.
Ο Γεώργιος Δημητρίου Σερεμέτης (1879-1950) ήταν διαπρεπής νομικός. Υπήρξε επί σειρά ετών (1926-1943) πρόεδρος του Δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης και για μικρό διάστημα διορισμένος δήμαρχος στην ίδια πόλη.
Γεννήθηκε το 1879 στην Σκαμνιά Ελασσόνας, η οποία τότε βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή. Σχεδόν αμέσως μετά την γέννηση του, η οικογένεια του μετοίκησε στην Λάρισα ώστε να βρίσκεται εντός των ορίων του Ελληνικού κράτους. Το 1897 ο Γεώργιος Σερεμέτης γράφθηκε στην Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1902. Εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην Λάρισα για 10 περίπου χρόνια.
Το 1913 εγκαταστάθηκε στην απελευθερωμένη Θεσσαλονίκη, όπου και συνέχισε να εξασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου. Από το 1914 έως το 1922 συμμετείχε ως μέλος στο Δ.Σ. του δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης και από το 1922 έως το 1926 ως γενικός γραμματέας. Το 1922 παντρεύθηκε την Καλλιόπη Τάττη με την οποία απέκτησε 2 γιούς τον Δημήτρη και τον Μιχάλη.
Από το 1926 έως και το 1945 εξελέγετο συνεχώς πρόεδρος του Δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης ψηφιζόμενος από όλους ανεξάρτητα από πολιτικές παρατάξεις, λόγω της νομικής του κατάρτισης, της ευγένειας και της ακεραιότητας του.
Αντιλαμβανόμενος την έλλειψη ενός ταμείου προνοίας για τους Δικηγόρους προσπάθησε και τελικά κατάφερε, με την συμπαράσταση του τότε προέδρου του Ταμείου Νομικών Δ.Βλάχου, να ιδρυθεί το Πρώτο ταμείο προνοίας Δικηγόρων της Ελλάδος στην Θεσσαλονίκη.
Το 1943 πέθανε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης (Κ. Μερκουρίου) και υπό την προεδρία του τότε μητροπολίτη Γενναδίου συνήλθαν οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού κόσμου, της Εθνικής αντιστάσεως, των επιστημονικών συλλόγων κλπ. και του πρότειναν να αναλάβει να υπηρετήσει την πόλη από την θέση του διορισμένου Δημάρχου μια που ήταν κοινά αποδεκτός.
Κατά τους μήνες που ακολούθησαν ο Γεώργιος Σερεμέτης υπηρέτησε την πόλη από το αξίωμα του Δημάρχου προσπαθώντας να ανακουφίσει το πληθυσμό της πόλης με την οργάνωση συσσιτίων για τους απόρους και την προσπάθεια για την καλύτερη λειτουργία των νοσοκομείων η λειτουργία των οποίων παρουσίαζε πολλές δυσκολίες λόγω ελλείψεων σε φάρμακα. Με συνεχείς πιέσεις προς τις Γερμανικές αρχές κατοχής και εκκλήσεις προς τον Ερυθρό σταυρό έγινε δυνατή η λειτουργία των νοσοκομείων. Ταυτόχρονα, με την συνεργασία του ιατρικού προσωπικού προσπάθησαν και σε πολλές περιπτώσεις κατάφεραν να γλυτώσουν από την εκτέλεση διωκόμενους αγωνιστές της Εθνικής αντιστάσεως.
Τον Οκτώβριο του 1944 με την συνεργασία του μητροπολίτη Γενναδίου και των εκπροσώπων του Ερυθρού σταυρού κατάφερε να μεταπείσει τις Γερμανικές αρχές ώστε να μη ανατινάξουν τις εγκαταστάσεις του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Οι αποχωρούντες Γερμανοί αρκέσθηκαν να βυθίσουν 2 παλιά εμπορικά πλοία στην είσοδο του λιμανιού αφήνοντας όμως ανέπαφες τις εγκαταστάσεις του.
Λίγο μετά την απελευθέρωση ενώ εξακολουθούσε να βρίσκεται στην προεδρία του Δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης διαπιστώθηκε σοβαρό πρόβλημα στην καρδιακή λειτουργία και συνταξιοδοτήθηκε.
Πέθανε το 1950 από καρδιακή ανεπάρκεια.
Βιβλιογραφία
* «ΑΡΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ» τ. 47 του 1993 (περιοδική έκδοση του Δικηγορικού συλλόγου Θεσσαλονίκης)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
