Ο Διηνέκης είναι ένας απο τους 300 ομοίους που έλαβαν μέρος στη μάχη των θερμοπυλών το 480 π.Χ υπο τον Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδας. Εμεινε γνωστός εξαιτίας της απάντησης του στην παρατήρηση κάποιου οτι οι Πέρσες είναι τόσοι πολοί που τα βέλη τους σκεπάζουν τον ήλιο.<<Καλύτερα,θα πολεμήσουμε υπο σκιά>> είναι η φράση που έμμελε να γίνει συνώνυμη της ανδρείας,της τόλμης και της περιφρόνησης του θανάτου μιας και αυτός όταν έρχεται στο πεδίο της μάχης ,τιμημένα,αποτελεί το ύψιστο επιτευγμα κάποιου για τη πόλη του. Επίσης ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι την τρίτη και τελευταία μέρα της μάχης και αφού ο Λεωνίδας είχε πληγωθεί θανάσιμα,ήταν αυτός που μαζί με κάποιούς συντρόφους του τράβηξαν το πτώμα του 4 φορές απο τα χέρια των εχθρών, μέχρις ότου πέθαναν όλοι τους απο έναν καταιγισμό βελών. Ο Διηνέκης αφού ήταν όμοιος τότε ήταν άνω των 30 ετών και αφού έλαβε μέρος στη μάχη τω θετρμοπυλών είχε και γιο.Σίγουρα θα πέρασε απο την αγωγή και σίγουρα θα είχε πλήρη πολιτικά δικαιώματα δηλαδή κλήρο (αγροτική έκταση που συντηρούσε αυτόν και την οικογένειά του και είλωτες για την καλλιέργειά του )καθώς και πλήρη πολιτικά δικαιώματα δηλαδή συμμετοχή στην απέλλακαι δικαιώμα εκλογής του σε διάφορα σώματα όπως αυτό των εφόρων. Ένας χρησμός έλεγε ότι για να σωθει η Σπάρτη θα έπρεπε να <<χάσει>> έναν βασιλιά της. Αρα αυτοί που θα πλαισίωναν τον βασιλιά ήταν σίγουρο ότι θα σκοτώνονταν.Επίσης η συμμετοχή του είναι πολύ πιθανόν να ήταν εθελοντική μιας και πρίν 9 χρόνια η επιλογή 2 ομοίων για παρόμοια αποστολή στην Περσία είχε γίνει εθελοντικα ( οι Σπαρτιάτες πριν τη μάχη του Μαραθώνα είχαν πετάξει τους αγγελιοφόρους των Περσών σε ένα πηγάδι πράγμα που θεωρήθηκε ασέβεια και οι οιωνοί τους έβγαιναν αρνητικοί.Γιαυτό για εξιλέωση αποφάσισαν να στείλουν 2 ομοίους στην διάθεση του Δαρείου.Τότε οι Έφοροι βγήκαν στην Απέλλα και ζήτησαν 2 άτομα εθελοντές να βοηθήσουν την Σπάρτη.Απο τους προσφερόμενους επέλεξαν τον Βούλιο και τον Σπερθία που είχαν γιούς και τους είπαν για την αποστολή την οποία και εξετέλεσαν χωρίς όμως ο Δαρείος να τους σκοτώσει). Αν και υπήρχε στη Σπάρτη επιτύμβια στήλη με τα ονόματα όλων των θερμοπυλομάχων και που την είδαν και ο Ηρόδοτος και ο Παυσανίας δυστυχώς δεν τα διέσωσαν.Αποσματικά μόνο γνωρίζουμε τα ονόματα των δίδυμων ολυμπιονικών Αλφειού και Μάρωνα όπως και αυτό του Αριστόδημου. Για να φθάσει ο Διηνέκης στις Θερμοπύλες πέρασε από μια ζωή γεμάτη δοκιμασίες και συνεχή αγώνα επιβίωσης. Η πρώτη δοκιμασία ήρθε αμέσως μετά την γέννησή του., αφού η μητέρα αντί να τον πλύνει με νερό τον έπλυνε με καθαρό κρασί για να διαπιστωθεί αν ήταν γερός και όχι επιληπτικός. Έπειτα ο πατέρας του τον παρουσίασε στους γέροντες της φυλής για να τον εξετάσουν. Αν αυτοί τον έβρισκαν καχεκτικό ή ανάπηρο και γενικά μη ικανό να γίνει καλός πολεμιστής θα τον διάταζαν στην καλύτερη των περιπτώσεων να τον δώσει να τον αναθρέψουν κάποιοι άλλοι, πιθανόν είλωτες. Ο Διηνέκης μέχρι τα 7 του μεγάλωσε με την μητέρα του όπου αυτή του μάθαινε να μην φοβάται το σκοτάδι, να τρώει τα πάντα , να είναι σοβαρός και να μην κλαυθμηρίζει. Στην ηλικία των 7 ανέλαβε το κράτος την ανατροφή και διαπαιδαγώγισή του κατατάσσοντάς τον σε μια αγέλη με άλλα Σπαρτιατόπουλα όπου αρχηγό είχε ένα άλλο αγόρι τον βουαγό. Εκεί παρέμεινε μέχρι τα 12 του χρόνια μαθαίνοντας στο στυλ της ομαδικής ζωής. Από εκεί και μέχρι τα 18 του χρόνια η εκπαίδευσή του έγινε πιο συστηματική και αποσκοπούσε να του προσδώσει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να έχει ο Σπαρτιάτης πολεμιστής. Για αυτό το σκοπό έμεινε νηστικός για να μην γίνει τρυφηλός ,μάθαινε να κλέβει αλλά και να τιμωρείται αυστηρά όταν γινόταν αντιληπτός, αθλούνταν, εξοικιωνόνταν με τα όπλα, μάθαινε από τους μεγαλύτερους την ιστορία της πόλης του και τα κατορθώματά της, παρατηρούσε , παροτρυνόνταν να λέει λίγα λόγια αλλά να εννοεί πολλά. Ο ρόλος της αγωγής ήταν να ετοιμάσει τους κατάλληλους πολεμιστές – πολίτες οι οποίοι θα προστάτευαν τη Σπάρτη και παράλληλα θα απέβαλε τους ανίκανους. Οι δοκιμασίες όμως του Διηνέκη δε σταματούν όμως εδώ.Για να μπορέσει να μπει στο στρατό θα έπρεπε να θητεύσει στη κρυπτεία για περίπου 2 χρόνια και να σκοτώσει έναν είλωτα. Μόνον τότε θα μπορούσε να εκλεγεί σε ένα συσσίτιο και να αποκτήσει συντρόφους για μια ζωή.Απο εκεί και μέχρι τα 30 του η ζωή του ήταν γεμάτη από σωματικές ασκήσεις, στρατιωτικά γυμνάσια και φυσικά μάχες.