Ο Παναγιώτης Μαρίνος Στεφάνου (Ζάκυνθος, 1791- Ζάκυνθος, 1 Ιουνίου 1863), ήταν έλληνας γιατρός, ο οποίος έδρασε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 ενώ ήταν και Φιλικός[1].
Ήταν γιος του Θεοδώρου Στεφάνου και της Μαρίας Ρίζου Χίτου, αδελφός του Ιωάννη [2], παντρεύτηκε την κόρη του Γάλλου πρόξενου, Αλμαΐδα Ονωρία ντε Σαντάλ, και μαζί της απέκτησαν τον Διονύσιο, την Μαρία Ρόζα, και άλλα τρία παιδιά που πέθαναν σε μικρή ηλικία[2].
Πήρε τα πρώτα γράμματα στη Ζάκυνθο[1] κι έπειτα πήγε για σπουδές στο Παρίσι και την Πίζα όπου έγινε ιατρός[3]. Επέστρεψε στην Ζάκυνθο το 1813 όπου άσκησε την ιατρική[3]. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία κι έγινε μέλος της Επιτροπής Αγώνος της Ζακύνθου ενώ μεσολάβησε επιτυχώς για την απελευθέρωση του χαρεμιού του Χουρσίτ Πασά που έπειτα από την Άλωση της Τριπολιτσάς είχαν αιχμαλωτιστή από τους έλληνες[3].
Το 1818 εξελέγη μέλος της Α’ Ιονίου Βουλής[1] ενώ τιμήθηκε για την προσφορά του στον αγώνα από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας (1827), αλλά και από τον Βασιλιά Όθωνα[3] το 1841 με τον χρυσό σταυρό του Σωτήρος[2].
Παραπομπές
Μουσείο "Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων", Ζάκυνθος και Φιλική Εταιρεία
Χριστίνα Βάρδα (επιμέλεια), Αρχείο Οικογένειας Στεφάνου
δυας, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ), Οικογένεια Στεφάνου
Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
