Ο Δημήτριος Ινδαρές (Δημητράκης Ινταρές) ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο Λειβάρτζι ή Λιβάρτζι Αχαΐας περίπου το 1777. Γόνος οικογένειας εκπατρισμένης από τον Μυστρά ή την Σπάρτη (Παπαδόπουλοι), επονομάστηκε Ινταρές από το ουσιαστικό της τουρκικής idare (=διοίκηση, διεύθυνση, διαχείριση). Ούτως: Ινταρές (=διοικητής, αρχηγός στρατιωτικού σώματος)[1]. Μέχρι την οριστική υιοθέτηση του επωνύμου του υπέγραφε ως Σπηλιόπουλος (γιος του Σπήλιου).
Νέος πήγε στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε για λίγο στον Αγγλικό Στρατό. Εκεί μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και στη συνέχεια ανέλαβε την μύηση των 33 χωριών του σέμπτιου Λειβαρζίου-Κάπελης [2].
Την 16η Μαρτίου 1821 οργάνωσε την επίθεση κατά των Τούρκων της Μοστενίτσας και πυρπόλησε τον πύργο του Τουρκαλβανού, Λαλαίου τσιφλικούχου Ελμάζ, όπου βρήκε άφθονα πολεμοφόδια, μέρος των οποίων προώθησε στην πολιορκία των πύργων των Καλαβρύτων. Το γεγονός αυτό είναι ίσως η πρώτη κατά την έναρξη της επαναστάσεως προσβολή κατά κατωκημένου συνοικισμού, δεδομένου ότι η προσβολή της πόλεως των Καλαβρύτων και η μετ' αυτήν της Καλαμάτας έγινε υστερότερα.[3]
Στην μάχη του Πύργου, στις 3 Απριλίου του 1821,επικεφαλής ομάδας Καλαβρυτινών, έσπευσε προς ενίσχυση της άμυνας των υπό τον Χαράλαμπο Βιλαέτη επαναστατών έναντι της επιθεσης των πολυαριθμοτέρων Τουρκαλβανών του Λάλα.
Ενώ οι Λαλαίοι είχαν ήδη μπει στην πόλη λεηλατώντας και καταστρέφοντας, και η σύγκρουση εμαίνετο πλέον στην περιοχή του Αγίου Χαραλάμπους (Κανούλια) σώμα με σώμα, η επίθεση των Καλαβρυτινών αιφνιδίασε τους Τούρκους, χτυπώντας τους από τα νώτα, και τους ανάγκασε να αποσυρθούν, περιορίζοντας έτσι τις απώλειες των ηρωικά μαχομένων ντόπιων και των άλλων υποστηρικτών τους [4].
Μεγάλες υπηρεσίες προσέφερε στη μάχη του Λάλα, στην θέση Πούσι, όπου συν τοις άλλοις προνόησε και για τα εργαλεία, με τα οποία ανοίχτηκαν χαντάκια και οχυρώθηκαν οι στρατιώτες. Επέδειξε δε ιδιαίτερο ζήλο καθώς μόνος του πήγαινε από φυλάκιο σε φυλάκιο, για να προσέχει μήπως συμβεί νυκτερινή επίθεση των Τούρκων [5].
Στην μάχη του Αγίου Βλάση (Ιούλιος 1827), ως επικεφαλής ομάδας Λειβαρτζινών, συμμετείχε στην προσπάθεια του Θ. Κολοκοτρώνη, να επαναφέρει στον αγώνα τα "προσκυνημένα" (υποταγμένα) χωριά της Αχαΐας. Με αρχηγό τον Βασίλειο Πετιμεζά, ο Δαγρές από το Άργος και ο Ινταρές, με 1100 άνδρες συνολικά, δέχτηκαν επίθεση από 6.000 Τούρκους υπό τον Ντελή Αχμέτ και 2.000 "προσκυνημένους" υπό τον Δ. Νενέκο. Ο Ινταρές τραυματίστηκε σοβαρά [6].
Αναφέρεται η δράση του και σε άλλες επιχειρήσεις: Πάτρα, Ακράτα, Αλωνίσταινα, Πιάνα, Χρέπα, Κρεμαστή (Μονεμβασίας), Γερακοβούνι.
Το 1825 η Προσωρινή Διοίκηση τον προήγαγε στον βαθμό του χιλίαρχου. Μετά το πέρας του Αγώνα, περιελήφθη στους αξιωματικούς της Φάλαγγας με τελευταία προαγωγή στις 27 Αυγούστου 1845 στο βαθμό του Λοχαγού.
Φάκελός του υπάρχει στο Αρχείο της Επιτροπής Αγώνος (ΕΒΕ), όπου είναι καταχωρημένος ως Σπηλιόπουλος/Ινδαρές, με αρκετές αναφορές σχετικά με τη δράση του και σημαντικές υπογραφές.
Σε υπόμνημα που υπέβαλε στον Όθωνα το έτος 1844, ο Δ.Ι. καταθέτει ένα σύντομο χρονικό της συμμετοχής του στον αγώνα αλλά και της μετέπειτα δραστηριότητάς του στα κοινά της ευρύτερης περιοχής των Καλαβρύτων. Το υπόμνημα βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους[7].
Εγγονός του ήταν ο Λάμπρος Ινδαρές.
Παραλειπόμενα
Η πυρπόληση του πύργου του Ελμάζ ή Λιμάζ Αγά στη Μοστενίτσα είχε και χαρακτήρα τιμωρίας του Τουρκαλβανού από τον Ινταρέ, για την απαγωγή της εξαδέλφης του Ελένης, κόρης του άρχοντα του σεμτίου και θείου του, κυρ Χριστόδουλου Παπαδοπούλου[8]. Το περί το έτος 1800 ειδύλλιο των αλλοδόξων Λιμάζ και Ελένης, απετέλεσε μείζον τοπικό ζήτημα και στη συνέχεια θρύλο, που διασώθηκε ως δημοτικό τραγούδι με διάφορες παραλλαγές[9].
Παραπομπές
Κωνσταντίνος Δ. Μπίτας — Ανέκδοτον υπόμνημα του αγωνιστού Δημητράκη Σπήλιου Ινταρέ, Επετηρίς Καλαβρύτων, τόμ. 8 (1976) σελ. 208
Αθανάσιος Θεοδ. Λέλος, "Ιστορία αρχαίας Ψωφίδος και Λειβαρζίου", Αθήναι 1953 σ.126
Τσώτος Γ. Ιωάννης, Ιστορία των Καλαβρύτων, τ.β' σ.52, Αθήνα,1966
Γεώργιος Αριστ. Χρυσανθακόπουλος, "Η Ηλεία επί Τουρκοκρατίας", Εν Αθήναις 1950, σ. 168-170
Φώτιος Χρυσανθόπουλος-Φωτάκος, Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως,Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου, Αθήνα 1888, σ.31
Αθανάσιος Θεοδ. Λέλος, "Ιστορία αρχαίας Ψωφίδος και Λειβαρζίου", Αθήναι 1953 σ.164
Κωνσταντίνος Δ. Μπίτας — Ανέκδοτον υπόμνημα του αγωνιστού Δημητράκη Σπήλιου Ινταρέ, Επετηρίς Καλαβρύτων, τόμ. 8 (1976) σελ. 199-208
Περικλής Π. Δουδούμης, Ιστορία της κωμοπόλεως Λειβαρζίου των Καλαβρύτων, εν Αθήναις 1941, σ. 74-77.
Η εθνοτική ετερότητα ως δήλωση μεταφυσικής παρουσίας στα τελετουργικά λατρευτικά τραγούδια: "Ελμάζαγας και Ελένη".
Πηγές
Φώτιος Χρυσανθόπουλος-Φωτάκος, επιμ. (1888). Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήνα: Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου. σελίδες 31. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2010.
Κωνσταντίνος Δ. Μπίτας — Ανέκδοτον υπόμνημα του αγωνιστού Δημητράκη Σπήλιου Ινταρέ. Επετηρίς Καλαβρύτων, τόμ. 8 (1976) σελ. 199-208.
Περικλής Π. Δουδούμης "Ιστορία της κωμοπόλεως Λειβαρζίου των Καλαβρύτων", εν Αθήναις 1941
Αθανάσιος Θεοδ. Λέλος, "Ιστορία αρχαίας Ψωφίδος και Λειβαρζίου", Αθήναι 1953
Γεώργιος Αριστ. Χρυσανθακόπουλος, "Η Ηλεία επί Τουρκοκρατίας", Εν Αθήναις 1950.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
