Ο Κέρκωψ, ο επονομαζόμενος Πυθαγόρειος, ήταν ορφικός ποιητής άγνωστης εποχής, πρωιμοτερης όμως του 4ου π.Χ. αιώνα.

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (επικαλούμενος παλαιότερη μαρτυρία του γραμματικού Επιγένη, συγγραφέα μιας χαμένης πραγματείας με τίτλο Περί της εις Ορφέα ποιήσεως) αναφέρει ότι ο Κέρκωψ έγραψε δύο ορφικά ποιήματα, την Εις Άδου κατάβασιν (που σωζόταν τουλάχιστον μέχρι την αλεξανδρινή εποχή)[1] και τον Ιερόν Λόγον.[2] Η Σούδα προσθέτει ότι οι Ιεροί Λόγοι αποτελούνταν από 24 ραψωδίες και ότι ορισμένοι απέδιδαν το έργο (αντί στον Κέρκωπα) στον μυθικό Ορφέα ή στον Θεόγνητο τον Θεσσαλό.[3] Ως συγγραφέα όμως της Εις Άδου καταβάσεως μνημονεύει μόνον τον ποιητή Ορφέα τον Καμαριναίο.[4][5]

Να σημειωθεί τέλος ότι ορισμένοι μελετητές ταύτιζαν τον Κέρκωπα τον Πυθαγόρειο με τον Κέρκωπα τον Μιλήσιο, τον φερόμενο και ως ποιητή του χαμένου έπους Αιγίμιος.
Παραπομπές

W. Smith, Dictionary of Greek and Roman Antiquities (1870), σελ. 672, τόμος I. Ancient Library
Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, I (Ἐπιγένης δὲ ἐν τοῖς Περὶ τῆς εἰς ῾Ορφέα <ἀναφερομένης> ποιήσεως Κέρκωπος εἶναι λέγει τοῦ Πυθαγορείου τὴν Εἰς ῞Αιδου κατάβασιν καὶ τὸν ῾Ιερὸν λόγον).
Λεξικό Σουίδα, λήμμα Ορφεύς Λειβήθρων.
Λεξικό Σουίδα, λήμμα Ορφεύς Καμαριναίος.
Το σύνολο των ελαχίστων διασωθέντων αναφορών στο έργο του Κέρκωπος στα: - H. Diels, Die fragmente der vorsokratiker, "Cecrops", 1906. remacle
- Προσωκρατικοί Άπαντα 3, "Κέρκωψ", εκδ. Κάκτος, 2000.