Ο Επίσκοπος των Ρωγών Ιωσήφ (1820-1826) γεννήθηκε το 1776 στα Αμπελάκια στην Τσαρίτσανη Λάρισας, γιος του Παρασκευά.
Σπούδασε στα ονομαστά σχολεία της περιοχής του και θεωρείται κληρικός-λόγιος. Σε ηλικία 22 ετών το 1798 χειροτονείται εφημέριος στην Τσαρίτσανη αρχίζοντας αμέσως το εκκλησιαστικό και εθνικό του έργο του. Γίνεται ο ηγέτης των Ελλήνων στην περιοχή.
Η μεγάλη του δράση ανησυχεί τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων και το 1814 διατάζει και πετυχαίνει τη σύλληψη του Ιωσήφ τη μεταφορά του στα Γιάννενα και την καταδίκη του σε θάνατο. Όμως, με τη βοήθεια του Μάνθου Οικονομάκου το σκάει από τη φυλακή και πάει στην Άρτα, κοντά στον παλαιό του φίλο Πορφύριο, που ήταν εκεί Μητροπολίτης.
Χειροτονείται Αρχιμανδρίτης και γνωρίζεται φιλικά με τον επίσκοπο Ρωγών και Κοζύλης Μακάριο, οποίος, πριν φύγει για Κέρκυρα να γλυτώσει τον θάνατο από τον Αλή Πάσα, τον μυεί στη Φιλική Εταιρεία και ο Ιωσήφ τον διαδέχεται στον επισκοπικό θρόνο το 1820.
Στον τουρκικό εμφύλιο πόλεμο, οι Έλληνες τις περιοχής με τον Ιωσήφ πρωταγωνιστή, κατόπιν διαταγής της Φιλικής Εταιρείας, παίρνουν το μέρος του Αλή για να φεύγουν τα σουλτανικά στρατεύματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Χουρσίτ Πασάς να συλλάβει πολλούς κληρικούς και βεβαίως τον Ιωσήφ. Οι πιστοί για να τους ελευθερώσουν πλήρωσαν τα λύτρα που ζητούσαν.
Ως επίσκοπος των Ρωγών, έμεινε μικρό χρονικό διάστημα. Άφησε όμως σπουδαίο εκκλησιαστικό έργο, βοηθώντας τις χήρες τα ορφανά και τους φτωχούς πιστούς. Ανακαίνισε τα μοναστήρια και τις εκκλησίες της περιοχής πριν φύγει για τον Βάλτο κοντά στους οπλαρχηγούς Ανδρέα και Ιωάννη Ίσκο. Απέκτησε μεγάλη επιρροή στους αγωνιστές και επίλυσε τις οποίες διαφορές τους με σύνεση και δικαιοσύνη, μειώνοντας τις γκρίνιες και τους διχασμούς. Παίρνει μέρος σε αρκετές μάχες εναντίον των Τούρκων πριν φύγει για το Μεσολόγγι. Βοηθά στην άμυνα της πόλης και συναντά τον παλαιό του φίλο, Πορφύριο.
Στις πολιορκίες της πόλης αναδεικνύεται η ηγετική του φυσιογνωμία. Μαζί με τον Πρεβεζάνο αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Ζαλογγίτη γυρνούν στα τείχη εμψυχώνοντας τους αγωνιστές, περιθάλποντας τους τραυματίες και πολεμώντας οι ίδιοι στην "ντάπια". Οι αρετές και ο προσωπικός του αγώνας τον αναδεικνύουν ως ηγέτη.
Το βράδυ της Εξόδου, μαζί με τον αρχιμανδρίτη Γεράσιμο Ζαλογγίτη και λίγους ανάπηρους και τραυματίες κλείσθηκαν στον μύλο και την μπαρουταποθήκη. Κατόπιν προστέθηκαν και όσοι Έλληνες γύρισαν πίσω κατά τη μάχη της Εξόδου και με τη σύμφωνη γνώμη όλων, όταν οι εχθροί έφθασαν έξω, ο Ιωσήφ έβαλε φωτιά στο μπαρούτι στις 13 Απριλίου 1826.
Πηγές
Κωνσταντίνος Χολέβας. Ματωμένα Ράσα: Ο Ρώγων Ιωσήφ (греч.). Αντίβαρο (Μάιος 2006).
Δημητρης Φωτιάδης. Ιστορία του 21. — Μέλισσα, 1971. — Vol. Γ. — P. 209-210, 218.
Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
