Ο Ηγησίας ο Μάγνης ήταν αρχαίος Έλληνας ρήτορας και σοφιστής από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, παρά το όρος Σίπυλο, που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ..

Ο Ηγησίας θεωρείται ο ιδρυτής της πρώτης Ασιανής ρητορικής σχολής, η οποία άκμασε και στη Ρόδο και τη χαρακτηρίζει εκζήτηση, έλλειψη ιδεών και συναισθημάτων, ευφυολογήματα και κάθε είδους εντυπωσιασμοί. Ο ίδιος ο Ηγησίας υπεστήριζε ότι εμιμείτο το απλό ύφος του Λυσία με τις σύντομες προτάσεις, και είχε εφαρμόσει την τεχνοτροπία αυτή σε διάφορα έργα του, όπως στην «Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου», την οποία ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσέας θεωρεί ως υπόδειγμα ακαλαισθησίας, παραθέτει μάλιστα και μία σελίδα προκειμένου να πείσει τον αναγνώστη για τα παραπάνω ελαττώματα. Πιθανότατα πάντως η «ιστορία» αυτή ήταν μέρος ενός «επιδεικτικού λόγου» (βλ. Ρητορική) και όχι σύγγραμμα με στόχο την ιστοριογραφία. Αυτό υποστηρίζεται από ένα σχόλιο του Αγαθαρχίδη που έσωσε ο Μέγας Φώτιος (κώδ.250), όπου αναφέρεται ότι ο μόνος σκοπός του Ηγησίου ήταν να επιδείξει την επιδεξιότητά του στο να περιγράφει γεγόνοτα που έκαναν «αίσθηση», όπως εδώ η μεταχείριση που επεφύλαξε ο Μέγας Αλέξανδρος στους κατοίκους της Γάζας μετά την κατάκτησή της. Παρόλα αυτά, ο Ηγησίας βρήκε μιμητές: στον ιστορικό Τίμαιο η επίδρασή του είναι φανερή.