.
CΣτην ελληνική μυθολογία ο Νίνος ήταν ο ιδρυτής της πόλεως Νινευί στη Μεσοποταμία και της βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας. Τον θεωρούσαν γιο του θεού Βήλου ή του Κρόνου (ο μεσοποταμιακός θεός Βήλος αντιστοιχεί στον ελληνικό θεό Κρόνο). Ο Νίνος αναφέρεται ως ο εφευρέτης της στρατιωτικής τέχνης και ο πρώτος που συγκρότησε μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς. Συμμάχησε με τον (μυθικό) βασιλιά της Αραβίας Αριαίο και κατέλαβε μαζί του μέσα σε 17 χρόνια όλη την Ασία εκτός από τις χώρες των Ινδιών. Η Βακτριανή αντιστάθηκε αρκετά, αλλά τελικώς την κατέκτησε χάρη σε μια γυναίκα, τη Σεμίραμι, την οποία και πήρε ως σύζυγό του. Και άλλες «πρωτιές» αποδίδονται στον Νίνο, όπως ότι υπήρξε ο πρώτος που εκπαίδευσε κυνηγόσκυλα και εξημέρωσε το άλογο για ίππευση. Για το τελευταίο αυτό, αναπαρίσταται κάποτε στην ελληνική μυθολογία ως Κένταυρος.
Μετά τον θάνατο του Νίνου, η Σεμίραμις αυτοκτόνησε, καθώς κατηγορήθηκε ως υπεύθυνη για τον θάνατο αυτό. Προηγουμένως, ανήγειρε προς τιμή του ένα τάφο-ναό ύψους 9 σταδίων (!) και πλάτους 10, κοντά στη Βαβυλώνα. Παιδί του Νίνου και της Σεμιράμιδος ήταν ο Νινύας. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Νίνος ήταν ένας από τους απογόνους του Ηρακλή, εγγονός του Αλκαίου (του γιου του Ηρακλή και της Ομφάλης), πράγμα που συνδέει τον Νίνο με τη Λυδία.
Σύμφωνα με τον Κάστορα τον Ρόδιο, η βασιλεία του Νίνου διάρκεσε 52 χρόνια, και κατά τη χρονολόγηση μυθικών γεγονότων που επεχείρησε ο Κτησίας άρχισε το έτος 2189 π.Χ.. Η ιστορία του εμφανίζεται παραλλαγμένη σε ένα μυθιστόρημα των ελληνιστικών χρόνων, το «Μυθιστόρημα του Νίνου», ή το «Μυθιστόρημα του Νίνου και της Σεμιράμιδος», ή τα «Νίνου σπαράγματα».
Ο Νίνος θεωρείται από κάποιους ότι συνδέεται με τον Νεμρώδ των Εβραίων, τον θρυλικό κυνηγό: σε κάποιες ερμηνείες του ι΄ κεφαλαίου της Γενέσεως ο Νεμρώδ είναι αυτός που ίδρυσε τη Νινευί, ενώ κατ' άλλους υπονοείται εδώ ο Ασούρ, γιος του Σημ. Κάποιος άλλος Νίνος περιγράφεται σε κάποιες πηγές ως ο τελευταίος βασιλιάς της Νινευί, διάδοχος του Σαρδανάπαλου.
Πηγή
* Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969
Α - Β - Γ - Δ - Ε - Ζ - Η - Θ - Ι - Κ - Λ - Μ -
Ν - Ξ - Ο - Π - Ρ - Σ - Τ - Υ - Φ - Χ - Ψ - Ω
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License