Βασίλης Μιχαηλίδης

Ο Θεός

Πόσον είσαι μέγας, Πλάστα! Φρίττ' ο ουρανός κι η γη,
η χωρίς αρχήν και τέλος κτήσις Σου δεν Σε χωρεί!
Είπες, κι έγινε το Σύμπαν, ένευσες και λειτουργεί
κι αν θελήσεις, το συντρίβεις μες στην δράκα σου αυθωρεί.
Παν Σου έργον είναι μέγα θαύμα στην δημιουργίαν
και μυστήριον εγκλείον μυστηρίων απειρίαν.
Υπό Σου ενδεδυμένος γην κι εγώ στην γην πλανώμαι.
Σ' αγαπώ και Σε φοβούμαι, αγαπώ και αγαπώμαι,
φρίττω στα μυστήριά Σου, κι εις την γην δεν έχω στάσιν,
μελετώ επάνωθέν μου το λαμπρόν Σου μεγαλείον,
τον αιώνιόν Σου κόσμον, την απέραντόν Σου πλάσιν
και ζητώ αρχήν και τέλος ως ανόητον παιδίον.