Ο Νικόλαος Πίκκολος ήταν γιατρός, φιλόλογος και συγγραφέας από το Βέλικο Τίρνοβο της Βουλγαρίας. Ανήκει στους κορυφαίους εκπροσώπους των νεοελληνικών γραμμάτων του α' μισού του 19ου αιώνα εξαιτίας των πρωτότυπων μελετών του για αρχαίους συγγραφείς και των σχολιασμένων εκδόσεων του αρχαίων και βυζαντινών κειμένων.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1792 και στις αρχές του 19ου αιώνα εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι όπου σπούδασε στην Ηγεμονική Ακαδημία με καθηγητές τον Λάμπρο Φωτιάδη και τον Κωνσταντίνο Βαρδαλάχο. Στην Ηγεμονική Ακαδημία δίδαξε και ο ίδιος, τη γαλλική γλώσσα, από το 1810 και για πέντε χρόνια, συγχρόνως δε μετείχε και στη Φιλολογική Εταιρία του Βουκουρεστίου που είχε ιδρύσει ο Ιγνάτιος της Ουγγροβλαχίας. Το 1815 ο Πίκκολος ακολούθησε τον Βαρδαλάχο που πήγε να διδάξει μαζί με τον Νεόφυτο Βάμβα στην Ελληνική Σχολή της Χίου. Στη σχολή αυτή δίδαξε και ο ίδιος τη διετία 1815-16. Στη συνέχεια ακολούθησε τον Βαρδαλάχο και στην Οδησσό (1818) όπου παρουσίασε το θεατρικό έργο του Ο θάνατος του Δημοσθένους και μια μετάφραση του Φιλοκτήτη του Σοφοκλή και έπειτα μετέβη στο Παρίσι όπου σπούδασε ιατρική και μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία. Εκει συνδέθηκε φιλικά με τον Αδ. Κοραή και γνωρίστηκε με τον φιλέλληνα M.Fauriel με τον οποίο συνεργάστηκε για τη συλλογή ελληνικών δημοτικών τραγουδιών. Κατά την έναρξη της ελληνικής επανάστασης ο Πίκκολος ήταν στο Παρίσι και εργάστηκε για την ενίσχυση των επαναστατών στην Ελλάδα με χρήματα και εφόδια. Οι ενέργειες όμως του Πίκκολου ενόχλησαν την Υψηλή Πύλη και έτσι έπειτα από πιέσεις της ο Πίκκολος αλλά και άλλοι λόγιοι αποδοκιμάστηκαν και αφορίστηκαν από το Πατριαρχείο. Το καλοκαίρι του 1822 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Ύδρα όπου ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους προκρίτους του νησιού και κυρίως με τους αδελφούς Κουντουριώτη. Αν και διορίστηκε μέλος της αποστολής για το συνέδριο της Ιερής Συμμαχίας στη Βερόνα το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου τελικά δεν συμμετείχε λόγω ρήξης του με του Υδραίος προύχοντες ως προς το θέμα του ποιος θα ηγούνταν της αποστολής. Από το 1823 και για δύο χρόνια δίδαξε φιλοσοφία στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας, έπειτα γύρισε στο Παρίσι και συνέχισε τις ιατρικές του σπουδές στην Μπολόνια και στην Πίζα όπου έγινε διδάκτορας το 1829. Μέχρι το 1840 άσκησε την ιατρική στο Βουκουρέστι και στη συνέχεια έζησε στο Παρίσι όπου πέθανε το 1865.

Νικόλαος Πίκκολος

Το 1824 ο Πίκκολος εξέδωσε στην Κέρκυρα την ελληνική μετάφραση του Λόγου Περί της Μεθόδου του Καρτέσιου και τη μετάφραση μέρους της Λογικής των Αρνώ και Νικόλ με δικά του σχόλια. Επίσης μετέφρασε το έργο του Ντεκάρντ Λόγος περί μεθόδου και μέρος του έργου του Μπερναρντέν ντε Σαιν Πιέρ Παύλος και Βιργινία.

Την επόμενη χρονιά δημοσίευσε στο Παρίσι μια δική του μετάφραση γαλλικών διηγημάτων και το 1838 μια συλλογή ποιημάτων αρχαίων Ελλήνων και παλαιοτέρων δυτικοευρωπαίων ποιητών και εκδόσεις αρχαίων ελληνικών κειμένων. Λίγο πριν το θάνατό του εξέδωσε, το 1863, το έργο του Αριστοτέλη Περί Ζώων.

Εργογραφία

* Σοφοκλέους Φιλοκτήτης (μετάφραση, θεατρική διασκευή), 1818
* Προς τους εν Οδησσώ φιλοθεάτρους Έλληνας, Παρίσι, 1819
* Προς τον Ιατρόν Γ. Γλαράκην επιστρέφοντα εις την πατρίδα αυτού Χίον, 1820
* Chios. La Grece et l’ Europe, Παρίσι, 1822
* The death of Demosthenes (translated from the modern Greek by Gregorios Palaeologus), Cambridge, 1824
* Λόγος περί μεθόδου του Ρενάτου Καρτεσίου (μετάφραση), Κερκύρα, 1824
* Τα κατά Παύλον και Βιργινίαν (μετάφραση), Παρίσι, 1824
* Φιλομούσου Πάρεργα, ήτοι συλλογή ποιημάτων, Παρίσι, 1838
* Un habitant de la Valachie, Paul Kisselef et les principautes de Valachie et de Moldavie, Παρίσι, 1841
* Διηγήματα Βερναρδίνου Σαϊμπιέρου (2η έκδοση, μετάφραση), Παρίσι, 1841
* Quelques observations sur le texte de Babrius (πρόλογος του Α.F. Didot), Παρίσι, 1845
* Sur quelques passages de Babrius et de Theocrite, Saint Cloud, 1845
* Paraphrases inedites de deux fables de Babrius, suivies des quelques observations sur cet auteur (extrait de la Nouvelle Revue Encyclopedique), 1846
* Nicolas de Damas.Vie de Cecar (Fragnent recemment decouvert et publie pour la premiere fois en 1849. Αccompagnee d’ une traduction francaise par.M.A. Didot, et suivie d’ observations sur tous les fragments du meme auteur), Παρίσι, 1850
* Supplement a l’ Anthologie grecque, Παρίσι, 1853
* Sur une nouvelle edition des fragments de Plutarque et sur une epigramme de Palladas (extrait de la Revue Archeologique), Παρίσι, 1855
* Περί ζώων ιστορίας βιβλία Θ΄, εφ’ οις και δέκατον, το νόθον (επιμέλεια), Παρίσι, 1863
* Ποιμενικών τα κατά Δάφνιν και Χλόην λόγοι τέτταρες (επιμέλεια), Παρίσι, 1866

Εξωτερικός σύνδεσμος

http://195.134.75.14/hellinomnimon/authors//Pikkolos.htm

Πηγή

* Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα,τ.42