησε και την περίοδο 1933–34, με νίκες επί του Ηρακλή (3–2 και 2–1).[28]

Εκείνη την εποχή, η ομάδα ανανεωνόταν διαρκώς και πλέον από τους Ανδριανόπουλους είχε μείνει μόνο ο Λεωνίδας. Νέοι παίκτες, με σημαντικότερους τους Γιάννη Βάζο, Χριστόφορο Ράγγο και Θεολόγο Συμεωνίδη, οδηγούσαν την ομάδα από τρόπαιο σε τρόπαιο.[28] Το 1934–35 το πρωτάθλημα δεν ολοκληρώθηκε, οι "ερυθρόλευκοι" είχαν ισοβαθμήσει με Εθνικό και Παναθηναϊκό στους 13 βαθμούς, ενώ οι μεταξύ τους αναμετρήσεις έληξαν 2–0, 5–2 με τον Εθνικό και 2–0, 0–1 με τον ΠΑΟ, η ΕΠΟ, όμως, δεν είχε προνοήσει για την περίπτωση ισοβαθμίας. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε με διαφορά το πρωτάθλημα του 1935–36, σημειώνοντας νέα μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού με 6–1, αυτή τη φορά στο Στάδιο Καραϊσκάκη (Ποδηλατοδρόμιο). Το ίδιο έγινε και την επόμενη χρονιά, με τον Ολυμπιακό να νικά εκτός έδρας τον ΠΑΟΚ 5–1 και τον Παναθηναϊκό 1–0, κατακτώντας το πέμπτο πρωτάθλημα της ιστορίας του.[29]

Προσθέτοντας στο δυναμικό του τον Γιάννη Χέλμη από τον Εθνικό, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το τελευταίο του πρωτάθλημα πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1937–38, με 2 νίκες επί του Άρη (3–2, 5–1).[30] Δεν τα κατάφερε την επόμενη χρονιά, καθώς ισοβάθμησε με την ΑΕΚ, υστερούσε όμως στη συνολική διαφορά τερμάτων, χάνοντας έτσι το πρωτάθλημα. Στο κύπελλο (1938–39) απέκλεισε τον Παναθηναϊκό με 2–0 προτού ηττηθεί από την ΑΕΚ με 2–1. Την ίδια χρονιά έχασε και για μοναδική φορά το πρωτάθλημα Πειραιά από τον Εθνικό. Με την ΑΕΚ να διπλασιάζει τα πρωταθλήματά της το 1939–40, ο Ολυμπιακός αρκέστηκε στο πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ η διοργάνωση του 1940-41 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ[31] και οι ποδοσφαιρικές διοργανώσεις ουσιαστικά ξεκίνησαν ξανά το 1945.

Με το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού έφυγαν για την πρώτη γραμμή του μετώπου. Ο Χριστόφορος Ράγγος δέχθηκε ιταλική σφαίρα στο αριστερό του πόδι τον Ιανουάριο του 1941 και δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά. Ο Νίκος Γρηγοράτος τραυματίστηκε στο πόδι στην Κλεισούρα, ενώ ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος κινδύνεψε να πεθάνει από κρυοπαγήματα στα βουνά της Αλβανίας.[32] Κατά την περίοδο της Κατοχής που ακολούθησε, πολλοί αθλητές του Ολυμπιακού είχαν πλούσια αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών, ενώ η δράση τους συνεχίστηκε και κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών και ορισμένοι από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Νίκος Γόδας που είχε πολεμήσει τους Γερμανούς στη μάχη της Ηλεκτρικής, στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά και στο Πέραμα.[33] Τον Δεκέμβρη του 1943 στον τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων που βρήκε τον Ολυμπιακό θριαμβευτή με 5–2 απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Νίκος Γόδας ήταν από τους κορυφαίους του γηπέδου. Στις 19 Νοεμβρίου του 1948 εκτελέστηκε στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία.[34] Τα τελευταία λόγια του ήταν: Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή.[35][36] Προηγουμένως, το 1944, ο Μιχάλης Αναματερός που είχε προσχωρήσει στις τάξεις της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της Κατοχής, σκοτώθηκε στη μάχη των Εξαρχείων.[37][38] Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος (στο κέντρο)

Αναγέννηση και Θρύλος (1945–1959)
Τρεις εμβληματικοί παίκτες του Ολυμπιακού της δεκαετίας του '50 (από αριστερά): Ανδρέας Μουράτης, Μπάμπης Κοτρίδης, Ηλίας Ρωσίδης

Μετά τον πόλεμο συνέβησαν σημαντικές αλλαγές στην ομάδα. Σημαντικοί παίκτες του παρελθόντος είχαν αποσυρθεί, συνέχισαν όμως οι πολύ καλοί Βάζος και Χέλμης, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν οι επίσης σημαντικοί Ανδρέας Μουράτης, Στέλιος Κουρουκλάτος και Διονύσης Μινάρδος.[39] Στα αγωνιστικά, εξακολούθησε να κατακτά κάθε χρόνο το πρωτάθλημα Πειραιά, έως το 1959 που διοργανώθηκε το τελευταίο. Δεν είχε όμως εξαρχής την ίδια επιτυχία και στο πρώτο μεταπολεμικό πανελλήνιο πρωτάθλημα (1945–46), που κατέληξε στον Άρη. Επέστρεψε στις επιτυχίες την επόμενη περίοδο (1946–47), όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα και το συνδύασε με το πρώτο κύπελλο Ελλάδος της ιστορίας του, μετά τον θρίαμβο με 5–0 επί του Ηρακλή στον τελικό, πανηγυρίζοντας παράλληλα και το πρώτο του νταμπλ.[39]

Παρέμεινε ακλόνητος πρωταθλητής και στο 1947–48, με καλύτερο παίκτη ξανά τον Γιάννη Βάζο και νίκες επί του ΠΑΟΚ (2–1, 3–0) και του Απόλλωνα (2–1). Στο κύπελλο, παρά τον αρχικό θρίαμβο επί του Ηρακλή με 6–0, έχασε στον δεύτερο αγώνα από την ΑΕΚ 1–0 και αποκλείστηκε. Την περίοδο 1948–49, έχασε το πρωτάθλημα, σε ισοβαθμία με τον Παναθηναϊκό, στη διαφορά τερμάτων. Αν και είχε καλύτερο συντελεστή στους μεταξύ τους αγώνες (2–0, 2–3), ο μηδενισμός του Άρη στον αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού, έδωσε το πρωτάθλημα στους «πράσινους».[40] Λόγω του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, το 1949–50, δεν διοργανώθηκε πρωτάθλημα. Αξιοσημείωτο είναι πως δύο παίκτες του Ολυμπιακού, οι Νίκος Πολίτης και Γιώργος Δαρίβας, βρέθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μακρόνησο.[41]

Δεκαετία μεγάλων επιτυχιών ήταν αυτή του '50. Με γερές βάσεις από τα προηγούμενα χρόνια, η ομάδα κατάφερε να κατακτήσει 7 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα. Η αρχή έγινε με το νταμπλ της περιόδου 1950–51, καθώς εκτός από πρωταθλητής αναδείχθηκε και κυπελλούχος νικώντας τον ΠΑΟΚ με 4–0 στον τελικό που διεξήχθη στη Λεωφόρο.[42] Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επαναλάβει το νταμπλ την επόμενη χρονιά (1951–52), λόγω του γεγονότος ότι δεν διεξήχθη η τελική φάση του πρωταθλήματος και δεν προέκυψε πρωταθλητής[43] (στον αγώνα Παναθηναϊκός – Φωστήρας, όπου αναδείχθηκαν ισόπαλοι 2–2, οι αρμόδιοι ακύρωσαν γκολ του Φωστήρα ως εκπρόθεσμο στέλνοντας ΑΕΚ και ΠΑΟ στα μπαράζ για την ανάδειξη του πρωταθλητή Αθήνας, όπου η ΑΕΚ αρνήθηκε να αγωνιστεί). Οι "ερυθρόλευκοι" όμως κατέκτησαν το κύπελλο (1951–52) απέναντι στον Πανιώνιο (2–2, 2–0), ενώ την επόμενη χρονιά (1952–53) ο Ολυμπιακός κατάφερε να κατακτήσει και τρίτο συνεχόμενο κύπελλο, μετά από τη νίκη του με 3–2 επί της ΑΕΚ στον τελικό του 1953, δεν μπόρεσε όμως να φτάσει στην κατάκτηση του νταμπλ.[44]

Επανόρθωσε όμως το 1953–54, όπου κατέκτησε το δέκατο πρωτάθλημα της ιστορίας του, τρεις βαθμούς πάνω από τον δεύτερο Παναθηναϊκό και παραμένοντας αήττητος στην τελική φάση με 8 νίκες και 2 ισοπαλίες, ενώ το συνδύασε και με την κατάκτηση του νταμπλ, κερδίζοντας το τέταρτο συνεχόμενο Κύπελλο Ελλάδας μετά από νίκη με 2–0 επί της Δόξας Δράμας στον τελικό.[45] Πρωταθλητής αναδείχθηκε και τις επόμενες δύο χρονιές (1955, 1956), δεν τα κατάφερε όμως στο Κύπελλο, καθώς ηττήθηκε από τον Απόλλωνα Σμύρνης το '55 και από την ΑΕΚ το '56. Κυριάρχησε απόλυτα πάντως τις επόμενες χρονιές στον ελληνικό χώρο, κατακτώντας άλλα τρία πρωταθλήματα (1957, 1958, 1959) και ισάριθμα Κύπελλα (1957, 1958, 1959).[46] Με έξι διαδοχικά πρωταθλήματα και 4 νταμπλ (τα 3 συνεχόμενα), η λέξη "Θρύλος" έγινε συνώνυμη της λέξης Ολυμπιακός.[47] Βασικά στελέχη εκείνης της ομάδας του Ολυμπιακού ήταν οι Ανδρέας Μουράτης, Γιώργος Δαρίβας, Ηλίας Ρωσίδης, Θανάσης Μπέμπης, Μπάμπης Κοτρίδης, Μπάμπης Δρόσος, Κώστας Καραπατής, Σάββας Θεοδωρίδης, Ηλίας Υφαντής, Θανάσης Κίνλεϊ, Στέλιος Ψύχος.[46]
Η Σάντος του Πελέ, Α΄ Εθνική και εποχή Γουλανδρή (1960–1979)
Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού την περίοδο 1954–1967, ιδρυτικό μέλος και σύμβολο της πρώτης ομάδας του συλλόγου, Γιώργος Ανδριανόπουλος

Στις 4 Ιουλίου 1961, ο Ολυμπιακός νίκησε με 2–1 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τη Σάντος,[48] των Μάουρο Ράμος, Ζίτο, Πέπε και με επικεφαλής τον περίφημο Πελέ, όλοι παγκόσμιοι πρωταθλητές προ τριετίας στη Σουηδία (όπως και το 1962 στη Χιλή). Παρά τον φιλικό χαρακτήρα του αγώνα, η νίκη είχε ιδιαίτερη σημασία για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που ήταν σχεδόν ανυπόληπτο και χρειαζόταν τέτοιες επιτυχίες για να τονωθεί. Επί χρόνια οι φίλοι του πειραϊκού συλλόγου τραγουδούσαν τους στίχους "Ολυμπιακέ μεγάλε, Ολυμπιακέ τρανέ, που εσάρωσες τη Σάντος, την ομάδα του Πελέ", σε οποιοδήποτε γήπεδο και αν αγωνιζόταν η ομάδα του Ολυμπιακού.[49]

Την περίοδο 1959–60 δημιουργήθηκε η Α΄ Εθνική, έπειτα από απαίτηση της UEFA (UEFA) για δημιουργία ενιαίου πρωταθλήματος, ώστε να συνεχίσει να εκπροσωπείται στο κύπελλο Πρωταθλητριών ο πρωταθλητής Ελλάδας. Η έναρξη της Α΄ Εθνικής κατηγορίας σηματοδότησε αλλαγή σελίδας για τον Ολυμπιακό. Μετά από έξι άκρως επιτυχημένες περιόδους, από το 1959–60 έως το 1964–65, δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα, τερματίζοντας δεύτερος ή τρίτος. Είχε ποιοτικούς παίκτες στις γραμμές του όπως οι Ηλίας Υφαντής, Σάββας Θεοδωρίδης, Θανάσης Μπέμπης, ενώ πρόσθεσε και νέους όπως οι Κώστας Πολυχρονίου, Γιώργος Σιδέρης και Κώστας Παπάζογλου. Δεν κατάφερε όμως να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα σε μία περίοδο που θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες του μεγάλου αντιπάλου, του Παναθηναϊκού. Αντίθετα, στο κύπελλο Ελλάδος, έφτασε πέντε φορές στον τελικό κατακτώντας τέσσερις φορές το τρόπαιο. Χαρακτηριστικές ήταν οι νίκες στους τελικούς: 3–0 τον Παναθηναϊκό το 1960 (στον επαναληπτικό), 3–0 τον Πανιώνιο το 1961, 3–0 τον Πιερικό το 1963 και 1–0 τον Παναθηναϊκό το 1965. Στον τελικό βρέθηκε και το '62 με αντίπαλο ξανά τους πράσινους, αλλά ο αγώνας διακόπηκε με αποτέλεσμα 0–0 στην παράταση, εξαιτίας σκότους από τις συνεχείς καθυστερήσεις.

Ξανά πρωταθλητής στέφθηκε την περίοδο 1965–66, μια επιτυχία που χρεώνεται πρωτίστως στον σπουδαίο Ούγγρο προπονητή Μάρτον Μπούκοβι, ο οποίος "σημάδεψε" το ελληνικό ποδόσφαιρο[50] εφαρμόζοντας πρωτοποριακές μεθόδους και τακτικές για την εποχή, με αποτέλεσμα οι "ερυθρόλευκοι" να δημιουργήσουν ένα πολύ ισχυρό σύνολο. Αποδίδοντας κατά διαστήματα εκπληκτικό ποδόσφαιρο, σημείωσαν 23 νίκες και 4 ισοπαλίες σε 30 αγώνες, κατακτώντας ξανά το πρωτάθλημα μετά το 1959. Το πρωτάθλημα ήταν συγκλονιστικό και κρίθηκε, ουσιαστικά, στις 12 Ιουνίου του 1966, στα Τρίκαλα, με τον τοπικό ΑΟ Τρικάλων. Τότε 15.000 φίλαθλοι του Ολυμπιακού είχαν φτάσει με κάθε μέσο στην πόλη από την προηγούμενη μέρα, κάτι πολύ δύσκολο την εποχή εκείνη. Οι περισσότεροι διανυκτέρευσαν σε χωράφια και σε δρόμους και την επόμενη μέρα το γήπεδο ήταν κατάμεστο από φίλους της ομάδας. Ο Ολυμπιακός νίκησε με 5–0 εκεί όπου το 1965 είχε ηττηθεί. Οι παίκτες της ομάδας αποθεώθηκαν από τους οπαδούς που είχαν "καταλάβει" τη θεσσαλική πόλη. Ο Ολυμπιακός συγκέντρωσε 80 βαθμούς, έναντι 79 του Παναθηναϊκού. Με τον Μπούκοβι στην τεχνική ηγεσία και πρωταγωνιστές τους Σιδέρη, Πολυχρονίου και Γιούτσο, ο Ολυμπιακός κατέκτησε και το πρωτάθλημα του 1966–67, όπου μεταξύ άλλων συνέτριψε τον Παναθηναϊκό με 4–0 (τρία γκολ ο Σιδέρης). Η πειραϊκή ομάδα ξεκίνησε με 11 νίκες[51].

Ο Απρίλιος του 1967 βρήκε την Ελλάδα υπό το στρατιωτικό καθεστώς της Χούντας, το οποίο μερικούς μήνες αργότερα (τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους) "εξανάγκασε" σε παραίτηση τον εμβληματικό (και επί δεκατρία συναπτά έτη) πρόεδρο του συλλόγου Γιώργο Ανδριανόπουλο, όταν αρνήθηκε να προχωρήσει στην αντικατάσταση μελών του ΔΣ του Ολυμπιακού με ανθρώπους του καθεστώτος.[52][53] Κατόπιν, ακύρωσε τη μεταγραφή του Κούδα[54] και στη συνέχεια "απομάκρυνε" από την Ελλάδα τον Μπούκοβι (1968).[55] Παρά ταύτα, κατά τη διάρκεια της διετίας 1968–69, ο Ολυμπιακός αν και δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, εμφανίστηκε πολύ δυνατός στο κύπελλο. Αναδείχθηκε νικητής το 1968 επί του Παναθηναϊκού με 1–0 με σκόρερ τον Παύλο Βασιλείου στο γήπεδο της Λεωφόρου, ενώ στον τελικό της επόμενης χρονιάς (1968–69) αντιμετώπισε ξανά τον Παναθηναϊκό και αναδείχθηκε ισόπαλος 1–1 (με σκόρερ τον Γιώργο Σιδέρη), με τον τίτλο να καταλήγει στον Παναθηναϊκό έπειτα από το στρίψιμο του νομίσματος.[56] Μοναδικό τρόπαιο της τριετίας 1969–72 ήταν το κύπελλο επί του ΠΑΟΚ το 1971 με 3–1.
Εποχή Γουλανδρή
Μίλτον Βιέρα

Όλα άλλαξαν το 1972, όταν πρόεδρος του Ολυμπιακού ανέλαβε ο εφοπλιστής Νίκος Γουλανδρής, ο οποίος επενδύοντας μεγάλα ποσά για μεταγραφές, συγκέντρωσε πολλά αστέρια στην ομάδα του Πειραιά.[57] Πρωτοκλασάτοι παίκτες όπως οι Νίκος Γιούτσος, Γιώργος Δεληκάρης, Παναγιώτης Κελεσίδης, Γιάννης Κυράστας, Ρομαίν Αργυρούδης, Μίλτον Βιέρα, Μάικ Γαλάκος, Χούλιο Λοσάδα, Υβ Τριαντάφυλλος, Θανάσης Αγγελής, Γιάννης Γκαϊτατζής, Λάκης Γκλέζος, Πέτρος Καραβίτης, Μιχάλης Κρητικόπουλος, Μιγκέλ Νικολάου, Βασίλης Σιώκος, Μπάμπης Σταυρόπουλος, και Δημήτρης Περσίδης πάσχιζαν για μια θέση στην ενδεκάδα. Η ομάδα του Γουλανδρή, υπό τις οδηγίες του προπονητή Λάκη Πετρόπουλου κατέκτησε πέντε συνολικά τίτλους την τριετία 1972–75 (3 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα).[58] Την περίοδο 1973–74 οι "ερυθρόλευκοι", έχοντας σημαντική υπεροπλία στην επίθεση, απέδωσαν συνολικά 102 τέρματα σημειώνοντας παράλληλα ρεκόρ.[59]

Με τον Γουλανδρή να αποχωρεί από την προεδρία το 1975, ο Ολυμπιακός την επόμενη τετραετία 1975–79 δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Χωρίς να έχει σταθερή απόδοση στο πρωτάθλημα τις χρονιές 1975–76 και 1977–78, κατετάγη τρίτος και τέταρτος, αντίστοιχα, έφτασε όμως κοντά στον τίτλο δύο φορές, το 1976–77, όπου ήταν πρώτος και ισόβαθμος με τον Παναθηναϊκό μέχρι την τελευταία αγωνιστική πριν ηττηθεί στην Καστοριά και την περίοδο 1978–79, όπου αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αγώνα μπαράζ με την ΑΕΚ, λόγω ισοβαθμίας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τη διοργανώτρια αρχή. Στον θεσμό του κυπέλλου, έφτασε μόλις σε έναν τελικό το '76, όπου και έχασε το τρόπαιο από τον Ηρακλή στα πέναλτι. Τις επόμενες χρονιές δεν τα κατάφερε, καθώς αποκλειόταν είτε στους προημιτελικούς, είτε στους ημιτελικούς του θεσμού.
Επαγγελματικό πρωτάθλημα και τα δύσκολα χρόνια (1980–1992)

Με νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη βουλή στις 19 Ιανουαρίου 1979 τα ποδοσφαιρικά τμήματα των ερασιτεχνικών συλλόγων έγιναν επαγγελματικά και μετατράπηκαν σε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες. Ταυτόχρονα, επιχειρηματίες και εφοπλιστές ανέλαβαν τις νέες ΠΑΕ αποκτώντας τα πλειοψηφικά πακέτα των μετοχών. Τον Ολυμπιακό ανέλαβε όμιλος επιχειρηματιών με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά.

Ο Ολυμπιακός επανήλθε γρήγορα στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος κατακτώντας τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα (1979–80, 1980–81, 1981–82 και 1982–83) τα δύο εκ των οποίων (1980 και 1982) έπειτα από αγώνες μπαράζ (επί της ουσίας ήταν αγώνες - τελικοί του πρωταθλήματος) που διεξήχθησαν στον Βόλο, νικώντας το 1980 τον Άρη με 2–0 (47' Κουσουλάκης, 54' Άλστρομ) και το 1982 τον Παναθηναϊκό με 2–1 (6' Εσταβίγιο, 69' Αναστόπουλος).

Πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου (1980–1983) υπήρξαν, μεταξύ άλλων, οι: Χρήστος Αρβανίτης, Μάρτιν Νοβοσέλατς, Βαγγέλης Κουσουλάκης, Μάικ Γαλάκος, Γιάννης Κυράστας, Τάκης Νικολούδης, Μιχάλης Κρητικόπουλος, Τόμας Άλστρομ, Σταύρος Παπαδόπουλος, Πέτρος Ξανθόπουλος, Νίκος Βαμβακούλας, Νίκος Σαργκάνης, Πέτρος Μίχος, Τάκης Περσίας, Νίκος Αναστόπουλος, Κώστας Ορφανός, Βισέντε Εσταβίγιο, Τάκης Λεμονής, Τάσος Μητρόπουλος, Ρότζερ Άλμπερτσεν και Γιώργος Τόγιας. Ο Πολωνός Κάζιμιρ Γκόρσκι ήταν ο προπονητής των τριών από τα τέσσερα συνολικά πρωταθλήματα, καθώς αντικατέστησε αρχικά τον Τόζα Βεσελίνοβιτς στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος 1979–80, αποχώρησε με την ολοκλήρωση της περιόδου 1980–81 και επέστρεψε στα μισά του 1982–83 αντί του Αλκέτα Παναγούλια, ο οποίος είχε οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος 1981–82 (είχε αντικαταστήσει τη δωδέκατη αγωνιστική τον Αυστριακό Χέλμουτ Σενέκοβιτς).

Με τον Αλκέτα Παναγούλια στον πάγκο (ανέλαβε την έκτη αγωνιστική αντί του Αντώνη Γεωργιάδη) ο σύλλογος κατέκτησε το πρωτάθλημα και την περίοδο 1986–87, με βασικούς πρωταγωνιστές αρκετούς από την τετραετία 1980–1983, όπως οι Αρβανίτης, Μίχος, Ξανθόπουλος, Τόγιας, Λεμονής, Μητρόπουλος, Αναστόπουλος, στους οποίους ήρθαν να προστεθούν οι Αλέξης Αλεξίου, Στράτος Αποστολάκης, Γιώργος Καπουράνης, Χόρχε Μπάριος, Ανδρέας Μπονόβας, Βασίλης Παπαχρήστου, Γιώργος Σεμερτζίδης, Γιώργος Βαΐτσης και Γιώργος Κωστίκος.

Το 1987 την ιδιοκτησία ανέλαβε ο επιχειρηματίας Γιώργος Κοσκωτάς[60] (ο οποίος παλαιότερα είχε υπάρξει μέλος του Παναθηναϊκού και χρηματοδότης των ερασιτεχνικών του τμημάτων[61][62][63]), τον οποίο διαδέχθηκε ο συνεργάτης του Αργύρης Σαλιαρέλης (από τον Νοέμβριο του 1988 έως τον Μάρτιο του 1992), διάστημα κατά το οποίο ο σύλλογος αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα (οικονομικά και αγωνιστικά) από τα επακόλουθα του σκανδάλου που είχε ξεσπάσει την εποχή εκείνη.[64]

Αυτή ήταν και η πιο άσχημη περίοδος στην ιστορία της ομάδας, η οποία χαρακτηρίστηκε ως "πέτρινα χρόνια", καθώς δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα για εννέα χρόνια, αν και κατά περιόδους απέδωσε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο έχοντας στη σύνθεσή της αναγνωρισμένης και υψηλής αξίας παίκτες, όπως ο Ούγγρος αστέρας Λάγιος Ντέταρι, ο Όλεγκ Προτάσοφ, ο Γκενάντι Λιτόφτσενκο, ο Γιούρι Σάβιτσεφ και ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες. Το διάστημα αυτό κατέκτησε δύο φορές το κύπελλο Ελλάδας (1990 και 1992), καθώς και το Σούπερ Καπ του 1992. Κατάφερε επίσης να φτάσει μέχρι την προημιτελική φάση του κυπέλλου Κυπελλούχων την περίοδο 1992–93, αποκλείοντας τη Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ και των αστέρων Κλίνσμαν, Τζοργκαέφ και Τουράμ με νίκη 1–0 μέσα στο Πριγκιπάτο.
Προεδρία Κόκκαλη (1993–2010)
Τζιοβάνι

Το 1993 τον σύλλογο ανέλαβε ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος τον αναδιοργάνωσε σε όλα τα επίπεδα, αποπλήρωσε όλα τα χρέη του συλλόγου[65] και δημιούργησε μια ισχυρή ομάδα, οδηγώντας τον Ολυμπιακό σε επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1997 μέχρι το 2003 και δώδεκα συνολικά σε δεκατέσσερα χρόνια (1997–2010), ενώ η ομάδα πραγματοποίησε την καλύτερη παρουσία της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις όταν έφτασε μέχρι την προημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ την περίοδο 1998–99.

Επί προεδρίας Σωκράτη Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός ενισχύθηκε με παίκτες διεθνούς φήμης και αξίας, όπως οι Τζιοβάνι, Ζάχοβιτς, Καρεμπέ και Ριβάλντο, ενώ οι παρουσίες του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού, του κορυφαίου ξένου παίκτη στην ιστορία του συλλόγου Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, καθώς και πολλών Ελλήνων, όπως του επί σειρά ετών πρώτου σκόρερ Αλέξη Αλεξανδρή, του ταχύτατου και εξαιρετικά παραγωγικού σε ασίστ και γκολ δεξιού μεσοεπιθετικού Στέλιου Γιαννακόπουλου και του επί μία επταετία (2003–2010) αναντικατάστατου αμυντικού μέσου Ιεροκλή Στολτίδη, συνέβαλαν σημαντικά στην αναγέννησή του.

Επί προεδρίας του κατεδαφίστηκε το παλιό στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης και στη θέση του κτίστηκε νέο, υπερσύγχρονο στάδιο 33.334 θέσεων, που ολοκληρώθηκε στις 20 Ιουνίου 2004 και δέκα μέρες μετά παραδόθηκε προς χρήση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Τα επίσημα εγκαίνιά του έγιναν στις 2 Αυγούστου 2004 και φιλοξένησε 11 παιχνίδια του Ολυμπιακού τουρνουά ποδοσφαίρου ανδρών καθώς και τον τελικό του αντίστοιχου των γυναικών. Ο Ολυμπιακός έδωσε τον πρώτο του αγώνα στο νέο γήπεδο στις 19 Σεπτεμβρίου του 2004[66]. Ιεροκλής Στολτίδης

Προεδρία Μαρινάκη (2010–σήμερα)

Από τις 31 Δεκεμβρίου 2010 πρόεδρος ανέλαβε ο Βαγγέλης Μαρινάκης υπό την ηγεσία του οποίου ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα (2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017), τρία νταμπλ (2012, 2013, 2015), τρία κύπελλα (2012, 2013, 2015) και ισάριθμα νταμπλ.

Επί ιδιοκτησίας και προεδρίας Μαρινάκη, ο Ολυμπιακός ενισχύθηκε με ποδοσφαιριστές διεθνούς αξίας όπως, μεταξύ άλλων, οι Άλμπερτ Ριέρα, Μάρκο Πάντελιτς, Αριέλ Ιμπαγάσα, Ζαν Μακούν, Ρομπέρτο, Χαβιέρ Σαβιόλα, Αλεχάντρο Ντομίνγκες, Ερίκ Αμπιντάλ, Ιμπραχίμ Αφελάι, Εστέμπαν Καμπιάσο, ενώ στελέχη της βασικής ενδεκάδας το ίδιο διάστημα αποτέλεσαν οι Έλληνες διεθνείς Γιάννης Μανιάτης, Κώστας Μανωλάς, Κώστας Μήτρογλου, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Ανδρέας Σάμαρης, Δημήτρης Σιόβας, Βασίλης Τοροσίδης, Γιάννης Φετφατζίδης, Χοσέ Χολέμπας και Κώστας Φορτούνης, οι οποίοι με εξαίρεση τον τελευταίο αγωνίστηκαν στη συνέχεια σε συλλόγους του εξωτερικού.[67]

Η ενασχόληση του Βαγγέλη Μαρινάκη με την ΠΑΕ Ολυμπιακός συνοδεύτηκε από πολλαπλές αλλαγές προπονητών, που έφτασαν τις 17 (συμπεριλαμβανομένων και των υπηρεσιακών) μέσα σε οκτώ ημερολογιακά έτη.[68][69][70][71] Από το 2010, σε ευρωπαϊκό επίπεδο η ομάδα του Πειραιά προκρίθηκε μία φορά στη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ το 2013–14 και δύο φορές στη φάση των 16 του ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ. Το 2017–18 ο Ολυμπιακός σημείωσε ρεκόρ στις συμμετοχές ελληνικών ομάδων στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ με 160 συνολικά, ενώ έγινε η πρώτη ομάδα που ξεπέρασε τις 100 νίκες στα ευρωπαϊκά κύπελλα (111 συνολικά) ως τώρα.[72][73] Πραγματοποίησε 123 μεταγραφές σε επτά σεζόν[74], ενώ την τρέχουσα περίοδο (2018–19) άλλαξε σχεδόν όλη την ομάδα με 20 νέες μεταγραφές και την επιστροφή του Γιάγια Τουρέ μετά από 12 χρόνια στην ομάδα.[75] Αναμόρφωσε το Προπονητικό Κέντρο Ρέντη, δαπανώντας πάνω από 40 εκατομμύρια ευρώ, για την επέκταση του, με την κατασκευή νέων γηπέδων και τη βελτίωση των υπαρχόντων.[76]

Σε διοικητικό επίπεδο η ομάδα του Πειραιά δοκιμάστηκε λόγω της εμπλοκής του ονόματος του Μαρινάκη σε μία σειρά υποθέσεων (όπως το σκάνδαλο των στημένων αγώνων) στην Ελλάδα, καθώς και άλλες υποθέσεις που αφορούσαν επιχειρηματικές του δραστηριότητες.[77] Ο εφοπλιστής μέσω της ΠΑΕ Ολυμπιακός υποστήριξε την αθωότητα του και κάλεσε τον κόσμο να προστατέψει την ομάδα, κάνοντας λόγο για σκευωρία σε βάρος του ονόματος του[78] με στόχο να πληγωθεί ο Ολυμπιακός. Για κάποιες υποθέσεις αθωώθηκε, ενώ του ασκήθηκε ποινική δίωξη για άλλες.
Ιδιοκτησιακό καθεστώς και οικονομικά στοιχεία

Το 10% των μετοχών της ΠΑΕ Ολυμπιακός ανήκει στο ιδρυτικό σωματείο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς όπως προβλέπει ο νόμος, ενώ από τον Ιούνιο του 2010 την πλειοψηφία τους κατέχει ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης.[79].
Οικονομικά

Τελευταία ενημέρωση: 16 Φεβρουαρίου 2017

Την επταετία 2010-2017 όπου ο Μαρινάκης αποτελεί τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ, αυτή παρουσίασε θετικό ισοζύγιο στις αγοραπωλησίες ποδοσφαιριστών (περιλαμβάνονται τα έξοδα/έσοδα για/από δανεισμούς), με αποτέλεσμα να έχει εισπράξει ποσό 20 εκατομμυρίων ευρώ.[80]

Αγωνιστική περίοδος	Αγορές	Πωλήσεις	Ισοζύγιο
	(εκατομμύρια €)
2010-11	-13,60	5,00	-8,60
2011-12	-12,16	3,00	-9,16
2012-13	-5,00	8,10	3,10
2013-14	-9,04	33,62	24,58
2014-15	-25,48	26,50	1,02
2015-16	-20,52	4,28	-16,24
2016-17	-12,40	37,75	25,35
Σύνολο			20,05

Κατά το ίδιο διάστημα, τα έσοδα από τη συμμετοχή στις διοργανώσεις της UEFA, δηλαδή τα εγγυημένα πριμ (λόγω της παρουσίας σε αυτές) και τα μεταβλητά μπόνους (βάσει επίδοσης και προκρίσεων), χωρίς τις εισπράξεις εισιτηρίων στους εντός έδρας αγώνες, υπερβαίνουν τα 141 εκατομμύρια ευρώ.[σ 1]

Αγωνιστική περίοδος	Έσοδο (εκατομ- μύρια €)	Τσάμπιονς Λιγκ					Γιουρόπα Λιγκ
		μάρκετ πουλ [σ 2]	συμμετοχή σε ομίλους	από νίκες/ ισοπαλίες ομίλων	πρόκριση	σύνολο	συμμετοχή σε β΄ και γ΄ προκριματ.	συμμετοχή σε νοκ άουτ	μάρκετ πουλ [σ 3]	σύνολο
2010-11 [86]	0,180	—					0,090+0,090	0	0	0,180
2011-12 [87]	26,924	16,071	7,200	2,400	0	25,671	–	0,200+0,300	0,753	1,253
2012-13 [88]	24,439	12,288	8,600	3,000	0	23,888	–	0,200	0,351	0,551
2013-14 [89]	28,850	13,250	8,600	3,500	3,500	28,850	—
2014-15 [90]	26,828	14,653	8,600	3,000	0	26,253	–	0,200	0,375	0,575
2015-16 [91][92]	34,033	16,134	12,000	4,824	0	32,958	–	0,500	0,575	1,075
πρόβλεψη 2016-17[σ 4]
Σύνολα	141,254	72,396	45,000	16,724	3,500	137,620	0,180	1,400	2,054	3,634
Ποσοστά	100%	83%		14%		97%				3%

Την περίοδο 2015-16 ο Ολυμπιακός με έσοδα σχεδόν 33 εκατομμύρια ευρώ από το Τσάμπιονς Λιγκ και 34 συνυπολογισμένων αυτών του Γιουρόπα, κατέρριψε το ετήσιο ρεκόρ ελληνικού συλλόγου που κατείχε ο ίδιος με 30,2[94] από τη 2009-10.[σ 5] Την υπέρβαση πραγματοποίησε αφενός έχοντας συγκομιδή ενός βαθμού λιγότερου (9 αντί 10), αφετέρου και βασικά χωρίς να εισπράξει τα 2,1 εκατομμύρια του πριμ συμμετοχής στα πλέι οφ και τα 3 (τώρα θα ήταν 5,5) του μπόνους πρόκρισης από τον όμιλό του, καθώς κατέλαβε την τρίτη αντί δεύτερη θέση σε εκείνον. Ωστόσο, ο σύλλογος ξεπέρασε τα 30,2 εκατομμύρια του 2010 εκμεταλλευόμενος μόνο τις αυξήσεις από τότε στα ποσά που διανέμει η UEFA κατά τη φάση των ομίλων και συγκεκριμένα για την παρουσία σε αυτούς (12 έναντι 7,3), την κάθε επίτευξη νίκης (1,5 αντί 0,8) και το μάρκετ πουλ (16 από 15).
Έμβλημα και χρώματα

Μετά από πρόταση του αναδόχου του Ολυμπιακού Νότη Καμπέρου, έμβλημα της ομάδας έγινε ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, εμπνευσμένος από τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε πλήρη σύμπλευση με το πνεύμα και τη φύση του ονόματος του συλλόγου.[96] Συμβολίζει τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, το ήθος, την ευγενή άμιλλα και προπάντων το ολυμπιακό ιδεώδες, αξίες άρρηκτα συνυφασμένες με το Αρχαίο ελληνικό πνεύμα.[97] Τα χρώματα της ομάδας επιλέχθηκαν από τον Γιάννη Ανδριανόπουλο και ήταν το κόκκινο, το χρώμα της γενναιότητας και του πάθους, και το λευκό, το χρώμα της αγνότητας και της ηθικής.[15][16]
Εξέλιξη του εμβλήματος

2003–2013

2003–2013
2013–σήμερα

2013–σήμερα

Εμφάνιση

Η φανέλα του Ολυμπιακού είναι ερυθρόλευκη και ριγωτή και υπάρχουν πολλές παραλλαγές της κατά την πορεία της ιστορίας του. Παρακάτω παρουσιάζονται ενδεικτικά ιστορικές αλλά και σύγχρονες φανέλες της ομάδας:
Κύρια αμφίεση
1925

1960–1961

1971–72

1994–95

1997–99

1999–00
2002–03

2004–05

2008–09

2009–10

2013–15
Εναλλακτική αμφίεση
Kit left arm.svg
1925

Kit left arm.svg
1960–1961

Kit left arm.svg
1971–72

1994–95

Kit left arm.svg
1998–99

1999–2000
2002–03

Kit left arm.svg
2004–05

2008–09

2009–10

2013–15
Χορηγίες

Από το 1979, όταν το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό στην Ελλάδα, η φανέλα του Ολυμπιακού κατασκευάζεται από την εκάστοτε εταιρεία αθλητικών ειδών, ενώ από το 1983 εμφανίζει τον εκάστοτε κύριο χορηγό στη φανέλα.
Παλαιότερη φανέλα
Η φανέλα του Ολυμπιακού την περίοδο 2008–09

Περίοδος	Εταιρεία ένδυσης[98]	Κύριος χορηγός
1979	Umbro	—
1980	Puma
1980–1982	Asics Tiger
1982	Adidas [99]
1982–1984	Asics Tiger	Fiat
1984–1985		Travel Plan
1985–1988	Puma	Citizen
1988		Toyota
1989		Τράπεζα Κρήτης
1989–1990		—
1990–1992		Diana
1992–1993	Umbro
1993–1994	Lotto
1994–1995	Adidas	Εθνοκάρτα MasterCard
1995–1997	Puma
1997–2000		Ασπίς Πρόνοια
2000–2005	Umbro	Siemens Mobile
2005–2006	Puma	Siemens
2006–2009		Vodafone
2009–2010		Citibank
2010–2013		Πάμε Στοίχημα
2013–2015		UNICEF [100][101]
2015–	Adidas	Stoiximan.gr [102]

Ελληνικές διοργανώσεις
Πρωτάθλημα Πειραιώς

Το πρωτάθλημα Πειραιώς το 1925, ήταν η πρώτη επίσημη διοργάνωση που μετείχε στην ιστορία του ο Ολυμπιακός και η οποία συνοδεύτηκε από κατάκτηση του τροπαίου. Από τη δεκαετία του '30, απέκτησε τοπικό χαρακτήρα αλλά δεν μειώθηκε η αξία του καθώς τις περισσότερες φορές ο πρωταθλητής έπαιρνε και το μοναδικό εισιτήριο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα του 1928 από την ΕΠΟ, λόγω διαφορών. Δεν συμμετείχε στα πρωταθλήματα του 1932, 1933 και 1936 λόγω σύστασης εθνικής κατηγορίας με περισσότερες ομάδες και παρόμοιο τρόπο διεξαγωγής με τον σημερινό. Μεγάλος αντίπαλος του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα Πειραιά ήταν ο Εθνικός, που όμως κατάφερε να κατακτήσει μόνο το πρωτάθλημα του 1939, από αυτά που συμμετείχε και ο Ολυμπιακός, ενώ σε αυτό του 1929 ανακηρύχθηκαν συμπρωταθλητές. Πρωτάθλημα Πειραιά διεξήχθη για τελευταία φορά το 1959.

Χρονιά	25	26	27	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38	39	40	41	42	43	44	45	46	47	48	49
Θέση	1ος	1ος	1ος	Α	1ος	1ος	1ος	Σ	Σ	1ος	Δ	Σ	1ος	1ος	2ος	1ος	Δ	Χ	Χ	Χ	Χ	1ος	1ος	1ος	1ος
Α - Αποβλήθηκε · Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

Χρονιά	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59
Θέση	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος
Α - Αποβλήθηκε · Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

Πανελλήνιο πρωτάθλημα

Στο πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδος το 1928 ο Ολυμπιακός μαζί με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ δεν συμμετείχαν με επακόλουθο την τιμωρία τους από την ΕΠΟ. Ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο δεύτερο πρωτάθλημα του 1929–30 μαζί με Παναθηναϊκό και Άρη κατακτώντας την τελευταία θέση. Στο επόμενο πρωτάθλημα του 1930–31 κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο, ενώ ακολούθησαν άλλα πέντε τη δεκαετία του 1930. Η πλήρης καταξίωση για τον Ολυμπιακό ήρθε τη δεκαετία του 1950 όταν με σπουδαίους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή του, κατέκτησε επτά πρωταθλήματα, τα έξι εκ των οποίων συνεχόμενα. Τότε παρατηρείται η χρήση της ονομασίας «Θρύλος» για την πειραϊκή ομάδα, η οποία υφίσταται μέχρι και σήμερα, ενώ γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής, με τον φανατικό της κόσμο να γεμίζει ασφυκτικά το τότε Ποδηλατοδρόμιο (το μετέπειτα Στάδιο Καραϊσκάκης) και να την ακολουθεί πιστά σε όλα τα γήπεδα που αγωνιζόταν.

Χρονιά	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38	39	40	41	42	43	44	45	46	47	48	49
Θέση	Σ	Χ	3ος	1ος	5ος	1ος	1ος	Δ	1ος	1ος	1ος	2ος	2ος	Χ	Χ	Χ	Χ	Χ	3ος	1ος	1ος	2ος
Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

Χρονιά	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59
Θέση	Χ	1ος	Χ	2ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος
Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

Α΄ Εθνική

Την αγωνιστική περίοδο 1959–60 η ΕΠΟ αποφάσισε την ίδρυση μόνιμης εθνικής κατηγορίας με 16 ομάδες. Ο Ολυμπιακός συμπεριλήφθηκε ως πρωταθλητής Πειραιά. Μέχρι το 1966 δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα τερματίζοντας 2ος και 3ος. Τη διετία 1965–67, με προπονητή τον Μάρτον Μπούκοβι, δημιούργησε μια πολύ δυνατή ομάδα κερδίζοντας δύο πρωταθλήματα, ενώ την τριετία 1972–75, επί προεδρίας Νίκου Γουλανδρή, οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν τρία συνολικά πρωταθλήματα.

Χρονιά	60	61	62	63	64	65	66	67	68	69	70	71	72	73	74	75	76	77	78	79
Θέση	3ος	2ος	2ος	3ος	2ος	2ος	1ος	1ος	2ος	2ος	3ος	7ος	2ος	1ος	1ος	1ος	3ος	2ος	4ος	2ος

Επαγγελματικό πρωτάθλημα

Με νομοσχέδιο που κατατέθηκε στην βουλή στις 19 Ιανουαρίου 1979 οι σύλλογοι μετατράπηκαν σε ΠΑΕ και έγιναν επαγγελματικοί. Ταυτόχρονα, επιχειρηματίες και εφοπλιστές ανέλαβαν τις νέες ΠΑΕ αποκτώντας τα πλειοψηφικά πακέτα των μετοχών. Τον Ολυμπιακό ανέλαβε όμιλος επιχειρηματιών με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά.

Χρονιά	80	81	82	83	84	85	86	87	88	89	90	91	92	93	94	95	96	97	98	99	00	01	02	03	04	05	06
Θέση	1ος	1ος	1ος	1ος	2ος	4ος	6ος	1ος	8ος	2ος	4ος	2ος	2ος	3ος	3ος	2ος	3ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	2ος	1ος	1ος

Σούπερ Λιγκ

Χρονιά	07	08	09	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	21	22
Θέση	1ος	1ος	1ος	5ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	3ος	2ος	1ος	1ος	1ος

Κύπελλο Ελλάδας

Στο κύπελλο Ελλάδας ο Ολυμπιακός συμμετείχε πρώτη φορά το 1932 και αποκλείστηκε στο δεύτερο γύρο από τον Απόλλωνα με 1–0. Από το 1947 έως το 1976, σε 30 συνολικά διοργανώσεις, υπήρξε ο μεγάλος πρωταγωνιστής κατακτώντας 17 φορές το τρόπαιο, χάνοντας σε 5 τελικούς, σε έναν τελικό όπου δεν διεξήχθη ποτέ επαναληπτικός και σε μία διοργάνωση που δεν ολοκληρώθηκε. Μάλιστα έχει 12 συνεχόμενες συμμετοχές σε τελικούς με πρώτη το 1951 και τελευταία το 1966. Ιστορικοί έχουν μείνει οι τελικοί του 1947, όπου νίκησε τον Ηρακλή με 5–0, ο τελικός του 1969 που έχασε το κύπελλο από τον Παναθηναϊκό έπειτα από στρίψιμο δεκάρας, καθώς και το 5–1 επί της Δόξας Δράμας το 1958.
Άλλες σημαντικές διοργανώσεις
Κύπελλο φιλίας και αλληλεγγύης

Είναι η διοργάνωση του ελληνικού Σούπερ καπ ανάμεσα στον πρωταθλητή και τον κυπελλούχο της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου. Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει το τρόπαιο 4 φορές, παραμένοντας αήττητος σε ισάριθμες εμφανίσεις στο θεσμό.
Κύπελλο Μεγάλης Ελλάδος

Διοργανωνόταν μεταξύ του κυπελλούχου Ελλάδας και αυτού της Κύπρου από το 1969 έως το 1976. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε και τις τρεις διοργανώσεις στις οποίες μετείχε, το 1969 εναντίον του ΑΠΟΕΛ, το 1972 και το 1976 εναντίον της Ανόρθωσης.
Κύπελλα Πάσχα και Χριστουγέννων

Όταν το 1928 η ΕΠΟ τιμώρησε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, αυτοί ένωσαν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας το ΠΟΚ. Η ένωση αυτή διοργάνωσε δύο διεθνή τουρνουά το Κύπελλο Πάσχα και το Κύπελλο Χριστουγέννων με την συμμετοχή και ομάδων από το εξωτερικό. Ο Ολυμπιακός πρωταγωνίστησε σε αυτά τα κύπελλα κατακτώντας 10 φορές το Κύπελλο Χριστουγέννων (1943, 1948, 1952, 1953, 1954, 1956, 1959, 1960, 1961, 1962) και 11 φορές το κύπελλο Πάσχα (1928, 1929, 1936, 1943, 1945, 1946, 1949, 1951, 1953, 1959, 1964). Με τη δημιουργία της Α΄ Εθνικής Κατηγορίας το ΠΟΚ ουσιαστικά διαλύθηκε και σταμάτησαν και οι αντίστοιχοι αγώνες αυτών των κυπέλλων.
Οι αγώνες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις
Πρώτη ελληνική συμμετοχή
Η ομάδα του Ολυμπιακού στο Στάμφορντ Μπριτζ, πριν από την έναρξη του αγώνα απέναντι στην Τσέλσι για τη φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ 2007–08

Ο Ολυμπιακός έχει πολυετή παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έχοντας επιτύχει αρκετές προκρίσεις και νίκες, ενώ ήταν και η πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Την περίοδο 1958–59 επρόκειτο να συμμετάσχει στο κύπελλο Πρωταθλητριών, όμως η κλήρωση τον έφερε αντίπαλο με την τουρκική Μπεσίκτας και λόγω των άσχημων σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες ο Ολυμπιακός αποχώρησε χωρίς να αγωνιστεί, καθώς η UEFA δεν δέχτηκε την πρότασή του οι αγώνες να διεξαχθούν στη Γιουγκοσλαβία. Τελικά έκανε την παρθενική του εμφάνιση την αμέσως επόμενη περίοδο στην ίδια διοργάνωση, όπου αντιμετώπισε τη Μίλαν, από την οποία αποκλείστηκε αποσπώντας ισοπαλία 2–2 στον Πειραιά και με ήττα 1–3 στο Σαν Σίρο.

Το 1962 ο Ολυμπιακός αποσύρθηκε από τους αγώνες με τη μαλτέζικη Χιμπέρνιανς γιατί ενδιαφέρθηκε περισσότερο για το Βαλκανικό Κύπελλο, όπου σημείωσε τα εξής αποτελέσματα: με Μπρασόβ (Ρουμανία) 1-0, 2-6, με Σαράγεβο 3-2, 3-3 και με Γαλατασαράι 1-0, 1-1. Στον τελικό επικράτησε της Λέφσκι Σόφιας μετά από τρεις αγώνες: 1–0 στο Στάδιο Καραϊσκάκης, 0–1 στη Σόφια και 1–0 στον τρίτο και αποφασιστικό τελικό που διεξήχθη στην Κωνσταντινούπολη στις 18 Σεπτεμβρίου 1963.[103]
Πρώτες διακρίσεις

Ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα η οποία κατάφερε να προκριθεί στον επόμενο γύρο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, όταν στο κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1963–64 απέκλεισε την πολωνική Ζαγκλέμπιε, με 2-1, 0-1 και 2-0 στον τρίτο αγώνα στη Βιέννη, για να αποκλειστεί στη συνέχεια από τη γαλλική Ολιμπίκ Λυών με 1-4, 2-1.[104] Δύο χρόνια αργότερα, στην ίδια διοργάνωση, έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που νίκησε εκτός Ελλάδας, 1–0 την Ομόνοια στη Λευκωσία. Το 1969 αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο του κυπέλλου Κυπελλούχων από την πολωνική Γκόρνικ Ζάμπρζε[105].

Στο κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1971–72, ο Ολυμπιακός πέτυχε μία ιστορική εκτός έδρας νίκη με 2–1 μέσα στη Μόσχα απέναντι στην Ντιναμό Μόσχας, η οποία εκείνη τη χρονιά έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, αλλά αποκλείστηκε έχοντας χάσει με 2–0 εντός έδρας. Την επόμενη χρονιά (1972-73) στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ, οι ερυθρόλευκοι πήραν σπουδαία πρόκριση απέναντι στην Κάλιαρι, η οποία τρία χρόνια πριν είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ιταλίας, νικώντας την και στους δύο αγώνες, 2–1 εντός και 1–0 εκτός έδρας, που ήταν και η πρώτη νίκη ελληνικής ομάδας στην Ιταλία. Στον επόμενο γύρο αντιμετώπισαν την κάτοχο του τίτλου Τότεναμ, από την οποία αποκλείστηκαν, κατάφεραν όμως να τη νικήσουν στον πρώτο αγώνα εντός έδρας με 1–0.

Η σημαντικότερη όμως επιτυχία του μέχρι τότε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση ήρθε στο κύπελλο Πρωταθλητριών του 1974–75, όταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε τη Σέλτικ, με ισοπαλία 1–1 στη Γλασκώβη και νίκη 2–0 στον Πειραιά, η οποία τότε ήταν μία από τις πιο επιτυχημένες και ισχυρότερες ομάδες στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα και μόλις την προηγούμενη περίοδο (1973–74) είχε φτάσει στα ημιτελικά της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, ενώ είχε αναδειχτεί πρωταθλήτρια και δευτεραθλήτρια Ευρώπης μερικά χρόνια πριν.[106] Στη φάση των 16, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την επίσης ισχυρή εκείνη την εποχή Άντερλεχτ, η οποία μέσα στα επόμενα τρία χρόνια κατέκτησε από δύο φορές τόσο το κύπελλο Κυπελλούχων, όσο και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Στον πρώτο αγώνα στις Βρυξέλλες οι "ερυθρόλευκοι" ηττήθηκαν με 5–1, όμως στον επαναληπτικό (που διεξήχθη στην Πάτρα, καθώς ήταν τιμωρημένη η έδρα της ομάδας), ο Ολυμπιακός έφτασε πολύ κοντά σε μία μεγάλη ανατροπή, καθώς νίκησε με 3–0 παρά το γεγονός ότι αγωνιζόταν με δέκα παίκτες, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Μάικ Γαλάκο που σημείωσε και τα τρία τέρματα της αναμέτρησης.[107]

Άλλη σπουδαία πρόκριση για την ομάδα ήταν αυτή στο κύπελλο Πρωταθλητριών του 1983–84, όταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον Άγιαξ αποσπώντας ισοπαλία 0–0 στο Άμστερνταμ και νικώντας με 2–0 στην παράταση στο ΟΑΚΑ. Στη φάση των 16 πέτυχε άλλη μία ιστορική νίκη με 1–0 εντός έδρας επί της Μπενφίκα, όμως αποκλείστηκε με ήττα 3–0 στο Ντα Λουζ.

Μία ακόμη σημαντική στιγμή για τον σύλλογο σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν στο κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1992–93 όταν ο Ολυμπιακός έφτασε μέχρι την προημιτελική φάση της διοργάνωσης. Απέκλεισε, κατά σειρά, την ουκρανική Τσερνομόρετς στην πρώτη φάση, καθώς αν και ηττήθηκε στον πρώτο αγώνα στο Στάδιο Καραϊσκάκης με 0–1, κατάφερε να νικήσει με 3–0 στην Οδησσό, ενώ στην επόμενη η πειραϊκή ομάδα πέτυχε μία από τις σπουδαιότερες νίκες και προκρίσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία της, νικώντας με 1–0 τη φιναλίστ της προηγούμενης περιόδου (1991–92) Μονακό μέσα στο Λουί Ντε και σε συνδυασμό με τη λευκή ισοπαλία στο Φάληρο προκρίθηκε στα προημιτελικά του θεσμού, όπου μετέπειτα αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Ατλέτικο Μαδρίτης.
Προκρίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ
Ο Ζούλιο Σέζαρ πριν από την έναρξη του εκτός έδρας αγώνα απέναντι στην Τσέλσι το 2008

Σημαντικότερη πορεία μέχρι σήμερα για τον Ολυμπιακό είναι η πρόκρισή του στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 1998–99, μόλις στη δεύτερη συμμετοχή του στη διοργάνωση με τη νέα της μορφή. Στη φάση των ομίλων οι ερυθρόλευκοι τερμάτισαν στην πρώτη θέση στον δικό τους όμιλο με 11 βαθμούς, αφήνοντας πίσω τους την Κροάσια Ζάγκρεμπ, την Πόρτο και τον Άγιαξ, με απολογισμό τρεις νίκες στους ισάριθμους εντός έδρας αγώνες, δύο ισοπαλίες και μία ήττα εκτός έδρας από τον Άγιαξ στην Άμστερνταμ Αρίνα. Στην προημιτελική φάση κληρώθηκε να αγωνιστεί εναντίον της Γιουβέντους. Στον πρώτο αγώνα στο στάδιο Ντέλε Άλπι του Τορίνο η πειραϊκή ομάδα ηττήθηκε με 2–1, ενώ στον δεύτερο αγώνα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας ο Ολυμπιακός προηγήθηκε νωρίς στο 12ο λεπτό και κρατούσε το σκορ πρόκρισης μέχρι το 85ο, όταν και η Γιουβέντους ισοφάρισε τελικά σε 1–1 σε μία άτυχη στιγμή για την ελληνική ομάδα και έτσι πήρε την πρόκριση για τα ημιτελικά.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να προκριθεί από τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ άλλες τρεις φορές. Την περίοδο 2007–08 προκρίθηκε από έναν δύσκολο όμιλο ως δεύτερος με 11 βαθμούς, αλλά ισόβαθμος με την πανίσχυρη Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε κατακτήσει την πρώτη θέση, αφήνοντας πίσω του τη Βέρντερ Βρέμης και τη Λάτσιο. Εκείνη τη χρονιά οι "ερυθρόλευκοι" κατάφεραν να νικήσουν για πρώτη φορά εκτός έδρας σε όμιλο της διοργάνωσης πετυχαίνοντας δύο ιστορικές νίκες, μία μέσα στη Βρέμη με 3–1 επί της Βέρντερ και άλλη μία επί της Λάτσιο με 2–1 στο Ολίμπικο της Ρώμης. Επίσης, πραγματοποίησαν εξαιρετική εμφάνιση στο στάδιο Σαντιάγκο Μπερναμπέου απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπου αν και βρέθηκαν πίσω στο σκορ μόλις στο 2ο λεπτό, κατάφεραν να ισοφαρίσουν στο 8ο και να προηγηθούν με 2–1 στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου αν και αγωνίζονταν με 10 παίκτες από το 13ο λεπτό. Τελικά ισοφαρίστηκαν στο 68ο και δέχτηκαν άλλα δύο γκολ στα τελευταία λεπτά του αγώνα, χάνοντας όμως αρκετές ευκαιρίες για κάτι καλύτερο. Η επιβλητική νίκη με 3–0 επί της Βέρντερ στην τελευταία αγωνιστική στο Στάδιο Καραϊσκάκης σφράγισε την ιστορική πρόκριση του Ολυμπιακού στην επόμενη φάση, όπου αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ της διοργάνωσης Τσέλσι, με ισοπαλία 0–0 στην Αθήνα και ήττα 3–0 στο Στάμφορντ Μπριτζ.

Την πρόκριση στους 16 πήρε και την περίοδο 2009–10, όταν τερμάτισε δεύτερος στον όμιλο με 10 βαθμούς πίσω από την Άρσεναλ και πάνω από τις πρωταθλήτριες Βελγίου και Ολλανδίας, τη Σταντάρ Λιέγης και την Άλκμααρ αντίστοιχα, νικώντας και στους τρεις εντός έδρας αγώνες. Στην επόμενη φάση αποκλείστηκε από την αήττητη μέχρι εκείνη τη στιγμή Μπορντό, με ήττα 1–0 εντός και 2–1 εκτός.

Την περίοδο 2013–14, ο Ολυμπιακός προκρίθηκε για τέταρτη συνολικά φορά στην ιστορία του από τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Αρχικά κληρώθηκε με την πορτογαλική Μπενφίκα, τη γαλλική Παρί Σεν Ζερμέν και τη βελγική Άντερλεχτ, όπου κατάφερε να προκριθεί στους 16 της διοργάνωσης έπειτα από δύο εντός έδρας νίκες με Μπενφίκα και Άντερλεχτ (1–0 και 3–1 αντίστοιχα), μία εκτός έδρας νίκη επί της Άντερλεχτ (0–3) και μία εκτός έδρας ισοπαλία με την Μπενφίκα (1–1), έχοντας συγκεντρώσει συνολικά 10 βαθμούς. Στη φάση των 16 κληρώθηκε με την αγγλική Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, από την οποία αποκλείστηκε με επιμέρους σκορ 3–2 (νίκη 2–0 στον Πειραιά και ήττα 3–0 στο Μάντσεστερ). Η νίκη του Ολυμπιακού επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 2–0 στον Πειραιά ήταν η πρώτη νίκη ελληνικής ομάδας επί της συγκεκριμένης αντιπάλου.
Αξιόλογες πορείες

Αρκετές φορές ο Ολυμπιακός έφτασε κοντά στην πρόκριση από όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Την περίοδο 2000–01 οι Πειραιώτες έχασαν την πρόκριση στην ισοβαθμία με τη Λιόν στη δεύτερη θέση με 9 βαθμούς, εξαιτίας του εκτός έδρας γκολ που πέτυχαν οι Γάλλοι στα τελευταία λεπτά του αγώνα στην Αθήνα όπου ο Ολυμπιακός είχε νικήσει με 2–1, ενώ στην τελευταία αγωνιστική του ομίλου η ελληνική ομάδα ηττήθηκε στη Γαλλία με 1–0. Ο Ολυμπιακός είχε νικήσει εντός έδρας και τις άλλες δύο ομάδες του ομίλου, την ολλανδική Χέρενφεν και τη φιναλίστ της προηγούμενης περιόδου Βαλένθια, η οποία τερμάτισε και πρώτη στον όμιλο.
Ο Κέβιν Μιραλάς στην εκτός έδρας νίκη (0–1) επί της Ρουμπίν Καζάν στη Ρωσία για το Γιουρόπα Λιγκ το 2012

Παρόμοια τύχη είχε και την περίοδο 2004–05, όταν σε έναν δύσκολο όμιλο με αντιπάλους τη φιναλίστ της προηγούμενης περιόδου Μονακό, τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ και τη Λα Κορούνια, ο Ολυμπιακός ισοβάθμησε στη δεύτερη θέση με τη Λίβερπουλ με 10 βαθμούς, τερμάτισε όμως τρίτος καθώς υστέρησε στην ισοβαθμία με την αγγλική ομάδα. Έχοντας νικήσει και πάλι σε όλους τους εντός έδρας αγώνες και με ισοπαλία εκτός έδρας εναντίον της Λα Κορούνια, την τελευταία αγωνιστική αντιμετώπισε εκτός έδρας τη Λίβερπουλ, την οποία είχε νικήσει στην Αθήνα με 1–0. Αν και προηγήθηκε στο ημίχρονο μέσα στο Άνφιλντ, τελικά έχασε με 3–1 δεχόμενος το μοιραίο τρίτο γκολ πάλι στα τελευταία λεπτά του αγώνα.
Αβραάμ Παπαδόπουλος (αριστερά) και Όλοφ Μέλμπεργκ (κέντρο) στην εκτός έδρας νίκη (0–1) επί της Μεταλίστ στην Ουκρανία για το Γιουρόπα Λιγκ το 2012

Την περίοδο 2011–12 ο Ολυμπιακός επέστρεψε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ αντιμετωπίζοντας τη γαλλική Ολιμπίκ Μαρσέιγ, την αγγλική Άρσεναλ και τη γερμανική Μπορούσια Ντόρτμουντ, τερματίζοντας στην 3η θέση του ομίλου, παρά τις τρεις νίκες που σημείωσε (Ντόρτμουντ 3–1 εντός, Μαρσέιγ 0–1 εκτός και Άρσεναλ 3–1 εντός), καθώς πλήρωσε την εντός έδρας ήττα από τη Μαρσέιγ με 1–0 την πρώτη αγωνιστική. Ο πειραϊκός σύλλογος συνέχισε στο Γιουρόπα Λιγκ όπου έφτασε έως τη φάση των 16 νικώντας 2 φορές τη ρώσικη Ρουμπίν Καζάν με 1–0 (εντός και εκτός έδρας) πριν αποκλειστεί από την ουκρανική Μεταλίστ παρά την εκτός έδρας νίκη του με 0–1 (ηττήθηκε στον εντός έδρας επαναληπτικό 1–2). Ο Ολυμπιακός παρά την καλή του ευρωπαϊκή παρουσία, αποκλείστηκε και στους δύο θεσμούς, από τις δύο εντός έδρας ήττες στο Γ. Καραϊσκάκης που του κόστισαν μια καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία.

Την περίοδο 2012–13 συμμετείχε στον 2ο όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ με Σάλκε, Άρσεναλ και Μονπελιέ. Παρά τις καλές εμφανίσεις και τους 9 βαθμούς που συγκέντρωσε, κατέκτησε την 3η θέση (πίσω από Σάλκε και Άρσεναλ), εξασφαλίζοντας την παρουσία του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και το Γιουρόπα Λιγκ, όπου αντιμετώπισε την ισπανική Λεβάντε σημειώνοντας δύο ήττες, μία εκτός έδρας με σκορ 3–0 και μία εντός με 1–0, με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από τη συνέχεια της διοργάνωσης.

Πολύ κοντά στην πρόκριση έφτασε και την περίοδο 2014–15, όπου παρά το γεγονός ότι σημείωσε τρεις εντός έδρας νίκες, οι δύο εναντίον των Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους, της προηγούμενης (2013–14) και της μετέπειτα (2014–15) φιναλίστ της διοργάνωσης αντίστοιχα, δεν κατάφερε να προχωρήσει περαιτέρω, τερματίζοντας τελικά τρίτος στον όμιλό του με 9 βαθμούς και συνέχισε για ακόμα μία φορά στο Γιουρόπα Λιγκ, όπου αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ του θεσμού Ντνίπρο.

Ίδια κατάληξη είχε η προσπάθειά του και την επόμενη χρονιά (2015–16) τερματίζοντας ξανά στην τρίτη θέση στον 6ο όμιλο πίσω από Μπάγερν Μονάχου και Άρσεναλ με 9 βαθμούς, όσους συγκέντρωσε και ο αγγλικός σύλλογος, υστέρησε όμως στην ισοβαθμία, καθώς παρά την επικράτησή του στο Λονδίνο με 2–3 (πρώτη νίκη στην ιστορία του Ολυμπιακού επί αγγλικού εδάφους), ηττήθηκε την τελευταία αγωνιστική με 0–3 στην έδρα του, συνεχίζοντας και πάλι στο Γιουρόπα Λιγκ.

Την περίοδο 2016–17 δεν κατάφερε να προκριθεί από την προκριματική φάση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, συνέχισε όμως στο Γιουρόπα Λιγκ, όπου έφθασε μέχρι τη φάση των 16, πέντε χρόνια μετά την τελευταία αντίστοιχη πορεία στον ίδιο θεσμό (2011–12) και για τέταρτη συνολικά φορά στην ιστορία του.
Επιτεύγματα
Ο Κώστας Μήτρογλου

Στα επιτεύγματα του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις συμπεριλαμβάνονται επίσης η εντυπωσιακή νίκη με 6–2 επί της δευτεραθλήτριας Ευρώπης Μπάγερ Λεβερκούζεν στα πλαίσια του ομίλου του Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2002–03, η οποία αποτελεί και τη μεγαλύτερη ήττα της γερμανικής ομάδας στην Ευρώπη,[108] η ευρεία νίκη με 3–0 επί της Γαλατασαράι στον όμιλο της επόμενης περιόδου (2003–04), η εκτός έδρας νίκη με 2–1 επί της Γιουβέντους στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1999–2000, καθώς και οι μεγάλες νίκες στην ίδια διοργάνωση της περιόδου 2008–09 με 5–1 επί της Μπενφίκα και με 4–0 επί της Χέρτα Βερολίνου, η οποία επίσης αποτελεί τη μεγαλύτερη ήττα της Χέρτα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.[109]

Επίσης, ένα σημαντικό στατιστικό στοιχείο είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να διατηρήσει αήττητη την έδρα του στα τέσσερα πρώτα χρόνια της συμμετοχής του στο Τσάμπιονς Λιγκ, χάνοντας για πρώτη φορά στην πέμπτη του διαδοχική συμμετοχή, όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη ομάδα που τον νίκησε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας με 2–0, διακόπτοντας το σερί των 15 εντός έδρας αγώνων χωρίς ήττα της πειραϊκής ομάδας. Ο Ολυμπιακός έχει πετύχει ένα ακόμα ανάλογο σερί 11 εντός έδρας αήττητων αγώνων στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, το οποίο διακόπηκε από την Μπορντό το 2010, με την προηγούμενη ήττα του να καταγράφεται το 2006 από τη Ρόμα.

Σε επίπεδο ποδοσφαιριστών, ο Κώστας Μήτρογλου είναι ο μοναδικός Έλληνας που έχει πετύχει χατ τρικ στο Τσάμπιονς Λιγκ (στη σημερινή του μορφή), την περίοδο 2013–14 στον εκτός έδρας αγώνα εναντίον της βελγικής Άντερλεχτ, όπου ο Ολυμπιακός επικράτησε 3–0,[110] ενώ παλαιότερα ως κύπελλο Πρωταθλητριών ανάλογο επίτευγμα (χατ τρικ) για τον Ολυμπιακό έχει επιτύχει και ο Μάικ Γαλάκος, την περίοδο 1974–75. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι σημειώθηκε απέναντι στην ίδια αντίπαλο (Άντερλεχτ) και με αντίστοιχο τελικό σκορ (3–0).

Ο Μήτρογλου είναι επίσης ο πρώτος σκόρερ του συλλόγου στην εν λόγω διοργάνωση με 13 τέρματα και μαζί με τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς συνολικά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για τον Ολυμπιακό, έχοντας σημειώσει από 15 γκολ.[111] Ο τελευταίος είναι ο μοναδικός ξένος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του Ολυμπιακού που έχει σημειώσει χατ τρικ στο Τσάμπιονς Λιγκ, την περίοδο 2002–03 στον εντός έδρας αγώνα εναντίον της Μπάγερ Λεβερκούζεν (6–2).

Ο Ολυμπιακός στον εκτός έδρας αγώνα με τη Ντουντελάνζ για τη φάση των ομίλων του Europa League της περιόδου 2018-19 (νίκη 0-2) ξεπέρασε τον Παναθηναϊκό στην ιστορία των κυπέλλων Ευρώπης σε συγκομιδή βαθμών στα Ευρωπαϊκά κύπελλα (408 έναντι 372 συνολικά). Έχει επίσης δώσει τους περισσότερους ευρωπαϊκούς αγώνες (298), έχει πετύχει τις περισσότερες νίκες (118) και τα περισσότερα γκολ (394)[112][113].

Κατά την περίοδο 2018-19, ο Ολυμπιακός σημείωσε 24 γκολ στη διοργάνωση του Europa League, γεγονός που αποτελεί την κορυφαία επίδοση ελληνικής ομάδας σε μια σεζόν στα κύπελλα Ευρώπης.
Αναλυτικά οι αγώνες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις

Περίοδος	Διοργάνωση	Γύρος	Χώρα	Ομάδα	Σκορ
1958-59	Πρωταθλητριών	Προκριματικός	Τουρκία	Μπεσίκτας	Ο Ολυμπιακός αποσύρθηκε
1959–60	Πρωταθλητριών	Προκριματικός	Ιταλία	ΑΚ Μίλαν	2–2 , 1-3
1961-62	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	A΄ γύρος	Τσεχία	ΜΣΚ Ζίλινα	2–3 , 0-1
1962-63	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Προκριματικός	Μάλτα	Χιμπέρνιανς ΦΚ	Ο Ολυμπιακός αποσύρθηκε
1963-64	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Πολωνία	Ζαγκλέμπιε Σοσνόβιετς	2–1 , 0-1 και 2–0
		Β΄ γύρος	Γαλλία	Ολιμπίκ Λυών	2–1 , 1-4
1965–66	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Κύπρος	Ομόνοια	1–1 , 1-0
		Β΄ γύρος	Αγγλία	Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ	2–2 , 0-4
1966–67	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Βουλγαρία	ΤΣΣΚΑ Σόφιας	1–0 , 1-3
1967-68	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Ιταλία	Γιουβέντους	0–0 , 0-2
1968–69	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Ισλανδία	ΚΡ Ρέικιαβικ	2–0 , 2-0
		Β΄ γύρος	Σκωτία	Ντανφέρμλιν Αθλέτικ	3–0 , 0- 4
1969-1970	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Πολωνία	Γκόρνικ Ζάμπρζε	2–2 , 0-5
1971-72	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Σοβιετική Ένωση	ΦΚ Ντιναμό Μόσχας	0–2 , 2-1
1972–73	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Ιταλία	Κάλιαρι	2–1 , 1-0
		Β΄ γύρος	Αγγλία	Τότεναμ	1–0 , 0- 4
1973-74	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Πορτογαλία	Μπενφίκα	0-1 , 0–1
1974-75	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Σκωτία	Σέλτικ Γλασκώβης	2–0 , 1-1
		Β΄ γύρος	Βέλγιο	ΡΣΚ Άντερλεχτ	3–0 , 1- 5
1975–76	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Σοβιετική Ένωση	ΦΚ Ντιναμό Κιέβου	2–2 , 0-1
1976–77	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Ρουμανία	ΦΚ Σπορτούλ Στουντεντέσκ	2–1 , 0-3
1977–78	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Γιουγκοσλαβία	Ντιναμό Ζάγκρεμπ	3–1 , 1-5
1978-79	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Βουλγαρία	Λέφσκι Σόφιας	2–1 , 1-3
1979-80	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Ιταλία	ΣΣΚ Νάπολι	1–0 , 0-2
1980-81	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Γερμανία	Μπάγερν Μονάχου	2–4 , 0-3
1981-82	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Ρουμανία	ΦΚ Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα	2–0 , 0- 3
1982-83	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Σουηδία	Έστερς	2–0 , 0-1
		Β΄ γύρος	Γερμανία	Αμβούργο	0–4 , 0-1
1983-84	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Ολλανδία	ΑΦΚ Άγιαξ	2–0 , 0-0
		Β΄ γύρος	Πορτογαλία	Μπενφίκα	1–0 , 0 -3
1984-85	ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Ελβετία	Νεσατέλ Ξαμάξ	1–0 , 2-2
		Β΄ γύρος	Ρουμανία	ΦΚ Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα	0-1 , 0–1
1986-87	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Λουξεμβούργο	Ουνιόν Λυξεμπούρ	3–0 , 3-0
		Β΄ γύρος	Ολλανδία	ΑΦΚ Άγιαξ	1–1 , 0-4
1987-88	Πρωταθλητριών	Α΄ γύρος	Πολωνία	Γκόρνικ Ζάμπρζε	1–1 , 1-2
1989-90	ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Γιουγκοσλαβία	ΦΚ Ραντ Βελιγραδίου	2–0 , 1-2
		Β΄ γύρος	Αυστρία	Φερστ Βιέννα	1–1 , 2-2
		Γ΄ γύρος	Γαλλία	ΑΖ Οσέρ	1–1 , 0-0
1990-91	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Αλβανία	Φλαμουρτάρι	3–1 , 2-0
		Β΄ γύρος	Ιταλία	ΟΚ Σαμπντόρια	0–1 , 1 -3
1992-93	Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης	Α΄ γύρος	Ουκρανία	ΦΚ Τσερνομόρετς Οδησσού	0–1 , 3-0
		Β΄ γύρος	Γαλλία	ΑΣ Μονακό	0 -0 , 0–0
		Προημιτελικά(8)	Ισπανία	Ατλέτικο Μαδρίτης	1–1 , 1-3
1993-94	ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Βουλγαρία	ΠΦΚ Μπότεφ Πλόβντιβ	5–1 , 3-2
		Β΄ γύρος	Ισπανία	ΚΝ Τενερίφε	4–3 , 1-2
1994-95	ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Γαλλία	Ολιμπίκ Μαρσέιγ	1–2 , 0-3
1995-96	ΟΥΕΦΑ	Προκριματικός γύρος	Βουλγαρία	ΠΦΚ Σλάβια Σόφιας	1–0 , 2-0
		Α΄ γύρος	Σλοβενία	ΝΚ Μάριμπορ	2–0 , 3-1
		Β΄ γύρος	Ισπανία	Σεβίλλη ΦΚ	2–1 , 0-1
1996-97	ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Ουγγαρία	Φερεντσβάρος	2–2 , 1-3
1997-98	Τσάμπιονς Λιγκ	Β' Προκριματικός γύρος	Λευκορωσία	ΜΠΚΤ Μοζίρ	5–0 , 2-2
		Φάση Ομίλων- Δ' όμιλος	Πορτογαλία	Πόρτο	1–0 , 1-2
			Νορβηγία	Ρόσενμποργκ ΜΚ	2–2 , 1-5
			Ισπανία	Ρεάλ Μαδρίτης	0–0 , 1-5
1998-99	Τσάμπιονς Λιγκ	Β' Προκριματικός γύρος	Κύπρος	Ανόρθωση Αμμοχώστου	2–1 , 4-2
		Φάση Ομίλων- Α' όμιλος	Πορτογαλία	Πόρτο	2–1 , 2-2
			Κροατία	Ντιναμό Ζάγκρεμπ	2–0 , 1-1
			Ολλανδία	ΑΦΚ Άγιαξ	1–0 , 0-2
		Προημιτελικά (8)	Ιταλία	Γιουβέντους	1-1 , 1–2
1999-00	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- Ε' όμιλος	Ισπανία	Ρεάλ Μαδρίτης	3–3 , 0-3
			Πορτογαλία	Πόρτο	1–0 , 0-2
			Νορβηγία	Μόλντε ΦΚ	3–1 , 2-3
	ΟΥΕΦΑ	Γ΄ γύρος	Ιταλία	Γιουβέντους	1–3 , 2- 1
2000-01	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- Γ' όμιλος	Ισπανία	Βαλένθια ΚΦ	1–0 , 1-2
			Γαλλία	Ολιμπίκ Λυών	2–1 , 0-1
			Ολλανδία	ΣΚ Χέρενφεν	2–0 , 0-1
	ΟΥΕΦΑ	Γ΄ γύρος	Αγγλία	Λίβερπουλ Φ.Κ.	2–2 , 0-2
2001-02	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- Ζ' όμιλος	Ισπανία	Ντεπορτίβο Λα Κορούνια	1–1 , 2- 2
			Γαλλία	Λιλ	2–1 , 1- 3
			Αγγλία	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	0–2 , 0- 3
2002-03	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- ΣΤ' όμιλος	Γερμανία	Μπάγερ Λεβερκούζεν	6–2 , 0 -2
			Ισραήλ	Μακάμπι Χάιφα	3–3 , 0- 3
			Αγγλία	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	2–3 , 0- 4
2003-04	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- Δ' όμιλος	Ισπανία	Ρεάλ Σοσιεδάδ	2–2 , 0- 1
			Ιταλία	Γιουβέντους	1–2 , 0-7
			Τουρκία	Γαλατασαράι	3–0 , 0-1
2004-05	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- Α' όμιλος	Ισπανία	Ντεπορτίβο Λα Κορούνια	1–0 , 0-0
			Αγγλία	Λίβερπουλ	1–0 , 1- 3
			Γαλλία	ΑΣ Μονακό	1–0 , 1-2
	ΟΥΕΦΑ	Φάση των 32	Γαλλία	ΦΚ Σοσό	1–0 , 1 - 0
		Φάση των 16	Αγγλία	Νιούκασλ Γιουνάιτεντ	1–3 , 0-4
2005-06	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- ΣΤ' όμιλος	Νορβηγία	Ρόσενμποργκ ΜΚ	1–3 , 1-1
			Ισπανία	Ρεάλ Μαδρίτης	2–1 , 1-2
			Γαλλία	Ολιμπίκ Λυών	1–4 , 1-2
2006-07	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- Δ' όμιλος	Ισπανία	Βαλένθια ΚΦ	2–4 , 0- 2
			Ουκρανία	ΦΚ Σαχτάρ Ντονέτσκ	1–1 , 2- 2
			Ιταλία	ΑΣ Ρόμα	0–1 , 1- 1
2007-08	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων- Γ' όμιλος	Ιταλία	Λάτσιο	1–1 , 2- 1
			Γερμανία	Βέρντερ Βρέμης	3–0 , 3- 1
			Ισπανία	Ρεάλ Μαδρίτης	0–0 , 2- 4
		Φάση των 16	Αγγλία	Τσέλσι	0–0 , 0- 3
2008-09	Τσάμπιονς Λιγκ	Γ΄ Προκριματικός	Κύπρος	Ανόρθωση	1- 0 , 0– 3
	ΟΥΕΦΑ	Α΄ γύρος	Δανία	ΦΚ Νόρντζελαντ	5- 0 , 2–0
		Φάση Ομίλων	Τουρκία	Γαλατασαράι	0- 1 (Εκτός)
			Πορτογαλία	Μπενφίκα	5–1 (Εντός)
			Ουκρανία	Μέταλιστ Χάρκιβ	0- 1 (Εκτός)
			Γερμανία	Χέρτα Βερολίνου	4–0 (Εντός)
		Φάση των 32	Γαλλία	ΑΣ Σαιντ-Ετιέν	1–3 , 1- 2
2009-10	Τσάμπιονς Λιγκ	Γ΄ Προκριματικός	Σλοβακία	Σλόβαν Μπρατισλάβας	2- 0 , 2–0
		Πλέι οφ	Μολδαβία	ΦΚ Σερίφ Τιράσπολ	1-0 , 2–0
		Φάση ομίλων- Η΄Όμιλος	Ολλανδία	ΑΖ Άλκμααρ	1–0, 0- 0
			Αγγλία	Άρσεναλ	1–0 , 0- 2
			Βέλγιο	Σταντάρ Λιέγης	2–1 , 0-2
		Φάση των 16	Γαλλία	Μπορντό	0–1 , 1- 2
2010-11	Γιουρόπα Λιγκ	Β΄Προκριματικός	Αλβανία	ΚΣ Μπέσα Καβάγιε	6- 1 , 5–0
		Γ΄Προκριματικός	Ισραήλ	Μακάμπι Τελ Αβίβ	2–1 , 0- 1
2011-12	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση ομίλων- ΣΤ΄ Όμιλος	Γαλλία	Μαρσέιγ	0–1 , 1- 0
			Αγγλία	Άρσεναλ	3–1 , 1- 2
			Γερμανία	Μπορούσια Ντόρτμουντ	3–1 , 0- 1
	Γιουρόπα Λιγκ	Φάση των 32	Ρωσία	Ρουμπίν Καζάν	1-0 , 1–0
		Φάση των 16	Ουκρανία	Μέταλιστ Χάρκιβ	1- 2 , 1– 0
2012-13	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση ομίλων- Β΄ Όμιλος	Γερμανία	ΦΚ Σάλκε 04	1–2 , 0- 1
			Αγγλία	Άρσεναλ	2–1 , 1- 3
			Γαλλία	Μονπελιέ	3–1 , 2- 1
	Γιουρόπα Λιγκ	Φάση των 32	Ισπανία	Λεβάντε	0- 1 , 0–3
2013-14	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση ομίλων - Γ΄ Όμιλος	Γαλλία	Παρί Σεν Ζερμέν	1–4 , 1-2
			Βέλγιο	Άντερλεχτ	3–1 , 3- 0
			Πορτογαλία	Μπενφίκα	1–0 , 1- 1
		Φάση των 16	Αγγλία	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	2–0 , 0- 3
2014-15	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση Ομίλων - Α΄Όμιλος	Ισπανία	Ατλέτικο Μαδρίτης	3–2 , 0- 4
			Ιταλία	Γιουβέντους	1–0 , 2- 3
			Σουηδία	Μάλμε	4–2 , 0- 2
	Γιουρόπα Λιγκ	Φάση των 32	Ουκρανία	ΦΚ Ντνίπρο Ντνιπροπετρόφσκ	2- 2 , 0–2
2015-16	Τσάμπιονς Λιγκ	Φάση ομίλων - ΣΤ΄ 'Ομιλος	Γερμανία	Μπάγερν Μονάχου	0–3 , 0- 4
			Αγγλία	Άρσεναλ	0–3 , 3- 2
			Κροατία	Ντιναμό Ζάγκρεμπ	2–1 , 1- 0
	Γιουρόπα Λιγκ	Φάση των 32	Βέλγιο	ΡΣΚ Άντερλεχτ	1- 2 (Παρ.) , 0– 1
2016-17	Τσάμπιονς Λιγκ	Γ΄ Προκριματικός	Ισραήλ	Χάποελ Μπερ Σεβά	0–0 , 0- 1
	Γιουρόπα Λιγκ	Πλέι οφ	Πορτογαλία	Αρούκα	2- 1 , 1–0
		Φάση ομίλων - Β΄ όμιλος	Ελβετία	Γιανγκ Μπόις	1–1 , 1- 0
			Κύπρος	ΑΠΟΕΛ	0–1 , 0- 2
			Καζακστάν	ΦΚ Αστανά	4–1 , 1- 1
		Φάση των 32	Τουρκία	Οσμάνλισπορ	0–0 , 3- 0
		Φάση των 16	Τουρκία	Μπεσίκτας	1–1 , 1- 4
2017-18	Τσάμπιονς Λιγκ	Γ΄ Προκριματικός	Σερβία	Παρτιζάν Βελιγραδίου	2- 2 , 3–1
		Πλέι οφ	Κροατία	ΧΝΚ Ριέκα	2–1 , 1- 0
		Φάση ομίλων - Δ΄ όμιλος	Πορτογαλία	Σπόρτινγκ Λισαβόνας	2–3 , 1- 3
			Ιταλία	Γιουβέντους	0- 2 , 0–2
			Ισπανία	Μπαρτσελόνα	0- 0 , 1–3
2018-19	Γιουρόπα Λιγκ	Γ΄ Προκριματικός	Ελβετία	ΦΚ Λουκέρνη	4–0 , 3 -1
		Πλέι οφ	Αγγλία	Μπέρνλεϊ Φ.Κ.	3–1 , 1 - 1
		Φάση ομίλων - ΣΤ΄ Όμιλος	Λουξεμβούργο	Φ91 Ντουντελάνζ	5–1 , 2 - 0
			Ιταλία	ΑΚ Μίλαν	3 - 1 , 1– 3
			Ισπανία	Ρεάλ Μπέτις	0–0 , 0- 1
		Φάση των 32	Ουκρανία	ΦΚ Ντιναμό Κιέβου	2–2 , 0- 1
2019-20	Τσάμπιονς Λιγκ	Β' Προκριματικός	Τσεχία	ΦΚ Βικτόρια Πλζεν	4- 0 , 0–0
		Γ' Προκριματικός	Τουρκία	Ιστανμπούλ Μπασάκσεχιρ	2- 0, 1–0
		Πλέϊ- οφ	Ρωσία	ΦΚ Κρασνοντάρ	4–0 , 2 -1
		Φάση Ομίλων -Β' Όμιλος	Γερμανία	Μπάγερν Μονάχου	2–3 , 0 -2
			Αγγλία	Τότεναμ	2–2 , 2 -4
			Σερβία	Ερυθρός Αστέρας	1–0 , 1 -3
	Γιουρόπα Λιγκ	Φάση των 32	Αγγλία	Άρσεναλ	0–1, 2-1
		Φάση των 16	Αγγλία	Γούλβς	1–1

Σημαντικότερες διακρίσεις

Περίοδος	Διάκριση	Πληροφορίες
Κύπελλο Πρωταθλητριών / Champions League
1974–75	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Άντερλεχτ με 1–5 στις Βρυξέλλες και 3–0 στην Πάτρα (λόγω τιμωρίας)
1982–83	Φάση των 16	αποκλείστηκε από το Αμβούργο με 0–1 στο Αμβούργο και 0–4 στο Μαρούσι
1983–84	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Μπενφίκα με 1–0 στο Μαρούσι και 0–3 στη Λισαβόνα
1998–99	Προημιτελικός	αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους με 1–2 στο Τορίνο και 1–1 στο Μαρούσι
2007–08	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Τσέλσι με 0–0 στον Πειραιά και 0–3 στο Λονδίνο
2009–10	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Μπορντό με 0–1 στον Πειραιά και 1–2 στο Μπορντό
2013–14	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 2–0 στον Πειραιά και 0–3 στο Μάντσεστερ
Κύπελλο Κυπελλούχων
1961–62	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Ζίλινα με 2–3 στον Πειραιά και 0–1 στη Ζίλινα
1963–64	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Λυών με 1–4 στη Λυών και 2–1 στη Νέα Φιλαδέλφεια (λόγω έργων)
1965–66	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Γουέστ Χαμ με 0–4 στο Λονδίνο και 2–2 στον Πειραιά
1968–69	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Ντανφέρμλιν με 0–4 στο Ντανφέρμλιν και 3–0 στον Πειραιά
1986–87	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τον Άγιαξ με 0–4 στο Άμστερνταμ και 1–1 στο Μαρούσι
1990–91	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Σαμπντόρια με 0–1 στον Πειραιά και 1–3 στη Γένοβα
1992–93	Προημιτελικός	αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης με 1–1 στο Μαρούσι και 1–3 στη Μαδρίτη
Κύπελλο ΟΥΕΦΑ / Europa League
1989–90	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Οσέρ με 1–1 στον Πειραιά και 0–0 στην Οσέρ
2004–05	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Νιούκαστλ με 1–3 στον Πειραιά και 0–4 στο Νιούκαστλ
2011–12	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Μεταλίστ με 1–0 στο Χάρκοβο και 1–2 στον Πειραιά
2016–17	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Μπεσίκτας με 1–1 στον Πειραιά και 1–4 στην Κωνσταντινούπολη
Βαλκανικό Κύπελλο
1961–63	Κυπελλούχος	επικράτησε της Λέφσκι Σόφιας με 1–0 στον Πειραιά, 0–1 στη Σόφια και 1–0 σε τρίτο τελικό στην Κωνσταντινούπολη

Σύνολο ευρωπαϊκών συμμετοχών

Διοργάνωση	Συμμετοχές	Αγώνες	Νίκες	Ισοπαλίες	Ήττες	Τέρματα
Πρωταθλητριών/Champions League	32	172	62	32	78	212-265
Κυπελλούχων	9	33	14	6	13	43-47
UEFA/Europa League	23	93	42	16	35	139-118
Σύνολο	64	298	118	54	126	394-430

Διοργάνωση	Συμμετοχές	Περίληψη
Διοργανώσεις της UEFA[114]	54 (64)[115]	Κατέχει το ρεκόρ συμμετοχών (64) ελληνικού συλλόγου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, από τις οποίες δεν έχει απουσιάσει ποτέ επί δύο συνεχόμενες χρονιές, ενώ έχει λάβει μέρος σε όλες πλην έξι (6): 1960–61, 1964–65, 1970–71 (τιμωρία), 1985–86, 1988–89 και 1991–92 (τιμωρία). Έχει αποχωρήσει δύο φορές από διοργανώσεις της UEFA, που είναι και οι μοναδικές ελληνικές αποχωρήσεις από τις εν λόγω διοργανώσεις σε συλλογικό επίπεδο: To 1958–59 από το κύπελλο Πρωταθλητριών πριν από τους αγώνες με την Μπεσίκτας (στην πρώτη του συμμετοχή), λόγω των τεταμένων σχέσεων Ελλάδας–Τουρκίας και το 1962–63 από το κύπελλο Κυπελλούχων πριν τις αναμετρήσεις με τη μαλτέζικη Χιμπέρνιανς, εξαιτίας διαφωνίας με την UEFA σχετικά με την ημερομηνία τέλεσης του πρώτου αγώνα (λόγω γραφειοκρατίας δεν προλάβαινε να εκδώσει άδειες για τους παίκτες του[116] και εκτός αυτού θα υφίστατο και σοβαρή οικονομική ζημιά).
Βαλκανικό Κύπελλο	3	1961–63 (νικητής), 1963–64 και 1964–66 (απόσυρση κατά τη φάση των ομίλων) . Είναι ο πρώτος ελληνικός σύλλογος που κατέκτησε το τρόπαιο.
Κύπελλο Ράπαν	1	1964–65 (αποσύρθηκε κατά τη φάση των ομίλων και αντικαταστάθηκε από τον Πανιώνιο).

Κατάταξη στη βαθμολογία της UEFA

Ενημέρωση έως και την περίοδο 2016-17[117]

Θέση	Χώρα	Σύλλογος	Βαθμολογία
27		Βιγιαρεάλ	64.999
28		Ολυμπιακός	64.580
29		Μονακό	62.333
30		Αθλέτικ Μπιλμπάο	60.999
31		Γαλατασαράι	58.840
32		Άντερλεχτ	58.480

Φίλαθλοι
Η τραγωδία της Θύρας 7
Κύριο λήμμα: Τραγωδία της Θύρας 7

Τραγική ημέρα στην ιστορία του Ολυμπιακού και του ελληνικού αθλητισμού, ήταν η 8η Φεβρουαρίου 1981, όταν 21 φίλαθλοι από τη Θύρα 7 βρήκαν φρικτό θάνατο κατά τη διάρκεια του αγώνα με την ΑΕΚ στο Στάδιο Καραϊσκάκης, που έληξε με 6–0 υπέρ των ερυθρολεύκων. Οι 20 από αυτούς ήταν φίλοι του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ.

Μέσα σε πανηγυρισμούς, πολλοί φίλαθλοι έτρεξαν λίγα λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα να βγουν από τη Θύρα 7, δημιουργώντας συνωστισμό ενώ η πόρτα της θύρας ήταν κλειστή. Κάποιοι από τους φιλάθλους έπεσαν στα σκαλιά της θύρας με αποτέλεσμα το πλήθος που συνέρεε προς την έξοδο να τους ποδοπατήσει. Εκτός από τους 21 νεκρούς υπήρξαν και 53 τραυματίες.[118]

Δεκάδες τραυματίες και νεκροί μεταφέρθηκαν με περιπολικά και ασθενοφόρα στο Τζάνειο Νοσοκομείο, στο οποίο είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται εξαιρετικά μεγάλος αριθμός ατόμων, δημιουργώντας σκηνές αλλοφροσύνης.[118] Πολλοί τραυματίες μεταφέρθηκαν επίσης στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ.

Παράλληλα, τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα έκαναν έκκληση σε γιατρούς και αιμοδότες να προσέλθουν στο Τζάνειο, ενώ σε ένδειξη πένθους διέκοψαν τα προγράμματά τους και μετέδιδαν πένθιμη μουσική.

Η μνήμη των θυμάτων τιμάται κάθε χρόνο από τη διοίκηση και τους οπαδούς της ομάδας. Στο νέο γήπεδο του Ολυμπιακού υπάρχουν 21 μαύρα καθίσματα, για να τιμηθούν τα θύματα της τραγωδίας, ενώ στο μουσείο του συλλόγου έχουν διατηρηθεί και φυλάσσονται η πόρτα και μέρος από τα σκαλοπάτια όπου συνέβη το τραγικό περιστατικό.
Τίτλοι
Διεθνείς

1 Βαλκανικό κύπελλο:

1961–63.

Εγχώριοι

47 Πανελλήνια πρωταθλήματα (έως το 1959) και πρωταθλήματα Α΄ Εθνικής κατηγορίας Ελλάδας: [119]

1930–31, 1932–33, 1933–34, 1935–36, 1936–37, 1937–38, 1946–47, 1947–48, 1950–51, 1953–54, 1954–55, 1955–56, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1965–66, 1966–67, 1972–73, 1973–74, 1974–75, 1979–80, 1980–81, 1981–82, 1982–83, 1986–87, 1996–97, 1997–98, 1998–99, 1999–00, 2000–01, 2001–02, 2002–03, 2004–05, 2005–06, 2006–07, 2007–08, 2008–09, 2010–11, 2011–12, 2012–13, 2013–14, 2014–15, 2015–16, 2016–17, 2019-20, 2020-21, 2021-22

28 Κύπελλα Ελλάδας: [120]

1946–47, 1950–51, 1951–52, 1952–53, 1953–54, 1956–57, 1957–58, 1958–59, 1959–60, 1960–61, 1962–63, 1964–65, 1967–68, 1970–71, 1972–73, 1974–75, 1980–81, 1989–90, 1991–92, 1998–99, 2004–05, 2005–06, 2007–08, 2008–09, 2011–12, 2012–13, 2014–15, 2019-20

4 Σούπερ καπ Ελλάδας: [121]

1980, 1987, 1992, 2007

3 Κύπελλα Μεγάλης Ελλάδος:

1969, 1972, 1976

Τοπικοί

24 Πρωταθλήματα της ΕΠΣ Πειραιά:

1925, 1926, 1927, 1929, 1930, 1931, 1934, 1937, 1938, 1940, 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959.

Διάφοροι άλλοι

11 Κύπελλα Πάσχα:

1928, 1929, 1936, 1943, 1945, 1946, 1949, 1951, 1953, 1959, 1964

11 Κύπελλα Χριστουγέννων:

1943, 1948, 1951, 1952, 1953, 1954, 1956, 1959, 1960, 1961, 1962

2 Κύπελλα Σεπτεμβρίου:

1956, 1959

1 Ετήσιο πολυεθνές τουρνουά Ν. Υόρκης:[122]

1969

1 Κύπελλο Υφυπουργού Οικονομικών Δ. Αλιπράντη:[123]

1957

1 Κύπελλο Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή:[124]

1957

1 Κύπελλο Αλληλεγγύης:[125]

1955

1 Κύπελλο Βασιλίσσης Φρειδερίκης της Ελλάδος:[126]

1948

1 Κύπελλο 50ετηρίδας του ΣΕΓΑΣ:[127]

1947

1 Κύπελλο Δημάρχου Πειραιώς:[128]

1943.

Τμημάτων υποδομής

3 Πανελλήνια Πρωταθλήματα Ερασιτεχνών:

1989, 1999, 2001

5 Πανελλήνια Πρωταθλήματα Εφήβων:

1967, 1968, 1970, 1971, 1976

6 Πρωταθλήματα Ελλάδας Κ-20:

2004, 2010, 2013, 2015, 2016, 2017

5 Πρωταθλήματα Ελλάδας Κ-17:

2010, 2011, 2015, 2017, 2018

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας Κ-15:

2014, 2016

1 Κύπελλο της ΕΠΣ Πειραιά:

2002.

Τρέχουσα σύνθεση
Ποδοσφαιριστές

Τελευταία ενημέρωση: 29 Σεπτεμβρίου 2022. [129] [130]

Βασική ενδεκάδα 2022–23

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

Αρ. Χώρα Θέση Παίκτης 1 Τ Τομάς Βατσλίκ 2 Α Σίμε Βρσάλικο 4 A Παναγιώτης Ρέτσος (δανεικός από την Ελλάς Βερόνα) 5 Μ Ανδρέας Μπουχαλάκης (αρχηγός) 6 Μ Γιαν Εμβιλά 7 Μ Κώστας Φορτούνης 8 Μ Πιέρ Κουντέ 10 Μ Χάμες Ροδρίγες 11 Ε Γιουσέφ Ελ-Αραμπί 12 Α Μαρσέλο 14 Α Θανάσης Ανδρούτσος 15 Α Σωκράτης Παπασταθόπουλος 16 Α Ντορόν Λάιντνερ 17 Μ Μάριος Βρουσάι 18 Ε Χουάνγκ Ουί-τσο (δανεικός από τη Νότιγχαμ Φόρεστ) 19 Μ Γιώργος Μασούρας 20 M Τζος Μπόουλερ (δανεικός από τη Νότιγχαμ Φόρεστ) 21 Μ Πεπ Μπιέλ 22 Μ Αγκιμπού Καμαρά

Αρ. Θέση Παίκτης 23 Α Λεονάρντο Κούτρης 24 Α Ουσεϊνού Μπα 26 Α Πίπα 27 Α Κενί Λαλά 28 Μ Ματιέ Βαλμπουενά 30 Μ Κόνραντ ντε λα Φουέντε (δανεικός από τη Μαρσέιγ) 31 Τ Έγκμουντουρ Κρίστινσον 33 Μ Χουάνγκ Ιν-μπομ 38 Μ Ντιαντιέ Σαμασέκου (δανεικός από τη Χόφενχαϊμ) 45 Α Όλεγκ Ρέαμπτσιουκ 47 Ε Αμπουμπακάρ Καμαρά 66 Α Παπέ Αμπού Σισέ 77 Μ Γκάρι Ροντρίγκες 85 Μ Ντιμπί Κεϊτά 88 Τ Κωνσταντίνος Τζολάκης 91 Τ Αλέξανδρος Πασχαλάκης 94 Ε Σεντρίκ Μπακαμπού 99 Τ Θάνος Παπαδούδης Μ Παϊτίμ Κασάμι

Δανεικοί

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

Τελευταία ενημέρωση: 24 Σεπτεμβρίου 2022. [131] Προπονητικό Προπονητής [132] Μίτσελ Βοηθός προπονητή Χόρχε Αλαρκόν Ροδρίγο Προπονητής τερματοφυλάκων Παναγιώτης Αγριογιάννης Προπονητής Φυσικής Κατάστασης Χρήστος Μουρίκης Γυμναστής Αποκατάστασης Κωνσταντίνος Λιούγκος Αναλυτές Ιωσήφ Λουκάς Γιάννης Βογιατζάκης

Τελευταία ενημέρωση: 11 Ιουνίου 2022. [133] Τεχνικό Team Manager Θοδωρής Κοκκινάκης Φροντιστές Παναγιώτης Παπαδημητρίου Δήμος Μέρης Κωνσταντίνος Ρούσσος Διερμηνέας Μαρίνα Τσαλή Γραφείο Διασύνδεσης Ρομπέρτο Γκαρθία Περάλ Σπύρος Μπιτσάκης

Τελευταία ενημέρωση: 13 Αυγούστου 2022. [134] Σκάουτινγκ Επικεφαλής Γιάννης Θεοδώρου Βοηθός Σίμος Χάβος Data Scout Kobi Michaeli

Τελευταία ενημέρωση: 24 Σεπτεμβρίου 2022. [135] Όλοι/ες ελληνικής υπηκοότητας. Ιατρικό Ιατρός Χρήστος Θέος Φυσικοθεραπευτές Νίκος Λυκουρέσης Γεώργιος Ζουριδάκης Σταύρος Πετρόχειλος Αναστάσιος Γαλαζούλας Παναγιώτης Καραμουζάς Διατροφολόγος Ερνάνι Γκόμες

Ακαδημία
Κύριο λήμμα: Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (ποδόσφαιρο νέων)

Τεχνικός διευθυντής	Ρικάρντο Πέρες
U20 Κόουτς	Νίκος Τοπολιάτης
U17 Κόουτς	Δημήτρης Μαυρογενίδης
U16–U14 Κόουτς	Φώτης Παπαγιάννης
U15 Κόουτς	Γιώργος Παπακωστούλης
U12 Κόουτς	Ιάκωβος Χατζηράπτης
U11 Κόουτς	Σωκράτης Κοψαχείλης
U9 Κόουτς	Κώστας Σοφιανός

Δομή συλλόγου

Τελευταία ενημέρωση: 24 Σεπτεμβρίου 2022. [136] [137] Όλοι ελληνικής υπηκοότητας. Διοικητικό συμβούλιο Πρόεδρος Βαγγέλης Μαρινάκης Αντιπρόεδροι Α΄ Γιάννης Μώραλης Β΄ Μιχάλης Κουντούρης Γ΄ & Διευθύνων Σύμβουλος Δημήτρης Αγραφιώτης Δ΄ & Γενικός Διευθυντής Κώστας Καραπαπάς Μέλη Ιωάννης Βρέντζος Κωνσταντίνος Μπαρμπής Ανδρέας Νασίκας Γεώργιος Παύλου Χρήστος Μηστριώτης

Τελευταία ενημέρωση: 18 Ιουνίου 2018.[138] Διοικητικά στελέχη Αθλητικός διευθυντής Κριστιάν Καρεμπέ

Διατελέσαντες πρόεδροι

Περίοδος	Πρόεδρος
1925–1928	Μιχάλης Μανούσκος
1929–1931	Θανάσης Μέρμηγκας
1931	Τάκης Ζάκκας
1932–1935	Γιάννης Ανδριανόπουλος
1936	Τάκης Ζάκκας
1937–1939, 1945–1950	Μιχάλης Μανούσκος
1946	Γιάννης Μπαρμπαρέσσος
1953–1954	Θανάσης Μέρμηγκας
1954–1967	Γιώργος Ανδριανόπουλος
1967–1969	Κώστας Μπουζάκης
1969–1970	Τάσος Οικονόμου
1970–1971	Ευτύχιος Γκούμας
1971	Αριστείδης Σκυλίτσης
1971–1972	Δημήτρης Βαρδάνης
1972–1975	Νίκος Γουλανδρής
1975	Κώστας Θανόπουλος
1975	Περικλής Λαναράς
1976–1978	Κώστας Θανόπουλος
1978–1979	Ηρακλής Τσιτσαλής
1979–1985	Σταύρος Νταϊφάς
1986	Νίκος Ευθυμίου
1986–1987	Σταύρος Νταϊφάς
1987–1988	Γιώργος Κοσκωτάς
1988–1992	Αργύρης Σαλιαρέλης
1992	Γιώργος Μπανασάκης
1992–1993	Σταύρος Νταϊφάς
1993–2010	Σωκράτης Κόκκαλης
2010–2017	Βαγγέλης Μαρινάκης
2017–	Γιάννης Μώραλης

Σημαντικοί προπονητές

Περίοδος	Όνομα	Σημειώσεις
1925–1927	Γιάννης Ανδριανόπουλος	Αποτέλεσε τον πρώτο προπονητή στην ιστορία του Ολυμπιακού
1927–1930, 1933–1934, 1936–37	Γιαν Κοψίβα	Κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα Ελλάδος (1934, 1937)
1930–1932	Γιόζεφ Κόβατς	Κατέκτησε το πρώτο Πρωτάθλημα στην ιστορία του Ολυμπιακού το 1931
1945–1947	Θέμος Ασδέρης	Το 1947 κατέκτησε το πρώτο νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο 1947) στην ιστορία του συλλόγου
1950–54, 1956, 1962–63 (μόνο ο Γιάννης Χέλμης)	Γιάννης Χέλμης, Βαγγέλης Χέλμης	Κατέκτησαν 3 Πρωταθλήματα (1951, 1954, 1956), 2 νταμπλ (1951, 1954) και 4 συνεχόμενα Κύπελλα (1951, 1952, 1953, 1954) με τον Γιάννη Χέλμη να κατακτά άλλο ένα, το 1963
1957–1958	Κέμενι Τίμπορ	Κατέκτησε 1 νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας 1958)
1958–1960	Μπρούνο Βάλε	Κατέκτησε 1 νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας 1959)
1960–1962	Κιρίλ "Τζίνα" Σιμονόφσκι	Κατέκτησε 2 Κύπελλα Ελλάδας (1960, 1961)
1965–1967	Μάρτον Μπούκοβι	Κατέκτησε 2 συνεχόμενα Πρωταθλήματα (1966, 1967) δημιουργώντας μια ισχυρή και θεαματική ομάδα που έγινε σημείο αναφοράς. Θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του συλλόγου. Εκδιώχθηκε από την Ελλάδα από την Χούντα των Συνταγματαρχών το 1968[139]
1971, 1972–1975	Λάκης Πετρόπουλος	Κατέκτησε 3 συνεχόμενα Πρωταθλήματα (1973, 1974, 1975), 1 Κύπελλο (1973) και 1 νταμπλ (1973)
1977–1980	Τόζα Βεσελίνοβιτς
1980–1981, 1983	Κάζιμιρ Γκόρσκι	Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα (1980, 1981, 1983), 1 Κύπελλο (1981) και 1 νταμπλ (1981)
1981–1983, 1986–1987	Αλκέτας Παναγούλιας	Κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα (το 1982 μετά τη νίκη με 2–1 επί του Παναθηναϊκού στο μπαράζ του Βόλου και το 1987) και 1 Σούπερ Καπ (1987)
1990–1993	Όλεγκ Μπλαχίν	Οδήγησε τον Ολυμπιακό στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης τη σεζόν 1992–93 και κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας του 1992 καθώς και το Σούπερ Καπ της ίδιας χρονιάς
1996–1999, 2004–2005	Ντούσαν Μπάγεβιτς	Κατέκτησε 4 Πρωταθλήματα (1997, 1998, 1999, 2005), 2 Κύπελλα (1999, 2005) και 2 νταμπλ (1999, 2005), ενώ οδήγησε τον Ολυμπιακό στον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ
2000–2002, 2006–2008	Τάκης Λεμονής	Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα (2001, 2002, 2007) και 1 Σούπερ Καπ (2007)
2008–2009, 2010–2012	Ερνέστο Βαλβέρδε	Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα (2009, 2011, 2012), 2 Κύπελλα (2009, 2012) και 2 νταμπλ (2009, 2012)
2013–2015	Μίτσελ Γκονθάλεθ	Κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα (2013, 2014), 1 Κύπελλο (2013) και 1 νταμπλ (2013)
2015	Βίτορ Περέιρα	Κατέκτησε 1 Πρωτάθλημα (2015), 1 Κύπελλο (2015) και 1 νταμπλ (2015)

Αξιόλογοι ποδοσφαιριστές
Λάγιος Ντέταρι

Οι 11 κορυφαίοι για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, κατόπιν ψηφοφορίας που διοργάνωσε η ΠΑΕ το 2015 στα πλαίσια εορταστικών εκδηλώσεων για την 90ετία του ποδοσφαιρικού τμήματος:[140]

^]

Ανδρέας Μουράτης (1945–1955) Γιώργος Σιδέρης (1959–1970, 1972) Γιώργος Δεληκάρης (1969–1978) Νίκος Αναστόπουλος (1980–1987, 1989–1992, 1993) Λάγιος Ντέταρι (1988–1990) Όλεγκ Προτάσοφ (1990–1993)

Γρηγόρης Γεωργάτος (1995–1999, αγων. περ. 2000–01, 2004–2007) Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς (1996–2009) Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα (1999–2005) Κριστιάν Καρεμπέ (2001–2004) Αριέλ Ιμπαγάσα (2010–2014)

Κατά τη συνοπτική παρουσίαση της ιστορίας του τμήματος,[141] η ΠΑΕ Ολυμπιακός κάνει ειδική μνεία στην αγωνιστική –καθαρά– προσφορά από τους

1925–1930:

Γιάννης Ανδριανόπουλος Βασίλης Ανδριανόπουλος

Γιώργος Ανδριανόπουλος

Ντίνος Ανδριανόπουλος

1931–1944:

Λεωνίδας Ανδριανόπουλος

Γιάννης Βάζος

Θεολόγος Συμεωνίδης

1959–1967:

Γιώργος Σιδέρης Νίκος Γιούτσος

Αριστείδης Παπάζογλου Βασίλης Μποτίνος

Παύλος Βασιλείου

1968–1978:

Γιώργος Δεληκάρης Τάκης Συνετόπουλος

Παναγιώτης Κελεσίδης Μίλτον Βιέρα

Υβ Τριαντάφυλλος Χούλιο Λοσάντα

1979–1993:

Μάικ Γαλάκος Τάσος Μητρόπουλος

Βαγγέλης Κουσουλάκης Τάκης Νικολούδης

Μάρτιν Νοβοσέλατς

1994–2009:

Στέλιος Γιαννακόπουλος Βασίλης Καραπιάλης

Αλέξης Αλεξανδρής Γρηγόρης Γεωργάτος

Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς

Δείτε επίσης

Ιστορία του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού Πειραιώς (2000-2009)
Πειραϊκά σωματεία ποδοσφαίρου
Κοριόπολις

Σημειώσεις

Εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Πειραιώς στις 20 Μαρτίου 1925, με την υπ' αριθμόν 1247 απόφαση

σύμφωνα με τα δημοσιευμένα στοιχεία ισολογισμού της UEFA στο κλείσιμο του εκάστοτε οικονομικού έτους.[81] Τελικά, κάθε σύλλογος λαμβάνει ποσό υψηλότερο από εκείνο που είχε ανακοινωθεί μετά τη λήξη της αντίστοιχης αγωνιστικής περιόδου (και αναφέρουν ελληνικά[82] [83] και ξένα ΜΜΕ), καθώς το τελευταίο βασίζεται σε μετριοπαθείς προβλέψεις για το μάρκετ πουλ –τηλεοπτικά και διαφημιστικά έσοδα– τις οποίες η UEFA είχε περιλάβει στον προϋπολογισμό της ένα χρόνο πριν.
η βασική πηγή εσόδων (από το 2016 θα μειωθεί σε 40% αντί 45% του συνόλου των διανεμόμενων ποσών), μέσω της κεντρικής (centralised) πώλησης από την UEFA σε ιδιωτικές/κρατικές εταιρείες των δικαιωμάτων τηλεοπτικής μετάδοσης των αγώνων και διαφήμισης. Κάθε ένα των 32 σωματείων της φάσης ομίλων λαμβάνει ποσό εξαρτώμενο από το ίδιο (αριθμός αγώνων ως τη λήξη της διοργάνωσης, θέση στο προηγούμενο εθνικό του πρωτάθλημα), τη χώρα του (μέγεθος τηλεοπτικής/διαφημιστικής αγοράς, πλήθος συμπατριωτών συλλόγων στους ομίλους), όπως και την ίδια τη διοργάνωση (πόσα και κυρίως ποια κράτη-αγορές εκπροσωπούνται στους 32). Κατά τον τριετή "κύκλο" 2016-2018, διανέμεται στους δύο Έλληνες εκπροσώπους αθροιστικά το 2,8% περίπου του ολικού μάρκετ πουλ (για το 2016-17 προσέγγισε τα 578 εκατ. €), με το ποσό να κατανέμεται στον πρωταθλητή και τον δευτεραθλητή εφόσον προκριθεί στους ομίλους σε αναλογία 55% και 45% αντίστοιχα.[84] Η μόνιμη αποτυχία πρόκρισης του εκάστοτε δευτεραθλητή επέτρεπε να καρπώνεται το μερίδιό του ο Ολυμπιακός, ο οποίος με την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ελλάδας εξασφάλιζε απευθείας τη συμμετοχή του στους ομίλους.[83]
αντίστοιχο με της κορυφαίας διοργάνωσης, αλλά αρκετά κατώτερου ύψους –όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα έσοδα από το Γιουρόπα Λιγκ– παρότι διανέμεται σε περισσότερα σωματεία, δηλαδή 56 (48 συν τους 8 τρίτους των ομίλων εκείνης) αντί 32. Προ δεκαετίας ήταν 19 φορές μικρότερο από του Τσάμπιονς, το 2015 υπήρξε 4,3 και από το 2016 ορίστηκε σε 3,3 φορές χαμηλότερο.[85] Το μερίδιο για την ελληνική εκπροσώπηση στους 48+8 συλλόγους που θα ισχύσει κατά τον "κύκλο" 2016-2018 μειώθηκε στο 2,7-2,8% του ολικού μάρκετ πουλ, το οποίο την περίοδο 2015-16 υπήρξε 183 εκατ. €.
σύμφωνα με όσα έχει δημοσιοποιήσει η UEFA ότι θα ισχύσουν για τα έσοδα αυτών που θα μετέχουν στις διοργανώσεις της κατά τον "κύκλο" ετών 2016-2018 [93]

σύμφωνα με αθλητικές[82] και άλλες[83] πηγές, παρότι για εκείνη τη χρονιά καταγράφουν μόλις 27,694 εκατ. €, χωρίς δηλαδή τα 2,1 της συμμετοχής του στα πλέι οφ (και τα επιπλέον 0,4 του οριστικού εσόδου από το μάρκετ πουλ σε σχέση με το ανακοινωθέν αρχικά). Γενικότερα πάντως οι αναφορές στον τύπο για τις ευρωπαϊκές εισπράξεις των συλλόγων, συχνά εμφανίζονται από υποτιμημένες εξαιτίας μη ενημέρωσης με τα τελικώς διανεμηθέντα ποσά, έως και πολύ υπερτιμημένες –π.χ στις δύο παραπάνω ελληνικές πηγές– για τα έτη πριν το 2007 όπου οι δημοσιεύσεις της UEFA εκλαμβάνονται σε ευρώ, ενώ αφορούν σε ελβετικά φράγκα[95] (τότε ισοτιμία 0,64-0,65 του ευρώ).

Παραπομπές

fpress.gr
«Οικονομικά στοιχεία». ΠΑΕ Ολυμπιακός. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2014.
««Μπορείτε να τον λέτε και να τον γράφετε Θρύλο»». gazzetta.gr - Aφιέρωμα της internationalchampionscup.com/ επίσημης ιστοσελίδας του International Champions Cup στον Ολυμπιακό που αναφέρει: "Olympiacos: The most successful club in Greek football history" (Ολυμπιακός: O πιο επιτυχημένος σύλλογος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου). Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2014.
«Πιο ιστορική ομάδα στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός». Έρευνα της Κάπα Research, sport24.gr από Το Βήμα της Κυριακής. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2014.
«"Βαριές φανέλες" που υποβιβάστηκαν στη Β' Εθνική - TNSite». archive.is. 2 Ιουλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.CS1 maint: Unfit url (link)
«Θρυλική πρόκριση στους 8 του Champions League». katimagiko.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2013.[νεκρός σύνδεσμος]
«New era in European game» (στα Αγγλικά). UEFA.com.
Μαϊ. 2018 11:00, Επιμέλεια: Βασίλης Τεμπέλης Δημοσίευση: 10. «Οι ομάδες με τους περισσότερους τίτλους στον κόσμο, 9ος ο Ολυμπιακός». www.sport24.gr (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.
«gavros.gr». gavros.gr. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.
Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. • Έδρα Αρχειοθετήθηκε 2015-03-22 στο Wayback Machine., επίσημος ιστότοπος Super League Ελλάδα
«Έλαβον: ΟΣΦΠ 39%, ΠΑΟ 30%, ΑΕΚ 15%, ΠΑΟΚ 11%, Άρης 5%». ΤΑ ΝΕΑ. 30 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.
«Concentration of people supporting the most popular club (page 41), Greece: Olympiacos 26%» (pdf). UEFA sixth club licensing benchmarking report on European club football (στα Αγγλικά). UEFA. 17 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2014.
https://srv-web1.parliament.gr/display_doc.asp?item=39867&seg=
«Η ιστορία του Ολυμπιακού». Σαν Σήμερα .gr. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.
«Ένα έμβλημα, μία ιστορία». sport24.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2013.
«Αφιέρωμα της επίσημης ιστοσελίδας της Άρσεναλ στον Ολυμπιακό». arsenal.com. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2013.
Το Αλφαβητάρι του Ολυμπιακού, Γιώργος Κεντρωτής, Εκδόσεις Δίαυλος, 2005, ISBN 960-531-036-0, σελίδα 32.
Τα 33 ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού, εφημερίδα Αθλητική Ηχώ, 16/11/1966
10 Μαρτίου 1925–10 Μαρτίου 2012: 87 χρόνια Θρύλος Επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός
www.sport-fm.gr, Γενέθλια με το 37o!, 10/03/2009
Αφήγηση του Λεωνίδα Ανδριανόπουλου στο ένθετο 80 Χρόνια Θρύλος, Up-Εκδόσεις ΑΕ για την εφημερίδα Πρωταθλητής.
"ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Για πάντα Πρωταθλητές" 2:28–2:35 Μαρτυρία του Λεωνίδα Ανδριανοπουλου. Στην εκπομπή του ΣΚΑΙ "Για πάντα πρωταθλητές" αναφέρει πως στη συνάντηση κατά τη διάρκεια της οποίας αποφασίστηκε η ίδρυση του Ολυμπιακού, παρών ήταν ο Νότης Καμπέρος, ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και ανάδοχος του Ολυμπιακού αλλά και ο αδερφός του Δημήτρης Καμπέρος, αξιωματικός αλλά και πρωτοπόρος της Πολεμικής Αεροπορίας
«Ποδηλατοδρόμιο & Στάδιο Καραϊσκάκη (1895 - 1964 - 2003)». www.stadia.gr. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 2, σελίδα 4
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 2, σελίδα 5.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 2, σελίδα 7.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 2, σελίδα 8.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 2, σελίδα 9.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 2, σελίδα 18.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 3, σελίδα 4.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 3, σελίδα 5 και 7
«Οι ποδοσφαιριστές στο μέτωπο της Αλβανίας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2013.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 3, σελίδα 8.
«Ο Θρυλικός ήρωας, Νίκος Γόδας». redplanet.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2013.
«"Εκτελέστε με, με τη φανέλα του Ολυμπιακού" Βίντεο με τη συγκλονιστική ιστορία του Νίκου Γόδα». onalert.gr.
«Τιμή και δόξα σε έναν κόκκινο ήρωα». olympiacos24.gr.
Oberon (5 Μαΐου 2011). «KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ: Ποδόσφαιρο και Ιστορία». KOKKINOΣ ΦΑΚΕΛΟΣ. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.
Οκτ. 2009 09:06, Επιμέλεια: Γιάννης Λαμπίρης Δημοσίευση: 28. «Ιστορίες από την Κατοχή». www.sport24.gr (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2019.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 3, σελίδα 15.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 3, σελίδα 17.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 3, σελίδα 22.
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 4, σελίδα 5
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 4, σελίδα 6
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 4, σελίδα 7 και 8
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 6, σελίδα 5
Πρωταθλητής, 80 Χρόνια Θρύλος, τεύχος 6
Ο Ολυμπιακός είναι αναμφισβήτητα για «εχθρούς» και φίλους ο «Θρύλος» του ελληνικού ποδοσφαίρου, πράγμα που επιβεβαιώνεται και έμπρακτα από τα αγωνιστικά δεδομένα ή καλύτερα από τις κατακτήσεις των τίτλων και μάλιστα των συνεχόμενων τίτλων στο Πρωτάθλημα όπου κατείχε το ρεκόρ, το οποίο κατέρριψε και πάλι ο ίδιος, καθώς για τις άλλες ομάδες κάτι τέτοιο φαντάζει μη εφικτό, GAZZETTA.gr, 10 Μαρτίου 2011
Ο Ολυμπιακός κόντρα στη Σάντος του Πελέ, www.sport24.gr
...Που εσάρωσες τη Σάντος..., Ιστορικό Λεύκωμα 1961, σελ. 165, Καθημερινή (1997)
Ιστορικό Λεύκωμα 1966, σελ. 162, Καθημερινή (1997)
Πλούσια χρονιά για τον ελληνικό αθλητισμό, Ιστορικό Λεύκωμα 1967, σελ. 163, Καθημερινή (1997)
«Χούντα και Ανδριανόπουλος (2)». redsagainsthemachine.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2013.
«Η Χούντα διώχνει τον Ανδριανόπουλο». redsagainsthemachine.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2013.
«Υπόθεση Κούδα». redsagainsthemachine.gr. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2013.
«Ο «θρύλος» που έριξε άγκυρα στο Λιμάνι». kathimerini.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2013.
Τελικός κυπέλλου 1968-69, www.contra.gr[νεκρός σύνδεσμος]
«"Εσείς τον θέλετε Ολυμπιακό, εγώ Ολυμπιακάρα", www.redsagainsthemachine.gr». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015.
Θρυλικοί... πρόεδροι, www.onsports.gr
«Ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή, www.gavros.gr». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015.
Πως έδωσε ο Νταϊφάς την ΠΑΕ στον Κοσκωτά, www.sport24.gr
Αφιέρωμα στον Γιώργο Κοσκωτά, 23/11/2012, Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ": Ο Γιώργος Κοσκωτάς είναι πάρεδρο μέλος του ερασιτέχνη Παναθηναϊκού (από το 1986), στον οποίο υπό μορφή άτοκου δανείου, έδωσε φέτος 13 εκατ. δραχμές: 2 εκατ. το Φεβρουάριο και 11 εκατ. το Μάιο. Ο Γ. Κοσκωτάς, το περασμένο καλοκαίρι είχε ενδιαφερθεί να αναλάβει τα ερασιτεχνικά τμήματα του Παναθηναϊκού, αλλά η επιθυμία του δεν έγινε δεκτή. lifo.gr
Ο Γιώργος Κοσκωτάς ήταν μέλος της ερασιτεχνικής ομάδας του ΠΑΟ πριν αγοράσει τον Ολυμπιακό: Μέλος του ΠΑΟ, απόκομμα της εφημερίδας "τα ΝΕΑ"
Από τον Γουλανδρή έως τον Μαρινάκη tvxs.gr
Σκάνδαλο Κοσκωτά, www.huffingtonpost.gr
Ξεχρέωσε ο Ολυμπιακός: Από τον περασμένο μήνα οι Ερυθρόλευκοι είναι «λευκοί» ως προς τις οφειλές τους προς το Δημόσιο, που προκλήθηκαν από τη διαχείριση των διοικήσεων Κοσκωτά και Σαλιαρέλη, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 04/06/2000
http://www.olympiacos.org/facility/128/gepedo-georgios-karaiskakes
Οι δέκα ακριβότερες μεταγραφές Ελλήνων στο εξωτερικό, www.contra.gr
«Οι 15 αλλαγές προπονητών του Βαγγέλη Μαρινάκη!». Ανακτήθηκε στις 2018-04-05.
«Φάκελος Ολυμπιακός: 34 αλλαγές προπονητών σε 22 χρόνια κυριαρχίας» (στα αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2018-04-05.
«Όγδοη αλλαγή προπονητή σε 21 μήνες ο Ολυμπιακός» (στα αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2018-04-05.
««Πυρηνική» καρέκλα: 4 προπονητές ανά χρονιά από το 2015, Κόντης ο 79ος!». Ανακτήθηκε στις 2018-04-05.
https://www.filathlos.gr/olympiakos/276560-oi-100-eyropaikes-nikes-toy-olympiakoy
http://www.gazzetta.gr/football/article/827291/o-olympiakos-xeperase-ton-panathinaiko-stis-nikes-stin-eyropi
https://www.sport24.gr/Columns/longform/oi-123-metagrafes-toy-marinakh-espase-to-fragma-twn-100-ekatommyriwn-eyrw.4258513.html
https://www.tanea.gr/2018/09/06/sports/football/ellinas-theos-o-giagia-toure-ekane-thriamveytiki-epistrofi-ston-olympiako/
https://www.gavros.gr/article/podosfairo/259215-o-baggelhs-marinakhs-exei-ependysei-panw-apo-40-ekat-eyrw-sto-renth
«Το «Noor 1» ξανά στο προσκήνιο, του Γιάννη Σουλιώτη». Ανακτήθηκε στις 2018-11-11.
««Σκευωρία» πίσω από τη δίωξή του βλέπει ο Β. Μαρινάκης». Η Εφημερίδα των Συντακτών. 2018-03-24. Ανακτήθηκε στις 2018-11-11.
ΠΑΕ Ολυμπιακός: το 67% απέκτησε ο Μαρινάκης, εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 18.06.2010
Transfers & rumours • All transfers, transfermarkt.gr (Αγγλικά)
Financial reports Αρχειοθετήθηκε 2016-03-13 στο Wayback Machine., ιστότοπος Ένωσης Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών (UEFA) (Αγγλικά)
Ξεπέρασαν τα 27 εκ. ευρώ τα έσοδα του Ολυμπιακού από το Champions League, contra.gr
Bonus 102,79 εκατ. από την UEFA μέσα στα χρόνια της κρίσης Αρχειοθετήθηκε 2014-08-15 στο Wayback Machine., Μιχάλης Κοσμετάτος, εφημ. PRESS time 5 Αυγ. 2014
2016/17 Champions League revenue distribution • Market pool, ιστότοπος UEFA (Αγγλικά)
2016/17 Champions League revenue distribution • How the money is generated, ιστότοπος UEFA (Αγγλικά)
Financial Report 2010/11 (22.03.2012), ιστότοπος UEFA, σελ. 13/στήλη 6 (Αγγλικά)
Οι σύλλογοι της προκριματικής φάσης έλαβαν από 90 χιλ. € για κάθε γύρο που είχαν μετάσχει ανεξαρτήτως πρόκρισης και εκείνοι των πλέι οφ το ίδιο ποσό μόνο εάν είχαν αποκλειστεί, με το σύνολο των 270 χιλ. σε ελληνικούς να μοιράζονται: Ολυμπιακός 180 (β΄ και γ΄) και Άρης Θεσσ/κης 90 (γ΄, όχι για τα πλέι οφ που επικράτησε).
Financial Report 2011/12 (23.05.2013), ιστότοπος UEFA, σελ. 31 και 35 (Αγγλικά)
Financial Report 2012/13 (27.03.2014), ιστότοπος UEFA, σελ. 23 και 27 (Αγγλικά)
Financial Report 2013/14 (24.03.2015), ιστότοπος UEFA, σελ. 23 (Αγγλικά)
Financial Report 2014/15 (25.02.2016), ιστότοπος UEFA, σελ. 23 και 27 (Αγγλικά)
UEFA Champions League: Distribution to clubs 2015/16 in euros, ιστότοπος UEFA (Αγγλικά)
UEFA Europa League: Distribution to clubs 2015/16 in euros, ιστότοπος UEFA (Αγγλικά)
UEFA details club competitions distribution system, ιστότοπος UEFA, 31.03.2015 (Αγγλικά)
Financial Report 2009/10 (22 Μαρτ. 2011), ιστότοπος UEFA, σελ. 23 (Αγγλικά)
Λόγω συμμετοχής και στη φάση των πλέι οφ, 2,1 εκατ. € προστέθηκαν στα 28,1 του πίνακα όπως αναφέρει η τρίτη σειρά από το τέλος του (Contribution in favour of the 20 clubs involved in the UEFA Champions League play-offs).
Financial Report 2005/06 (30 Ιαν. 2007), ιστότοπος UEFA, σελ. 39 (Αγγλικά)
«Η ιστορία του Ολυμπιακού». sansimera.gr. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2013.
«Η ιστορία του Ολυμπιακού». olympiacos.org. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2013.
Ηλίας Ευταξίας (24 Ιουνίου 2015). «Η νέα φανέλα του Ολυμπιακού για το 2015-16». Sport24. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2015.
sentragoal.gr Η πρώτη φορά του Ολυμπιακού με Σουηδούς
sport24.gr Στη φανέλα του Ολυμπιακού η UNICEF
sportandbusiness.gr Ολυμπιακός και Unicef συνεχίζουν μαζί και στη φανέλα
Official Website Olympiacos (2 Οκτωβρίου 2015). «Το Stoiximan.gr μεγάλος χορηγός της ΠΑΕ Ολυμπιακός: Ανακοίνωση της ΠΑΕ Ολυμπιακός για την έναρξη της συνεργασίας της με την κορυφαία εταιρεία στοιχηματισμού Stoiximan.gr.». Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2015.
Ιστορικό Λεύκωμα 1962, σελ. 163, Καθημερινή (1997)
Ο θρίαμβος του Ολυμπιακού, Ιστορικό Λεύκωμα 1963, σελ. 163, Καθημερινή (1997)
Άλλα σημαντικά γεγονότα σε Ελλάδα και εξωτερικό, Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 162, Καθημερινή (1998)
Η Σέλτικ είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1967, είχε φτάσει στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1970, στα ημιτελικά το 1972 και το 1974, στα προημιτελικά το 1969 και το 1971, ενώ στο κύπελλο Κυπελλούχων είχε φτάσει στα ημιτελικά το 1964 και το 1966, και στα προημιτελικά το 1976.
http://www.hellasfootballdata.gr/cms.asp?cmsid=6212[νεκρός σύνδεσμος]
http://www.uefa.com/teamsandplayers/teams/club=50109/profile/index.html
http://www.uefa.com/uefaeuropaleague/clubs/club=5451/profile/index.html
Χατ τρικ Μήτρογλου με Άντερλεχτ, www.contra.gr
«Έπιασε Τζόρτζεβιτς ο Μήτρογλου, www.gavros.gr». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2015.
https://www.tanea.gr/2019/08/21/sports/football/istorikos-agonas-gia-olympiako-kseperase-panathinaiko-stin-eyropi/
https://www.gavros.gr/article/podosfairo/288798-288-kai-synexizoyme-pic
UEFA.com, Olympiacos FC History, 2 Σεπτεμβρίου 2013 (στα αγγλικά)
Από τις επιπλέον 9 παρουσίες, οι 7 ήταν τις περιόδους 1999–2000, 2000–01, 2004–05, 2011–12, 2012–13, 2014–15, 2015–16 και οφείλονται στη συμμετοχή στο κύπελλο UEFA/Europa League μετά την κατάληψη της 3ης θέσης στους ομίλους του Champions League, ενώ οι 2 ήταν τις περιόδους 2008–09, 2016–17 εξαιτίας του αποκλεισμού στον γ' προκριματικό γύρο του Champions League που σήμαινε την αυτόματη συμμετοχή της ομάδας στον πρώτο γύρο του κυπέλλου UEFA
«Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2013.
«UEFA coefficients». UEFA.com. UEFA. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2017.
Αθλητική Ηχώ, φύλλο 21/2/1981
Αρχείο > Πρωτάθλημα Ελλάδας (από 1927-28), ιστότοπος Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ)
ψηφιακό αρχείο Κυπέλλου Ελλάδος: 1931-1940, 1941-1950, 1951-1960, 1961-1970, 1971-1980, 1981-1990, 1991-1995, 1996-1999, 1999-00, 2000-01, 2001-02, 2002-03, 2003-04 και από την περίοδο 2006-07, ιστότοπος ΕΠΟ
worldfootball.net
Αλεξανδρής-Λέκκας (1996), ό.π, τόμ. Α, σελ. 324
Αλεξανδρής-Λέκκας (1996), ό.π, τόμ. Α, σελ. 177
Αλεξανδρής-Λέκκας (1996), ό.π, τόμ. Α, σελ. 168
Αλεξανδρής-Λέκκας (1996), ό.π, τόμ. Α, σελ. 152
Αλεξανδρής-Λέκκας (1996), ό.π, τόμ. Α, σελ. 108
Αλεξανδρής-Λέκκας (1996), ό.π, τόμ. Α, σελ. 102
Αλεξανδρής-Λέκκας (1996), ό.π, τόμ. Α, σελ. 90
Ομάδα, επίσημος ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Squad of Olympiacos Piraeus, transfermarkt.gr (Αγγλικά)
Ομάδα > Συνεργάτες προπονητή, επίσημος ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Ομάδα > Προπονητής, επίσημος ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Ομάδα > Τεχνικό επιτελείο, επίσημος ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Ομάδα > Τμήμα scouting, επίσημος ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Ομάδα > Ιατρικό επιτελείο, επίσημος ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Διοίκηση > Πρόεδρος, ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Διοίκηση > Διοικητικό συμβούλιο, ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
Διοίκηση > Διοικητικά στελέχη, ιστότοπος ΠΑΕ Ολυμπιακός
«Η νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι». newsbeast.gr. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2013.
Οι «Golden Eleven» του Θρύλου!, ιστότοπος ΠΑΕ ΟΣΦΠ

Ιστορία, ιστότοπος ΠΑΕ ΟΣΦΠ

Πηγές

Γ.Χ. Αλεξανδρή, Η Ιστορία του Ολυμπιακού
Βασίλη Καρδάση, Ολυμπιακός ένα αρχείο μιά ιστορία , Εκδόσεις Μίλητος, ISBN 960-8460-09-3
Θρύλος πορεία μέσα στο χρόνο, εκδόσεις Ηλιοτρόπιο, 1997, ISBN 569-584-365-2
Γιώργου Αρκουλή, Η αληθινή ιστορία του Θρύλου 1925-1978, εκδόσεις Ιωάννου, 1999, ISBN 960-8020-00-Χ
Γιώργου Γαβαλά, Χρυσός θρύλος, έκδοση ART PRESS ΕΚΔΟΤΙΚΉ ΕΠΕ
Ανδρέα Μπόμπη, Γκολ 2000 ένας αιώνας ποδόσφαιρο, Εκδόσεις Πελεκάνος, 2000
Όλα για το ποδόσφαιρο, τρίτομο Αλμανάκ 91, έκδοση περιοδικό εικόνες, 1991
Γιάννη Διακογιάννη, 100 χρόνια ποδόσφαιρο, τόμος 4ος, Εκδόσεις Μίλητος, ISBN 960-8460-08-5

Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Commons logo
Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Ολυμπιακός ποδόσφαιρο

Επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Σχολή Ποδοσφαίρου Ολυμπιακού Πειραιώς Αρχειοθετήθηκε 2020-11-25 στο Wayback Machine.
Ο 87χρονος... έφηβος
Θύρα 7 (8-2-1981)
Ο «θρυλικός» Ατίλλιο

Πύλη Ποδόσφαιρο
[απόκρυψη]π • σ • ε Ομάδες Σούπερ Λιγκ Ελλάδας
Τρέχουσα περίοδος 2022–23

ΑΕΚ Άρης Αστέρας Τρίπολης Ατρόμητος Βόλος Ιωνικός Λαμία Λεβαδειακός Ολυμπιακός ΟΦΗ Παναθηναϊκός Παναιτωλικός ΠΑΟΚ ΠΑΣ Γιάννινα

Πρώην 1
Ακράτητος Απόλλων Πόντου Απόλλων Σμύρνης Αθηναϊκός Ατρόμητος Πειραιώς Αιγάλεω Βέροια Βύζας Μεγάρων Διαγόρας Ρόδου Δόξα Δράμας Εδεσσαϊκός Εργοτέλης Εθνικός Αστέρας Εθνικός Πειραιώς Ηρακλής Θερμαϊκός Θρασύβουλος Λάρισα Καβάλα Καλαμάτα Καλλιθέα Καλλονή Κέρκυρα Καστοριά Κέρκυρα Κόρινθος Μακεδονικός Νάουσα Νίκαια Νίκη Βόλου Ξάνθη Ολυμπιακός Βόλου Ολυμπιακός Χαλκίδος Παγκορινθιακός Παναχαϊκή Παναιγιάλειος Πανελευσινιακός Πανηλειακός Πανιώνιος Πανσερραϊκός Πανθρακικός Πιερικός Πλατανιάς Προοδευτική Ρόδος Τρίκαλα Φωστήρας Χαλκηδόνα Χαλκίδα
Πρώην (Κυπριακές)
ΑΕ Λεμεσού ΑΠΟΕΛ Ε.Π.Α. Λάρνακας Ολυμπιακός Λευκωσίας Ομόνοια
Πριν την καθιέρωση της Α΄ Εθνικής2
ΑΕ Καβάλας Άρης Πειραιώς Ασπίς Ξάνθης Αστέρας Γκύζη Γουδί Εθνικός Αθηνών Ηρακλής Σερρών Μέγας Αλέξανδρος Μέγας Αλέξανδρος Κατερίνης Παναργειακός Πειραϊκός Σύνδεσμος Φίλιπποι Καβάλας

1Συμμετοχή στην Α΄ Εθνική Κατηγορία ή Σούπερ Λιγκ από την καθιέρωσή της την περίοδο 1959-60
2Συμμετοχή μόνο σε τελικές φάσεις του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος, ή τα πρωταθλήματα ΣΕΓΑΣ πριν την περίοδο 1959-60
[απόκρυψη]π • σ • ε Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (ποδόσφαιρο)

Παίχτες Προπονητές Πρόεδροι Τίτλοι Ακαδημίες

Ιστορία
47 Πανελλήνια Πρωταθλήματα 28 Κύπελλα Ελλάδας 4 Σούπερ Καπ Ελλάδας 1 Βαλκανικό Κύπελλο Ιστορία Ολυμπιακού Πειραιώς Πορεία σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις
Πρόεδρος
Βαγγέλης Μαρινάκης
Έδρα

Ποδηλατοδρόμιο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης (1953 έως 1997) Ολυμπιακό Στάδιο Αθηνών (1997 έως 2002) Γήπεδο Γεώργιος Καμάρας (2002 έως 2004) Νέο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης (2004 έως σήμερα)

Προπονητικό κέντρο
Προπονητικό Κέντρο Ρέντη
Άλλες ομάδες
Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. Β Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (Ακαδημίες)
Υποστηρικτές
Θύρα 7 ΠΕΦΟ Ατίλιο Τάκης Τσουκαλάς Φως των Σπορ
Ειδική μνεία ΠΑΕ Ολυμπιακού
1925-1930: Γιάννης Ανδριανόπουλος Γιώργος Ανδριανόπουλος Βασίλης Ανδριανόπουλος Ντίνος Ανδριανόπουλος — 1931-1944: Γιάννης Βάζος Θεολόγος Συμεωνίδης Λεωνίδας Ανδριανόπουλος — 1959-1967: Αριστείδης Παπάζογλου Βασίλης Μποτίνος Γιώργος Σιδέρης Νίκος Γιούτσος Παύλος Βασιλείου — 1968-1978: Γιώργος Δεληκάρης Τάκης Συνετόπουλος Παναγιώτης Κελεσίδης Μίλτον Βιέρα Υβ Τριαντάφυλλος Χούλιο Λοσάντα — 1979-1993: Βαγγέλης Κουσουλάκης Μάικ Γαλάκος Μάρτιν Νοβοσέλατς Τάκης Νικολούδης Τάσος Μητρόπουλος — 1994-2009: Αλέκος Αλεξανδρής Βασίλης Καραπιάλης Γρηγόρης Γεωργάτος Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς Στέλιος Γιαννακόπουλος
Κορυφαίοι έντεκα
Ανδρέας Μουράτης Αριέλ Ιμπαγάσα Γιώργος Σιδέρης Γιώργος Δεληκάρης Γρηγόρης Γεωργάτος Κριστιάν Καρεμπέ Λάγιος Ντέταρι Νίκος Αναστόπουλος Όλεγκ Προτάσοφ Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς Τζιοβάνι
Άλλες προσωπικότητες
Αλεχάντρο Ντομίνγκες Αλκέτας Παναγούλιας Αντώνης Νικοπολίδης Βασίλης Τοροσίδης Γιαν Κοψίβα Γιάννης Μανιάτης Ερνέστο Βαλβέρδε Εστέμπαν Καμπιάσο Ζίκο Θανάσης Μπέμπης Θέμος Ασδέρης Ηλίας Ρωσίδης Κέβιν Μιραλάς Κυριάκος Καραταΐδης Κώστας Κλειδουχάκης Κώστας Μανωλάς Κώστας Μήτρογλου Μάρτον Μπούκοβι Μιχάλης Μανούσκος Μίτσελ Νίκος Γουλανδρής Νότης Καμπέρος Ντάρκο Κοβάσεβιτς Ντούσαν Μπάγεβιτς Παναγιώτης Ρέτσος Ριβάλντο Ρομπέρτο Σάββας Θεοδωρίδης Σταύρος Νταϊφάς Σωκράτης Κόκκαλης
Αντιπαλότητα
Ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων Ντέρμπι AEK - Ολυμπιακού Ντέρμπι Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ
Γεγονότα
Τραγωδία της Θύρας 7
Ύμνοι
Πρώτος Ύμνος Ολυμπιακού (1930-1980) Σύγχρονος Ύμνος Ολυμπιακού (1970 έως σήμερα)
Σχετικά λήμματα
Μουσείο Ολυμπιακού

Σύλλογος
Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
Website
olympiacos.org

[απόκρυψη]π • σ • ε Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς

Ίδρυση: 10 Μαρτίου 1925 Έδρα Πειραιάς

Επαγγελματικά και
ημιεπαγγελματικά τμήματα
Ποδόσφαιρο ανδρών · Μπάσκετ ανδρών · Βόλεϊ ανδρών
Ερασιτεχνικά τμήματα
Ποδόσφαιρο νέων · Ποδόσφαιρο γυναικών · Μπάσκετ γυναικών · Βόλεϊ γυναικών · Πόλο ανδρών · Πόλο γυναικών · Μπιτς βόλεϊ · Κολύμβηση · Στίβος · Ιστιοπλοΐα · Κωπηλασία · Κανόε καγιάκ · Παρακανόε · Πινγκ πονγκ · Ξιφασκία · Τένις · Πυγμαχία · Κικ μπόξινγκ · Ταεκβοντό · Χάντμπολ ανδρών
Μη αγωνιστικά τμήματα
Καποέιρα
Ανενεργά τμήματα
Χάντμπολ γυναικών · Σκοποβολή · Άρση βαρών · Πάλη · Συγχρονισμένη κολύμβηση · Καταδύσεις · Ποδηλασία · Ενόργανη γυμναστική · Σκάκι · Superleague Formula ·
Πρόεδροι τμημάτων
Ποδόσφαιρο · Καλαθοσφαίριση · Μιχάλης Κουντούρης
Έδρες τμημάτων
Στάδιο Καραϊσκάκη · Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας · Κλειστό Γυμναστήριο Γλυφάδας · Κλειστό Γυμναστήριο Ρέντη · Παπαστράτειο Κολυμβητήριο · Προπονητικό Κέντρο Ρέντη
Αθλητές
Ποδοσφαιριστές · Καλαθοσφαιριστές · Πετοσφαιριστές · Υδατοσφαιριστές · Κολυμβητές · Αθλητές στίβου · Ιστιοπλόοι · Κωπηλάτες · Καγιακιστές · Επιτραπέζιοι αντισφαιριστές · Ξιφομάχοι · Πυγμάχοι · Μποξέρ · Αθλητές Ταεκβοντό · Χειροσφαιριστές · Σκοπευτές · Αρσιβαρίστες · Παλαιστές · Αθλήτριες συγχρονισμένης · Καταδύτες · Ποδηλάτες · Αντισφαιριστές · Αθλητές ενόργανης · Σκακιστές · Οδηγοί Superleague Formula
Προπονητές
Ποδοσφαίρου · Μπάσκετ · Ποδόσφαιρο νέων · Μπάσκετ γυναικών · Βόλεϊ ανδρών · Βόλεϊ γυναικών · Πόλο ανδρών · Πόλο γυναικών · Κολύμβησης · Στίβου · Ιστιοπλοΐας · Κωπηλασίας · Κανόε καγιάκ · Επιτραπέζιας αντισφαίρισης · Ξιφασκίας · Πυγμαχίας · Kick Boxing · Ταεκβοντό
Προσωπικότητες
Γιώργος Ανδριανόπουλος · Αλέκος Αλεξανδρής · Νίκος Αναστόπουλος · Ενρέστο Βαλβέρδε · Αχιλλέας Γραμματικόπουλος · Νίκος Γόδας · Στέλιος Γιαννακόπουλος · Σπύρος Γιαννιώτης · Ανδρέας Κουραχάνης · Γιώργος Δεληκάρης · Γιουσέφ Ελ-Αραμπί · Σάββας Θεοδωρίδης · Αργύρης Καμπούρης · Κριστιάν Καρεμπέ · Νότης Καμπέρος · Βασίλης Σπανούλης · Γιώργος Πρίντεζης · Ριβάλντο · Κέβιν Μιραλάς · Τζιοβάννι · Σωκράτης Κόκκαλης · Αλεχάντρο Ντομίνγκες · Μιχάλης Μανούσκος · Λεωνίδας Θεοδωρακάκης · Ευάγγελος Μαρινάκης · Θανάσης Μπέμπης · Ηλίας Ρωσίδης · Γιώργος Σιδέρης · Ντιόγκο · Κώστας Φορτούνης · Τάσος Μητρόπουλος · Αντώνης Νικοπολίδης · Πέντραγκ Τζορτζεβιτς · Νερί Καστίγιο · Κώστας Μήτρογλου · Μίλαν Τόμιτς · Ντράγκαν Τάρλατς · Τζορτζ Παπαδάκος · Πέδρο Μάρτινς
Nτέρμπι
Ντέρμπι αιωνίων ποδοσφαίρου ανδρών · Ντέρμπι αιωνίων μπάσκετ ανδρών · Ντέρμπι αιωνίων βόλεϊ ανδρών · Ντέρμπι αιωνίων πόλο ανδρών · Ντέρμπι αιωνίων μπάσκετ γυναικών · Ντέρμπι αιωνίων βόλεϊ γυναικών · Ντέρμπι αιωνίων πόλο γυναικών · Πειραϊκό ντέρμπι · Ντέρμπι ΟΣΦΠ-ΑΕΚ · Ντέρμπι Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ
Τίτλοι και Διακρίσεις
Ομαδικές · Διεθνείς ομαδικές · Διεθνείς ατομικές
Φίλαθλοι
Θύρα 7 · ΠΕΦΟ · Καταστροφή του Σταδίου Καραϊσκάκη · Βασίλης Δουρίδας
Τέχνες
Ιστορίες Ολυμπιακής Τρέλας & Λατρείας · Η ιστορία του Ολυμπιακού · 80 χρόνια Θρύλος · Θρυλικές εποχές · 80 χρόνια, 80 μορφές · Μισός αιώνας στίβος · Θρησκευόμενοι Κόκκινοι Επιστήμονες · Θρύλος - Πορεία μέσα στο χρόνο · Χρυσός Θρύλος · Ολυμπιακός - Ένα αρχείο, μια ιστορία · Θρυλικές ιστορίες · Εκ Πειραιώς · Το αλφαβητάρι του Ολυμπιακού · Η ομάδα και η πόλη - Ο Ολυμπιακός και ο Πειραιάς του μεσοπολέμου
Μέσα
Άντε Γεια (Τηλεοπτική εκπομπή) · Legend Stories (Τηλεοπτική εκπομπή) · Πρωταθλητής · Γαύρος · Φως των Σπορ · Νέα Του Ολυμπιακού · Ολυμπιακός Αγών · Ολυμπιακά Επίκαιρα · Ολυμπιακός Κόσμος · Ολυμπιακός Συναγερμός · Ολυμπιακός Λαός · Θύρα 7 · Τα Νέα Του Ολυμπιακού · Ολυμπιακός · Ο Ολυμπιακός Λαός
Ύμνοι
Πρώτος ύμνος Ολυμπιακού · Σύγχρονος ύμνος Ολυμπιακού
Διάφορα
Πειραιάς · Κότινος · Βραδυποριακός - Ταλαιπωριακός · Μουσείο Ολυμπιακού · Νέο Μουσείο Ολυμπιακού

Ιστοσελίδα
Olympiacos SFP

[απόκρυψη]π • σ • ε Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. – τρέχουσα σύνθεση 2022-23
Football pictogram.svg

1 Βάτσλικ 2 Βρσάλικο 4 Ρέτσος 5 Μπουχαλάκης (c) 6 Εμβιλά 7 Φορτούνης 8 Κουντέ 10 Χάμες 11 Ελ-Αραμπί 12 Μαρσέλο 14 Ανδρούτσος 15 Παπασταθόπουλος 16 Λάιντνερ 17 Βρουσάι 18 Χουάνγκ Ουί-τσο 19 Μασούρας 20 Μπόουλερ 21 Μπιέλ 22 Αγκ. Καμαρά 23 Κούτρης 24 Μπα 26 Άβιλα 28 Βαλμπουενά 30 Ντε λα Φουέντε 31 Κρίστινσον 33 Χουάνγκ Ιν-μπομ 38 Σαμασέκου 45 Ρέαμπτσιουκ 47 Αμπ. Καμαρά 66 Σισέ 77 Ροντρίγκες 88 Τζολάκης 91 Πασχαλάκης 94 Μπακαμπού - Κασάμι Προπονητής: Μίτσελ

[απόκρυψη]π • σ • ε Ολυμπιακός Σ. Φ. Π. – Προπονητές ποδοσφαίρου

Ανδριανόπουλος (1925-1927) Κοψίβα (1927-1930) Κόβατς (1930-1932) Έσερ (1932-1933) Κοψίβα (1933-1934) Πίσπαλοου (1934-1935) Πανόπουλος (1935-1936) Κοψίβα (1936-1937) Λαντζ (1937-1938) Έσερ (1938) χωρίς προπονητή (1938-1945) Ασδέρης (1945-1947) Συμεωνίδης (1948-1950) Γ. Χέλμης/Β. Χέλμης (1950-1954) Συμεωνίδης (1954-1955) Νεγρεπόντης (1955) Γ. Χέλμης/Β. Χέλμης (1956) Ντραγκίτσεβιτς (1956-1957) Ζώγας (1957) Κέμενι (1957-1958) Βάλε (1958-1960) Σιμονόφσκι (1960-1962) Χατζησταυρίδης (1962) Γ. Χέλμης (1962-1963) Ντόλγκος (1963-1964) Τσέρνα (1964-1965) Μπούκοβι (1965-1967) Κίνλεϊ (1967-1968) Σπάγιτς (1968-1969) Μπέμπηςυ (1969) Μπόμπεκ (1969-1970) Υφαντήςυ (1970) Ν. Γεωργιάδης (1970-1971) Δαρίβαςυ (1971) Πετρόπουλοςυ (1971) Άσμαν (1972) Πετρόπουλος (1972-1975) Μπάκιγχαμ (1975-1976) Δαρίβας (1976) Σάνον (1976-1977) Βεσελίνοβιτς (1977-1980) Γκόρσκι (1980-1981) Σενέκοβιτς (1981) Παναγούλιας (1981-1983) Γκόρσκι (1983) Χέερ (1983) Μπέμπηςυ (1983) Αλέφαντος (1983-1984) Μπέμπηςυ (1984) Κέσλερ (1984-1985) Μπέμπης (1985) Α. Γεωργιάδης (1985-1986) Παναγούλιας (1986-1987) Γρηγοριάδηςυ (1987) Λίμπρεχτς (1987-1988) Γρηγοριάδηςυ (1988) Γκμοχ (1988-1989) Παπαμάληςυ (1989) Γούναρηςυ (1989) Παπαποστόλου (1989) Κόμορα (1989-1990) Μπλαχίν (1990-1993) Α. Γεωργιάδης (1993) Φίληςυ (1993) Πέτροβιτς (1993) Πολυχρονίου (1993-1994) Αλέφαντος (1994) Γιούτσοςυ (1994) Λίμπρεχτς (1994-1995) Διαμαντόπουλος (1995-1996) Περσίας (1996) Μπάγεβιτς (1996-1999) Μπιγκόν (1999-2000) Μαντζουράκης (2000) Λεμονής (2000-2002) Κόλλιαςυ (2002) Κάτανετς (2002-2003) Προτάσοφ (2003-2004) Γκόγκιτςυ (2004) Αλέφαντος (2004) Μπάγεβιτς (2004-2005) Σόλιντ (2005-2006) Λεμονής (2006-2008) Σεγούραυ (2008) Βαλβέρδε (2008-2009) Κετσπάγια (2009) Μπάντοβιτςυ (2009) Ζίκο (2009-2010) Μπάντοβιτς (2010) Λίνεν (2010) Βαλβέρδε (2010-2012) Ζαρντίμ (2012-2013) Νικοπολίδηςυ (2013) Μίτσελ (2013-2015) Περέιρα (2015) Σίλβα (2015-2016) Βίκτορ (2016) Μπέντο (2016) Βούζαςυ (2017) Λεμονής (2017) Χάσι (2017) Λεμονής (2017) Γκαρθία (2018) Κόντης υ (2018) Μαρτίνς (2018-2022) Κορμπεράν (2022)
Μίτσελ (2022-)

(υ) = υπηρεσιακός προπονητής
[απόκρυψη]π • σ • ε Ιδρυτικά μέλη της ECA

Άγιαξ Άντερλεχτ Γιουβέντους Κοπεγχάγη Λυών Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Μίλαν Μπάγερν Μονάχου Μπαρτσελόνα Μπιρκιρκάρα Ντιναμό Ζάγκρεμπ Ολυμπιακός Πόρτο Ρεάλ Μαδρίτης Ρέιντζερς Τσέλσι

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License