Ζαχαρίας Αινιάν

 

 

.

Ο Ζαχαρίας Αινιάν ήταν ιερέας και διδάσκαλος, Φιλικός από το Μαυρίλο Τυμφρηστού που πήρε μέρος στην προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από την Κωνσταντινούπολη όπου βρισκόταν. Από τα παιδιά του, οι Γεώργιος, Δημήτριος και Χριστόδουλος πήραν μέρος και στην Ελληνική Επανάσταση άλλοι σε πολεμικές και άλλοι σε πολιτικές θέσεις στην προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας αλλά και στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Μαυρίλο Τυμφρηστού και διδάχθηκε στο Καρπενήσι με κάποιον από τους μαθητές του Γορδίου, δασκάλου των Αγράφων, παντρεύτηκε και απέκτησε πέντε παιδιά: τον Γεώργιο, τον Δημήτριο, τον Κωνσταντίνο και τη Δέσπω που έμειναν στη Φθιώτιδα καθώς και τον Χριστόδουλο. Το όνομα της οικογενείας ήταν αρχικά Αναγνωστόπουλος ή Οικονόμου ή Αναγνώστου αλλά άλλαξε το επίθετό του σε Αινιάν, από το όνομα των αρχαίων κατοίκων της περιοχής, τους Αινιάνες[1].

Στις αρχές του 19ου αιώνα εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη με την οικογένειά του, μαζί με τα παιδιά του Γεώργιο, Δημήτριο και Χριστόδουλο, όπου εργαζόταν ως οικοδιδάσκαλος. Το σπίτι των Αινιάνων ήταν στα Θεραπειά. Σύμφωνα με τον Γούδα, το 1817 ο Ζαχαρίας παραχώρησε ένα δωμάτιο στο σπίτι του στον Γρηγόριο Δικαίο ο οποίος κατοικούσε δωρεάν και διδασκόταν στη σχολή. Ο Ζαχαρίας και τα παιδιά του έγιναν Φιλικοί[1].

Στις 21 Ιουνίου 1818 ο Αναγνωσταράς μύησε τον Γρηγόριο Δικαίο, ο οποίος την επόμενη ημέρα μύησε με τη σειρά του τον Χριστόδουλο Αινιάνα, ετών 25 τότε. Σύμφωνα με τον Γούδα, ο Ζαχαρίας μυήθηκε από τον Ιωάννη Πολυχρονιάδη έμπορο από την Κωνσταντινούπολη, καταγόμενο από το Σκαμνέλι του Ζαγορίου (ο οποίος με τη σειρά του είχε κατηχηθεί στις 22 Ιουλίου 1818 από τον Πεντεδέκα). Οι Φιλικοί ήλπιζαν μέσω των Αινιάνων να μυήσουν τους Φαναριώτες, σχέδιο που ανέστειλε ο θάνατος του Σκουφά στις 31 Ιουλίου 1818. Ο Ζαχαρίας συνέταξε για το θάνατο του Σκουφά επιτύμβιο που κυκλοφόρησε ευρέως ανάμεσα στους Φιλικούς και τους ενθουσίαζε γιατί αναφερόταν ότι ο Σκουφάς κραύγαζε «Ελλάς σώζου, φοίνικος δ'άπτου και ου κυπαρίσσου, εγείρου δε τάχιστα»[1].

Στη συνέχεια ο Δικαίος έκανε το σπίτι των Αινιάνων τόπο συγκέντρωσης των αποστόλων της Εταιρείας και συγκεντρώνονταν εκεί μια φορά την εβδομάδα, δήθεν για διασκέδαση, με σκοπό τη διευθέτηση των πραγμάτων της Εταιρείας. Σύμφωνα με τον Γούδα ο Μουρούζης άκουσε με ευχαρίστηση τα της Εταιρείας, αλλά δε θέλησε να ορκιστεί, παρόλο που προστάτευε τα μέλη της Εταιρείας. Όταν ο Δικαίος γύρισε από την Βλαχία το 1819 και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη φιλοταράχως, συνελήφθη στο δωμάτιό του στον Αινιάνα και ο Δημήτριος Αινιάν κατάφερε με χρηματισμό να τον απελευθερώσει. Αργότερα, όταν ένας από τους επίδοξους δολοφόνους του Πασόμπεη βρέθηκε στα Θεραπειά, μπήκε στο σπίτι του Αινιάνα και όταν τον έπιασαν, έπιασαν και τον παπά Ζαχαρία και θα τον εξόριζαν αν δεν επενέβαινε ο Πασόμπεης που βεβαίωσε για την αθωότητά του[1].

Όταν έγινε η επανάσταση, οι Τούρκοι συνέλαβαν όσους βρισκόταν στο σπίτι, τον πατέρα του Παπά-Ζαχαρία και τον Χριστόδουλο και τους φυλάκισαν. Κατάφεραν με δωροδοκία να ελευθερωθούν και εγκαταστάθηκαν στην Κίος της Βιθυνίας ως αφανείς ραγιάδες. Επέστρεψαν κρυφά στην Ελλάδα το 1827, όπου ήδη βρισκόταν τα αδέλφια του Γεώργιος (που ήταν σημαντικός πολιτικός, είχε χρηματίσει Υπουργός της Αστυνομίας και έγινε Γερουσιαστής επί Καποδίστρια) και Δημήτριος (που είχε υπηρετήσει ως στρατιώτης στην επανάσταση και ως γραμματέας του Καραϊσκάκη, μέλος του Εφετείου των Νήσων επί Καποδίστρια). Εκεί, ο Χριστόδουλος διορίστηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια στο Πανελλήνιον, το συμβουλευτικό σώμα που αντικατέστησε το Βουλευτικό[1].

Αναφορές

↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη, λήμμα Αινιάν, Αθήνα, 1927