Σπύρος Πιζάνης

O Σπύρος Πιζάνης (1870-1927) ήταν ζωγράφος από την Κέρκυρα.

Πατέρας του ήταν ο διακοσμητής Στέφανος Πιζάνης, στον οποίο, πολλές φορές είχε ανατεθεί η ρεστορασιόν των τοιχογραφιών του «Αχιλλείου» και του Δημοτικού Θεάτρου της Κέρκυρας. Ο Πιζάνης σπούδασε στη Ρώμη. Ο Φώτος Γιοφύλλης που μας δίνει αρκετές πληροφορίες γι' αυτόν στην «Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης», λέει ότι έκανε σπουδές και στην Αθήνα, στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο Γιοφύλλης μαθήτεψε στην ιδιωτική σχολή του Πιζάνη, που λειτούργησε από το 1905 ως το 1907. Πριν από το 1905, από το 1900 περίπου, ο Πιζάνης δίδασκε ζωγραφική στη βραδυνή Σχολή της Κέρκυρας, που την επιχορηγούσε το Υπουργείο Παιδείας της Ιταλίας. Μαθητής του Πιζάνη εκείνο τον καιρό ήταν κι ο Επαμεινώνδας Θωμόπουλος, που μετά έγινε Ακαδημαϊκός. Ο Σπύρος Πιζάνης είναι ένας από τους ζωγράφους που, μαζί με τον Βικέντιο Μποκατσιάμπη και τον Περικλή Τσιριγώτη, φέρανε τον εμπρεσσιονισμό στην Ελλάδα...«μέσω Ιταλίας».

Στα 1907 φεύγει από την Κέρκυρα και πάει στη Σμύρνη, αναλαμβάνοντας εκεί τη διεύθυνση της Ιταλικής Σχολής, στην οποία δίδαξε ζωγραφική και σχέδιο. Στη Μικρασία έμεινε ως το 1920. Από κει, κατόπιν, με την οικογένειά του, θα εγκατασταθεί στη Ρώμη αφοσιωμένος στην τέχνη του.

Η Ναπολιτάνα (έργο του Σπύρου Πιζάνη)

«Η τέχνη του Πιζάνη - γράφει ο ιστορικός Φ. Γιοφύλλης - ήτανε η πιο προχωρημένη μέσα στους γύρω του Κερκυραίους ζωγράφους. Τα ύπαιθρά του έχουν ατμόσφαιρα και φως, εξαίρετα αποδομένα». Είτε με λάδι, είτε με ακουαρέλλα δουλεύει ο Πιζάνης, πάντα διαφαίνεται το ενδιαφέρον του για το χρωματικό αποτέλεσμα. Στο έργο του «Μπουνάρ», όπως και στη «Γέφυρα του Σεβδίκιοϊ», οι αναζητήσεις του εκφράζουν σαφώς απόψεις χρωματικές. Οι βενετσιάνικες ακουαρέλλες του,που μερικές βρίσκονται στη Δημοτική Πινακοθήκη της Κέρκυρας, κρατούν κείνη την υγρασία του θέματος και της ύλης τους.

Έργα του Πιζάνη βρίσκονται σκόρπια σήμερα, εκτός από την Κέρκυρα, στη Σμύρνη, την Άγκυρα, τη Γένοβα κι αλλού. Τα περισσότερα, όμως, υπάρχουν στη Ρώμη, όπου έζησε ως το τέλος της ζωής του. Πέθανε το 1927.

Πηγές

* Φ. Γιοφύλλης: «Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης» 1963
* Τ. Σπητέρης: «3 αιώνες ελληνικήςτέχνης» 1979
* Γ. Κάρτερ: «Ανιχνεύσεις και εκτιμήσεις» 1998
* Στ Λυδάκη: «Λεξικό» σσ 352-353 κ.α