.

Τη Μούση μου

Σε είδα κι αισθημάτων αιφνιδίων,
ησθάνθη η ψυχή μ' αναβρασμόν.
Ο νους μου εξεπλάγη, και μυρίων
είν' έκτοτε παλαίστρα λογισμών.

Εκέντησε τα σπλάγχνα μου ο έρως,
κι αγάπη μ' επλημμύρισεν ευθύς,
άφηκε της δριμύτητός μου μέρος
εντός μου κι είμαι έκτοτ' εμπαθής.

Εφλέχθη ο πυρήν των ιδεών μου,
και πόθος να σε ψάλλω με κεντά.
Γλυκύτης πολεμεί το λογικόν μου
κι εις μέθην η ψυχή μου καταντά.

Πλασθείσα των νυμφών ωραιοτέρα,
κατήσχυνες τας χάριτας πασών.
Η νυξ, ο ουρανός και η ημέρα
το κάλλος εκθειάζουσι το σον.

Τοιαύτη εν τω κράτει του νοός μου,
θα λάμπης ως πλανήτης φαεινός.
Συ είσαι η καρδία μου, το φως μου,
κι εκτός σου είν' ο κόσμος σκοτεινός.

Πλην φευ!... αρκούμαι μόνον στην ζωήν μου
ν' αξιωθώ εν βλέμμα σου γλυκύ.
Θα βόσκηται η λύπη την ψυχήν μου,
ενόσω η ζωή μου διαρκεί.

Πλησίον σου το δάκρυ μου κι αν ρέη,
θα σβύσουν αι ημέραι μου χρυσαί.
Το κάλλος σου την λύραν μου εμπνέει,
και άσματα θα ψάλλω διά σε.

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License