Ο Νέος Ελληνομνήμων ήταν επιστημονικό περιοδικό που εκδιδόταν ανά τρίμηνο και ειδικεύονταν στη Βυζαντινή και Μεταβυζαντινή ιστορία, καθώς και σε θέματα παλαιογραφίας.

Το περιοδικό ιδρύθηκε από τον πανεπιστημιακό και μετέπειτα πρωθυπουργό Σπυρίδωνα Λάμπρο, ο οποίος ήταν ο εκδότης και ο κυριότερος συντάκτης του περιοδικού. Υπό τη διεύθυνσή του εκδόθηκαν από το 1904 μέχρι το 1917 13 τόμοι και το πρώτο τεύχος του 14ου. Η εμπλοκή του Λάμπρου στην πολιτική και η καταδίκη του σε εξορία από την κυβέρνηση των Φιλελευθέρων οδήγησε στην προσωρινή αναστολή της εκδόσεως του περιοδικού.

Το 1920, μετά από πρόταση της χήρας του Λάμπρου, Άννας, η οποία διέθεσε ολόκληρο το αδημοσίευτο αρχείο του συζύγου της (Κατάλοιπα Σπυρίδωνος Λάμπρου), ξανάρχισε η έκδοση του περιοδικού, με στόχο τη δημοσίευση των καταλοίπων του Λάμπρου, με την κατάλληλη επεξεργασία. Το 1920 ολοκληρώθηκε ο 14ο τόμος, υπό την ευθύνη του Γ. Χαριτάκη και από το 1921 μέχρι το 1927 εκδόθηκαν, υπό την ευθύνη του καθηγητή Κωνσταντίνου Δυοβουνιώτη άλλοι 7 τόμοι. Μετά την έκδοση του συνόλου των καταλοίπων του Λάμπρου, ο σκοπός του περιοδικού θεωρήθηκε ολοκληρωμένος και η έκδοσή του σταμάτησε.

Οι 21 τόμοι, μαζί με την κλείδα του 22ου θεωρούνται μέχρι τις μέρες μας ένα από τα σημαντικότερα έργα για την ελληνική παλαιογραφία και ιστορία, βάση για πάρα πολλές μελέτες καθώς τα αρχικά του περιοδικού (ΝΕ) εντοπίζονται σε πολλά ιστορικά έργα μέχρι και σήμερα.