Η «Βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου» είναι αρχαίο ελληνικό λογοτεχνικό έργο, το οποίο περιγράφει την ελληνική μυθολογία. Είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο γιατί, μαζί με τη «Θεογονία» του Ησίοδου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, δίνουν μια πολύ καλή και λεπτομερή εικόνα των ελληνικών μύθων για τους θεούς και τους ήρωες.

Αποτελείται από 4 βιβλία, από τα οποία έχουν χαθεί μέρος του τρίτου και το τέταρτο (αν και οι Μέγας Φώτιος και Τζέτζης είχαν διαβάσει όλο το τρίτο), αλλά σημαντικό μέρος του περιεχομένου τους έχει σωθεί μέσα από «επιτομή» (περίληψη) που έφθασε σε εμάς μέχρι σήμερα.

Μελέτη των βιβλίων της Βιβλιοθήκης και σύγκρισή τους με τις πηγές που αναφέρουν και έχουν σωθεί δείχνει ότι ο συγγραφέας έχει καταγράψει με ακρίβεια τις πληροφορίες που αναφέρονται σε αυτά, κάτι που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο, αφού συμπεραίνει κανείς ότι και οι υπόλοιπες αναφορές του, σε έργα που έχουν σήμερα χαθεί, είναι επίσης ακριβείς.

Η «Βιβλιοθήκη» είναι γραμμένη έτσι ώστε να χρησιμοποιείται στα σχολεία, τόσο κατά την αρχαιότητα, όσο και κατά τους νεότερους χρόνους. Περιλαμβάνει συνοπτική αφήγηση των ελληνικών μύθων κατά γενεαλογική σειρά. Το ύφος του έργου μιμείται τον Διόδωρο. Το έργο βασίζεται στο Περί θεών του πραγματικού Απολλοδώρου του Αθηναίου, προς το οποίο πάντως εμφανίζει αντιφάσεις.
Απολλόδωρος και Ψευδο-Απολλόδωρος

Φέρεται να γράφτηκε από κάποιον Απολλόδωρο. Αρχικά πιστευόταν ότι αυτός ήταν ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος (γεννημένος στο 180 π.Χ.), μαθητής του Αρίσταρχου, για τον οποίο υπάρχουν αναφορές ότι είχε γράψει για τη μυθολογία. Από το περιεχόμενο των βιβλίων φαίνεται ότι το έργο έχει γραφτεί κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., έτσι λοιπόν ο συγγραφέας συχνά αποκαλείται «Ψευδο-Απολλόδωρος».