.
Το Ελληνικό Πυροβολικό (ΠΒ) είναι Όπλο μάχης και η αποστολή του είναι η υποστήριξη του σε ενα Σύνταγμα ή σε σε έναν Σχηματισμό (Ταξιαρχία, Μεραρχία, Σώμα Στρατού) με πυρά προς το εχθρικό πυροβολικό ή εφοδιασμό πυρών και υποστήριξη του σε μια φίλια Μοίρα Πυροβολικού. Αποτελείται απο δυο κλάδους: το Πυροβολικό Μάχης και το Αντιαεροπορικό Πυροβολικό.
Κλιμάκια
Τα κλιμάκια στο Πυροβολικό, εξαρτώνται απο το προσωπικό που τα περιβάλλουν καθώς και την πλειοψηφία των Στρατιωτών (Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, Στρατεύσιμοι) που επικρατεί με την άποψη του στρατιωτικού βαθμού. Η ιεραρχία τους (απο το κατώτερο προς το ανώτερο) είναι η παρακάτω:
Κλιμάκιο
Ομάδα
Στοιχείο
Ουλαμός
Πυροβολαρχία
Μοίρα
Σύνταγμα
Διεύθυνση Πυροβολικού
Μοίρες
Το Πυροβολικό το συγκροτούν Μονάδες, οι οποίες ονομάζονται Μοίρες και χαρακτηρίζονται ανάλογα με τον κύριο εξοπλισμό που έχουν:
Μοίρα Ελαφρού Αντιαεροπορικού Πυροβολικού (ΜΕΑ/ΑΠ): Ο κύριος οπλισμός του είναι Αντιαεροπορικά συστήματα που είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε να μπορούν να προσβάλουν εναέριους εχθρικούς στόχους.
Μοίρα Μέσου Πυροβολικού (ΜΜΠ): Ο κύριος οπλισμός τους είναι αποτελούμενος απο το αυτοκινούμενο πυροβόλο Μ109 και το αυτοκινούμενο PzH 2000 GR και απο τα τροχοφόρα Διοικητικής Μέριμνας (ΔΜ).
Μοίρα Βαρέως Πυροβολικού (ΜΒΠ): Ο κύριος οπλισμός τους είναι το οβιδοβόλο 8" και λοιπά τροχοφόρα ίδιου ρόλου με αυτών του Μέσου Πυροβολικού.
Μοίρα Πολλαπλών Εκτοξευτών Πυραύλων (ΜΠΕΠ): Ο κύριος οπλισμός τους είναι το πυραυλικό σύστημα Μ270 MLRS, το ερπυστριοφόρο Μ577 για τη μεταφορά πυρομαχικών. Ενώ σε κάποιες Μοίρες επίσης, υπάρχουν και τα πυραυλικά συστήματα RM-70.
Μοίρα Κ/Β "ΧΩΚ": Ο κύριος οπλισμός της Μοίρας, είναι το αντιαεροπορικό σύστημα πυραύλων "ΧΩΚ", όπου εκτοξεύονται πάνω σε μια τροχοφόρα βάση.
Ιστορία
Ο Δημήτριος Υψηλάντης είναι ο ιδρυτής του Ελληνικού Πυροβολικού.
Ώς έναρξη του Ελληνικού Πυροβολικού, είναι το 1821 στην Καλαμάτα, όπου ο ιδρυτής του, Δημήτρης Υψηλάντης οργάνωσε το πρώτο κλιμάκιο, αυτό της Πυροβολαρχίας. Οι Πυροβολητές (όπου είναι επίσημος όρος του Ελληνικού Στρατού) φορούσαν εξ αρχής, στρατιωτική στολή με σκούρο μπλέ χρώμα, που φορούσε και ο Γαλλικός Στρατός καθιστώντας την ως την πιο αυστηρή απο τις υπόλοιπες των άλλων Όπλων ή Σωμάτων. Το 1828, σχηματίζεται η πρώτη Μονάδα με τον τότε όρο Τάγμα, ενώ την ίδια χρονιά ακολούθησε και η ίδρυση της Σχολής Πυροβολικού, τότε στο Ναύπλιο.[1] Το 1843 γίνεται η πρώτη διάκριση του Όπλου στην ιστορία του, και οι κλάδοι γίνονται δυο: ο κλάδος του Ορεινού Πυροβολικού και του Πεδινού Πυροβολικού. Επίσης, ο όρος Τάγμα, αντικαθίσταται με τον έως και σήμερα γνωστό όρο Μοίρα και η συγκεκριμένη Μονάδα εφοδιάστηκε με οπλισμό, όπως τα οβουζοβόλα και τα σφαιροβουζοβόλα. Το 1867 οι Πυροβολαρχίες Βολής εξοπλίστηκαν με ρυμουλκούμενα πυροβόλα διαμετρήματος σωλήνα των 75 και 105 χιλιοστών και εν τη συνεχεία το Πεδινό (Τοπομαχικό) Πυροβολικό με πυροβόλα των 87 χιλιοστών, τα οποία θα πρέπει να είναι έξι σε κάθε Πυροβολαρχία Βολής. Πρώτη συμμετοχή, μετά την οργάνωση του Όπλου, έγινε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στη Θεσσαλία και στη μάχη της Κρήτης. Το 1874, η Μοίρα Πυροβολικού αναπτύχθηκε σε Σύνταγμα Πυροβολικού, εξοπλισμένο με πυροβόλα εμπροσθογεμή. Το 1910 υπέστη αλλαγές και στους δυο κλάδους, με τη χορήγηση πυροβόλων Σνάιντερ διαμετρήματος 75 χιλ. και Krupp των 105 χιλ., και το Ορεινό Πυροβολικό με λυόμενα πυροβόλα Σνάιντερ των 75 χιλ. Το Πεδινό πυροβόλο των 75 χιλ, ήταν το πρώτο που ήταν δυνατόν να γίνει διαεξαγωγή έμμεσης βολής. Εκείνη την εποχή, το Πυροβολικό συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-13 σε περιοχές της Ελλάδας, όπως στο Σαραντάπορο, στα Γιαννιτσά, στη Θεσσαλονίκη, στην Κορυτσά, στη Φλώρινα, στο Μπιζάνι, στο Κιλκίς, στα Κρέσνα, στο Μπέλλε, στο Νευροκόπι και στην Καβάλα.[2]
Οι Πυροβολητές ως αρχικό χρώμα στις στολές τους, είχαν το μπλέ.Οι Πυροβολητές ως αρχικό χρώμα στις στολές τους, είχαν το μπλέ.
Στρατιώτες του πυροβολικού κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Όθωνος.Στρατιώτες του πυροβολικού κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Όθωνος.
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918)
Την εποχή εκείνη ο Αρχιστράτηγος Παναγιώτης Δαγκλής, συνεργάστηκε με τη γαλλική βιομηχανία Schneider για να κατασκευάσουν ενα λυόμενο πυροβόλο για μια Μοίρα Ορεινού Πυροβολικού, το Schneider-Δαγκλής, και το οποίο χρησιμοποιήθηκε στο Ελληνικό Πυροβολικό, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Τότε τρία Συντάγματα Πεδινού Πυροβολικού, είχαν εξοπλιστεί με πυροβόλα 75 χιλ. απο τη Σνέιντερ και απο τη Σκόντα, υπήρχε ενα Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού με πυροβόλα των 120 χιλ., ενα Σύνταγμα των 155 χιλ, και 20 Μοίρες Ορεινού Πυροβολικού με οπλισμό που σώθηκε και χρησιμοποιήθηκε στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Ελληνοϊταλικός Πόλεμος (1940-1941)
Έλληνες Πυροβολητές ως Στοιχείο, το 1940.
Την περίοδο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου είχε γίνει ο διαχωρισμός σε Πυροβολικό Μάχης και Αντιαεροπορικό Πυροβολικό. Είχε αρκετό οπλισμό, και συμμετείχε στις μάχες της Πίνδου, του Καλαμά, της Κορυτσάς, της Πρεμετής, της Κλεισούρας και της Τρεμπένιτσας. Τον Απρίλιο του 1941, όταν και έγινε η κατάληψη της χώρας απο τους Γερμανούς, για πρώτη φορα ο Ελληνικός Στρατός διαλύεται και παραδόθηκαν όλα τα πυροβόλα. Η δημιουργία νέου Ελληνικού Στρατού, συνέβη στη Μέση Ανατολή, με το Πυροβολικό να αποτελείται απο δυο Συντάγματα Πεδινού Πυροβολικού με οπλισμό που δόθηκε απο τον Βρετανικό Στρατό. Με αυτόν τον οπλισμό, συμμετείχε και στη δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν και του Ρίμινι.
Απο το 1951
Απο το 1951, έχει γίνει εξέλιξη των οπλικών συστημάτων στο Πυροβολικό, με την εμφάνιση των αυτοκινούμενων πυροβόλων, τη δημιουργία πυραύλων και εν συνεχεία με την κατασκευή αντιπυροβολικών συστημάτων και με την απόκτηση πυραυλικών συστημάτων και καθοδηγούμενων πυρομαχικών.
Πυροβολικό Μάχης
Η ενίσχυση των οπλικών συστημάτων του Στρατού Ξηράς, ξεκίνησε τη δεκαετία του '50, με το Πυροβολικό να εξοπλίζεται με ρυμουλκούμενα πυροβόλα 105 χιλ, απο την Αμερική.
Το 1951, έγινε η προμήθεια απο τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με ρυμουλκούμενα πυροβόλα Μ101 των 105 χιλιοστών και των Μ114 των 155 χιλ για το Πυροβολικό Μάχης. Το 1977, τίθονται σε υπηρεσία τα πρώτα αυτοκινούμενα πυροβόλα Μ109Α1Β και δίνονται σε Μοίρες Μέσου Πυροβολικού. Το 1986, παραλαμβάνεται αριθμός τεθωρακισμένων οχημάτων M-992 απο τις Η.Π.Α, με τον ρόλο του Σταθμού Διοικήσεως του Κέντρου Διεύθυνσης Πυρός (ΚΔΠ), για τον προσδιορισμό των βολών ΠΒ. Το 1994, αγοράζονται 150 ελαφρομεταχειρισμένα πυραυλικά συστήματα RM-70 απο τη Γερμανία, εκ των οποίων τα 116 τέθηκαν σε υπηρεσία και τα 34 διαμελίστηκαν για χρήση ανταλλακτικών. Το 1994, γίνεται η αγορά των 18 συστημάτων MLRS, και στις αρχές του 1995, παραδίδονται τα πρώτα 9 στην 193 ΜΠΕΠ στην Ελευθερούπολη. Στα μέσα του 1997, παραδίδονται άλλα 9 στην και το 2001 άλλα 18 στην 194 ΜΠΕΠ, στον Λαγκαδά. To 1998, παραλαμβάνονται οι πρώτοι καθοδηγούμενοι πύραυλοι ATACMS για τη χρήση τους στα MLRS. Το 2001, ο Ελληνικός Στρατός αγοράζει 24 PzH 2000, κατασκευασμένα απο τη Γερμανία και με τη βοήθεια Γερμανών μηχανικών, δέχτηκαν ελαφρά αναβάθμιση τους. Το 2003, οι εργασίες ολοκληρώνονται και παραχωρούνται σε δυο Μοίρες Μέσου Πυροβολικού: στην 156 Α/Κ ΜΜΠ (τέως 156 Α/Κ ΜΒΠ)[3] και στην 163 Α/Κ ΜΜΠ (τέως 163 Α/Κ ΜΒΠ)[4]
To αυτοκινούμενο πυροβόλο PzH 2000, είναι απο τα πιο εξελιγμένα στην κατηγορία του, και τα προμηθεύτηκε ο Ελληνικός Στρατός το 2001.
Αντιαεροπορικό Πυροβολικό
Το αντιαεροπορικό Bofors είναι απ'τα πρώτα που στελέχωσαν το Ελληνικό Α/Α ΠΒ.
Το 1951, άρχισε να προμηθεύεται και το Αντιαεροπορικό Πυροβολικό, απο τη Μεγάλη Βρετανία και τις Η.Π.Α, με την ενίσχυση του με 108 αντιαεροπορικά συστήματα Μ-1 Bofors των 40 χιλ. σε τρία Συντάγματα Πυροβολικού (36 το καθένα). Το 1953, τα Συντάγματα Πυροβολικού, διαμελίστηκαν και έγιναν Μοίρες, όπως και αυτές του Α/Α, μετατρέποντας τις σε Μοίρες Ελαφρού Αντιαεροπορικού Πυροβολικού (ΜΕΑ/ΑΠ). Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, γίνεται προμήθεια αντιαεροπορικών πυραύλων "ΧΩΚ" (HAWK), δημιουργώντας έτσι δύο Μοίρες. Οι εγχώριες ΜΕΑ/ΑΠ, προμηθεύονται ύστερα απο 8 συστήματα Μ-55 των 12,7 χιλ, και τα συστήματα Bofors μεταφέρονται στις παραμεθόριες περιοχές του Αιγαίου. Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο έγινε η προμήθεια 150 πυροβόλων Rh 202 των 20 mm και έλαβαν χώρα σημαντικές οργανωτικές μεταβολές στην οργάνωση και την κατανομή του υλικού. Στα νησιά του Αιγαίου συγκροτήθηκαν επιπλέον ΜΕΑ/ΑΠ ενώ ταυτόχρονα εισήχθη σε υπηρεσία το φορητό Α/Α Κ/Β FIM-43A Redeye εξοπλίζοντας τόσο τις μονάδες των όπλων ελιγμού( Πεζικό και Τεθωρακισμένα) όσο και το Πυροβολικό.
Το 1975 αναβαθμίστηκαν τα συστήματα HAWK σε επίπεδο Improved HAWK με παράλληλη συμπλήρωση του αριθμού τους(18 εκτοξευτές ανά μοίρα) ενώ το 1981 παρελήφθησαν από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία 101 Α/Κ συστήματα πυροβολικού M-42A1 Duster η πλειοψηφία των οποίων διατέθηκε στις ΜΕΑ/ΑΠ των νήσων εξοπλίζοντας μια Πυροβολαρχία Ελαφρού Α/Α Πυροβολικού με 12 στοιχεία έκαστη. Παρά την πρόθεση του Ε.Σ σε κάποια φάση να εκσυγχρονίσει το σύστημα αυτό δεν κατέστη εφικτό και το σύστημα αποσύρθηκε χωρίς αντικαταστάτη αρχές δεκαετίας του 2000. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισε η αντικατάσταση του φορητού(MANPADS) συστήματος FIM-43 Redeye από το πιο σύγχρονο FIM-92 Stinger. Συνολικά παραγγέλθησαν 476 εκτοξευτές και 1000 βλήματα FIM-92B POST από ΗΠΑ και 1150 βλήματα FIM-92C RMP από την ευρωπαϊκή κοινοπραξία κατασκευής του συστήματος.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε γίνει εμφανής η ανάπτυξη της Τουρκικής αεροπορίας μέσω της μαζικής απόκτησης αεροσκαφών F-104 σε ρόλους κρούσης. Αποφασίστηκε έτσι η ενίσχυση του Α/Α πυροβολικού μέσω της υιοθέτησης ενός εγχώριου προγράμματος ανάπτυξης ενός Α/Α συστήματος πυροβόλων, το γνωστό Άρτεμις 30. Παρά τις ελπιδοφόρες προοπτικές του προγράμματος το όλο πρόγραμμα κατέληξε σε φιάσκο λόγω της απειρίας των ελληνικών εταιριών που ανέλαβαν την υλοποίηση του αλλά και απροθυμίας μεταξύ τους συνεργασίας εκ μέρους των συμβαλλόμενων εταιρειών. Προσπάθειες που κατά καιρούς έγιναν για τη νεκρανάσταση και το εμπλουτισμό του προγράμματος(υιοθέτηση τετραπλού εκτοξευτή βλημάτων Crotale που θα οδηγούσε στο σύστημα Απόλλων, τοποθέτηση διπλών εκτοξευτών βλημάτων Stinger, πιστοποίηση του ΣΕΠ Skyguard και ατομικού Η/Ο ΣΕΠ) δεν είχαν αίσια έκβαση και το σύστημα κατασκευάστηκε μόνο σε μορφή Μονάδος Πυρός(δίδυμο πυροβόλο Mauser των 30 mm) σε 60 μόλις μονάδες(εκ των οποίων 17 κατέληξαν στον Ε.Σ και χρησιμοποιούταν για την εγγύς Α/Α άμυνα των HAWK) ενώ πρόσφατα αποφασίστηκε η απόσυρση του.[5].
Άλλες πληροφορίες
Η Αγία Βαρβάρα είναι η προστάτιδα του Ελληνικού Πυροβολικού, απο το 1829.
Το 1829, ως η προστάτιδα του Πυροβολικού, καθορίστηκε η Αγία Βαρβάρα, και γι'αυτό εορτάζεται στις 4 Δεκεμβρίου του κάθε έτους. Το έμβλημα του Πυροβολικού, είναι ασπιδοειδές, με τα χαρακτηριστικά χρώματα του μαύρου και του κίτρινου απο το 1914, απεικονίζοντας δυο κανόνια παλαιάς τεχνολογίας, συμβολίζοντας το Πυροβολικό Μάχης, και στη μέση εναν αντιαεροπορικό πύραυλο, δείχνοντας την ύπαρξη του Αντιαεροπορικού Πυροβολικού. Ως γνωμικό του Πυροβολικού είναι το Ισχύς δια της γνώσεως, όπου σημαίνει στη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα απο τη γνώση εξαρτάται η ισχύς.
Παραπομπές
«Η Ιστορία του Πυροβολικού». ellinikos-stratos.com. 9 Σεπτεμβρίου 2002. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2016.
«Ιστορικό Εξοπλισμών Ελληνικού Πυροβολικού». Γενικό Επιτελείο Στρατού Ξηράς (ΓΕΣ). 9 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2016.
«156 Α/Κ ΜΜΠ-PzH-2000-GR». defencepoint. 22 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2016.
«Ελληνικός Στρατός - Πυροβολικό. PzH 2000 (Mέρος 3ο)». DaGrkWebMaster. 6 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2016.
«Αφιέρωμα στο Αντιαεροπορικό Πυροβολικό». national-pride.org. 5 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2016.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσημος ιστότοπος
Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
