Το περιοδικό Θεωρείο με υπότιτλο "Μηνιαία επιθεώρηση αισθητικών και λοιπών αναζητήσεων - Εκδίδεται στο Παρίσι και πάει παντού όπου υπάρχουν Έλληνες" (ISSN 1156-3443) ήταν μια μηνιαία έκδοση στα ελληνικά για τη λογοτεχνία, τις τέχνες και τον πολιτισμό που εκδιδόταν στο Παρίσι από τον Ιανουάριο του 1991 ως τον Απρίλιο του 1992.

Το θεωρειο, με τη χαρακτηριστική πεζογράμματη και άτονη γραφή του τίτλου του, το δίχρωμο εξώφυλλο και το ασπρόμαυρο περιεχόμενο, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Liouba Presse στο Παρίσι για 14 συνολικά τεύχη μεταξύ Ιανουαρίου 1991 και Απριλίου 1992. Εμπνευστής, συντονιστής και διευθυντής του περιοδικού ήταν ο Γιώργος Μπιζιούρας. Η διάθεσή του στο Παρίσι, για τους εκεί εγκατεστημένους Έλληνες, γινόταν από 4-5 κεντρικά περίπτερα τύπου, και διάφορα τεύχη του, αλλά όχι όλα ούτε συνεχώς, διατέθηκαν στη Γερμανία, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Κύπρο και το Λουξεμβούργο. Ο κυριότερος όγκος αντιτύπων κυκλοφορούσε στην Ελλάδα μέσω του Κεντρικού Πρακτορείου Ημερήσιου και Περιοδικού Τύπου στην τιμή των 500 και αργότερα 700 δραχμών. Το τιράζ ήταν αρχικά 1000 αντίτυπα και αργότερα 500, από τα οποία συνήθως διετίθεντο λιγότερα από τα μισά. Η σελιδοποίηση γινόταν σε υπολογιστή Mac με το μοναδικό για την εποχή σύστημα που υποστήριζε ελληνικές γραμματοσειρές, σε μέγεθος Α4 και με 64 ή 72 σελίδες ανά τεύχος. Η έκδοση κατέστη δυνατή βάσει επιχειρηματικού δανείου που είχε συνάψει ο εκδότης με τη γαλλική τράπεζα Credit Lyonnais, και διακόπηκε για οικονομικούς λόγους, καθώς η κυκλοφορία του ήταν περιορισμένη και μικρός ο αριθμός των συνδρομών, και παρά το γεγονός ότι το περιοδικό είχε καταφέρει να κερδίσει διαφημίσεις από την Ολυμπιακή Αεροπορία και διάφορες ελληνικές επιχειρήσεις του Παρισιού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης η μόνη δημόσια βιβλιοθήκη που διαθέτει το περιοδικό είναι εκείνη του Πανεπιστημίου Κύπρου.

Το εγχείρημα βρήκε στήριξη από τους ήδη γνωστούς και σημαντικούς δημιουργούς της ελληνικής παρισινής παροικίας, όπως ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο Βασίλης Βασιλικός, ο Αλέκος Φασιανός, ο Σαράντης Καραβούζης, ο Ροβήρος Μανθούλης, ο Νίκος Κούνδουρος και πολλοί ακόμα, οι οποίοι παραχώρησαν στα τεύχη του έργα τους, κείμενά τους, συνεντεύξεις και σχόλια. Η δημιουργική ψυχή του όμως ήταν κυρίως νέοι Έλληνες, επί το πλείστον φοιτητές, απόφοιτοι, υποψήφιοι διδάκτορες και νεαροι επιστήμονες που ζούσαν, σπούδαζαν και εργάζονταν στο Παρίσι και συνδέονταν με κοινές ανησυχίες για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Συμμετείχαν όλοι εθελοντικά προσφέροντας όχι μόνο περιεχόμενο, αλλά και πολύ χρόνο για τη σύνταξη, τη σελιδοποίηση, τις διορθώσεις, την εξεύρεση εικονογράφησης, τη διαχείρηση πνευματικών δικαιωμάτων και άλλες λειτουργικές ανάγκες. Ανάμεσα στου τακτικούς συνεργάτες ήταν ο Σωκράτης Ζερβός, ο Θάνος Σίδερης, ο Σωτήρης Χαβιάρας, η Νίκη Λοϊζίδη, ο Νίκος Δασκαλοθανάσης, ο Δημοσθένης Δαβέττας, η Σοφία Καζάζη, η Άρτεμις Καμπά, ο Γιώργος Γιαννούλης, ο Πασχάλης Ανδρούδης, η Ελένη Σμαραγδή, η Ρούλα Σταθοπούλου, η Νατάσα Πολίτη, ο Γιώργος Κιτσόπουλος, ο Νίκος Δελένδας, ενώ κείμενα συνεισέφερε και ο διευθυντής Γιώργος Μπιζιούρας υπό διάφορα λογοτεχνικά ψευδώνυμα.

Ο χαρακτήρας του περιοδικού ήταν μικτός με το βάρος να πέφτει στη δοκιμιακή γραφή και την παρουσίαση λογοτεχνών και καλλιτεχνών. Συνυπήρχαν στα τεύχη του πρωτότυπα και αδημοσίευτα έργα τόσο των γνωστών όσο και των νέων ελλήνων δημιουργών του Παρισιού και της Ελλάδας, μαζί με δοκίμια, κριτικές, σχόλια και παρουσιάσεις για τη λογοτεχνία, τη γλώσσα, τα εκδοτικά ζητήματα, τα εικαστικά, τη φωτογραφία, το θέατρο, το χορό, τον κινηματογράφο, την αρχιτεκτονική, την αισθητική, ακόμα και κάποιες πολιτικής υφής προσεγγίσεις. Ιδιαίτερη θέση κατείχε η διασύνδεση της ελληνικής με τη γαλλική κουλτούρα, τόσο με παρουσιάσεις ποιημάτων γάλλων ποιητών και την ελληνική τους μετάφραση ή αντίστροφα, όσο και με άρθρα εμπνευσμένα από την καλλιτεχνική επικαιρότητα του Παρισιού, τις παραστάσεις και τις εκθέσεις που λάμβαναν χώρα εκείνη την εποχή. Παρουσίαζε επίσης πρωτότυπες ελληνικές μεταφράσεις λογοτεχνίας κυρίως από τα γαλλικά και σπανιότερα από τα αγγλικά, τα τσέχικα και τα γερμανικά.

Η πολυσχίδια των ενδιαφερόντων των συντελεστών του αποτυπωνόταν σε μια ασυνήθιστης ποικιλίας ύλη, δεμένη ωστόσο με ένα χαλαρό νήμα σύμπλευσης προς την ίδια κατεύθυνση, ενδιαφέροντος για την πρωτοπορία, την καινοτομία και τις σύγχρονες τάσεις στον πολιτισμό. Στη σύμπνοια αυτή δεν δόθηκε ωστόσο ο απαραίτητος χρόνος δημιουργικής ωρίμανσης, ούτε πρόλαβε να μετατραπεί σε κάποιο είδος πιο συγκροτημένης τάσης, κύκλου ή ομάδας.

Τα τεύχη του περιοδικού, προφανώς λόγω της περιορισμένης κυκλοφορίας του, είναι εξαιρετικά σπάνια και σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη και λιτή αισθητική τους, αλλά και τη φρεσκάδα και πρωτοτυπία του περιεχομένου τους, κινούν συχνά το ενδιαφέρον των συλλεκτών.